Άλλη μια 40άρα επώνυμα τραγούδια

Παίζουν: στα μονά ο Δημήτρης Κάζης και στα ζυγά ο Άρης Καραμπεάζης

1. Madness - Michael Caine
Φόρος τιμής στο μεγάλο Άγγλο ηθοποιό, και ειδικά στους κατασκοπικούς ρόλους του, όπως του Harry Palmer που υποδύθηκε σε τρεις ταινίες των 60s (The Ipcress File, Funeral in Berlin, Million Dollar Brain) και του John Preston στο The Fourth Protocol, όπου σε μια ειρωνεία της κινηματογραφικής μοίρας ένα είδος σχεδόν συνταξιούχου Palmer σώζει τον κόσμο από τον παιδαρά σοβιετικό πράκτορα και μετέπειτα 007 Pierce Brosnan. Ο Harry Palmer ήταν ο James Bond του διανοούμενου. Φορούσε γυαλιά, μαγείρευε, σκότωνε, ερωτευόταν και ειρωνευόταν με την ίδια ψυχρή άνεση, αλλά ήταν αληθινός, ανθρώπινος και τρωτός. Οι ταινίες του ανήκουν στην προσωπική μου κιβωτό του σινεμά. Το δε τραγούδι είναι χαρακτηριστικό της δεύτερης εποχής των Madness, με το πιάνο και τα πνευστά να δημιουργούν κατασκοπική ατμόσφαιρα και τον ίδιο τον ήρωα να παρουσιάζεται: My name, is Michale Caine.

2. Belle And Sebastian - Like Dylan in the Movies
Ευφυές λογοπαίγνιο από την εποχή που οι Belle And Sebastian αντέγραφαν με όμορφο -ακόμη και για λίγο ακόμη- τρόπο τις μελωδίες των Poppy Family. But If They Follow You/ Don't Look Back/ Like Dylan In The Movies. Όσοι εγνώριζαν περί Don't Look Back (ντοκιμαντέρ του D.A. Pennebaker με τον Bob Dylan στον κατά κυριολεξία ρόλο της ζωής του) χαμογελούσαν σαρδόνια, όσοι όχι σχημάτισαν την εντύπωση ότι ο Dylan ποτέ δεν γυρνούσε να κοιτάξει πίσω. Κατά τα άλλα το τραγούδι δεν αναφέρεται με κανέναν τρόπο στον Bob Dylan, τη ζωή και τις ματιές του. Ή μήπως αναφέρεται; Αν παρακάτω είχαν κατονομάσει και τον Minister θα αναφερόμασταν εμείς σε ένα ακόμη καλύτερο και εντόνως πιο ουσιαστικό τραγούδι τους.

3. Διονύσης Σαββόπουλος - Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο
Ο Νίκος Κοεμτζής έγινε θρύλος (o Σαββόπουλος με αυτό το τραγούδι και ο Παύλος Τάσσιος με την ταινία του "Παραγγελιά" φρόντισαν γι' αυτό) μέσα σε μια νύχτα, που έσφαξε τρεις αστυνομικούς επειδή σηκώθηκαν να χορέψουν στην παραγγελιά του αδερφού του. Άλλα χρόνια, άλλος κόσμος, άλλοι κανόνες. Κάποιοι έφριξαν, κάποιοι γοητεύτηκαν. Πάνω από τριάντα χρόνια πέρασαν, και σήμερα ο Κοεμτζής πουλάει σε μια γωνιά στο Μοναστηράκι την αυτοβιογραφία του και ο Σαββόπουλος τραγουδάει σε μαγαζιά που πουλάνε μπόμπες εκατό ευρώ το μπουκάλι. Το τραγούδι είναι εικοσάλεπτη πάρλα (ραπ θα το έλεγε ο δημιουργός του σήμερα, μετά την απίστευτη μαλακία που ξεφούρνισε "ο Όμηρος ήταν ο πρώτος ράπερ") σε ρυθμό 9/8 με αναζωογονητικά διαλείμματα από το μπουζούκι του Πολυκανδριώτη, πριν αποφασίσει να το παίξει Παγκανίνι.

