Our space boy is dreaming (again)

Ποια ήταν τα φωτεινότερα αστέρια του εγγλέζικου ποπ στερεώματος; Δε θα μιλήσουμε για σίγκλ (άπειρα άξιζαν, αλλά τι αξία έχει μία τρίλεπτη ιστορία;), ούτε για εταιρείες γνωστές (Άντε, Σάρα, προχώρα στη Δημιουργία της Ταχυδρομικής σου κάρτας), και άγνωστες (....). Μιλάω για εκείνα που έδωσαν ένα δυνατό φως κι ένα νεφέλωμα που ακόμα να φύγει, δηλαδή για συγκροτήματα που πρόσφεραν ένα γερό σύνολο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν και έλαμπε, άξιζε, έμεινε. Ο δικός μου γαλαξίας είναι μικρός. Έχει λίγους διαλεχτούς: Τους Felt, που έβγαζαν την ποπ από τα σωθικά τους και έσταζε ευγενή αισθήματα. Τους Pale Fountains που έδωσαν στη τρομπέτα τη πιο καλή θέση στα βελούδια τους. Τους Biff Bang Pow του Alan McGee που πήραν την ψυχεδελική ποπ από τους γκαραζοαντιγραφείς και την έβαλαν εκεί που ανήκει εξίσου, στα ποπ χωράφια. Βάλε και τους πρώιμους My Bloody Valentine, που έκαναν τον Spector υπερήφανο και τους θορυβοποιούς ζηλιάρηδες. Οι πρώτοι δύο είχαν συνέχεια και ολοκλήρωση, οι άλλοι δύο όχι. Σε τούτο το φωτεινό ρόστερ λοιπόν ανήκουν ήδη και οι Belle and Sebastian. Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε να περάσει ο χρόνος να δοκιμαστούν. Αδύνατον, ανυπομονούσαμε να βροντοφωνάξουμε καλώς ήρθαν.

Συζητούμε που λέτε εδώ και καιρό στο μπακάλη για την πορεία της ποπ από τα μέσα των '90ς και μετά. Διάφοροι πελάτες λένε πως δεν θα βγει κλασσικό σχήμα. Ο μπακάλης μου όμως είχε άλλη άποψη : «Το νέο μεγάλο συγκρότημα της ποπ θα έρθει από τη Σκωτία. Και τότε ο όρος Σκωτσέζικη ποπ θα χρησιμοποιηθεί κυριολεκτικά και επάξια». Αποκλείεται Τειρεσία του είπαμε. Άσε τα λόγια και βάλε φέτα από την καλή. Μπα, ονειρεύομαι. Τέτοια καίγοντα ζητήματα δεν έχω με ποιόν να τα συζητήσω σε τούτην την επίπεδη ζωή. Στην Popland ίσως, εδώ αποκλείεται. Μετά ξύπνησα γιατί ήρθαν οι Β& S. Και ήχησαν και πάλι οι τρομπετούλες. Πως τους γνωρίσαμε; Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ με το If you' re feeling sinister. Ευτυχώς.

If you' re feeling sinister (Jeepster, 1996)
Αχ τι δίσκος. Εδώ μυρίζουν κλασσικότητα πιστέψτε με. Δεν ξέρω πως να την ορίσω, δηλαδή να ορκιστώ ότι θα ακούγονται και μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια, ή ότι θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς. Ποιος ασχολείται με τέτοια πράγματα; Η κλασσικότητα που μου μυρίζει είναι διαφορετική. Αισθάνεσαι μια αξία, νοιώθεις μία σπουδαία τραγουδιστική στόφα. Ώρες ώρες εξαπατάσαι και νομίζεις ότι έρχεται από κάποιο καταξιωμένο παρελθόν. Μένεις με μιά απροσδιόριστη φευγαλέα εντύπωση ότι αυτά τα τραγούδια έχουν υπάρξει από παλιά, έχουν δοκιμαστεί, έχουν αγαπηθεί από πολλούς περισσότερους ανθρώπους. Ότι κάτι σε συνδέει με αυτούς τους πολλούς, κι ας μην τους γνωρίσεις ποτέ. Ότι έχει συνοδέψει ωραία πράγματα, άλλα οράματα, ξεχωριστές αγάπες, προσωπικές ιστορίες. Πάρτε μία αγνή και αμόλυντη ψυχή και μυήστε την στους Love, στον Donovan, στο Nicky Drake. Μετά βάλτε της το Sinister και πείτε της ότι είναι το χαμένο διαμάντι εκείνου από τους παραπάνω που θα αγαπήσει περισσότερο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας πιστέψει. Είναι η κορυφή τους - υποκειμενική κρίση - αλλά και ένα all time και για όλες τις time classic φολκ ποπ άλμπουμ. Ακόμα και στο τελείωμά τους μερικά από αυτά τα διαμαντάκια (τη μισώ τη λέξη, όλο τη λέμε και την ξαναλέμε, διαμάντια ο ένας από δώ, διαμάντια ο άλλος από κει. Και εδώ που ταιριάζει, πως να το αναφέρουμε;), όπως το "Judy and the dream of horses" ή το "Fox in the snow" κάνουν μελωδικά γυρίσματα, εξυψώνονται, γίνονται διαφορετικά σαν τον κύκνο που τραγουδάει για να μην πεθάνει. Αυτό το δίσκο τον πρωτάκουσα ένα κρύο χειμώνα. Η σόμπα μου ήταν για άλλη μια φορά χαλασμένη. Όταν κάνει κρύο και η σόμπα μου είναι χαλασμένη είμαι ένας άνθρωπος μισός, ανίκανος. Έπαιξε το δίσκο και ένοιωσα ζεστότερα από ποτέ. Με ποιό άλλο τρόπο να σας πείσω; 9/10

