Misery, girls and strange sex!

Έτος ίδρυσης: 1995
Μέλη: Aidan Moffat, Malcom Middleton
Προέλευση: Σκωτία
Κωδικός: «είμαστε πιο δυστυχισμένοι από τον Nick Drake (ο Will Oldham μας τη βγαίνει όμως!)»
Κωδικός 2: «μας συμπαθούν όλοι»

Υπάρχει άραγε ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους τίτλους των δίσκων των Arab Strap; Από την «εβδομάδα που ποτέ δεν ξεκινά εδώ πέρα» στο σύνδρομο της «Philophobia» κάτι μπορώ να βρω... με μπερδεύει όμως το «παπούτσι του ελέφαντα»! Για να καταλάβει κάποιος πάντως ποιοι είναι οι Arab Strap θα του πρότεινα τον τίτλο του 'Mad For Sadness'. Ίσως έτσι θα έπρεπε να ονομάζονται όλοι τους οι δίσκοι... Mad for Sadness 1, 2, 3 κ.ο.κ.

Εδώ και πολλά χρόνια οι Aidan και Malcolm είναι κάτι παραπάνω από κολλητοί... είναι σχεδόν ζευγάρι, αν και την πρώτη φορά που συναντήθηκαν ο Malcolm έφυγε από το bar παρέα με την τύπισσα που για ώρα «βλεφάριαζε» ο Aidan. Σχηματίζουν τους Arab Strap μέσα στο 1995, ανταλλάζουν όμως μουσικές (και όχι μόνο) απόψεις για πολλά χρόνια, προτού μετατρέψουν τη φιλία τους σε γκρουπ. Ο κυνικά κλεισμένος στον εαυτό του Aidan Moffat και οι ιστορίες του στα όρια της σκληρής πραγματικότητας και της αρρωστημένης φαντασίας και ο μάγος των ήχων, πολυ-οργανίστας, Malcom Middleton που αναλαμβάνει να στήσει το απόλυτα πεσιμιστικό ηχητικό περιβάλλον του τέλους του αιώνα, επιλέγουν το περίεργο όνομα Arab Strap (εμπνευσμένο από μια διαφήμιση σε πορνοπεριοδικό για «εργαλείο» που εξασφαλίζει... σίγουρη στύση) ξεκινώντας μια «ιδιόμορφη» μουσική διαδρομή, που μετά από αρκετά χρόνια παραμένει το ίδιο «κλειστή» και «προσωπική», παρά την αναγνώριση που αγγίζει πλέον τα όρια της επιτυχίας.

Και οι δύο βρίσκονται πλέον λίγο πριν τα τριάντα, ο Moffat όμως δείχνει αρκετά μεγαλύτερος, όπως άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια. Στην αρχή το παρουσιαστικό του ήταν σχεδόν αποκρουστικό με όλα αυτά τα απεριποίητα μαλλιά και μούσια να καλύπτουν ένα μονίμως μεθυσμένο πρόσωπο. Η τύπισσα που λέγαμε παραπάνω ονομάζεται Gina και οι δυο τους μέχρι σήμερα συνδέουν την παρουσία της με την ιστορία του γκρουπ. Και ίσως να μην έχουν άδικο... το κύριο θέμα των στίχων του Moffat είναι το πόσο δύσκολα μπαίνουν στη ζωή του οι γυναίκες (τα «κορίτσια», όπως προτιμάει να τις αποκαλεί) και το πόσο εύκολα (και σκληρά) βγαίνουν... με αποκορύφωμα το 'Philophobia' LP, που σχεδόν το εξάντλησε το θέμα.

