Hollow Hits (Τα 20 καλύτερα τραγούδια τους)

Ο Nick Cave περπατάει επάνω στους πιστούς του. Ο Robert Smith θεμελιώνει τον θρίαμβο του δεινοσαυρικού ροκ ενάντια στην ψευδαίσθηση μιας υπόγειας αλήθειας. Ο Mark E. Smith πέθανε. Η Siouxsie σχεδόν αγνοείται. Ο John Lydon αποκαλεί ‘εγωϊστικά καθίκια’ (ευγενής μετάφραση) όσους τον κατηγορούν ότι ξεπουλήθηκε, ενώ ο ίδιος τους χάρισε το punk και τους P.I.L. (την ώρα που προσπαθεί να αναγνώσει με γυαλιά πρεσβυωπίας τους στίχους του στα live των τελευταίων). Σάπιες καταστάσεις εν γένει, στο χώρο του πάλαι πότε «νέου ροκ».

Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για το τι κάνει και τι δεν κάνει ο Morrissey, γιατί θα μαλώσουμε και πάλι και δεν κάνει. Και αν σκεφτεί κανείς ότι όλοι οι παραπάνω είναι τύποι που εξ αντικειμενικών συνθηκών γνώρισαν την τελευταία τους πραγματική ακμή τριάντα (ή και σαράντα) χρόνια πριν, τότε το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι έστω και δια ημιτελή αφορμή να συντονιστεί χωρίς πολλές-πολλές τύψεις με κάθε εμμονή που έρχεται από ένα απροσδιόριστο παρελθόν για να εκταμιεύσει, όχι απαραίτητα συναισθηματικά, ένα μέλλον στο οποίο το μόνο μη αβέβαιο πράγμα είναι πλέον η σύντομη διάρκεια του.

Στο παραπάνω θολό πλαίσιο συνθηκών, το τρίτο (....) reunion των Bauhaus ήταν θέμα χρόνου. Ή και όχι, αν αναλογιστεί κανείς το πως έληξαν και τα δύο προηγούμενα. Μία δεκαετία μετά υπάρχει μία μερίδα κάθε άλλο παρά περιστασιακών οπαδών του γκρουπ που σχεδόν δεν ξέρει (ή έστω δεν θέλει να ξέρει) ότι το 2008 κυκλοφόρησε από την Cooking Vinyl το "Go Away White" (πανέξυπνος τίτλος για γκρουπ εγνωσμένης μαυρίλας, εδώ που τα λέμε) και ότι αυτό είναι το τελευταίο τους studio άλμπουμ, αναγνωρίζοντας αέναα και αυθαίρετα ως τέτοιο το "Burning From The Inside".

Το ότι το καλοκαίρι του 2018 βρίσκει τον Peter Murphy να έχει μαζί του στη σκηνή μόνο τον David J (δεν είναι και λίγο πράγμα ο μπασίστας βέβαια σε μία post punk μπάντα) και όχι τους Daniel Ash & David Haskins, που ήδη εδώ και ένα χρόνο περιοδεύουν ως Poptones (On Tail ή όχι;), χωρίς και αυτοί με τη σειρά τους να αφήνουν τα τραγούδια των Bauhaus στην μαύρη ησυχία τους, λίγη σημασία έχει. Το trend πλέον θέλει να περιοδεύει η ίδια «θρυλική» μπάντα ακόμη και υπό το ίδιο όνομα με δύο διαφορετικές από τις «θρυλικές» της συνθέσεις, και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να καταφεύγουμε πλέον σε ευφυολογήματα τύπου From The Jam, Βόρειοι Queensryche, πέρα Yes - δώθε Yes κλπ .

Τα είπαμε ήδη εκτενώς εδώ για το W-Festival στου Βελγίου τις στοές, τα επίπεδα χωράφια τέλος πάντων, και την εκεί διακριτή παρουσία των Peter Murphy & David J, ως μοναδικό ευρωπαϊκό date μέχρι που ξεκίνησαν να γράφονται αυτές οι γραμμές. Μέχρι να τελειώσουν όμως, και καθότι υπήρξε μια σχετική καθυστέρηση...., φτάσαμε να ανακοινωθούν και δύο «ημεδαπές» ημερομηνίες για τις 14 & 15 Δεκέμβρη του 2018 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, που ήδη ‘χαιρετίζονται’ ως σημαίνον συναυλιακό γεγονός για τη χρονιά που τότε θα τελειώνει. Δεν θα διαφωνήσουμε.