Τι το καινούργιο έχει ο ήχος των Belle and Sebastian; Αν το καλοσκεφτείς, τίποτα. Είναι όμως ξεχωριστά όμορφος κι έχει μια μοναδική ιδιαίτερότητα: συγκεντρώνει την αίγλη ενός ήχου αγνού κι αυθεντικού. Του ήχου των παλιών μαστόρων της πανέμορφης, αβίαστης ψυχεδελικής φολκ, ποπ, μπαλλάντας, κιθαρουργίας. Των μουσικών παραμυθάδων που άκουγαν αν τους φώναζες Love, Donovan And Nick Drake. Όπως λέγαμε και από άλλη διάσταση, μας δόθηκε η ευκαιρία να οιώσουμε πως θα ακουγόταν ο Nicky αν ποτέ τραγουδούσε χαρούμενος, πως θα ακουγόταν σήμερα ο Δον Όβαν αν το άσπρο κουνέλι τον ξανάκανε νέο, πως θα ακουγόταν ένας χαμένος και μόλις ανακαλυφθείς δίσκος των Love. Τα πάντα είναι πιθανά, πλέον. Εδώ ανακαλύφθηκε και χαμένο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν. Λοιπόν, ταν ήμουνα μικρός αναρωτιόμουν αν υπήρχε περίπτωση να ζήσω κι εγώ κάτι από τις παραμυθένιες αγάπες των εικονογραφήσεων των παραμυθιών που κλεβ εεε αγοράζαμε από τα περίπτερα. Που η κοπέλα φοράει πάντα μακρύ φόρεμα (δεν με πείραζε τότε) κι έχει μακριά κόμη στο χρώμα του χρυσαφιού. Τα χρόνια πέρασαν, περπατάω με μπαστούνι αλλά οι ελπίδες μου αναθερμάνθηκαν. Αυτή η μουσική με ξανακάνει γλυκό, έτοιμο να ζήσω το ρομάντζο που δικαιούμαι. Δεν με πειράζει αν η μούσα τύχει να έχει εντελώς διαφορετική εμφάνιση, δεν τη βρίσκεις στα δάση αλλά σε πάρκα, δεν είναι ανυπεράσπιστη και δεν την κυνηγάει δράκος. Δε με νοιάζει τίποτα απ' αυτά, αρκεί να έχει τη φωνή της Isobell. Κι ας μην έχω άλογο αλλά jeepster.