Οι Moffat - Middleton είχαν την τύχη να υπογράψουν νωρίς νωρίς με την Chemikal Underground, που μες στη δεκαετία του 90 αποτέλεσε το «σπίτι» του καλού Σκωτσέζικου indie ήχου (και συνεχίζει φυσικά) και το 1996 κυκλοφορούν το πρώτο τους single με τίτλο 'The first big weekend', ξεσηκώνοντας (στην κυριολεξία) θύελλα ενθουσιασμού ανάμεσα σε αυτούς που το άκουσαν, με το βρετανικό Radio One να φτάνει ως την ανακήρυξη του σε... ηχογράφηση της δεκαετίας (μήπως το παρατράβηξαν;). Πριν από λίγο καιρό μάλιστα το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε σαν ηχητικό background στη διαφήμιση της βρετανικής μπύρας Guinness, ίσως το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί αν βγάζεις τραγούδια στη Βρετανία.

Ο πρώτος δίσκος των Arab Strap, με τον υπεραισιόδοξο τίτλο 'The week never starts round here', κυκλοφορεί μέσα στην ίδια χρονιά και γίνεται αποδεκτός με τον ίδιο ενθουσιασμό. Σε αυτή τη φάση οι Arab Strap μοιάζουν να είναι η βρετανική απάντηση στην αμερικανοφερμένη κατάθλιψη σχημάτων όπως οι Smog και οι Palace, με τα «παραδοσιακά» στοιχεία των τελευταίων να αντικαθίστανται στους Σκωτσέζους από τη διάθεση για ηχητική εξερεύνηση και πειραματισμό, που πρέπει να αποδοθεί κυρίως στο μουσικά ανοιχτό μυαλό του Middleton.

«Δεν μου αρέσει να γράφω χαρούμενα τραγούδια... αισθάνομαι έμπνευση μόνο όταν είμαι κακοδιάθετος και ενοχλημένος από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου»... παραδέχεται ο Moffatt λίγο πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου της μπάντας. «Μου αρέσει όμως η χαρούμενη μουσική... και αυτό τον καιρό αισθάνομαι χαρούμενος, υπάρχουν βλέπεις αρκετά κορίτσια τώρα στη ζωή μου», προσθέτει αμέσως μετά.

Το 'Philophobia' LP καθιερώνει τους Arab Strap στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη και για την αμερικάνικη διανομή της μπάντας ενδιαφέρεται η Matador. Το αριστούργημα των Arab Strap ξεκινάει με την απίθανη φράση «It was the biggest cock you've ever seen...» και βρίσκεται αρκετά μπροστά ηχητικά σε σχέση με το πρώτο LP της μπάντας. Στα γυμνά πορτραίτα του εξωφύλλου απεικονίζεται ένας μάλλον... αποκρουστικός Aidan Moffat και η πρώην κοπελιά του. Εγκώμια στα περισσότερα μεγάλα μουσικά περιοδικά και βαθμολογίες που σπάνια έπεσαν από το... 8 στα 10.

Οι Arab Strap αναγνωρίζονται σαν δύο παρακμιακοί Σκωτσέζοι που μέρα με τη μέρα χάνουν την καρδιά τους... τα αισθήματα τους και την πίστη τους προς τον εαυτό τους και απλά αποφασίζουν να αποτυπώσουν όλα αυτά τα πράγματα στους δίσκους τους. Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για τους στίχους του Moffat, και περίπου δέκα πράγματα έχουν σχολιαστεί για κάθε μεμονωμένο στίχο του. Αυτό που ίσως τελικά να έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η ματιά του απέναντι στα πράγματα. Οτιδήποτε γράφει, οτιδήποτε μουρμουρίζει, το κάθε γρύλισμα του πάνω από τους ήχους του φίλου του χαρακτηρίζονται με μία και μόνο λέξη...'pointless', χωρίς νόημα μοιάζουν να είναι τα πάντα για τον Moffat, ακόμη και τα πράγματα με τα οποία ασχολείται στο μέγιστο βαθμό.

Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις και στο παράδειγμα των Arab Strap η «μιζέρια στην τέχνη» αναγνωρίζεται ως ηρωισμός. Και ο Aidan Moffat βέβαια γίνεται ήρωας στα μάτια αυτών που ήρωες είναι τύποι σαν τον Will Oldham και τον Bill Calahan.