Στις 21/4, έδωσαν το πρώτο τους gig στο Roxy Festival, κάπου στο Μεξικό, με το setlist να ξεκινάει με το "Double Dare" και να τελειώνει με την διασκευή στο "Ziggy Stardust". Στο ενδιάμεσο ένα καθώς πρέπει Bauhaus best of δέκα ακόμη τραγουδιών, με το live πάντως να τελειώνει εσπευσμένα, όπως διαβάζουμε, και με τους Erasure από την δίπλα σκηνή να τους «κόβουν» τον ήχο (πάντα το έλεγα εγώ ότι οι Bell & Clarke είναι κατά βάση σκληροί τύποι).

Με την επισήμανση ότι τα μεγάλα τραγούδια των Bauhaus είναι τόσο -μετά συγχωρήσεως- ΜΕΓΑΛΑ, που είναι από αδύνατο έως ανόητο να τα ξεπεράσει κανείς στην προσπάθεια του να στήσει ένα πιο ...υποψιασμένο top 20. Παρόλα αυτά, παντού υπάρχουν μερικοί κάπως πιο κρυμμένοι από τους υπόλοιπους σκοτεινοί μύθοι (και μερικά πιο ανυπόφορα κλισέ για κείμενα που αναφέρονται σε goth μπάντες, αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για παρακάτω).

20. Endless Summer Of The Damned (Go Away White)
Για κάθε τραγούδι που θα βρει τη θέση του στη λίστα από «εκείνο» το δίσκο, θα μείνει εκτός λίστας το τάδε τραγούδι, χωρίς το οποίο κάθε λίστα Bauhaus είναι ελλιπής κ.λ.π. κ.λ.π. Οπότε ας το κάνουμε εξαρχής να ξεμπερδεύουμε με την αμηχανία (είχα μια καλή παρομοίωση εδώ με την πρώτη ερωτική συνεύρεση δύο ανθρώπων, αλλά άστο καλύτερα). Σε έναν δίσκο που οι (ήδη διαλυμένοι μεταξύ τους) Bauhaus του 2006 κάνουν μια φιλότιμη (αλλά ίσως και αχρείαστη) προσπάθεια να μην ακουστούν σαν τους (ήδη διαλυμένους μεταξύ τους) Bauhaus του 1983, αυτό είναι το τραγούδι στο οποίο το καταφέρνουν λιγότερο. Σε πραγματικό χρόνο ο Βασίλης Παυλίδης είχε χαρακτηρίσει το άλμπουμ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ και τα τραγούδια του ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, και δεν θυμάμαι ποτέ να έχω διαφωνήσει με κάποιον συντάκτη του MiC που το επώνυμο του αρχίζει από το γράμμα Π (ή μήπως όχι;). Παρά ταύτα είναι ένα τραγούδι που διόλου δεν θα με χαλούσε να το ακούσω και «ζωντανά», μόνο που θα ήθελα κάποιος επιτέλους να βάλει έστω την 5η ταχύτητα, καθώς το κοντέρ έχει κολλήσει απαράδεκτα εδώ και δέκα χρόνια στις 3.500 στροφές και αισθάνεσαι την λατρεμένη σου μπάντα απλά να καίει φλάντζα, αντί να καίγεται.

19. Hair Of The Dog (Mask)
Το Mask είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ των Bauhaus (είπε νομίζοντας ότι κομίζει γλαύκας εις Northampton). To "Hair Of The Dog" έχει την αιώνια ατυχία να είναι το πρώτο τραγούδι ενός δίσκου, του οποίου το δεύτερο τραγούδι είναι το "Passion Of Lovers". Είναι σαν η κοπέλα που κάνατε για πρώτη φορά σεξ και οι δύο ο ένας στον άλλον, να τα φτιάξει μετά από εσένα με τον Brad Pitt κλπ. Έχεις τώρα την ψευδαίσθηση ότι θα σε θυμάται ποτέ στο μέλλον σαν τον πρώτο της έρωτα; Παρόλα αυτά παραμένει ένα από τα καλύτερα πρώτα τραγούδια δίσκων στην ιστορία των πρώτων τραγουδιών δίσκων. Όσο και να ψάξετε δεν νομίζω ότι θα βρείτε κάποιο πολύ πιο σπουδαίο (προσωπικά μόνο στο ντεμπούτο των Suede και σε ένα-δύο δίσκους των Smiths θα στοιχημάτιζα). Δεύτερο άλμπουμ και τρία γεμάτα χρόνια στη ζωή του γκρουπ, αλλά το "Hair Of The Dog" παραμένει πάντοτε το τραγούδι εκείνο που σου συστήνει όλους τους Bauhaus σε λιγότερο από τρία λεπτά. Η κραυγή αλλαγής σκηνικού του Murphy κάπου εκεί στο ενάμιση λεπτό σου παίρνει την ψυχή μια και καλή και για πάντα και το αν θα σου την επιστρέψει δεν θα είναι ποτέ πλέον δική σου απόφαση (ο ορισμός του goth κλισέ, κυρία μου).