Tigermilk (Jeepster, 1996)
Το πρώτο lp τους ο περισσότερος κόσμος το άκουσε... τελευταίο απ' όλα. Η ιστορία είναι γνωστή: κανείς δεν έδωσε σημασία τότε, ήταν περιορισμένα και τα αντίτυπα κλπ. κλπ. Όταν άρχισε ο καταιγισμός των Επς και όλοι αναζητούσαν τη μήτρα αυτών των τρυφερών λουλουδιών, η αξία του βινυλίου αυτού είχε φτάσει στα ύψη. Ακολούθησαν δημοπρασίες, φιλανθρωπίες, προσφορά από τον Stuart του δικού του αντιτύπου και άλλα που βαριέμαι να διαβάζω. Μόνο ο Ερυθρός Σταυρός δεν ανακατεύτηκε. Όταν πρωτάκουσα το Tigermilk ένοιωσα τίγρεια έκπληξη. Ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν άγουρο και πρωτόλειο, όπως συμβαίνει σε χιλιάδες πρώτες προσπάθειες ξακουστών πόππερς. Κι όμως, αυτό ήταν απλώς ο φυσικός πρόγονος του Σίνιστερ και των άλλων παιδιών. Ακούστε ια παράδειγμα το I could be dreaming και ονειρευτείτε ότι θέλετε χωρίς κανένα πρόβλημα. Μαγεία. Εδώ υπάρχει το αγαπημένο των φαν τους, το "The state I'm in". Ανοίγει το δίσκο και είναι δεύτερο στο "Dog on Wheels" EP για όποιον νοιώθει ανασφαλής να το έχει μονό. Ξέρω, ξέρω, από κάπου το ξέρετε αλλά δεν ξέρετε από που. To ψυχεδελίζων "Electronic renaissance" είναι από εκείνα που έχουν διαφορετικό ήχο ρίχνουν έτσι στο τυχαίο στους δίσκους για να δουν πως θα αντιδράσουμε. Πιθανή μελλοντική κατεύθυνση, φάνηκε κι από το "Legal man". Κι άλλα από εδώ δημιούργησαν θέμα πολυθεσίας στις κασέτες μας (εντάξει, για όποιον έχει ακόμα κασέτες). Ήχος εξαιρετικά άμεσος. Απλός και εμπνευσμένος. Δεν αρκεί να ξέρεις τα μυστικά της ποπ για να μαγέψεις. Αλλά πρέπει να βάλεις και αλατοπίπερο. Το αλάτι της ποπ είναι τα έγχορδα, το πιπέρι οι τρομπέτες. Τόσο απλό, μα τόσο καθοριστικό για το ήχο. Βάλε και μια προσεγμένη ενορχήστρωση και τους κέρδισες. 8/10

«Δεν μας ενδιαφέρουν οι πόζες και οι διασημότητες αλλά το να εκφραζόμαστε με τη μουσική μας και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά». Ωραίο θα ακουγόταν, αν δεν το είχαν πει τόσα άλλα στόματα πριν από αυτούς. Ξέρετε, οι BS προσπάθησαν δυνατά να μείνουν έξω από το όλο παιχνίδι του μάρκετινγκ της ανεξαρητούρας, Όχι φωτογραφίες, όχι πόζες. Ούτε συνεντεύξεις, ούτε δηλώσεις. Παράδοξο και αυθάδες για ποπ γκρουπ. Μέχρι και μυστήριο έπεσε στην υπόθεση, άθελά τους ή μη. Τους καταλογίζουμε καλές προθέσεις μα δεν αρκούν. Για να παίξεις τέτοιο παιχνίδι πρέπει να μη σε νοιάζει τίποτα, κυριολεκτικά τίποτα. Μιλάμε για πόλεμο και ελάχιστους μπορώ να θυμηθώ που τα κατάφεραν μέχρι τέλους. Πρέπει να είσαι ή Thomas Pynchon ή Θανάσης Βέγγος, για να θυμηθώ κάποιον από πέρα και κάποιον από τους δικούς μας. Οι Belle δεν το άντεξαν. «Έπρεπε στο τέλος να βγούμε να αποκαταστήσουμε αλήθειες, γιατί γράφονταν τρελλά πράγματα». Μα εκεί είναι το παιχνίδι, να μην τσιμπήσεις και κυρίως να μη σε νοιάζει ότι και να χάσεις. Αλλιώς τι το ξεκινάς; Το γήπεδο της ποπ μπίζνες δεν είναι για τέτοια. Κινδυνεύεις να μείνεις άσημος, όπως και τόσα άλλα υπέροχα ποπ γκρουπς. Να τα αναφέρουμε; Πρέπει να αναβαθμιστούν οι υπολογιστές σας, θα πάρει γαμημένα πολύ χώρο.

