15 b-sides + 15 rarities

Tα b-sides των Blur είναι κάπως περίεργη ιστορία. Σε αντίθεση για παράδειγμα με τα b-sides των Smiths, Suede, Oasis δεν έχουν τον δικό τους ξεχωριστό μύθο. Αυτό συμβαίνει πρώτον επειδή ο όγκος της καλής δουλειάς τους στα άλμπουμ είναι εντυπωσιακός. Πολλοί μπορεί να πιστεύουν για συγκροτήματα που αγαπούν πως μπορούν να φτιάξουν πολλές λίστες από δεκάδες καλών τραγουδιών, αλλά στην πραγματικότητα οι μπάντες με τόσο πραγματικά αξιόλογο έργο είναι λιγότερες από όσες νομίζουμε (ειδικά μετά το 1990). Κατά δεύτερον πολλές φορές οι Blur γέμισαν όντως τις δεύτερες πλευρές των σινγκλ με throwaway στιγμές και άχρηστα ρεμίξ. Φυσικά τα καλύτερα από τα b-sides τους (δεν είναι αντιπροσωπευτική η δεκαπεντάδα) άνετα γεμίζουν ένα, ίσως και διπλό, καλό άλμπουμ.

Το ενδιαφέρον με την περίπτωση των Blur είναι πως δεν υπήρξαν αυταπόδεικτα ιδιοφυίες, πως έμαθαν τη μουσική και ο ένας τον άλλον μέσα από εξάσκηση, πως εντόπισαν και ανέπτυξαν τα μουσικά τους ταλέντα μέσα από μία σχεδόν εγκυκλοπαιδική αγάπη για τη μουσική ως έννοια. Ο Damon Albarn, ένας από τους πιο σταθερά σπουδαίους συνθέτες στην ιστορία της ποπ, εμφανίζεται στην αρχή της διαδρομής με εφόδια μια σχετική κλασική παιδεία, παραστάσεις από ινδική μουσική και λοιπές εξωτικές φόρμες που του εξασφάλισε το ακαδημαϊκό και καλλιτεχνίζον οικογενειακό περιβάλλον. Όταν ξεκινάει η περιπέτεια των Seymour έχει στο ενεργητικό του μία παρουσία στο καλτ synth-pop ντουέντο Two's Α Crowd, εμμονή με το ''theater of cruelty'' και αγάπη για το εργο των Weill, Brecht. Με τον Coxon θα μοιραστούν την κοινή αγάπη για τους Jam και ένας από τους λόγους που θα μάθει περισσότερα για το indie θα είναι για να κάνουν παρέα.

Τα B-sides μας δείχνουν τους Blur να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται, να ανακαλύπτουν τις δυνατότητες, τις αντιφάσεις τους και τη σχέση τους με τα 90s. Δεν είναι απολύτως ενδεικτικά της μουσικής τους παρουσίας. Σε αντίθεση με τους δίσκους τους δε μας λένε όσα θα θέλαμε για τις μεταξύ τους σχέσεις και τις σχέσεις τους με το περιβάλλον. Έχουν πολλές φορές ένα στοιχείο υπερβολικής χαλαρότητας και καλλιτεχνίζουσας έπαρσης (ο Dave Balfe που ποτέ δε συμφιλιώθηκε με αυτή την πλευρά του γκρουπ τα αποκαλούσε ''art-wank''). Δεν έχουν πάντα την ανυποχώρητη μελωδικότητα των album tracks. Δεν καταλαβαίνεις πως -όπως σε όλα τα σπουδαία γκρουπ που η καρδιά τους βρίσκεται στο new wave- η πραγματική rhythm section είναι η κιθάρα και το μπάσο. Ενώ μετά από την ακρόαση της βασικής δισκογραφίας το σχετικά έμπειρο αυτί (ακόμη και αν δεν ξέρει τίποτε για το γκρουπ) μπορεί να απαντήσει στο ποια είναι η αγαπημένη επιρροή του Albarn λέγοντας ''οι Specials'' -και θα έχει δίκιο-, δεν μπορεί να διακρίνει κάτι τέτοιο στα B-sides.