18. A God In An Alcove (In The Flat Field)
Υπάρχει η αίσθηση ότι σε 3.000 διαφορετικά τραγούδια των Bauhaus ο Daniel Ash κηρύσσει το τέλος της ψυχικής υγείας των ακροατών του με μισό μόνο ακόρντο πριν από την έναρξη του τραγουδιού. Στα δέκα περίπου πρώτα δευτερόλεπτα είναι σαν να έχεις ήδη ζήσει το τραγούδι. Η κατόπιν αυτού ακρόαση του επιβεβαιώνει τις υποψίες και κάπως έτσι κυλάνε όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια ενός ανυπέρβλητου δίσκου (είμαστε στο 18 και ήδη μας τέλειωσαν οι υπερβολικοί επιθετικοί προσδιορισμοί). Έχοντας ξεκαθαρίσει ήδη ο Βασίλης Παυλίδης ότι όλα τα τραγούδια αυτού του δίσκου συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο θα προκαλέσει μεγαλύτερο άγχος στον ακροατή, δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα να προσθέσει κανείς, παρά μόνο να φροντίσει να απολαύσει το άγχος του όσο το δυνατόν καλύτερα, και να μην αγχωθεί με το τι θα προκληθεί εξ αυτού, για να παραφράσουμε και μία ακόμη ρήση της Μαφάλντας. Όπως όλοι οι ομότεχνοι τους στο ιδίωμα, έτσι και οι Bauhaus απασχολούνται με το να παραδώσουν μία παραλλαγή σε βιβλικούς θρύλους, κρατώντας πάντως αποστάσεις από τα προσδιορίσουν με ειδικό τρόπο τον Θεό στα μαρτύρια του οποίου αναφέρονται. Για τα οποία μαρτύρια, ως γνήσια ανθρωποκεντρικό γκρουπ δείχνουν περισσότερο να ηδονίζονται, παρά να αγχώνονται. Μετρημένα πράγματα δηλαδή.

17. All We Ever Wanted Was Everything (The Sky’s Gone Out)
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι κάπου εδώ οι Bauhaus ‘ανακαλύπτουν’ το neo folk; Δεν είμαστε εδώ για να έχουμε τις απαντήσεις, αλλά για να θέτουμε τις ερωτήσεις. Οπότε μόνη η φράση «... all we ever wanted was cold» είναι ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα σε όσους τυχόν σπεύσουν να απαντήσουν ναι, χωρίς να απασχολούνται τυπολατρικά με ημερομηνίες κυκλοφοριών. Έχουμε ξαναπεί άλλωστε ότι το ζήτημα δεν είναι ποιος θα κάνει ημερολογιακά πρώτος κάτι, αλλά τι πραγματικά αξίζει από όσα έγιναν ‘πρώτα’ σε διάφορους τόπους και χρόνους. Κάπως έτσι από τις δεκάδες συλλογές ‘αυτοσχέδιου minimal wave από κάθε γωνιά του πλανήτη’ που βγήκαν στη φόρα τα τελευταία χρόνια, δεν άλλαξε και πολύ η άποψη μας για το ‘πώς και πότε’ πραγματικά ξεκίνησαν τα πράγματα. Κάπως έτσι και με το εν λόγω τραγούδι και τη θέση του στην εν λόγω ανθυποϊστορία του ροκ, για όποιον τυχόν αρέσκεται σε τέτοιου είδους αστικούς (πάντα) ροκ μύθους.