Τhe boy with the arab strap (Jeepster, 98)
Με το '97 χωρίς κανονικό lp (όπως λέγαμε παλιά «μεγάλο δίσκο») το αγόρι με το αράπικο φυστίκι έγινε διπλά καλόδεχτο. Εδώ είναι άνετοι: έχουν καταξιωθεί, οι φαν είναι πολλοί και τους αγαπάνε. Φαντάζομαι και το άγχος θάναι πολύ («Καλύτερα όταν δεν μας ήξερε κανείς») καθώς είναι από καιρό αναμενόμενο και πολλοί είναι στραμμένοι προς το μέρος τους. Όλα αυτά φαίνονται εδώ. Εδώ, όπου μπορείτε και πάλι να κάνετε πολλά και ωραία πράγματα. Να κουκουλωθείτε με τη μικρή σας κάτω από το πάπλωμα και να «παίξετε» με το παιχνιδιάρικο το "Sleep the clock around". Να ζαλιστείτε με το προσποιητό χάσιμο του "Space boy dream" (δοκιμή για νέο ήχο;) και να αφεθείτε με το ανάλαφρο αεράκι που φέρνει η Isobell με το "Is it wicked not to care?" Ή να προχωρήσετε σε αποτοξίνωση κακίας με το "Ease your feet at the sea". Βέβαια εγώ κάτι περίεργο παθαίνω με το "Dirty dream number two". Λοιπόν, αυτός είναι ορισμός του ποπ τραγουδιού. Το να είναι υπέροχο και ξεσηκωτικό, το να σου κάνει τα πνευμόνια αερόστατο. Τόσο δύσκολο είναι να το έχω; Ανοίγω το ραδιόφωνο και δεν είναι εκεί. Αγοράζω δίσκους, δανείζομαι, αντιγράφω. Και πάλι δεν είναι εκεί. Ρωτάω, παίρνω γνώμες, τίποτα. Βαρέθηκα την επιστροφή στα παλιά και καταξιωμένα. Δε θα ζήσω νέες συγκινήσεις; Τι διάβολο, νόμιζα πως το να γράψεις ένα τρίλεπτο κομμάτι δεν ήταν δα και το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο. Ακόρντα, κουπλέ, ρεφραίν, μελωδία, οργανικός χαμός. Που είναι τότε; Και μην ακούω για τη χαρά του να ανακαλύπτεις τα μαργαριτάρια μέσα στα γουρούνια. Βαρέθηκα πιά τόσο ψάξιμο. Αυτά τα υπέροχα τραγούδια δεν με ενθαρρύνουν ότι αξίζει τον κόπο. Περισσότερο με αποθαρρύνουν: ποιος ξέρει πότε θα βγουν οι επόμενοι γλυκείς Belle; Όχι δεν πρέπει να τελειώσεις το κείμενο λυπημένα. Χαμόγελο λοιπόν. 7/10