Η εικόνα της μπάντας αλλάζει σημαντικά από το στούντιο στη σκηνή. Στα live όπως είναι φυσιολογικό ο Middleton δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, για αυτό και σταδιακά «προσλαμβάνονται» μουσικοί και οι Arab Strap παίρνουν τη μορφή μιας κανονικής μπάντας. Να σημειωθεί πάντως ότι ενώ ο Middleton είναι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνος για τον ήχο τους, ένα από τα πιο σημαντικά του στοιχεία -το χαρακτηριστικό drum machine, που δίνει «ζωή» σε πολλά τραγούδια- ελέγχεται και προγραμματίζεται από τον Moffat... Για να απολαύσεις ένα live των Arab Strap πρέπει να έχεις όντως όρεξη για ένα τέτοιου είδους happening (δηλαδή ουσιαστικά να μην έχεις όρεξη για τίποτε άλλο). Διαφορετικά ίσως και να σπάσουν τα νεύρα σου με αυτούς τους... δυστυχισμένους τύπους, που δεν είναι ικανοί να δώσουν μορφή σε ένα κανονικό τραγούδι. Περί ορέξεως όμως...

Ο τρίτος δίσκος θα βρει τους Arab Strap (προσωρινά όπως θα αποδειχτεί) εκτός Chemikal Underground. Η Go Beat! είναι ασφαλώς μεγαλύτερη εταιρεία και έχει αποδείξει ότι έχει την ικανότητα να «σπρώχνει» τις εναλλακτικές μπάντες προς την επιτυχία (άλλο τώρα το γιατί αυτό δε συνέβη και με τους Arab Strap).

Πάμε ξανά στους τίτλους... ο δεύτερος και ο τρίτος δίσκος λοιπόν έχουν ουσιαστικά τον ίδιο τίτλο. Η έννοια της 'φιλοφοβίας' συμβολίζει τον φόβο των ανθρώπων να αγαπήσουν, τη δειλία τους να παραδοθούν στο δυνατότερο ίσως ανθρώπινο συναίσθημα, μαζί με τον πόνο. Η φράση 'Elephant shoe' αν την προφέρετε αρκετές φορές δυνατά θα δείτε ότι ακούγεται σαν να λέτε 'I love you' (με σκωτσέζικη προφορά...). Είναι ένα κόλπο αυτών που αγαπάνε μεν, φοβούνται να το παραδεχτούν δε... Ελάχιστη η εξέλιξη στο συναισθηματικό τομέα του γκρουπ δηλαδή...

Μέχρι να φτάσουν στην κυκλοφορία του 'The red thread' LP το Μάρτιο του 2001 οι Arab Strap (και κυρίως ο Aidan Moffat) πρόλαβαν και κέρδισαν την... συμπάθεια όλου του κόσμου. Όλοι θέλουν στο δίσκο τους τον Aidan Moffat, έστω και για ένα μουρμουρητό στα γρήγορα, όλοι θέλουν να δουλέψουν μαζί τους σε ένα remix, να συμπεριλάβουν ένα τραγούδι τους στη συλλογή τους και να μπορούν να λένε ότι είναι... φίλοι του boy with the Arab Strap! Του πιο «γλυκούλη» μίζερου που εμφανίστηκε εδώ και πολλά χρόνια!

HAVE SEX WITH THE ARAB STRAP!