16. Of Lillies And Remains (Mask)
Σχεδόν ανάδελφο τραγούδι στον κατάλογο του γκρουπ, πόσο μάλλον στη λίστα τραγουδιών του άλμπουμ που το περιλαμβάνει. Θα μπορούσαν να το είχαν γράψει και οι Gang Of Four, αν δεν αντιμετώπιζαν με τέτοιο ρεαλισμό τα πράγματα, ίσως και οι Talking Heads, αν δεν είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το πως θα ακουστούν πιο εύκολα από περισσότερους. «This is my penance…» μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του ο Murphy στο πλέον κρίσιμο κομμάτι της απαγγελίας του, αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι πραγματικά έχει μετανοήσει. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Άλλωστε η μετάνοια προϋποθέτει και το μαρτύριο στην συνέχεια. Ο Daniel Ash επί του παρόντος περιορίζεται σε εντελώς στοιχειώδη για την κλάση του πράγματα, ο David J όμως καθαρίζει με άνεση που καταδεικνύει ότι το περίφημα τεράστιο new wave μπάσο δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.

15. Hollow Hills (Live Version - Press The Eject And Give Me The Tape)
Πρόκειται βέβαια και πάλι για ένα τραγούδι από το "Mask" (που ασφαλώς και θα μπορούσε να «χωρέσει» και τα δέκα του τραγούδια σε ένα TOP 20 των Bauhaus, για μισό λεπτό να μετρήσω πόσα έχω βάλει...), εδώ από μία ζωντανή εμφάνιση στο Λονδίνο, στην πρώτη από μία σειρά (όχι πάντα) συναρπαστικών live άλμπουμ του γκρουπ. Στο "Mask" βρίσκεται ανάμεσα στα καταιγιστικά "Dancing" και "Kick In The Eye", κόβοντας με νωχελική ψυχρότητα στα δύο εκείνο τον δίσκο. Εδώ κυριαρχεί ακόμη περισσότερο η απεγνωσμένη απαγγελία του Murphy και επιβεβαιώνεται το ρητό που θέλει μια καλή συναυλία των Bauhaus εκείνης της περιόδου ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παραιτηθεί κανείς από οτιδήποτε τον απασχολεί και να βουτήξει στη σολομώντεια λύση περί ματαιότητας.

14. Telegram Sam (Telegram Sam- 12’’)
Κάθε άλλο παρά αμελητέες όλες οι διασκευές των Bauhaus σε τραγούδια τρίτων (ναι γιατί θα μπορούσαν να διασκευάσουν και τον εαυτό τους, όπως κάνουν τώρα άλλωστε, χοχοχο). Όσο όμως και αν προτιμώ και εγώ να ακούω το δικό τους "Third Uncle" από αυτό του Brian Eno, μόνο σε αυτήν την ανασκολόπιση του πρωτοτύπου των T- Rex επιβεβαιώνουν σε εμάς τους αμφισβητίες ότι το glam rock υπήρξε απλώς και μόνο ένα αναγκαίο κακό σε ότι σάπιο προέκυψε ως αποτέλεσμα αυτού (για τα μη σάπια, αφήνουμε να κρίνουν οι ειδικότεροι από αυτών). Κακίες, αλλά για βάλτε λίγο να ακούσετε και το αυθεντικό και τα ξαναλέμε. Σαν να τρίζουν τα κόκαλα του Marc Bolan όπως πρέπει επιτέλους.

13. Stigmata Martyr (In The Flat Field)
Το προ-τελευταίο τραγούδι του πρώτου άλμπουμ και ένα από τα ουκ ολίγα τραγούδια των Bauhaus που θα εμβολίσουν μία και για πάντα το είδος αυτό το ...καταραμένο, του οποίου (αν κάτι δεν μου διαφεύγει) είναι οι μόνοι εκπρόσωποι του, που δεν αρνούνται ότι ανήκουν σε αυτό. Και αν με ρωτάτε είναι και οι φυσικοί και αξεπέραστοι ηγέτες τους. Μόνο το ότι «καθιερώνεται» η χρήση λατινικών φράσεων στα αυθαίρετα όρια του gothic ιδιώματος, ως πρώτης τάξεως εργαλείο στη δημιουργία υποβλητικής ατμόσφαιρας, αρκεί για να... στιγματίσει το τραγούδι μια και καλή στη συνείδηση των πιστών ως κάτι παραπάνω από έναν ακόμη goth ύμνο (και για να ...μαρτυρήσει ο αναγνώστης στα αυθαίρετα όρια των κλισέ).