Από τότε που το χάρτινο σπιτάκι που έδινε στέγη στις μουσισκέψεις μου έγινε ένα ένδοξο κομμάτι ιστορίας, σταμάτησα να ενδιαφέρομαι για πληροφορίες σχετικές με τα συγκροτήματα που αγαπούσα. Ούτε τα βασικά. Τι να με νοιάζει πιά πως λένε τα μέλη, τι εξυπνάδες λένε, πως προτιμούν τη σοκολάτα τους, τι έχουν να πούνε για την κωμοκωλόπολή τους. Τι ακούνε και τους επηρεάζει. (Αφού εμείς με το που τους ακούμε καταλαβαίνουμε τι ακούνε). Τελευταία κάποιοι θέλουν να μου ξαναδώσουν σπιτάκι, γυάλινο αυτή τη φορά, αλλά δε με πειράζει, θα κάνει και περισσότερη ζέστη. Οπότε εδώ είναι που άρχισα και να τρώγομαι για κάνα δυό πληροφορίες για τούτους εδώ. Από που κρατάει η σκούφια τους, τι προσπαθούν να κάνουν, τι σόι αγνές προθέσεις κουβαλάνε. Επειδή πρόκειται για πληροφορίες που βρίσκει κανείς σε όλο το «μουσικό τύπο», μάλλον τελευταίος απ' όλους έμαθα ότι είναι οκτέτο, προέρχονται από τη Γκλασκώβη και σχηματίστηκαν τον Ιανουάριο του 1995 σε ένα all night καφέ. Ξεκίνησαν για το αστείο σε κάποια Projekt του Alan Rankine (ναι, του έτερου ημίσεως του Βilly McKenzie στους ωραίους ηλεκτροπόπ Associates - όπως έλεγε και ένας καλός φίλος που πλέον κατοικεί σε terra nova «Όλα συνδέονται») που επιθυμούσε να παραγωγεί και να κυκλοφορεί ένα δίσκο το χρόνο στην Electric Honey Records. Το περιβάλλον τους ήταν και είναι τα πανεπιστήμια τους, τα πάρκα τους και η πόλη τους και τα ονόματα τους είναι οι Isobell Cambell (τσέλλο, φωνή), Sarah Martin (βιολί), Chris Ceddes (κήμπορντς), Richard Colburn (ντραμς), Mick Cooke (τρομπέτες), Stevie Jackson (κιθάρα), Stuart David (μπασσο). Η ψυχή τους (every pop group has one) είναι ο Stuart Murdoch (φωνή, κιθάρα) και όπως η συνεπίθετή του συγγράφισα Iris, έχει πολύ απόθεμα σε ταλέντο, να, τόοοσοοο. Μέλη τους αποτέλεσαν τους Gentle Waves, με γυναικεία φωνητικά στο ίδιο στυλ, με λίγο Marine Girls, ("The Green Fields of Foreverland" lp, Jeepster, 1999 και "Swansong for you", lp Jeepster, 2000), ενώ ο μάλλον οριστικά αποχωρήσας Stuart David έφτιαξε τους Looper, προχωρώντας σε ερασιτεχνικότερο, σχεδόν παιδικό ήχο ("Up a tree" LP, Jeepster 1999). Το 1997 και στο ενδιάμεσο των δύο πρώτων LP καλλιέργησαν την αίγλη τους κυκλοφορώντας τρία μοναδικά EP: το "Dog on Wheels", "Lazy Painter Jane", "3...6...9 Seconds of light", ενώ το 1998 ακόμα ένα: "This is just a modern rock song". Όλα στη Jeepster, όλα με τέσσερα τραγούδια που δεν υπάρχουν σε δίσκο, όλα με όμορφα τραγουδάκια ακριβώς στο κλίμα των κανονικών δίσκων τους. Ειδικές μνείες; Στο πρώτο υπάρχει ο ύμνος που φέρει το όνομά τους, στο δεύτερο ένα ακόμα πείραμα αλλαγής ήχου στο ομώνυμο (κάτι σαν τσιτωμένοι Walkabouts), που δείχνει ότι είναι έτοιμοι για εξαιρετικές ροκιές, η ακαταμάχητη δυάδα "La pastie de la bourgeoisie" και "Beautiful" στο τρίτο, kai outo kathexis. Όλα τροφοδοτούν τα ΕP με λόγο ύπαρξης, όλα σου επιστρέφουν τα χρήματα που έδωσες σε είδος. Το όνομα Belle and Sebastian υποτίθεται ότι πάρθηκε από μια γαλλική σειρά της αγαπημένης τους δεκαετίας αλλά οι πιο έμπιστοί τους μιλούν για ένα υπαρκτό και ιδιαίτερα ξεχωριστό ζεύγος με το παρόν όνομα. Ε, ας μας αφήσουν και λίγο μυστήριο (Μπορείτε να λύσετε το γρίφο αν προσέξετε τους στίχους).

Fold your hands child, you walk like a peasant (Jeepster, 2000)
Πλάκα έχουν όλοι αυτοί οι τίτλοι που μοιάζουν να βγαίνουν από μια άλλη καθημερινότητα, μακρινή από τη δικιά μας. Και να σκεφτείς κανείς ότι μόλις πρόπερσι σταμάτησα να γεμίζω τετράδια ολόκληρα με ατάκες από ταινίες και όχι βέβαια τετριμμένες. Θα μπορούσα να βγάλω και χρήματα δηλαδή. Αυτός είναι ένας τυπικός δίσκος τους. Το εξώφυλλο για άλλη μια φορά μονοχρωμίζει και ο ήχος είναι και πάλι αναγνωρίσιμος. Και μείς για άλλη μια φορά νοιώθουμε οι εαυτοί μας. Εδώ υπάρχει το "Ι fought a war", ένα από τα καλύτερα τους, αλλά και 2-3 που μπαίνουν άνετα στην Εθνική τους. Θέλετε και τα γνωστά τους ψιθυριστά; Όλα εδώ. Μεταξύ μας, εγώ θα προτιμούσα να ελαττώνονταν προς όφελος περισσότερο γρήγορων tunes. Το λεγόμενο δύσκολο τέταρτο άλμπουμ βγήκε πολύ απλά και δεν στενοχώρησε κανέναν. (Για τα αστέρια όπως αυτοί, το λεγόμενο δύσκολο τρίτο άλμπουμ είναι παιχνίδι.) Μετά από τόσα μικρά και μεσαία, πολλοί πίστεψαν ότι μια αγέραστη παρείσακτη που τη λένε ανεμπνευσιά θα παρείσφρυε στις πανεπιστημιακές τους παρέες και υποπαρέες. Της την έφεραν για άλλη μια φορά και την έχουν ακόμα κλειδωμένη απέξω, να ξεροσταλιάζει στη βροχή (Σκωτσέζικο ντους). Σύμφωνα με διαδόσεις των ιδίων, πρόκειται για το ΛΠ όπου για πρώτη φορά συμμετέχουν στη σύνθεση, ενορχήστρωση κλπ. περισσότερα μέλη - ο Stuart άφησε αρκετό χώρο για όλους. Μέχρι και η μιά θηλυκιά συμμετέχει με σύνθεση, το... μήπως φαίνεται καμμία διαφορά; (Να τα αφήσει αυτά και να κοιτάξει να βοκαλίζει πιο συχνά- η γιαγιά) Το σύνολο είναι ενιαίο και ακριβώς στο ίδιο στυλ με τα προηγούμενα. Όλο και περισσότεροι πίνουν τελευταία το Σέι εντ Μπή. Clean your hands, this is a new Belle record. 7/10