10 βασικά πράγματα που πρέπει να κάνεις (οδηγός για άντρες, οι γυναίκες ας το πάρουν και ως απειλή)
1) Να γουστάρεις ανορεξικές γκόμενες του τύπου Kate Moss, που όταν τις ρίχνεις στο κρεβάτι πρέπει να προσέχεις τις κοκάλες στη μέση τους, μη σου τσακίσουν τη δική σου!
2) Να βρεις εναλλακτικές ορολογίες για τις έννοιες του sex. Να λες ας πούμε «θα ήθελες να εγκλωβίσω το μόριο μου στο δικό σου;».
3) Να είσαι ανοιχτός σε κόλπα του τύπου «sex + φαγητό», «φαγητό στη διάρκεια του sex» κ.λ.π.
4) Να πηγαίνεις με κορίτσια που δεν σου αρέσουν ουσιαστικά.... σε αυτό ειδικά να ειδικευτείς, αλλιώς θα σε τσακίσει η αγαμία.
5) Να το κάνεις μεθυσμένος φυσικά!
6) Να υπερβάλλεις για τις ικανότητες σου... , τα «προσόντα» σου και το τι... έπεται σε σχέση με αυτά που θα της κάνεις!
7) Να είσαι ευφάνταστος στα προκαταρκτικά «κάτσε δίπλα μου σιωπηλά, και χάιδεψε μου το μούσι»!!! Κάτι τέτοια θέλουν οι γυναίκες...
8) Ενίοτε να τις... δέρνεις κι όλα!
9) Να μη γελάς στη διάρκεια του sex γαμώτο μου! Είναι επίπονη η διαδικασία ρε, δεν το καταλαβαίνεις!
10) Να ανέχεσαι τα χειρότερα.... ακόμη και αέρια στο κρεβάτι ενίοτε!

Αυτός είναι ο Aidan Moffat:

1) Δεν ξέρει να «διαβάζει» μουσική!
2) Δεν έχει κανένα ταλέντο!
3) Το τραγούδι που τον περιγράφει καλύτερα είναι η διασκευή των Palace Brothers στο 'I will always love you' (προ ετών live στη Γλασκώβη)
4) Σιχαίνεται τους Eagles (όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος).
5) Φοβάται τους κεραυνούς!
6) Δεν έμπλεκε ποτέ σε καυγάδες (ο φλώρος!)
7) Η πρώτη αγάπη της ζωής του είναι η Vivian Giles!
8) Εκδικείται τις γυναίκες που τον παράτησαν με το να γράφει τραγούδια για αυτές!
9) Όταν μεθάει παρασύρεται και πηγαίνει με ότι βρει... (σαβουροεραστής πιο ευγενικά!)
10) Έχει έρθει για διακοπές στην Ελλάδα (τι περίεργο!) και τον πήρε κανά τρίωρο ο ύπνος κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο.
(πηγή: το επίσημο site των Arab Strap).
Άρης Καραμπεάζης

ΑΡΑΒΟΓΡΑΦΙΑ! - Albums

O Απόστολος Γρηγορόπουλος είχε το κουράγιο να ακούσει in a row τους τρεις προηγούμενους δίσκους των Arab Strap. Όχι μόνο επέζησε της δοκιμασίας, αλλά και ενθουσιασμένος μου στέλνει mail γράφοντας μου «τελικά ρε συ Άρη είναι γκρουπάρα!». Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Ακολουθούν τα πορίσματα της έρευνας του Απόστολου σχετικά με τα 'The week never starts round here', 'Philophobia', 'The elephant shoe'....