4. Boomtown Rats - I never loved Eva Brown
Οι Boomtown Rats πρέπει να είναι το συγκρότημα με την πιο κάθετη πτώση σε credibility τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, με βασικό υπεύθυνο για αυτό τις φιλανθρωπικές μουσικές δραστηριότητες του ηγέτη τους. Εκτός από τις Δευτέρες, δεν αγάπησαν ποτέ τους την Eva Brown και αρνήθηκαν με μανία την όποια θέση είχε στην ιστορία η γυναίκα που από τα είκοσί της χρόνια προσπάθησε πολλές φορές να αυτοκτονήσει μέχρι το 1945, οπότε και τα κατάφερε μαζί με τον Αδόλφο Χίτλερ μία μόλις ημέρα μετά τον γάμο τους, γεγονός που αποδεικνύει κατά κάποιο τρόπο τους ισχυρισμούς του Geldof. Μουσικά το τραγούδι μας θυμίζει ότι το πιάνο είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ποτέ σήμερα δεν θυμόμαστε να ακούσουμε τους Boomtown Rats.

5. Mano Negra - Santa Maradona
Έχω βαρεθεί να ακούω διάφορους φωστήρες να αναλύουν με βαθυστόχαστο ύφος αν ο Πελέ ή ο Μαραντόνα ήταν ο μεγαλύτερος παίχτης όλων των εποχών. Ακούστε λοιπόν τη μόνη σοβαρή άποψη: Κανένας δεν μπορεί να το πει. Ούτε καν οι ίδιοι. Όλες οι γνώμες έχουν συναισθηματική βάση, κοινώς ο καθένας κάνει βασιλιά αυτόν που συμπαθεί και γουστάρει πιο πολύ. Και σίγουρα το στυλάκι Μαραντόνα, το αυτοκαταστροφικό, το αντιαμερικάνικο και το τριτοκοσμικό έχει πιο πολλή πέραση εδώ στα Μπάλκανς, όπως θα μας βεβαιώσει και ο Κουστουρίτσα. Προσωπικά και οι δύο μου είναι εξίσου απεχθείς σαν προσωπικότητες (σαν παίχτες εξίσου θεοί, δεν το συζητάω). Γουστάρω σκοτεινούς καλλιτέχνες της μπάλας που η πουτάνα τους γύρισε πολλές φορές την πλάτη, σαν τον Κρόιφ και τον Ρομπέρτο Μπάτζιο. Τουλάχιστον αυτοί δεν ξέπεσαν να κάνουν αρπαχτές στην Ελλάδα στα 50 και τα 60 τους, σαν "μοντέλα" σε ντισκοτέκ της επαρχίας. Ο Μανού δεν έχει την ίδια γνώμη με μένα, αλλά τον ευχαριστώ για το τραγούδι που μου έδωσε την ευκαιρία να τα πω.

6. Cake - Frank Sinatra
Όσοι κάποτε πιστέψαμε στους Cake για την νεκρανάσταση του αμερικάνικου κολεγιακού ροκ, το πληρώσαμε ακριβά, οπότε περιττεύουν οι απολογίες. Το εν λόγω τραγούδι πάντως αποτελεί επαρκές ελαφρυντικό. Μια εμφανώς θλιμμένη μελωδία, υπενθυμίζει τη λειτουργικότητα της φωνής του Frank Sinatra επί της διάθεσης για αναπαραγωγή όλων των ζωντανών πλασμάτων της φύσης και κάπως έτσι η ταφόπλακα της ειρωνείας πέφτει με εξυπνότερο τρόπο επί της αιώνιας τάσης για αρτηριοσκληρωτική προσήλωση στα μουσικά στάνταρ... Τα ουρλιαχτά της Miss Kittin για τον νεκρό Frankie είναι αρκούντως προφανή για να τα θυμόμαστε μέχρι σήμερα.

