Μουσικές από μουσικούς για μουσικούς

Υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο όλοι δανείζονται απ' όλους αλλά ταυτόχρονα όλοι χρωστάνε και σε όλους. Υπάρχουν οι μεγάλοι δανειστές και οι μεγάλοι δανειζόμενοι. Και οι δανειστές όμως γίνονται και αυτοί δανειζόμενοι (και μάλιστα με πολύ ευνοϊκούς όρους). Άλλοι παραδέχονται και τιμούν τα δάνεια τους. Άλλοι τα αρνούνται, τα απαξιώνουν, ζητούν ακόμη και τη ...διαγραφή τους, είναι επονείδιστα και απεχθή και... και .... Άλλοι τα χρησιμοποιούν δημιουργικά, για να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, για να φτιάξουν κάτι το καινούργιο. Άλλοι τα χρησιμοποιούν απλά και μόνο για να επιβιώσουν, έτσι επειδή είναι ωραίοι και μάγκες, έτσι για να πιάσουν την εποχιακή ...καλή.

Τα ξέρουμε όλα αυτά, θα μου πείτε, τα ζούμε κιόλας χρόνια τώρα, νομίζεις φίλε ότι κουβαλάς ...κουκουβάγια στην Αθήνα; Έλα όμως που την πατήσατε, η αναφορά δεν στοχεύει τον κόσμο της οικονομίας, αλλά εκείνον της τέχνης. Εντάξει, εδώ μπορεί το χρέος να μην σε οδηγήσει σε μνημόνιο, να μην βγάλει το σπίτι σου σε πλειστηριασμό (εχμμ, εκτός βέβαια εάν βγει ο δικαστής και αποφασίσει ότι δεν δανείστηκες -διάβαζε: επηρεάστηκες- απλά, αλλά έκλεψες την μελωδία) αλλά κατά τα λοιπά η αναλογία είναι βάσιμη. Γιατί και η μουσική είναι ένα τέτοιο πυκνό πλέγμα σχέσεων, ένα γαϊτανάκι επιρροών, επιδράσεων και ...πλιάτσικων, ωχ, μην πεις τώρα ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση, ότι οι καλοί αντιγράφουν και οι σπουδαίοι κλέβουν, κι όμως τα κλισέ αυτά εμπεριέχουν κάμποσους κόκκους αλήθειας. Η δε παραδοχή των εν λόγω χρεών δεν γίνεται με ομόλογα και χαρτούρες με υπογραφές και όρους, εδώ μπορεί απλά να γίνει μέσα από την ίδια τη μουσική, με μια διασκευή όλο νόημα, με κλεισίματα του ματιού, με μία αναφορά στους στίχους, η αναφορά μπορεί να είναι μια υπόκλιση σεβασμού, μια απόδοση τιμής, μπορεί να είναι όμως και μια σάτιρα, μια παρωδία, μια πρόκληση, μια μετα-μοντερνιτέ (κατά την μοδάτη στη λογοτεχνία "διακειμενικότητα") ακόμη και μια κακοήθεια, ο κόσμος των καλλιτεχνών δεν είναι ούτε αυτός αγγελικά πλασμένος, νομίζατε ποτέ το αντίθετο;

Όπως και να έχει πάντως, στο αρθράκι αυτό θα αναζητήσουμε τραγούδια και μουσικές όπου αναφέρονται άλλοι μουσικοί, σόλο ή συγκροτήματα, ρητά και στον τίτλο μόνο, έτσι για να περιορίσουμε κάπως το πολύ ευρύ φάσμα. Το οποίο εννοείται δεν το εξαντλούμε, ο δρόμος για προσθήκες είναι ανοιχτός...

