Amen Dunes
Enter the labirynth of sound: a rockadelic psych-folk experience...
Πίσω από τους Amen Dunes, κρύβεται ο Damon McMahon. Ένας παράξενος τύπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φιλαδέλφεια (την αμερικάνικη εννοείται!). Όπως λέει ο ίδιος, πριν καμιά δεκαριά χρόνια πήγε στη Νέα Υόρκη και ανακατεύτηκε με διάφορα μουσικά σχήματα. Η πιο γνωστή του εμπλοκή ήταν με τους Inouk μια indie-folk-pop μπάντα, η οποία είχε κάνει κάποια αίσθηση, αν και έμεινε ενεργή μόνο για 2 χρόνια την προηγούμενη δεκαετία. Όσο έμεινε στην παγκόσμια μητρόπολη, ηχογράφησε ένα solo album (το Mansions - ένα συμπαθές folk δισκάκι) και έκανε ένα σωρό δουλειές τους ποδαριού (σερβιτόρος, κηπουρός, πωλητής πουκαμίσων κ.α.). Κάποια στιγμή, το 2006, κουράστηκε από τους ρυθμούς της Νέας Υόρκης και αποσύρθηκε σε μια καλύβα, στα μαγευτικά βουνά Catskills (ένα ονειρεμένο μέρος στα βόρεια της Πολιτείας της Νέας Υόρκης). Έμεινε εκεί για ένα μήνα (χωρίς τηλέφωνο, τηλεόραση και υπολογιστή) και ηχογράφησε το album Dia, την πρώτη του δουλειά ως Amen Dunes, που πήρε τον τίτλο από το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει οι φίλοι του.
Το Dia, είναι ένας ατμοσφαιρικός δίσκος που κινείται στα ευρύτερα πλαίσια της ψυχεδελικής folk. Η lo-fi αισθητική του μοιάζει επιτηδευμένη, αλλά του ταιριάζει απίστευτα (άσε που, αν σκεφτείς ότι γράφτηκε σε μια καλύβα στο βουνό, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούσε να είναι πιο "γυαλισμένο"!). Γεμάτο εύθραυστες ισορροπίες, το Dia είναι ένας δίσκος που σκιαγραφεί τις ευαίσθητες πτυχές ενός ακατέργαστου (αλλά ολοφάνερου) ταλέντου. Αν και τα περισσότερα κομμάτια κινούνται στα πλαίσια της ήπιας ψυχεδελικής φολκ, δεν είναι μια βαρετή επανάληψη. Αντιθέτως, μπλέκει περίτεχνα την λιτή παράδοση με ηλεκτρικές εξάρσεις και με παραμορφωμένα φωνητικά. Κάποιες στιγμές φέρνει στο μυαλό τον μεγάλο Syd Barrett, και άλλοτε θυμίζει τις μελωδίες του Will Oldham, αλλά χωρίς το σπαραγμό που διακρίνει τον φίλτατο "πρίγκιπα". Εξίσου παλιομοδίτικο και φρέσκο, το album αυτό γεννά πολλούς αγαπημένους μουσικούς συνειρμούς. Γι' αυτό έφερε και τον McMahon στα σπίτια (και τα αυτιά) όλων όσων αγαπούν τις μετεξελίξεις της americana.
