Γιατί αν ήσουν λίγο πιο ποπ θα ήσουν και πιο χαρούμενος

One, two
Some day / I will find a way / to make you know it is me

Κι εγώ μια μέρα θα σε πείσω ίσως πως αν ήσουν λίγο περισσότερο ποπ θα ήσουν και πιο χαρούμενος. Μέχρι τότε θα έρχομαι και θα σου λέω ιστορίες που μ' εντυπωσιάζουν κι εσύ θα κουνάς αφηρημένα το κεφάλι και μετά θα τις ξεχνάς. Εγώ θα προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να κάνω να ενδιαφερθείς κι εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί στα λέω όλα αυτά τώρα;

And when I do / the clouds will clear

Σου λέω πως υπάρχουν ακόμη παιδιά που φτιάχνουν μουσική στο γκαράζ τους χωρίς να το κάνουν γιατί θέλουν να δείχνουν αγροίκοι, φτωχοί και ταλαιπωρημένοι από το σύστημα αλλά έτσι απλά. Και μάλιστα δεν ακούγονται χάλια. Ούτε ακούγονται σαν να προσπαθούν να καλύψουν το γεγονός ότι δεν βρίσκονται στο στούντιο. Απλώς παίζουν και αυτό φτιάχνει μουσική. Αυτή η μουσική γίνεται δίσκοι (τρία albums και αρκετά singles) και οι δίσκοι ταξιδεύουν στον κόσμο και φτάνουν στα χέρια πολλών ανθρώπων. Μερικοί απ' αυτούς είναι εκείνοι που τα παιδιά αυτά θαύμαζαν και τώρα τους θαυμάζουν κι αυτοί.

Φυσικά. Η μουσική τους είναι μια θαυμάσια επίδειξη του τι μπορείς να κάνεις αν έχεις φίλους που παίζουν διάφορα μουσικά όργανα και λίγο αντισυμβατικές ιδέες. Γιατί ο κανόνας για το τι αποτελεί τραγούδι των Aislers Set είναι 'το να παίζει τουλάχιστον ένα μέλος του συγκροτήματος'. Στο δεύτερο δίσκο τους νομίζω γράφει 'γενικά καταλαβαίνεις ποιος έγραψε ένα τραγούδι από το ποιος τραγουδάει'. Συχνά μάλιστα η Amy -ως παραγωγός- παρομοιάζεται με το Phil Spector και το Brian Wilson.

Κι αυτό είναι υπερβολή όσο είναι και αλήθεια.

Υπερβολή είναι γιατί για τον περισσότερο κόσμο οι Aislers Set δεν είναι παρά ένα μάλλον ασήμαντο, κάπως περίεργο ποπ συγκρότημα από το San Fransisco. Για την ακρίβεια, ένα αρκετά αμερικάνικο, κιθαριστικό και punk ποπ συγκρότημα από το San Fransisco. Και όσο υπέροχοι και να είναι μέσα στο δικό τους σύμπαν, έξω απ΄ αυτό δε τρέχει και τίποτα.

Αλήθεια είναι... απλά γιατί είναι αλήθεια.

An when I do / I'll hold you near

Γενικά τα τραγούδια φτιάχνονται από ξεχωριστούς ήχους -κιθάρες και πολλά κρουστά και φωνητικά κυρίως αλλά και αρμόνιο και τρομπέτες και μπάντζο εδώ κι εκεί και πολλά la la la και hey hey hey και λέξεις που επαναλαμβάνονται. Ήχοι που έρχονται και φεύγουν και προστίθενται ο ένας στον άλλο. Και θα μπορούσαν να είναι αηδία αν δεν ήταν διαλεγμένοι με καλό γούστο και θα μπορούσαν να είναι ανούσιοι αν δεν υπήρχε ταλέντο. Αλλά δεν είναι - τα τραγούδια είναι πανέμορφα και γεμάτα εικόνες που μπορούν να σε κάνουν να ονειρεύεσαι και εικόνες στις οποίες θα μπορούσε να χωράει η ζωή σου.

Και τείνουν να σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις ή να χοροπηδάς τέλος πάντων. Αλλά μπορούν να είναι και ωραίο soundtrack. Και τέλος είναι εκείνου του είδους η μουσική την οποία μπορείς να την ανακαλύπτεις συνέχεια, που συνεχίζει να σου αρέσει καιρό αφού την πρωτοάκουσες και ίσως να σ' αρέσει και περισσότερο. Αν πρέπει να τους παρομοιάσω με κάτι, αυτό θα ήταν οι Television Personalities, γιατί μοιράζονται κάτι απ' την (τέλεια) ποπ αισθητική τους που τόσο μα τόσο λείπει πάντα απ' τη ζωή μου.

