Πειραματική μουσική στην καθημερινότητα ενός αεροδρομίου

Ο Bernard Parmegiani παραμένει ακόμα και σήμερα μερικά χρόνια μετά τον θάνατό του το 2013 μία εξέχουσα φιγούρα του ευρωπαϊκού πειραματισμού. Άνθρωπος του οποίου το έργο κινήθηκε ενδελεχώς μέσα στην σκέψη που διαμόρφωσε η Γηραιά Ήπειρος γύρω από την ανάγκη ενός νέου ήχου που θα αφορούσε όχι μόνο το ανθρώπινο αυτί ως ακροατή αλλά και το σύνολο του σώματος ως συμβιωτή της σύγχρονης αρχιτεκτονικής αλλά και κοινωνικής εξέλιξης, φιλοσοφικής και τεχνολογικής.

Ο θάνατος του σε ηλικία 86 ετών μπορεί να μην επέφερε τη θλίψη της απώλειας ενός ατόμου που βρισκόταν στην δημιουργική του ακμή, αλλά όσοι ασχολούνται με το σύγχρονο ήχο χαιρέτησαν και αυτοί την σωρό του μαζί με τους λίγες δεκάδες που βρέθηκαν στο κοιμητήριο του Μονπαρνάς στο Παρίσι για να τον τιμήσουν στην τελευταία δημόσια παρουσία του.

Ο γαλλικής καταγωγής συνθέτης άφησε εξαίσιους δίσκους πίσω του προσπαθώντας να εξερευνήσει τόσο τον ήχο και τη σύσταση αυτού όσο και την δομή της σχέσης του homo με αυτόν. Συνθέσεις όπως το ‘Geologie Sonore’ και το ‘Ondes Crossies’ μαρτυρούν πολλά για τον δημιουργό και μόνο από την ίδια τους την τιτλοφορία.

Αυτό που δε γνώριζαν χιλιάδες Γάλλοι που διάβασαν τον επικήδειο που γράφτηκε από κάποιους δημοσιογράφους του ειδικού τύπου στις εφημερίδες στις 22 Νοεμβρίου του 2013 είναι ότι και αυτοί, όπως και εκατομμύρια άλλοι επισκέπτες της Γαλλίας και του Παρισιού ειδικότερα, είχαν κοινωνήσει στον ήχο του Bernard Parmegiani εν αγνοία τους.

Το 1968 ο συνθέτης ξεκίνησε την δημιουργία ηχητικών προσχεδίων μετά από ανάθεση του αρμόδιου φορέα για τις ανάγκες του αεροδρομίου Σαρλ Ντε Γκωλ. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χρόνια αργότερα ο Eno κλήθηκε να γράψει τον ήχο συνοδείας για την εκκίνηση των Windows, έτσι και ο Parmegiani είχε το, αντικειμενικά πιο δύσκολο απ ότι ακούγεται, έργο της περάτωσης ενός ήχου που θα προηγείται των ανακοινώσεων στο αεροδρόμιο.

Η σύνθεση των 5 δευτερολέπτων ολοκληρώθηκε μετά από απόρριψη αρκετών δεκάδων αδελφών της όπως έχει πει ο συνθέτης σε συνέντευξη της εποχής εκείνης και τελικά από τον Μάη του 1971 ο ήχος ξεκίνησε την μακροχρόνια πορεία του στην υπηρεσία των λειτουργών όσο και των επισκεπτών του αεροδρομίου (ακούστε εδώ). Το γεμάτο γκλισάντο ηχολόγημα του Parmegiani παρέμεινε στα ηχεία για 34 χρόνια, συνδέθηκε με μνήμες αναρίθμητων ταξιδιωτών, αντικαταστάθηκε όμως από καινούργιο σήμα το 2005. Το ‘Indicatif ADP’ (όπως εταιρικά ονομάζεται, ακούστε εδώ) έχει πολλάκις κριθεί ως μία «ηχητική διεκπεραίωση», αποτυγχάνοντας να δώσει αυτό που υποτίθεται ότι υποστηρίζει, δηλαδή μία πλοκή πολιτισμών (όπως όντως συμβαίνει στο δεύτερο πλέον πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Ευρώπης) μέσω υπόγειων πνευστών και μίας ελλοχεύουσας Ανατολής.