- Και θα ξεκινήσουμε με τους μεγαλύτερους όλων των εποχών (διάβαζε μετά το '60, αυτές είναι "όλες οι εποχές" για κάμποσους μουσικογραφιάδες). Τους κατά Captain Beefhart "Beatle Bones 'N' Smoking Stones". Τα Σκαθάρια και τις Κυλιόμενες Πέτρες, τα Σκαθάρια δηλαδή για να μην μπαίνουμε σε ψευτο-διλήμματα, "Are You A Beatle Or A Rolling Stone?" που ρωτούσαν οι Delaney and Bonnie (οι άλλοι, έχουν κάνει ότι είναι δυνατόν για να ευτελίσουν το όνομα -αφήστε που έχουν πάνω από ...40 χρόνια να βγάλουν δίσκο αναφοράς). Που αποτελούν και το απόλυτο μέτρο αναφοράς σε ...βρετανικές μονάδες, πολλοί θέλησαν ή θα μπορούσαν να γίνουν μεγαλύτεροι από τους Beatles που λέγαν και οι TV Personalities, κανείς δεν τα κατάφερε. Ούτε φυσικά οι ...σι-σι-σάιν ον The House of Love που τους βάζουν τους άσπονδους μαζί στο κάπως σκωπτικό "The Beatles and the Stones". Υπάρχουν δεκάδες κομμάτια που τους αναφέρουν αμφότερους, μαζί και ξεχωριστά, αλλά και κατά μέλη. Ο Lennon με το τραγικό του τέλος έχει τη μερίδα του λέοντος εννοείται, θυμόμαστε το κομμάτι των Cranberries "I Just Shot John Lennon", λιγότεροι ξέρουμε το "Who the fuck killed John Lennon?" των άσημων χαρντκοράδων 18 Visions, λίγη συνωμοσιολογία ποτέ δεν έλειψε-έβλαψε. Από τους υπόλοιπους, ο Paul αρκείται στο ομώνυμο κομμάτι των Scissor Sisters ενώ ακόμη και ο για κάποιους "ούτε καν ο καλύτερος ντράμερ των Beatles" Ringo έχει τα κρέντιτ του (μέχρι και από την Ella Fitzgerald στο "Ringo beat"). Και οι αναφορές δεν περιορίζονται μόνο στα μουσικά οι Maroon 5 μαζί με την Christina Aguilera στέκονται στην κινησιολογία του Mick ("Moves like Jagger"), άλλοι στέκονται στα μαλλιά, οι Swans π.χ. (όχι, όχι αυτοί που ξέρετε και φοβάστε!) στο "The boy with the Beatle hair" ή ο Γερμανός schlager τραγουδιστής Gerd Bottcher στο "Nur keine Beatles Frisur" (ας πούμε, όχι προς θεού κόμμωση αλά-Beatles). Μιλάμε για εποχές τώρα που είχε γεμίσει ο κόσμος με κάποια αγόρια, όπως κι εγώ, που λάτρευαν Μπήτλς και Ρόλλινγ Στόουνς" όπως τραγουδούσε ένας πρώιμος Ντέμης Ρούσσος στους We Five. Τους φόβους μπροστά στην ...ηθική παρακμή των γιεγιέδων τους εξέφρασε και ο Βαγγέλης ο Περπινιάδης, στο απίστευτο λαϊκό σέικ "Εγώ δεν είμαι σαν τους Μπιτλς", σε στίχους όπως "Αν θέλεις μαζί μου να μπλεχτείς αγάπη μου πρέπει καλά να το σκεφτείς/εγώ δεν είμαι τραλαλά κορίτσι μου όπως οι τέσσερις οι Μπιτλς/.../θέλω ντύσιμο εμφανίσιμο και όχι περούκες σαν τους Μπιτλς" Περούκες;;