12. Satori (Kick In The Eye 7’’)
Δεν είναι ότι έχω πάρει ως βάση για αυτό εδώ το κείμενο τα όσα είχε γράψει ο Βασίλης Παυλίδης για τη δισκογραφία των Bauhaus προ δεκαετίας περίπου (που μπορεί και να τα έχω πάρει δηλαδή, αλλά δεν βρίσκω και κάτι απαραίτητα κακό σε αυτό). Είναι που λόγω ηλικίας μου απαγορεύεται να εντάξω εαυτόν στην πρώτη (στη δεύτερη...) γενιά φανατικών των Bauhaus, αυτή δηλαδή που «αναγκάζονταν» να καταπίνει σε πραγματικό χρόνο όλη αυτή την φρενιτικά αγχωμένη καταρροή τραγουδιών, που ήταν ικανή να αλλάξει την αντίληψη περί μουσικής αισθητικής ακόμη περισσότερο και από ότι λίγα χρόνια πριν οι αυτού εξοχότητες οι Sex Pistols (γνώμη μου, δεν βρίζω, να περάσει παρακαλώ). Αφήνοντας όσο και για όσο γίνεται στην άκρη το λυρικό εκτόπισμα των κύριων συνθέσεων της μπάντας, και απασχολούμενος λίγο παραπάνω με κάποιες ιδιαίτερες ηχητικά στιγμές τους όπως αυτή, καταλήγει κανείς να παρατηρεί τις εμμονές ενός ροκ γκρουπ που όταν εγκλωβίζεται στα όρια του είδους αποφασίζει να το διαλύσει στα εξ ων συνετέθη, από το να το προσπεράσει με ευπρόβλεπτο τρόπο, όπως κάθε επίδοξος post rock επιτηδευματίας αρκετά χρόνια αργότερα. Οι Bauhaus γνωρίζουν από που έρχεται ο ήχος τους και σε αρκετές περιπτώσεις, όπως σε αυτό το εντυπωσιακά γενναίο b-side, δείχνουν να γνωρίζουν ακόμη και που (σχεδόν) τελειώνει.

11. In The Night (The Sky’s Gone Out)
«Σχεδόν heavy metal» το χαρακτήρισε ο Βασίλης Παυλίδης, που λέγαμε και πιο πάνω, και από τότε που το είχα διαβάσει, κάθε φορά που ακούω το τραγούδι (σημειώνω ότι προσωπικά είναι στα πολύ αγαπημένα μου των Bauhaus) σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είναι ακόμη περισσότερο heavy metal. Βέβαια εδώ που τα λέμε τον κακό χαμό που γίνεται κάπου από την έναρξη του δεύτερου λεπτού και μέχρι το τέλος, όχι απλώς θα τον ζήλευαν, αλλά θα τρομοκρατούσε και αρκετούς από τους επίδοξους speed metal ήρωες που την ίδια πάνω κάτω περίοδο επένδυαν την απόγνωση τους σε ταχύτητες που τους οδηγούσαν πάνω κάτω στα ίδια πράγματα, αντί εκεί που πρέπει να σε οδηγεί μία ουσιαστική απόγνωση. Δηλαδή στο πουθενά.

Και πριν προχωρήσω παρακάτω, σημειώνω το προφανές: η παρακάτω δεκάδα τραγουδιών παρατίθεται σε αξιολογική σειρά για πρακτικούς λόγους και μόνον, και σίγουρα με παντελώς υποκειμενική θεώρηση. Και τα δέκα «καλύτερα» τραγούδια των  Bauhaus στέκονται τόσο ισάξια, όσο και άφθαρτα (παρά τον χρόνο, την χρήση, την ανατύπωση κ.λ.π.) σε ένα μετά πανκ σύστημα μουσικών αξιών, που επί της ουσίας «ταλαιπωρεί» την πιο άξια λόγου μουσική που βγαίνει μέχρι και στις μέρες μας.

