Βιογραφικό

O Pete Hammond απ' το Birmingham δοκίμασε να γίνει ντράμερ στους Magazine αλλά απορρίφθηκε. Έτσι έφτιαξε μαζί με τον κιθαρίστα Paul Foad μια σειρά από εφήμερα συγκροτήματα, μέχρι που στα τέλη του 1978 γνώρισαν την gay φεμινίστρια (playing with a different sex) Lesley Woods, η οποία είχε κατά νου ένα γκρουπ με δύο άνδρες και δύο γυναίκες (ασυνήθιστο σχήμα είναι αλήθεια, σ'όλη την ιστορία του ροκ) και γιαυτό κλήθηκε να ολοκληρώσει το παζλ η Jane Munro ως μπασίστρια.

Το πρότυπο τραγουδίστριας της Woods ήταν η Patti Smith και όχι οι τραγουδίστριες του στυλ της Joni Mitchell αλλά ούτε κι αυτές που επί σκηνής λειτουργούν σαν άνδρες. Υποθέτω πως οι ζόρικες του metal και οι riot girrls ανήκουν σ'αυτή την κατηγορία. Οι στίχοι της Woods καταπιάνονταν με γυναικεία θέματα (φόβος βιασμού, ασθενές φύλο, καταπίεση μέσα στη σχέση, ομοφυλοφυλία) και πολιτική (γενοκτονίες, πολιτικοί κρατούμενοι, αμερικάνικη κυριαρχία). Η μουσική ήταν διακριτικά funky, με επιρροές από πρώιμους Talking heads και Gang of four και η φωνή της Leslie από τις πιο συναρπαστικές των eighties.

Πολλές από τις πρώτες συνθέσεις τους δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ και η διασκευή του "Piece of my heart" της Joplin υπάρχει μόνο στο live τους. Πριν από το πρώτο άλμπουμ, κυκλοφόρησαν τρία singles ("You", "Diet" και "Inconvenience") και συμμετείχαν στην ταινία Urgh! A music war. Μετά τη διάλυσή τους, εξαφανίστηκαν απ' τη σκηνή.