Άλμπουμ της χρονιάς - So what's the point?
Πλησιάζει το τέλος της χρονιάς και ενώ εδώ στο MiC ετοιμαζόμαστε να σας αποκαλύψουμε τα δικά μας τοπ άλμπουμ στο UK οι βασικοί alternative influencers ήδη έχουν ανακοινώσει τους μεγάλους νικητές του 2018. Παρατηρώντας λοιπόν τις διάφορες λίστες αυτή τη φορά μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ λίγο περισσότερο, όχι ποια θα είναι η δική μου επιλογή -αυτό παραδέχομαι δεν ήθελε πολλή σκέψη- αλλά ποια σημασία τελικά μπορεί να έχει αυτή η παράδοση και αν υπάρχει κάτι βαθύτερο πέρα από τις προσωπικές επιλογές ενός μουσικού συντάκτη ή μίας ραδιοφωνικής παρουσιάστριας και το τι μπορεί να προωθούν. Και βέβαια σε ποιους απευθύνεται ή θα έπρεπε να απευθύνεται όλο αυτό, ειδικά όταν μιλάμε για μια χώρα που δεν είναι απλά κυρίαρχη στην μουσική βιομηχανία, αλλά εξακολουθεί να εξάγει εναλλακτική κουλτούρα.
Φέτος είχαμε πολλά και καλά από όλες τις απόψεις, από newcomers μέχρι 'κλασσικούς' που δεν απογοήτευσαν και κάποιες περιπτώσεις που πιστεύω δικαιολογημένα αξίζουν και μέχρι στιγμής έχουν πάρει μία θέση σε όλες τις λίστες όπως η καταπληκτική επιστροφή των Beak και οι τελευταίες δουλειές τόσο της Courtney Barnett όσο και της Anna Calvi, οι οποίες εκτοξεύθηκαν σε άλλο επίπεδο ως καλλιτέχνες.
'Όμως η αλήθεια είναι ότι από νωρίς φαινόταν ότι όλα παίζονταν ανάμεσα σε δύο εγχώριες μπάντες: τους Idles και τους Shame. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς υπόθεση debut εναντίον debut, αφού οι πρώτοι πέρυσι είχαν κυκλοφορήσει το 'Brutalism' ενώ οι δεύτεροι φέτος ξεκίνησαν δισκογραφικά, αλλά ουσιαστικά μιλάμε για δυο νέα indie-punk γκρουπ τα οποία όχι απλά έγιναν τα αγαπημένα παιδιά μικρών και μεγάλων (αρκετά σημαντικό το τελευταίο) αλλά ταίριαξαν και στο κοινωνικοπολιτικό κλίμα της χώρας.
Οι Idles λοιπόν με το 'Joy as an Act of Resistance' είναι το Νο1 του BBC6 Music (και εδώ και καιρό οι καινούριοι Ned's για το αμετανόητο fanboy Steve Lamacq), ενώ το 'Songs of Praise' των Shame ο δίσκος της χρονιάς για το Rough Trade. Και αν υπάρχει η αναπόφευκτη ανάγκη για παραλληλισμούς και συγκρίσεις ή απλώς για κάποια σχόλια με αφορμή τις πρωτιές τους, θα έλεγα ότι πέραν του ύφους και της παρουσίας οι Idles είναι οι πιο σοφιστικέ και δεμένοι εκ των δύο και μουσικά αλλά και ως προς τις ξεκάθαρες και συγκεκριμένες πολιτικές/πολιτικοποιημένες τους τοποθετήσεις, ενώ οι Shame είναι η ακατέργαστη 'in your face' φωνή πέντε παιδιών από το Νότιο Λονδίνο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η γοητεία τους, σε αυτόν τον χαρακτήρα μίας απροσδιόριστα οργισμένης μπάντας η οποία δεν κατονομάζει τους λόγους που τους ώθησαν να γράψουν μουσική ή τις ευρύτερες συνθήκες που ενέπνευσαν την δυναμική τους αλλά έχει κύριο στόχο και αρκετή φιλοδοξία να την εκφράσει άμεσα: 'not too good at school but I ain't bad, I'd rather be fucked than sad- and that's a start'. Όταν οι Idles γράφουν τραγούδια στοχοποιώντας ακόμη και το toxic masculinity, oι Shame δείχνουν να αναρωτιούνται ποιο το νόημα 'if all your words have been said' ή απλά φωνάζουν 'it's racist-and tasteless'.