And when I do / the sun will shine

Τα πράγματα μπορεί να μην είναι απλά, αλλά μπορεί και να είναι. Και την αλήθεια δε θα τη μάθουμε ποτέ κι αυτό θα είναι μάλλον γιατί η αλήθεια δεν υπάρχει. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι αν πιστεύεις πως τα πράγματα είναι απλά πολλές φορές συμπεριφέρονται απλά. Ίσως γι' αυτό αν ήσουν πιο ποπ να ήσουν πιο χαρούμενος. Ή απλά γιατί τα χρωματιστά πράγματα σου φτιάχνουν τη διάθεση. Ξέρω και 'γω;

Cause you'll be mine
....

Terrible Things Happen (the slow, cloudy one) (8)

Μια φορά κι έναν καιρό η Amy ήταν σ' ένα συγκρότημα που λεγόταν Henry's Dress. Αυτό φαντάζομαι δε σας λέει τίποτα (ούτε κι εμένα μου έλεγε άλλωστε) ωστόσο μας ενδιαφέρει γιατί η ιστορία μας αρχίζει κάπου εδώ: όταν η Amy ανακάλυψε πως μερικά από τα τραγούδια που έγραφε δεν ταίριαζαν με τον ήχο τους (θορυβώδες, garagy punk pop αν πρέπει να ξέρετε). Τα κράτησε λοιπόν και όταν οι Henry's Dress διαλύθηκαν άρχισε να τα ηχογραφεί μόνη της στο προαναφερθέν γκαράζ. Η σύγκριση αυτού του album με άλλα, ηχογραφημένα κάτω από παρόμοιες συνθήκες έιναι αρκετή για να σε κάνει να το θαυμάζεις.

Όταν σχηματίστηκαν οι Aislers Set η ηχογράφηση είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Όλοι ανεξαιρέτως έπαιζαν σε ένα τουλάχιστον άλλο συγκρότημα (η Alicia στους #Poundsign#, ο Yoshi στους Scenic Vermont και τους Poastal, ο Wyatt στους Track Star και η Jen στους Fairways αν και πολύ αμφιβάλω αν σας ενδιαφέρει) και δεν έχουν συνεισφέρει και πολύ σ' αυτό το δίσκο, αν και μερικά τραγούδια ξαναηχογραφήθηκαν για να τους συμπεριλάβουν και ο Wyatt έγραψε το Why baby why.

Το "Terrible Things Happen" -που πήρε το όνομά του όταν η Amy έριξε μπύρα πάνω στη φωτογραφία της τελικής εκδοχής του artwork- λοιπόν είναι κάτι ανάμεσα σε solo project και δουλειά μπάντας. Είναι επίσης ένα αργό, λίγο ονειρικό album, χαμηλών τόνων και ταυτόχρονα θορυβώδες. Ιδανικό για συννεφιασμένα πρωινά και άλλες παρόμοιες καταστάσεις όπου χρειάζεσαι κάτι που θα σε κάνει να να οραματίζεσαι το μέλλον ενώ ταυτόχρονα σε κάνει να αισθάνεσαι ικανοποιημένος που βρίσκεσαι εδώ.

Και παρότι είναι κατα τη γνώμη μου εξαιρετικό, είναι κάπως εσωστρεφές και δυσνόητο, album για μυημένους στο σύμπαν των Aislers Set. Αυτό, ή θα πρέπει να του δώσετε αρκετές ευκαιρίες πριν καταλήξετε σε συμπεράσματα. Εγώ, πάλι, θα σας πρότεινα να ξεκινήσετε από το...

The Last Match (the pop, sunny one) (9)

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που το άκουσα πρώτη φορά και θα σας έλεγα ότι εξακολουθεί να μου αρέσει το ίδιο πολύ, αν δε μου άρεσε ακόμα περισσότερο τώρα. Αυτό πάλι είναι λίγο περίεργο διότι οι Aislers Set είναι ένα αρκετά αν όχι πολύ κιθαριστικό group κι εγώ βαριέμαι τις κιθάρες πολύ εύκολα. Ωστόσο αυτό το album δε θα μπορούσα να το βαρεθώ με τίποτα.

Απ' την πρώτη του στιγμή ως την τελευταία είναι ένα αριστούργημα. Με καθαρό ήχο, σχετικά σύνθετες, πολύ έξυπνα δομημένες ενορχηστρώσεις, ποιητικούς στίχους -ίσως όχι με την κλασική έννοια της λέξης ωστόσο επιμένω:

I could be your sudden let's go out
I could be your favourite part of town
I could be your whisky, wine and the beer
I could be your car's one good headlight
I could be your lightened walk at night
I could be the reason you came back here
But I've got a red door
And a big gray cosy house
A black car
And a red bicycle
But I don't have you

...ποιητικούς- τέλειες ποπ μελωδίες και πολλή έμπνευση, είναι η απάντηση στην ερώτηση που έθεσε το "Terrible Things Happen": που βρίσκεται και που βαδίζει η ποπ σήμερα. Παρεπιπτόντως περιέχει και μια διασκευή του "Balloon Song" των 14 Iced Bears η οποία αν και δεν απέχει πολύ από το πρωτότυπο είναι πολύ καλύτερη και σε κάνει να χαίρεσαι που κατά βάθος δε μεγάλωσες ποτέ.