The Week Never Starts Round Here
Με τον απόηχο του cd single "Τhe first big weekend" να μην έχει προλάβει να κοπάσει τον ενθουσιασμό των υποψήφιων φαν του συγκροτήματος, το πρώτο lp των Arab Strap ήταν περίπου πολυαναμενόμενο.
Λυρικότητα από την φωνή του Aidan Μοffat και πρώτη γεύση της τεχνικής του πως κανείς να δημιουργεί καταθλιπτική μουσική ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά που άφησαν σχεδόν αμέσως το στίγμα για το τι επρόκειτο να επακολουθήσει.
Ίσως όχι εξαρχής αλλά με το πέρασμα του χρόνου και την ακρόαση του άλμπουμ μαζί μ'αυτά που ήρθαν μετέπειτα, η εντύπωση που αποκομίζει κανείς είναι η συνήθης ύποπτη για τους Arab Strap: γενικό feeling που παραπέμπει σε παραισθητικές καταστάσεις. Ποτά, ουσίες, χημικά κι άλλες καταπληκτικές εφευρέσεις που υπό τον ήχο των Σκωτσέζων αποτελούν (μάλλον) μοναδική εμπειρία. Ένα καλό standard για να μετρήσεις την επιδραστικότητα της μουσικής. Ξεχωρίζουν το "Τhe first big weekend" που αποτέλεσε και προπομπό άλλωστε, καθώς και το "Kate Moss" δείγμα από τότε των περίεργων τίτλων με τους οποίους αρέσκονται να βαφτίζουν τις δημιουργίες τους. Παρά το ότι αυτά τα δύο τραγούδια μόνο την τρισεκατομυριοτραγουδισμένη αγάπη δεν πραγματεύονται και παρά το ότι επιμένω πως ξεχωρίζουν, εν τούτοις το άλμπουμ αναφέρεται στην αγάπη. Κι έχει όλα τα ατού ώστε να σε κερδίζει ανάλογα και με το γενικο concept του : καταθλιπτικό, νοσταλγικό, ηδονικό. Ότι ιδιοσυγκρασίας άνθρωπος κι αν είσαι σου είναι αρκετά δύσκολο να μην μελαγχολήσεις. 7/10

Philophobia
Aκόμη κι αν δεν είσαι τέτοιος τύπος, σκέψου τον εαυτό σου σαν κάποιον ο οποίος αναστατώνεται από την πολυκοσμία. Δεν αντέχει την κοσμικότητα. Είσαι σε ένα καφέ με παρέα και νιώθεις άβολα. Καρφώνεις τα μάτια στον τοίχο και προσπαθείς να βυθιστείς. Αδύνατον. Ο ένας φωνάζει, ο άλλος μιλάει δυνατά, κάποιος τρίτος ηλίθιος σου απευθύνει τον λόγο. Όσο πιο πολύ ακούω αυτόν τον δίσκο τόσο πιο πολυ πιστεύω ότι το όνομα του είναι κάπως αφηρημένο. Philoagoraphobia έπρεπε να το είχαν ονομάσει. Νομίζω ότι δεν είναι δυνατόν να το ακούσει κάποιος και εκείνη την ώρα να μην ευχόταν να ήταν μόνος. Υπνωτικό βύθισμα. Βυθίζεσαι συνεχώς, αργά και επί ώρα. Η μουσική λειτουργεί διηγηματικά. Σα ν'ακούς μια ιστορία ή να διαβάζεις ένα βιβλίο. Οι κιθάρες και τα χαλαρά πλήκτρα συνοδεύουν την εκπληκτική φωνή. Η απόχρωση είναι σκοτεινή σχεδόν μαύρη. Δεν λένε άλλωστε πως το σκοτάδι είναι το αρχέτυπο του φόβου; Από εκεί και μετά εύκολος ο συνειρμός. Δεν είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω συγκεκριμένα τραγούδια και δεν θα το κάνω. Θα είναι σα να διάλεγα παραγράφους από ένα βιβλίο που διάβασα μονομιάς ή σκηνές από ένα έργο που με καθήλωσε. Θα χαλάσω την θαυμαστή ολότητα του. 9/10