- Να πάμε όμως και στους μεγαλύτερους όλων των εποχών, με την πλήρη και κυριολεκτική έννοια; Η αγία τριάδα Μπετόβεν, Μπαχ και Μότσαρτ. Τους οποίους βάζει όλους μαζί ο Phil Ochs στο υπέροχο "Bach, Beethoven, Mozart & Me" (αυτός ο Me δεν ξέρω μόνο ποιος είναι). Από τους τρεις ο πιο αγαπημένος, ίσως και ο πιο προσιτός στις νεότερες εποχές είναι νομίζω ο Μπαχ, τις μελωδίες του τις έχουν κατακλέψει (ξέρετε τώρα Procol Harum και άλλοι σεσημασμένοι), τον έχουν διασκευάσει οι ηλεκτρονικοί (άκου τον/την Walter/Wendy Carlos, οι δε Γάλλοι Moderne του αφιέρωσαν το παγωμένο "Switched on Bach" (πάντοτε αναρωτιέμαι πως θα ήταν να μπορούσε όντως να τα ακούσει κάτι τέτοια ο Ιωάννης Σεβαστιανός). Ο Μότσαρτ είχε και αυτός τις προδιαγραφές του ποπ σταρ για την εποχή του, κάτι το οποίο μετέφερε μετά από κάμποσους αιώνες στο μεγάλο του χιτ "Rock me Amadeus" ο συμπατριώτης του Falco. O Μπετόβεν από την άλλη είναι ο πιο "απρόσιτος", πιο τοτέμ, το μέτρο των πάντων των μουσικών, η μοναχική κορφή της μεγαλοφυίας (όλα αυτά μέχρι να γίνει ...σκύλος). Είναι αυτός με τον οποίο πρέπει να κονταροχτυπηθεί η νέα μουσική, το ροκ εν ρολ, αυτά τουλάχιστον λέει ο Chuck Berry στο "Roll over Beethoven". Πιο ...διαλλακτικές οι δικές μας The Girls του κλείνουν το μάτι στο "Hello Beethoven" το οποίο ξεκινάει κιόλας με τις διάσημες νότες της Πέμπτης Συμφωνίας. Και κάπως έτσι όμως, το ροκ και η παρακμή ...κέρδισαν τελικά, "και η νεολαία μόνο μαστουριάζει" και μένει να αναρωτιέται το καρβέλειο παρατράγουδο "που είναι ο Βάγκνερ, που είναι o Πουτσίνι, κανένας πια δεν έχει μείνει".

Και αφού περάσαμε και σε άλλους κλασικούς εκτός της τριάδας, αξίζει να σταθούμε σε δύο αναφορές οι οποίες ακούγονται παράταιρες εάν αντιπαραθέσεις τα μουσικά στυλ, με τον δαμαστή της σιωπής και του θορύβου John Cage να τιμάται από τους νεο-κράουτ Stereolab στο καταιγιστικό "John Cage Bubblegum", τον λυρικό πεσιμιστή Chopin να έχει την τιμητική του στον italo-disco -προ-facebook να σημειωθεί- ύμνο του Gazebo "I like Chopin" (δεν σου φαίνεται ρε φίλε, θα έλεγε ένας κακεντρεχής), τον Satie να τον βγάζει μία βόλτα στη σκοτεινή Χιμάρα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και τον ρομαντικό Franz Schubert να βλέπει (λέμε τώρα) το όνομά του να κλείνει τον τεχνολογικό (ρομαντικό πάντως κατά βάθος) θρίαμβο του "Trans-Europe Express" των Kraftwerk (οι οποίοι με την σειρά τους δέχτηκαν την τιμή του Blaine Reininger στο κομμάτι με τον απίστευτο τίτλο "Ralf and Florian go Hawaian".

Αν τώρα επιμέναμε στην κλασική και αναζητούσαμε αντίστοιχες αναφορές μεταξύ των δημιουργών, δεν θα μας έφτανε η έκταση ενός άρθρου μόνο για τα διάφορα "hommage a", "dedicated to", τις όπερες με ονόματα άλλων συνθετών. Αν είναι να ξεχωρίσουμε με προσωπική ματιά κάποια, θα αναφερθούμε στην ιντριγκαδόρικη όπερα του Rimsky-Korsakov "Mozart & Salieri", στο hommage (φόρο τιμής δηλαδή) του Grieg στον Chopin, του μαθητή Marin Marais στον δάσκαλο ("Tombeau pour Monsieur de Sainte Colombe") και φυσικά στο εύθραυστα συγκινητικό "Cantus in memory of Benjamin Britten του Arvo Part.