Η απομόνωση στα βουνά και η ηχογράφηση του Dia ήταν μια καθαρτήρια διαδικασία για τον Damon και μοιάζει να το έκανε περισσότερο από ανάγκη "αυτοθεραπείας". Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τα τραγούδια του Dia έμειναν ακυκλοφόρητα ως το 2009! Εν τω μεταξύ, ο ανήσυχος McMahon, την είχε κάνει για Πεκίνο! Εκεί βρέθηκε να δουλεύει για μια κινέζικη δισκογραφική, προσπαθώντας να "χτίσει" ένα κατάλογο από κυκλοφορίες πειραματικών αμερικάνικων σχημάτων. Τελικά κατέληξε να γράφει για μια κινέζικη εφημερίδα και να ξοδεύει το χρόνο και το χρήμα του σε περιπλανήσεις στην απέραντη κινέζικη επαρχία. Καθόλου άσχημα, ε;
Κάποια στιγμή, το 2009, επέστρεψε στις ΗΠΑ για να υποστηρίξει με κάποιες περιοδείες την κυκλοφορία του Dia. Στις αποσκευές του κουβάλαγε και κάμποσα καινούργια τραγούδια που είχε γράψει στη χώρα του Μάο. Κάποια από αυτά κυκλοφόρησαν πέρσι από τη Sacred Bones, στο Murder Dull Mind EP. Ένα folk διαμάντι που χάθηκε στην περσινή υπερπαραγωγή, αλλά σίγουρα αξίζει μια θέση στην καρδιά όσων αγαπούν αυτούς τους ήχους. Στα περισσότερα τραγούδια, η λεπτή εσωτερικότητα πατάει πάνω στην ανεμελιά της folk παράδοσης. Δεν λείπουν βέβαια και λίγες ηλεκτρισμένες παρεκτροπές -σαφείς προπομποί της φετινής του "έκρηξης". Από το Πεκίνο και τις δυτικές επαρχίες της Κίνας, ήρθε στη Δύση και το περισσότερο από το υλικό του Through Donkey Jaw, της φετινής κυκλοφορίας των Amen Dunes.
Το Through Donkey Jaw (σαφής αναφορά στο... γκάρισμα!) είναι ο παραλίγο τίτλος ενός τραγουδιού του Dia (του " Fleshless Esta Mira, Wife Of Space"). Εδώ, λοιπόν, το ταλέντο του Damon απογειώνεται σε μια ηλεκτρισμένη ψυχεδελική εμπειρία. Οι προσευχές των Spacemen 3 συναντούν τους ακατέργαστους ψιθύρους των πρώιμων Beach House, μέσα σε ένα σκηνικό που στοιχειώνεται από το πνεύμα του Syd Barrett. To Through Donkey Jaw, γδέρνει αθόρυβα τη ψυχή του ακροατή με έναν μοναδικό τρόπο. Οι (ο) Amen Dunes συνταιριάζουν τα κλειστοφοβικά ακόρντα των Velvet, τη μυσταγωγία των Floyd, τα παιχνιδιάρικα φωνητικά των Bon Iver και τις παράξενες προσμίξεις afro-rock και ψυχεδέλειας, σε ένα μεταμοντέρνο κολλάζ που ξεπερνάει πολλά αντίστοιχα τολμήματα στη σύγχρονη ηλεκτρική μουσική. Μια απίστευτη ισορροπία μεταξύ σκοταδιού και φωτός, μελωδίας και θορύβου, παράδοσης και αναζήτησης. Οι κλιμακώσεις των συνθέσεων βασίζονται, σχεδόν αποκλειστικά, πάνω στην υπέροχη φωνή του McMahon, ενώ οι freak-out παρεκτροπές συνεισφέρουν στον εμπλουτισμό της ροής του άλμπουμ. Όμως το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η εσωτερικότητα που το διέπει και η άρνηση κάθε εδραιωμένης μουσικής φόρμας. Οι Amen Dunes δεν μπορούν να σιγοντάρουν ούτε την ποπ αφέλεια, ούτε τη ροκ απόγνωση, πολύ δε περισσότερο αγνοούν την post-indie hipsteria... Αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς, είναι η αμεσότητα των συναισθημάτων που εκπέμπει η μουσική τους. Στον ηχητικό τους λαβύρινθο, η μουσική είναι ο μίτος που σε οδηγεί κατευθείαν στο Μινώταυρο της ενδοσκόπησης. Δεν είναι "εύκολοι", αλλά αυτό τους κάνει και τόσο απολαυστικούς.
_____
NEXT: Psychedelic Horseshit