7. Rick Wakeman - Catherine Of Aragon, Anne Of Cleves, Catherine Howard, Jane Seymour, Anne Boleyn 'The Day Thou Gavest Lord Hath Ended', Catherine Parr
Έξι τραγούδια σε μια θέση (ή είσαι large ή δεν είσαι). Οι έξι σύζυγοι του Ερρίκου του 8ου (Six Wives of Henry VIII), το album του κιμπορντίστα των Yes που φυσικά δεν έκατσα να ακούσω ποτέ συνειδητά (ίσως να πήρε το αυτί μου κανένα κομμάτι κατά τύχη). Ο άνθρωπος (ο Henry, όχι ο Wakeman) έφτιαξε ολόκληρη εκκλησία κόντρα στον Πάπα για να ξεφορτωθεί τη γυναίκα του, τι να λέμε τώρα...

8. Cinerama - Lollobrigida
"Κουνιέσαι... και ιδρώνω... πονάω... είσαι υγρή... τα στήθη σου... ξεντύσου...". Εκεί που το πήγαινε για πορνογράφημα ο D. Gedge της πετάει ένα "Είσαι σαν την Gina Lollobrigida στο Beauties Of The Night (αλά γαλλικά) και την σώζει την κατάσταση. Και τι καλύτερη παρομοίωση θα μπορούσε να βρει από την σπουδαία Ιταλίδα που στα χρόνια της ήθελε δύο Scarlett και μία Angelina στην καθισιά. Ασφαλώς βέβαια δεν θα μπορούσε να πει "είσαι σαν την G.L. στο Falcon Crest"... Κατά τα άλλα είναι γνωστό ότι με τα διάφορα project του ο Gedge έχει γράψει δεκάδες τραγούδια, από μέτρια μέχρι αριστουργηματικά, κι ένας καλός τρόπος για να ξεχωρίσει ένα μες στο σωρό είναι η επιλογή της αναφοράς σε ένα όνομα-σύμβολο (ή και μία τοπική διάλεκτος που κανείς δεν κατανοεί).

9. Φάντης Μπαστούνι και οι Άσσοι - Τζιμ ο Τίγρης και τα Μαύρα Μπλουτζήν
Ξεχασμένοι Αθηναίοι ροκαμπιλάδες των 80s, γοητευτικά ρετρό, σαν τον Λάκη με λιγότερο ταλέντο αλλά χωρίς τις σαχλαμάρες του ένα πράμα. Ο Τζίμης ο Τίγρης ήταν σόουμαν μασίστας και παλαιστής που διασκέδαζε τον κόσμο στις πλατείες τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, ένας λαϊκός ήρωας που ξεπεράστηκε από την εποχή και την άνοδο του βιοτικού (και μορφωτικού) επιπέδου. Ήταν επίσης το θέμα της πρώτης ταινίας μικρού μήκους του Παντελή Βούλγαρη, με πρωταγωνιστή τον μεγάλο ρολίστα Σπύρο Καλογήρου (Θεέ μου, μεταλλάσσομαι σε Καρδερίνη!). Άλλος σταρ του είδους που έγινε τραγούδι ήταν ο Κουταλιανός του Γιάννη Καλατζή.

10. Iron Maiden - Alexander The Great
Κάθε χρόνο στο άγαλμά του στην Παραλία γιορτάζονται τα γενέθλια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με συμβολικό αριθμό από κεράκια στην τούρτα. Γενικά φτωχοκατάσταση με γραφικούς Ελληναράδες, τσάμικα (τυπικός Αλεξανδρινός χορός γαρ) και εθνικούς νομάρχες... Υπάρχει και ο σύλλογος ταξί Μέγας Αλέξανδρος καθώς και η ομώνυμη ομάδα (στην οποία πήγαινα μπάσκετ για ένα πολύ μικρό φεγγάρι), που έχει ξεπέσει εδώ και δεκαετίες. Υπάρχει δε και στην περιοχή των δικαστηρίων Θεσσαλονίκης πλανόδιος πωλητής γραβατών-υποκαμίσων που ονομάζει την "επιχείρησή" του Μέγας Αλέξανδρος. Μετά από όλα αυτά ως είναι φυσικό το συγκεκριμένο αποτελεί ένα από τα απολύτως μέτρια και κλισαρισμένα τραγούδια των Iron Maiden.