- Και ο Elvis. Δεν θα μπορούσε να λείπει και δεν λείπει ο μουσικός που άλλαξε τον κόσμο (και όχι μόνο με τους γοφούς όπως στερεότυπα λέγεται), ο μουσικός που δεν χρειάζεται επώνυμο για να τον αναγνωρίσουμε (όχι δεν λέμε για τον ...Costello ε;). Ολόκληρο κατεβατό ετερόκλητων μουσικών του απέδωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τιμές, από τους Dire Straits ("Calling Elvis") έως τους Belle & Sebastian ("A Century of Elvis"), από πασίγνωστους όπως οι U2 ("Elvis Presley and America") έως πανάγνωστους (Peter Holsapple - Elvis, What Happened?), ιδιόρρυθμους (KLF - Elvis on the Radio, Steel Guitar in My Soul), γραφικούς (Jon Downes and the Amphibians from Outer Space - Elvis died for our sins) και πλακατζήδες (Ray Stevens - I saw Elvis in a UFO). Και φυσικά δεν λείπει και η ελληνική λαϊκή πινελιά, με το "Αχ βρε Πρίσλευ", τι κάνεις, βάλθηκες να μας τρελάνεις, πηδάνε και κλωτσάνε λες και παίζουνε φουτμπόλ και λένε πως χορεύουν ροκ εν ρολ, κομμάτι τραγουδισμένο το 1959 από τον Νίκο Παντέλο και τη Ρένα Ντάλμα.

- Την έχετε υποθέτω ακουστά τη θεωρία (από την οποία πήρε και το όνομα του γνωστός εξαιρετέος χώρος στην Αθήνα) η οποία ισχυρίζεται ότι όλοι οι επί γης άνθρωποι μπορεί να συνδεθούν μεταξύ τους με μια αλληλουχία γνωριμιών η οποία δεν ξεπερνά τις πέντε. Εγώ λοιπόν μπορώ να υποστηρίξω βάσιμα ότι η θεωρία θα μπορούσε να προεκταθεί και στα μουσικά πράγματα, μόνο που εκεί νομίζω ο αριθμός μπορεί να μην υπερέβαινε το 3. Να το παίξουμε; Να πιάσουμε π.χ. το νήμα από τον Phil Ochs ο οποίος παραπάνω ασχολούνταν με τους μεγάλους κλασικούς, στον οποίο αφιέρωσε αργότερα ένα ακαπέλα άσμα, άξιο για εκείνο τον μοναχικό τροβαδούρο ο Billy Bragg ("I dreamed I saw Phil Ochs last night"). Από τον Bragg στον Dylan, μία διασκευή δρόμος είναι, τον οποίο Dylan έχουν επίσης μνημονεύσει ουκ ολίγοι, να σταθούμε στο "Like Dylan in the movies" των Belle & Sebastian αλλά και στο "Song for Bob Dylan" της Αυτού Χαμαιλεοντότητος David Bowie (τον οποίο ονειρεύονταν οι Veruca Salt στο "With David Bowie" και τον λάτρευαν από τα ...έξι τους οι The Brian Jonestown Massacre, αλλά εδώ ξεστρατίζουμε σε άλλο μονοπάτι). Για τον Ντύλαν τραγούδησε και ο δικός μας "ζούμε για να τον ακούμε", ο Βασίλης ήθελε μαζί του νικοτίνη δυνατή στο "Με τον Bob Dylan", από τα παλιά και καλά του. O οποίος Dylan απέτισε κι αυτός τους ...φόρους του, γίγας και αυτό σε πλάτη γιγάντων, να θυμηθούμε το "Blind Willie McTell" (μαζί με τον Mark Knopfler παρακαλώ) για εκείνον τον παλιό σπουδαίο τυφλό μπλούζμαν.

Να πιάσουμε άλλη άκρη; Μιας που είμαστε σε φολκ περιοχή, ο Βαν δε Μαν το 1972 γράφει και κάνει σουξέ το "Jackie Wilson Said (I'm In Heaven When You Smile)", μνεία για τον soul τραγουδιστή ο οποίος τον επηρέασε φωνητικά, κομμάτι το οποίο θα το συστήσουν στην επόμενη γενιά οι Dexys Midnight Runners στα 80s, γεγονός που δεν πρέπει να είναι άσχετο με την απρόσμενη και λίαν ετεροχρονισμένη επιτυχία που γνώρισε ο Jackie Wilson κάπου τότε με το "Reet Petite". Οι οποίοι Dexys σε ένα άλλο χιτάκι τους, το "Geno", τιμούν τον επίσης soul τραγουδιστή Geno Washington. Και το παιχνίδι μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον...