Legal man / Judy is a dick slap / Winter woodskie (Jeepster, 2000)
Η ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο σου λένε. Κι όμως, κάποτε ισχύει κι αυτό. Στο ταλέντο ας πούμε: ή τόχεις ή δεν τόχεις. Κι αν τόχεις, δεν το χάνεις. Κι αν δε τόχεις, δύσκολα το αποκτάς. Η ικανότητα το ίδιο. Η τραγουδοπλαστική; αυτή κι αν. Αυτό το τρίσ(ονγκ)τρατο ήταν μάλλον ένα παιχνίδι γι' αυτούς καθώς ελεύθεροι είναι ότι θέλουν κάνουν (Liberty Belle). Θέλω να πω, δε συμβαίνει κάτι τρομερό εδώ. Και μόνο το γεγονός όμως ότι προσφέρουν ένα ατόφιο 60ς σαρανταπεντάρι (στην ψυχή) έχει σημασία. Γιατί δείχνει ότι είναι καλοί, άγγελε, σε ότι κι αν κάνουν. Εδώ δίνουν αξία σε παρεξηγημένα είδη με μιά καθάρια σιξτάρα, μια ατόφια ινστρουμενταλάρα και μια Κυριακάτικη πωπ... μάλλον ποπάρα. Άρα να και το Diamond Express. Δηλαδή διαμάντια στα γρήγορα (όχι μαύρα πάντως). Αλλαγή πλεύσης; Εγώ είμαι μέσα. Αφού έχουν ταλέντο τα παιδιά, γιατί να μη δοκιμάσουν και άλλα (όπως π.χ. και τους πιστούς τους ή την υπομονή μας;). Θεωρώ ότι από κορυφαία ποπ άλμπουμε έδωσαν και με το παραπάνω. Εδώ και τώρα αλλαγή! (Εδώ και καιρό λέω να πάρω κι εγώ μια μαιζονέττα... - εκδ.) 7/10

Για επίμετρο, μία όχι αληθινή ιστορία.
Να μπορούσε, λέει, να ελευθερωθεί για λίγο ο Arthur Lee. Να τον είχαμε μία μέρα δικό μας. Θα του λέγαμε γρήγορα γρήγορα τα νέα, τα μουσικά, εννοείται. Μετά θα μας ρωτούσε αυτός. Τι κάνει ο ένας, τι κάνει ο άλλος, κάποιο κουτσομπολιό. (Να τον φέρναμε και στο μαγαζί - εκδ.). Μετά θα τον ρωτούσαμε τι θέλεις να ακούσεις Arthur; Θα φροντίζαμε να αφήσουμε λίγο χρόνο για να ακούσει και τους Belle. Όλοι εσένα αντιγράφουν, άλλοι σ' αγαπούν συνειδητά, άλλοι όχι. Άκουσε αυτούς, όμως, είναι εσύ. Χαμογελάς, ε; Το ίδιο βράδυ που τα σκεφτόμουν αυτά τον ονειρεύτηκα. Είχε ξανάρθει. Εδώ είμαι πάλι και θα μείνω μαζί σας. Και μας έριξε μισοαστεία μισοσοβαρά ένα τίτλο των Belle «My wandering days are over».