10. Terror Couple Kill Colonel
The Three Shadows Pt.1, Pt2 & Pt 3 (The Sky’s Gone Out)
Το τρίτο τους single, λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία του "In The Flat Field" LP. Παρότι ηχητικά είναι ο εύκολος post punk δρόμος, που τελικά δεν πήραν οι Bauhaus για να έρθουν τυχόν πιο γρήγορα στην αιχμή της μουσικής επικαιρότητας της εποχής, εν τούτοις σε τέσσερα και κάτι λίγο πολύ απλοποιημένα για τα δεδομένα τους λεπτά αποδεικνύουν ότι θα μπορούσαν να παίξουν χωρίς αντίπαλο ακόμη και σε πιο εμπορικά, αλλά πάντως όχι λιγότερο «δικά τους» πεδία. Αν το ήθελαν δηλαδή.

Πιστεύω ότι έγινα κατανοητός. Η τριλογία του "Three Shadows" θα μπορούσε να είναι από μόνη της ένας πολύ σπουδαίος δίσκος, έστω και περιορισμένης διάρκειας. Μην την ακούτε σπαστά και σπασμωδικά. (Σας) κάνετε ζημιά.

9. Paranoia Paranoia (Lagartija Nick)
Το αγαπημένο μου από τα «εκτός των χιτς» τραγούδια των Bauhaus. Πριν από τις συλλογές από τις οποίες το μάθαμε, βρέθηκε ως b-side στο "Lagartija Nick" (που όπως καλά καταλάβατε απουσιάζει εγκληματικά από αυτή τη λίστα). Γέλια, τραγούδια, φωνές, το πάθος για τη ζωή και η αποστροφή προς οτιδήποτε αρνητικό. Ένα φωτεινό μέλλον που ανοίγεται μπροστά στον καθένα και μια μουσική που καλείται να καλωσορίσει την έλευση του. Ένα απόλυτα εύστοχα τιτλοφορημένο τραγούδι, που κάνει το σχεδόν ομώνυμο των Black Sabbath να μοιάζει με μνημείο λογικής καθώς καταφέρνει και αρθρώνει λέξεις και νοήματα. Και που πέρασε απαρατήρητο από τον Βασίλη Παυλίδη (χμμμμ...).

8. In Fear Of Fear (Mask)
Τραγούδι της γνωστής συνομοταξίας «πάρτε από μια βαριοπούλα να τα γκρεμίσουμε όλα εδώ γύρω/και βλέπουμε τι γίνεται παρακάτω». Ο Peter Murphy δίνει το σύνθημα με κραυγές από τα πρώτα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια μία rhythm section που κάνει τους Talking Heads (κάθε περιόδου) να τρέχουν έντρομοι να κρυφτούν. Αμέσως παρακάτω στο "Mask" LP, το "Muscle In Plastic" συνεχίζει σε ίδια επίπεδα φθαρτής τεστοστερόνης, αλλά προτιμούμε τούτο εδώ λόγω της σαφούς στιχουργικής του υπεροχής.

7. Mask (Mask)
Κάπου εδώ θα έπρεπε να βρίσκεται κανονικά το "Bela Lugosi’s Dead". Ή κάπου παρακάτω προς το νούμερο ένα θα αγανακτήσουν δικαίως ένας προς ένας όσοι έχουν φτάσει μέχρι εδώ την ανάγνωση. Κρίνοντας όμως ότι δεν έχει σημασία το να ενταχθεί σε οποιαδήποτε λίστα το πιο γενναία ρηξικέλευθο τραγούδι με το οποίο αποφάσισε ποτέ να συστήσει εαυτόν στη μουσική βιομηχανία ένα ροκ συγκρότημα, προκρίνω αντ’ αυτού το ομώνυμο τραγούδι του καλύτερου τους δίσκου, που κινούμενο στο ίδιο τρομολαγνικό kraut λαγούμι από το οποίο κάποτε ξεπήδησαν, τροποποιεί την απαγγελία του Murphy σε σαφές και ορισμένο πλέον κάλεσμα. Και όσοι πιστοί, προσήλθαν, ως γνωστόν.

6. She’s In Parties (Burning From The Inside)
Υπεράνω κριτικής και θεωρήσεων σκοτεινό pop τραγούδι. Δεν ξέρω αν είναι ισόποσα σκοτεινό και pop, εγώ θα τόνιζα το δεύτερο στοιχείο ακριβώς για να γίνει σαφές ότι μέσα από την υπερχρήση σε κλισαρισμένα σκοτεινά εφηβικά δωμάτια, σε dark club της συμφοράς και στην ιδεατή θεώρηση μίας συντρόφου που ποτέ δεν θα υπάρξει ακριβώς ως τέτοια φιγούρα, όπως μια και καλή μας την καθόρισε ο Murphy, το ‘She’s In Parties’ κάθε φορά που το ακούς καταδεικνύει ότι η ‘ευτελής μουσική’ είναι περισσότερο ικανή να στιγματίσει τους καιρούς και να αλλάξει τους (μικρο-) κόσμους γύρω της, περισσότερο από κάθε περισπούδαστη προσπάθεια ακύρωσης της.