- Ξεχωριστή θέση στο αφιέρωμα πάντως αξίζει να λάβει το κομμάτι που υπήρξε η αφορμή του, όσο κι αν φαίνεται περίεργο είναι το πρώτο που μου ήρθε κατά νουν όταν έπεσε η ιδέα (μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι...) Television Personalities και "I know where Syd Barret lives", πουλάκια, εξοχή, εκεί είχε αποτραβηχτεί ο Syd κι έμενε στο μητρικό σπίτι, εκεί τον έψαχναν και οι αναπόφευκτοι δημοσιοκάφροι με τη νοσηρή περιέργεια. Είναι κι αυτός ο μύθος της σχιζοειδούς χαμένης μεγαλοφυίας, κάτι τέτοιο ίσως είναι και ο Dan Treacy, να το αλλάξουμε ίσως λίγο σε "μύθο της καμένης μεγαλοφυίας"; Ο οποίος αξιώθηκε κι αυτός να δει το όνομα του σε τίτλο τραγουδιού, από τους MGMT παρακαλώ στο "Song for Dan Treacy".

- Στην ηλεκτρονική μουσική μπαίνουμε στο βασίλειο των Kraftwerk, αλλά εδώ ένας άλλος ντεμί-συμπατριώτης τους κλέβει την παράσταση, ο ιταλο-γερμανός Giorgio Moroder, εκείνος ο οποίος ανέβασε στην πίστα όχι μόνο τα ...ρομπότ αλλά και τους ανθρώπους. Τον οποίο τίμησαν όχι μόνο οι θεωρητικά "διάδοχοι" του Daft Punk ("Giorgio by Moroder") αλλά και οι ηχητικά άσχετοι Telefilme ("Moroder"), ποπ του ισπανικού παρακλαδιού του ήχου της Sarah (Elephant και τέτοια). Στους οποίους Daft Punk επιδαψίλευσαν (τι ρήμα!) οι LCD Soundsystem με το "Daft Punk is playing at my house", μοναδική κίνηση αβρότητας για συγκαιρινό (και ζωντανό!) μουσικό (οπότε να συνάγουμε, μέσω της μεταθετικής ιδιότητας που λέμε και στα μαθηματικά, ότι οι LCD γουστάρουν επίσης Giorgio;).

Στην κατηγορία πάντως "καμία σχέση" το βραβείο παίρνει η γαλλίδα electro γατούλα Miss Kittin και ο Hacker της με το κομμάτι "Frank Sinatra", Frank Sinatra is dead, όπου ο παλιός μεγάλος κρούνερ γίνεται το έμβλημα μιας παρακμιακής μεγαλοαστικής τάξης η οποία σνιφάρει διασημότητα και πίνει σαμπάνιες και χαβιάρια ανάμεσα σε πεολειχίες μέσα σε ακριβές λιμουζίνες (για τον οποίο Frank είχαν γράψει ένα ομώνυμο και πιο σεβαστικό κομμάτι οι Cake).

- Ενίοτε ο τιμώμενος γίνεται και στόχος με σκωπτική και πειραχτική διάθεση, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια παρωδία κακής αμερικάνικης αισθητικής (Weird Al Yankovic - Smells Like Nirvana) αλλά μπορεί να έχει και πλάκα (Dunhill Blues - I Wanna Tickle Nick Cave, και δεν τους αδικώ ο Nick δύσκολα χαρίζει χαμόγελα με άλλο τρόπο) ή να φτάνει έως την πρόκληση, όπως συνέβη με τους Culturcide (Κουλτουροκτονία παρακαλώ!), οι οποίοι στον υπεράνω κάθε σύλληψης δίσκο "Tacky Souvenirs of Pre-Revolutionary America" είχαν απλώσει στον χειρουργικό πάγκο κλασικά κομμάτια της αμερικάνικης παράδοσης και τα πετσόκοψαν κατά βούληση, κάτι που τους απέφερε και ουκ ολίγες προσκλήσεις για δικαστικές αίθουσες. Μεταξύ των κομματιών (ας τα πούμε έτσι) ξεχωρίζει σίγουρα το "Bruce", ένα διακορευμένο "Dancing in the dark" του Bruce, ξέρετε ποιου, ένας είναι ο Bruce. Kορυφαίοι πάντως στο σατιρικό είδος είναι οι εκ Λίβερπουλ ορμώμενοι Half Man Half Biscuit, ήδη το όνομα της μπάντας λέει πολλά, όπως και τίτλοι σαν το "I Love You Because (You Look Like Jim Reeves)", το "Albert Hammond Bootleg" και φυσικά το κορυφαίο "Joy Division Oven Gloves" (από τον δίσκο "Achtung Bono").