Τους Idles δεν τους έχω δει ακόμη, παραβρέθηκα όμως στο (απογευματινό, γιατί υπήρχε και μεσημεριανό ώστε να μοιραστεί ο κόσμος) 'Album of the Year' gig των Shame στο Rough Trade East την Τετάρτη 5 του Δεκέμβρη. Για να είμαι ειλικρινής αν δεν είχα ευγενική πρόσκληση από καλό μου φίλο δεν θα ήμουν εκεί, γιατί αν και το 'Songs of Praise' το θεωρώ έναν καλό δίσκο μάλλον στο μυαλό μου ήταν κάτι για μια νεότερη γενιά και ενδεχομένως εγώ κάτι να χάνω οπότε ας δώσω αλλού προτεραιότητα κτλ...
Κι όμως βλέποντάς τους στη σκηνή συνειδητοποίησα πως ίσα ίσα για κάποια σαν εμένα που θέλω να πιστεύω πως όχι απλά αγαπώ πολύ τη μουσική αλλά έχω να πω και κάτι για το θέμα που ίσως κάποιους και κάποιες να ενδιαφέρει, είναι πολύ σημαντικό να καταλάβω 'why the fuss' όταν κάτι αποκτά σημασία στη μουσική κουλτούρα με την οποία ακόμη σχετίζομαι και ας νοιώθω κάποια απόσταση από αυτό.
Όντως το 90% του κοινού στο Rough Trade αποτελούνταν από πολύ νεότερες και νεότερούς superfans και μαζί και κάποιες σεσημασμένες μεσήλικες φάτσες. Σε αυτό το gig έμεινα σε στρατηγική θέση ως θεατής παρά συμμετέχουσα. Αυτό που ακολούθησε ήταν με λίγα λόγια αρκετά πιο εντυπωσιακό από ό,τι περίμενα. Είδα μία μπάντα με απίστευτη και αυθόρμητη ενέργεια, θυμό και συναισθηματισμό να εναλλάσσονται με κυκλοθυμικούς ρυθμούς teenager και μία ανταπόκριση σε όλα αυτά που μου θύμισε τους λόγους για τους οποίους έχω υπάρξει η ίδια superfan.
O Charlie Steen είναι ένας άχαρος και χαρισματικός ταυτόχρονα frontman, δεν αφήνει το κοινό του ήσυχο ούτε λεπτό, πετώντας του το μικρόφωνο (είχαμε δυνατές guest ερμηνείες πρέπει να σας πω), παρακινώντας το να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή και να κάνει λίγο περισσότερο χαμό, to just let go, και κυρίως ευχαριστεί όλες και όλους για αυτό που συμβαίνει.
Η όλη ιστορία μουσικά βρίσκεται στο rhythm section. Θα έλεγα ότι οι δύο κιθάρες περισσότερο συνοδεύουν. Ο μπασίστας Josh Finerty κλέβει την παράσταση με τη σκηνική του παρουσία και μαζί με τον Charlie Forbes στα ντραμς είναι για μένα ο ήχος των Shame, ο οποίος ναι μεν έχει πολλές και έντονες αναφορές που πηγαίνουν από GVSB μέχρι και καμιά σαρανταριά χρόνια πίσω με κομμάτια όπως το 'Concrete' ή το 'Lampoon', αλλά νομίζω θα ήταν άδικο να τους δει κανείς ως άλλη μια punk tribute μπάντα. Να θυμηθούμε άλλωστε ότι επέλεξαν πολύ πετυχημένα να μας 'συστηθούν' με το πιο indie κομμάτι τους 'One Rizla' το οποίο μπορεί να μην είναι το πιο χαρακτηριστικό του 'Songs of Praise' αλλά από τις πρώτες κι όλας γραμμές μας εξηγεί περί τίνος πρόκειται: 'my voice ain't the best you've heard and you can choose to hate my words but do I give a fuck' για να καταλήξει 'I won't say please at least not yet'. Και όταν την Τετάρτη έφτασε η ώρα να το ακούσουμε φάνηκε ότι όντως έπεισε. Περιττό να σας πω ότι πλέον έχουν πείσει και εμένα.
Μπορεί λοιπόν να έχουμε κάποιου είδους αναβίωση που προκύπτει από συνθήκες που θυμίζουν έντονα ένα πολιτικά αβέβαιο και κοινωνικά εύθραυστο παρελθόν. Και ενώ οι Specials μόλις επανασυνδέθηκαν καθώς το κλίμα το επιβάλλει, ίσως η περίπτωση Idles-Shame να είναι κάτι σαν Clash-Stranglers όπως το συνόψισε ωραία ο φίλος μου πριν καταλήξουμε σε γειτονική pub όπου οι μουσικές επιλογές μας έκανα τελικά να αναρωτηθούμε αν εκτός όλων των παραπάνω έχουμε ήδη περάσει και στην αναβίωσή της britpop...
(Το καινούριο Sleeper πάντως είναι αρκετά καλό.)