(Και μια κι εσάς σας αρέσουν αυτού του είδους οι περιγραφές κι εμένα με διασκεδάζουν:) Αμερικανοί Television Personalities που έχουν όμως ακούσει Sarah Records και Belle and Sebastian (νομίζατε ότι δε θα τους αναφέρω, ε;) και αγαπούν τα sixties αλλά και τη ζωή περισσότερο απ' τους κανονικούς.

Ένα ποπ αριστούργημα που μια μέρα θ' αλλάξει (λιγάκι) τον κόσμο. Αν δε το έχει κάνει ήδη.

How I learnt to write backwards (the sixties, nightime one) (8)

Όπως και τα δύο προηγούμενα, έχει το χάρισμα να δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν. Ένα λιγάκι πιο σκοτεινό, ενήλικο σύμπαν αυτή τη φορά.

Ίσως είναι οι στίχοι που ακόμη και γραμμένους δεν μπορείς να τους καταλάβεις εντελώς - ή ο τρόπος που χρησιμοποιούν δύσκολες λέξεις παντού χωρίς αυτές να ακούγονται εξεζητημένες - ή το ότι υπονοούν καταστάσεις αντί να τις περιγράφουν, κάτι που σε αναγκάζει να χρησιμοποιήσεις τη φαντασία σου για να συμπληρώσεις τα κενά. Ή ίσως είναι ό τρόπος που χειρίζονται τη μουσική -την ιστορία της και της επιρροές τους αλλά και τα όργανα και τους ήχους που παράγουν- σαν να είναι παιχνίδια στην παιδική χαρά της γειτονιάς τους. Ίσως αυτό να εννοούν εκείνοι που λένε ότι οι Aislers Set είναι συγκρότημα με ολοκληρωμένο όραμα. Ή ίσως να έχω μεγάλη φαντασία όπως είπαμε.
Πάντως εμένα το "How I learnt to write backwards" μου φαίνεται sexy μ' ένα κάπως μοναχικό τρόπο. Ίσως να μου φαίνεται πιο νωχελικό απ' ότι είναι στην πραγματικότητα αλλά με κάνει να φαντάζομαι ζεστά, βαρετά καλοκαιρινά μεσημέρια (όταν κλείνεις τα πατζούρια με την ελπίδα να ξεφύγεις απ' τη ζέστη κι όμως το φως που τρυπώνει απ' τις χαραμάδες είναι εκτυφλωτικό). Και παρότι αυτό δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον για όνειρα εσύ χαζεύεις τον ανεμιστήρα στο ταβάνι και ονειρεύεσαι πως θα ήταν να μην ήσουν εκεί μόνος ("Sara's song"). Ή ίσως σκοτεινές νύχτες, όταν κατασκοπεύεις τους γείτονες κρυμμένος στο σκοτάδι του δικού σου δωματίου ("Emotional Levy") κι αυτό το μόνο που σε κάνει να σκεφτείς είναι η δική σου ζωή κι όσα της λείπουν ("Unfinished Paintings").

Ένας δίσκος ατμοσφαιρικός χωρίς να είναι καθόλου μα καθόλου βαρετός. Φτιαγμένος με sixties μελωδίες, indiepop χρωματισμούς, αρκετή soul αλλά και πολύ στυλ που εξασφαλίζει συνοχή σ' όλα τα παραπάνω. Α ναι. Sixties μελωδίες, indiepop χρωματισμoί, αρκετή soul κι ένα σύντομο post punk ξέσπασμα.

Όταν καταλάγιασε κάπως ο θόρυβος που με έβγαλε απ' την παραπάνω ονειροπόληση -και ο οποίος ονομάζεται "The Train #2"- πρόσεξα τι τραγουδούσε η Amy κι αυτό με τη σειρά του με έκανε να χαμογελάσω γιατί σκέφτηκα πως είναι κι αυτή λιγάκι σαν κι εμάς: δεν ξεχνάει τις παλιές τις αγάπες (π.χ. τους Television Personalities) και τις αρέσουν και οι Smiths.

Γιατί έλεγε: If I'd never learned to drive the car I would never have been hit by the car. If I'd never learned to love I would never have been hit by the train. If I'd never learned to love the bomb... it would have never been the bomb that would bring us together... the bomb... that will bring us together.

ΥΓ Αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Το άλλο μισό μέλλον της ποπ (κατά την ταπεινή μου γνώμη) λέγεται Handsome Train κι έρχεται από τη Σουηδία, αλλά αυτή την ιστορία θα σας την πω μια άλλη φορά. Αν βρω ποτέ τις λέξεις...