Τα πράγματα βέβαια μπορεί εύκολα να εκτραχυνθούν και τα σκωπτικά βελάκια μπορεί να αποκτήσουν και κάμποσο δηλητήριο. Όπως στο σχεδόν αποδομητικό/ απομυθοποιητικό "Nick Cave Dolls" των Bongwater. Όπως συνέβη και στην ανταλλαγή κομματιών μεταξύ του Julian Cope και του Bill Drummond. Αυτός που άρχισε πρώτος ήταν ο Cope ο οποίος έγραψε το περιπαιχτικό "Bill Drummond Said" για τον πρώην μάνατζερ του και μελλοντικό KLF Drummond, ο οποίος δεν δίστασε να απαντήσει με το "Julian Cope is dead" όπου φαντασιωνόταν ότι πυροβολούσε τον Cope στο κεφάλι, για το καλό του όμως θα το έκανε, για να του δώσει την ευκαιρία να γίνει ...μύθος.

Μέγας στόχος έχει γίνει επίσης και ο Morrissey, όχι μόνο για αθώες διαφωνίες σαν αυτές που τραγουδάει ο Δεληβοριάς στον τελευταίο του δίσκο. Και αν οι Sparks έμειναν σε κόσμια πλαίσια με το "Lighten Up, Morrissey" και οι Ween δήλωσαν με λόγια σταράτα ότι "I hate the Smiths, οι Meatmen έφτασαν στα άκρα με το "Morrissey must die". Viva hate δεν έλεγε και ο ίδιος ο Μοζ; Να τώρα που τα λούζεται...

- Στο ελληνικό τραγούδι, και δη το λαϊκό, δεν είναι διόλου συνηθισμένες τέτοιου τύπου αναφορές. Όχι γιατί του λείπουν οι θρύλοι και τα πρότυπα, το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά επειδή οι λαϊκοί συνθέτες είχαν κατά νου να γράψουν τραγούδια για τον απλό τον κόσμο, η εσωστρεφής αυτο-αναφορικότητα δεν ήταν επιδίωξη ούτε αυτοσκοπός. Δεν είναι τυχαίο ότι η βασικότερη αναφορά στον μεγαλύτερο όλων Βαμβακάρη έρχεται από έναν κατ' ουσία λόγιο συνθέτη, τον Δήμο Μούτση στο "Παίξε Μάρκο το μπουζούκι σου" (ο οποίος Μάρκος είναι από τους λίγους που έγραψε ένα τέτοιο κομμάτι για σύντεχνο του, τον τραγουδισμένο από τον Σερ Μπιθί "Κάβουρα", αφιερωμένο στον πρόωρα χαμένο ρεμπέτη). Από τον ίδιο έντεχνο χώρο προέρχεται άλλωστε και ο Νότης Μαυρουδής ο οποίος είχε γράψει για την Μαριώ το "Ποιός θυμάται τη Στέλλα Χασκίλ". Αλήθεια ποιος;

- Ακολουθεί μία λίστα με κάμποσα ακόμη κομμάτια, είπαμε το παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμη:

Lucio Dalla - Caruso
(Η κατάρα του έντεχνου και του Μελωδία).