The Elephant Shoe
Σκόρπιες προτάσεις. Η μουσική δεν είναι ουδέτερη. Έχει εμπρόθετες και απρόθετες κοινωνικές συνέπειες. Aν υπήρχε ανώτατο μουσικό δικαστήριο θα έπρεπε να καταδικάσει τους Arab Strap για πλήρη αναισθησία προς την ψυχολογική κατάσταση στην οποία φέρνουν τους ακροατές του The Elephant Shoe. Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο άλμπουμ του 1999 και ένα από τα 50 καλύτερα των 90s. Η φωνή και οι στίχοι του Aidan Moffat από ένα σημείο και μετά λειτουργούν σχεδόν σαδιστικά. Τα ντραμς στο ξεκίνημα του 'Cherubs' σε καρφώνουν στην θέση σου. Το άλπουμ αυτό με ανάγκασε να θεωρήσω τους Arab Strap ως τους σύγχρονους εκφραστές της μελαγχολικής δημιουργίας στην μουσική. Οι στίχοι των τραγουδιών δεν αγγίζουν την αγάπη με βαρετές προσωπικές ιστορίες που σχεδόν δεν τους έφτασαν 68+1 τραγούδια για να μας παρουσιαστούν αλλά με θεωρητικό τρόπο. Αιχμηρή γενικότητα. Τι να μας νοιάζει άλλωστε εμάς πως νιώθει ένας Σκωτσέζος 20 something, που βιώνει την συναισθηματική απογύμνωση μετά το πέρας της υπερδιέγερσης που του πρόσφερε το E το προηγούμενο βράδυ; Ασφαλώς και δεν μας νοιάζει. Θα ήταν λάθος να αποσιωπηθεί η αντίσταση στην τάση της προσωπικής εξιστόρησης. Εκτός του 'Cherubs', τα 'Pyjamas', 'Autumnal', 'Direction Of Strong Man', 'Pro(your)-Life' και 'Hello' Daylight είναι τεράστια κύματα που ταράζουν την ήρεμη λίμνη της εσωτερικής κατάστασης. "Put the light back on - I can't see your face". 9/10.
Απόστολος Γρηγορόπουλος

ΑΡΑΒΟΓΡΑΦΙΑ! - Singles

The first big weekend (Chemikal Underground, 1996)
...το πρώτο-πρώτο single έλαβε από παντού εγκώμια και άνοιξε το δρόμο για το ντεμπούτο LP. Βρίσκεται ακόμη και σήμερα με σχετική ευκολία. Υπέροχο και το 'Gilded' σαν b-side!

The clearing (Chemikal Underground, 1997)
...από τα καλύτερα τραγούδια του ' The week...' LP, με δύο remixes σαν b-sides. Δε χρειάζεται και να αγχώνεστε αν δεν το έχετε στην κατοχή σας.

The girls of summer EP (Chemikal Underground, 1997)
...σίγουρα ένα must απόκτημα για τους οπαδούς του γκρουπ. Όμορφος τίτλος, καταπληκτικό εξώφυλλο και τέσσερα υπεράνω κριτικής τραγούδια, με το ομώνυμο να βρίσκεται στην προσωπική μου Arab Strap πεντάδα!

Here we go / Trippy (Chemikal Underground, 1997)
Ένα από τα καλύτερα και ίσως το πιο γνωστό τραγούδι από το Philophobia LP, το 'Trppy' είναι απλά συμπαθές.

(Afternoon) Soaps (Chemikal Underground, 1998)
Το καλύτερο τραγούδι από το Philophobia. Ένα επιβλητικό εξώφυλλο. Αριστούργημα το 'Phone me tomorrow' στο εφτάιντσο. Αν το βρείτε ΠΑΡΤΕ ΤΟ!

Mad for Sadness (Go Beat!, 1999)
Όσα καλά αναφέραμε μέχρι στιγμής συγκεντρώνονται σε αυτό το ιδιότυπο b-sides compilation... και το 'Girls of summer' και το 'Phone me tomorrow' και μερικά από τα καλύτερα singles τους... Σε live εκτελέσεις βέβαια, μιας και εκεί έγκειται το «ιδιότυπον» του πράγματος. Οι εκτελέσεις είναι λίγο καλύτερες από όταν τους είδα εγώ να βαριούνται «σαπορτάροντας» για μισή ώρα τους Tindersticks.

Cherubs (Go Beat!, 1999)
Ο Άγιος Βαλεντίνος χτυπάει την πόρτα του Aidan Moffat και το εναρκτήριο κομμάτι του 'The Elephant shoe' συνοδεύεται από τρία ακόμη τραγούδια στο σχεδόν «νέο» ύφος του γκρουπ. Οι οπαδοί μάλλον δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να έχουν ακούσει το 'An eventful day'.
Άρης Καραμπεάζης