5. Dark Entries (7’’και 12’’)
Όπου οι Bauhaus ως σύνολο, και οι τέσσερις μαζί, χωρίς να ξεχωρίζει και να πηγαίνει ένα βήμα μπροστά ούτε καν ο Murphy με το αξεπέραστο παραλήρημα από ένα σημείο και μετά, ξεκαθαρίζουν ότι είναι η σπουδαιότερη gothic rock μπάντα όλων των εποχών και τόπων, και παραδίδουν στο είδος ένα τραγούδι - πρότυπο για το πως θα πρέπει να εξελιχθεί αν δεν θέλει να καταντήσει γραφικό. Το ότι είναι μόλις το 2ο τους single, και επί της ουσίας το πρώτο εδώ που τα λέμε, αν σκεφτεί κανείς ότι το Bela Lugosi’s Dead είναι μία εκτός τόπων και χρόνων περίπτωση που στέκει κάπου πέρα από όλα αυτά μόνη της, μικρή σημασία έχει. Για τους Bauhaus μιλάμε. Θα μπορούσαν να είχαν βγάλει μόνο αυτό το τραγούδι και να εξαφανιστούν. Πάλι 3.500 λέξεις θα είχαμε να γράψουμε σχεδόν σαράντα χρόνια μετά.

4. In The Flat Field
Το τραγούδι αυτό δεν είναι τραγούδι. Είναι ένα τούνελ. Όποτε και αν βγούμε έξω, τα ξαναλέμε.

3. The Passion Of Lovers (Mask)
Ότι είπαμε και για το "She’s In Parties" με λίγο περισσότερη προσοχή, αλλά χωρίς επιμέλεια, σε ζητήματα τυραννίας, αγάπης, τελολογικού πάθους και μάταιης αναζήτησης μιας λογικής, που θα καταστήσει επιτέλους τα πράγματα απλά και βιώσιμα εν μέσω όλης αυτής της σύγχυσης που όχι και τόσο εύγλωττα περιγράφει ο Murphy σε όλη τη διάρκεια. Δεν υπάρχει ασφαλώς, is for death. Το μόνο που μοιάζει να υπάρχει είναι αυτές οι «γλυκές» κιθάρες του Daniel Ash που κάνουν το όλο πράγμα ακόμη πιο παρανοϊκό. Τι άτομα και αυτοί οι Bauhaus ρε συ, σαν να μας «δουλεύουνε» σε κάποιες φάσεις...

2. Kick In The Eye (7’’ & Mask)
Μου αρέσει και στις δύο εκτελέσεις. Ίσως μάλλον να προτιμώ αυτήν από το 7’’, πιο ξερή και υποβλητική. Η άλλη εντάσσεται στον ήχο του "Mask", αλλά φέρει και μία «συνθετική» επίστρωση που κάθε φορά με κάνει να επιστρέφω στο «πρωτότυπο». Τι τίτλος και αυτός όμως ε;

1. Slice Of Life (Burning From The Inside)
Ξεκίνησα λέγοντας ότι το "Hair Of The Dog" θα μπορούσε να είναι μια πρώτης τάξεως αποτύπωση - εισαγωγή στο τι είναι και τι δεν είναι οι Bauhaus, σε όποιον τυχόν δεν γνωρίζει.

Το "Slice Of Life" είναι οι Bauhaus. Ένα κομμάτι που βίαια αποκόπηκε από το σώμα της υπόλοιπης μουσικής και έκτοτε επιδρά επάνω της με ένα εξωφρενικά απόκοσμο τρόπο. Δεν είναι το πιο άγριο, το πιο παρανοϊκό ή το πιο αγχωτικό τραγούδι τους. Αλλά είναι σίγουρο το πιο πικρό. Τόσο πικρό, που δεν «άντεξε» καν να το τραγουδήσει ο Peter Murphy. Ποια η διαφορά;