Al Stewart - Josephine Baker
(Για εκείνη την μεγάλη σταρ του μεσοπολέμου τραγουδά ο ιστοριολάγνος Al, για εκείνη την στριπτιζέζ-χορεύτρια-ηθοποιό-τραγουδίστρια που έκανε πάταγο τότε, πόσοι να τη θυμούνται σήμερα άραγε, είδατε πως ξεχνιούνται οι σταρ όταν αλλάζουν οι γενιές και μεγαλώνει το χάσμα του χρόνου;)

The Wombats - Let's dance to Joy Division
(Άγρια, επιληπτικά, σπασμωδικά, όπως Ian; Τέλειος τίτλος, είχα σκεφτεί όταν το 'χω πρωτοδεί, το κομμάτι με απογοήτευσε).

I, Ludicrous - I've never been hit by Mark E. Smith
(Εντάξει ο Ι Σμιθ δεν ήταν ποτέ από τα καλύτερα παιδιά).

The Fall - Ι am Damo Suzuki
(Κι εγώ είμαι ο Ναπολέων).

Mogwai - You' re Lionel Ritchie
(Ποιον είπες Lionel Ritchie ρε;)

Marietta Fafouti - Morricone
(Όταν δεν νιαουρίζει με OD ναζιού μπορεί να είναι πολύ καλή).

The Replacements - Alex Chilton
(Στον δίσκο συμμετείχε και ο τιμώμενος. Όχι σε αυτό το κομμάτι πάντως!)

They Might be Giants - We're the Replacements
(Hi, we're the Replacements. Ωχ, εμείς τους They Might Be Giants δεν ήρθαμε να δούμε;)

Current 93 - A song for Douglas after he's dead
(Εμ γι' αυτό είναι οι φίλοι, για να σου γράφουν τέτοια τραγούδια πριν ...πεθάνεις. Γραμμένο από τον Tibet για τον άσπονδο φίλο του Douglas Pierce των Death in June. Σαν να είχε και μια εμμονή τότε, του αφιέρωσε κι ένα ακόμη κομμάτι με τίτλο "Rome for Douglas", από τα ωραιότερα κομμάτια των C93 μάλιστα).

Coil - Sex with Sun Ra
(Μεταξύ μας, περιμένατε κάτι το "νορμάλ" από Coil;)

The Exploited - Sid Vicious was innocent
(Αιτείσθε αναψηλάφηση της δίκης κ. Exploited;)

Jonathan Richman - Velvet Underground
(Νέτα-σκέτα. Αν το δεις γραμμένο μπορεί και να μπερδευτείς, ποιος είναι ο τίτλος και ποιος ο εκτελεστής. Μπορεί; Για σκεφτείτε το καλύτερα).

Neil Young - From Hank to Hendrix
(Ο Neil χρησιμοποιεί τους Πριν για να κάνει ερωτική εξομολόγηση).

Taylor Swift - Tim McGraw
(Στην πραγματικότητα για το αγόρι της που χωρίσανε τραγουδά η έφηβη καντρυοπούλα, ενθυμούμενη τα πράγματα που κάνανε μαζί, όπως να ακούνε τη μουσική του McGraw).

Trembling Blue Stars - Abba on the Jukebox
(Ένα αντίστοιχο μνημόσυνο αγάπης είναι κι αυτό το τραγούδι από τους μάστορες του είδους. Θυμάσαι τότε που ακούγαμε Abba από το τζουκμποξ;)

Those Naughty Lumps - Iggy Pop's Jacket
(Είχε και ζακέτα; Εγώ πάντα μισόγυμνο τον θυμάμαι).

Barenaked Ladies - Brian Wilson
(Οι ...ολοτσίτσιδες κυρίες δεν παραπέμπουν σε καυτά καλιφόρνια γκέρλζ και σέρφερζ, το εντελώς αντίθετο, το τραγούδι συμπάσχει με την ψυχική νόσο και την μάχη του Brian με αυτή. Το εκτίμησε τόσο που το διασκεύαζε και ο ίδιος στα λάιβ του).

P - Michael Stipe
(Ο Johnny Depp τραγουδά -βασικά κιθάρα παίζει- για τον Michael Stipe, καταραμένο κομμάτι, όχι για τον Michael, καλά είναι αυτός, αλλά για τον River Phoenix, τον οποίο επίσης αναφέρουν οι στίχοι, ο οποίος λέγεται ότι έπαθε το μοιραίο OD ακριβώς τη στιγμή που παιζόταν το κομμάτι, ενώ ο ίδιος βρισκόταν έξω από το χώρο της συναυλίας).

Robyn Hitchcock - I saw Nick Drake
(And he was fine τραγουδά ο Robyn το 2000 για τον αποδημήσαντα από το 1974 Nick).

Beasts of Bourbon - The day Marty Robbins died
(Ποιος είναι ο Marty Robbins; Δεν το έχουμε με την country ε;)

Weezer - Buddy Holly
(Αντιθέτως πολλοί θυμούνται την ημέρα που πέθανε ο Buddy Holly, κάποιοι την είπαν "ημέρα που πέθανε η μουσική").

Super Furry Animals - The very best of Neil Diamond
(Οι ίδιοι λένε ότι το νόημα του κομματιού αφορά τη δυσκολία να επιλέξεις το soundtrack για τη ζωή σου. Δεν έχουμε λόγο να μην τους πιστέψουμε).

Dream Syndicate - John Coltrane stereo blues
(Ακούνε οι ροκάδες τζαζ πριν τα σαράντα;)

The Relatives - Jim Morrison
(Από την εποχή που ο Steve Lake είχε τους Zounds στο μούσκιο).

Duck Sauce - Barbra Streisand
(Πως κάνεις χιτ και παίρνεις και βραβεία παίρνοντας ένα σάμπλ, προσθέτοντας κάποια μπίτια της κονσέρβας και βάζοντας έναν πιασάρικο τίτλο).

Ian Dury - Sweet Gene Vincent
(Ένα τρυφερό ροκενρολάδικο κομμάτι για τον μεγάλο παιδικό του ήρωα, το πήρε τόσο σοβαρά ο Dury που για να το γράψει διάβασε πρώτα δύο βιογραφίες του Gene).

Marianne Faithfull - Song for Nico
(Εκείνη που επιβίωσε από τα 60s για να μας τα διηγηθεί (όσα θυμάται) τραγουδά για εκείνη που την έκανε νωρίς).

The Weather Prophets - Like Frankie Lymon
(Τον τρόπο που τραγούδαγε o Lymon "ζηλεύουν" εδώ οι Weather Prophets, ουχί την μοίρα του η οποία ήταν τραγική, από παιδί-θαύμα έπεσε στα ναρκωτικά και πέθανε στα 26 του).

Sleater-Kinney - I wanna be your Joey Ramone
(Προτιμώ να γίνεις ο σκύλος μου πάντως).

MGMT - Brian Eno
(Ρε σεις, να του αφιερώσουμε κανά κομμάτι μπας μας κάνει καμιά παραγωγή;)

Tenacious D. - Dio
(Εδώ το αστείο βγαίνει μέσα από την υπερβολή, οι Tenacious D. ζητούν από τον Ronny James να τους παραδώσει την σκυτάλη της διαδοχής στο χαρντ-ροκ στερέωμα).

Led Zeppelin - Hats off to (Roy) Harper
(H αξία του ...αποκαλυπτόμενου δίνει αξία στον τιμώμενο).

Rapeman - Kim Gordon's Panties
Ποτέ δεν κατάφερα να συμμεριστώ την λατρεία για την Κιμ (δεν εννοώ τη μουσική της αξία ε;) η οποία κάποτε ήταν σχεδόν καθολική. Εδώ ο Albini, πιο προκλητικός από ποτέ.

Βαγγέλης Δημητριάδης - Μαντόνα Μαραντόνα
(Και για το τέλος κρατήσαμε τα καλύτερα, χάρις σε υπενθύμιση του Δημήτρη Κάζη η οποία επανέφερε στη μνήμη κομμάτι απωθημένο. Στο εξώφυλλο το Καυταντζόγλειο, σε άσμα μεγάλο, βγαλμένο από τη ζωή, για συζυγικές βραδιές όπου "κι αν σε τρελαίνει η Μαντόνα, κάντηνε κάδρο και εικόνα, σήμερα παίζει ο Μαραντόνα, άσε να δούμε τον αγώνα").