Βλέπουμε όμως την ενδιαφέρουσα διαδρομή του γκρουπ. Ταλαντούχοι αλλα μπερδεμένοι στο ξεκίνημά τους, όταν συνδυάζοντας την εμμονή με τον Syd Barrett και τις κιθάρες του ''Isn't Anything'' κόντραραν την εταιρεία και τον Dave Balfe που δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με οτιδήποτε άλλο πέρα από συνεχόμενα χιτ. Τους βλέπουμε στα b-sides του MLIR να μας δείχνουν τόσο την μπάντα που ετοιμάζεται να φτάσει στο ΜLIR όσο και την μπάντα που πηγαίνει στο Blur. Στα B-sides του Parklife γίνονται λίγο βαρετοί για να επανέλθουν δυναμικά αμέσως μετά και να συνεχίσουν να χτίζουν την παράλληλη με τα άλμπουμ τους ιστορία των 90s. Χαλαροί και χωρίς κάτι για να τους παρακινήσει (Suede, Nirvana, τον εαυτό τους) oι Blur όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ελεύθερο χρόνο τους, τον αντιμετωπίζουν όπως τα πάντα, και με περιέργεια και αλαζονικά, και επαγγελματικά και με πάθος μικρού παιδιού.

Σήμερα υπάρχουν οι Blur ως τελική διαδρομή της μεγάλης art-school βρετανικής μουσικής παράδοσης. Syd Barrett, Beatles, Kinks, Who, Roxy Music, punk κλπ. Οι Blur ως ζωντανοί κληρονόμοι του περιπετειώδους πνεύματος και όλης της καλλιτεχνίζουζας χαριτωμενιάς της βρετανικής ποπ. Post-punk, Teardrop Explodes, Wire κλπ. Aς μην ξεχνάμε όμως πως ανάμεσα σε αυτά οι Blur είναι το γκρουπ που κατάφερε καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο μετά το 1990 να μεταγγίσει στο mainstream τις καλύτερες και πιο εκλεκτικές πτυχές του ευρύτερου underground. Υπό αυτή την έννοια είναι επίσης και οι μόνοι πραγματικοί διάδοχοι των Talking Heads, με τα B-sides τους παρά τον sui generis χαρακτήρα τους να γίνονται αποκαλυπτικά για όλη τη διαδρομή της indie μουσικής την τελευταία φορά που αυτή μπορούσε να γίνει ο (μουσικά και μη) ''εγγράματος'' καθρέφτης της ποπ κουλτούρας.

Inertia (b-side στο ''There is no other Way'')
Μαζί με τα ''Luminous'', ''Uncle Love'', ''Mr Briggs'', είναι ένα από τα κομμάτια που δικαίως η μπάντα θεωρεί ότι θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στο Leisure. Η μελωδική φλέβα του Albarn που διατήρησε τους Blur προσβάσιμους και σταθερά γοητευτικούς ανεξάρτητα από τις ηχητικές τους περιπέτειες δείχνει τα δόντια της από τις πρώτες κιόλας τέτοιες περιπλανήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε το ελαφρώς μπερδεμένο αισθητικά και μουσικά πέρασμά τους ανάμεσα από δύο κόσμους που περιέβαλλαν το βρετανικό indie την εποχή εκείνη, τη ''σκηνή που γιορτάζει τον εαυτό της'' και το shoegaze. Κατώτεροι φυσικά και οι δύο κόσμοι όχι μόνο από το ταλέντο, αλλά ακόμη και από τις προοπτικές τους εκείνη την περίοδο και αντιμετωπίζονται ανάλογα μέσα από το κομμάτι. Τεμπέλικο, σέξι, μελαγχολικό και γοητευτικά αδιάφορο απέναντι στο πόσο καλύτερο θα μπορούσε να γίνει. Επανήλθε στις live εμφανίσεις του γκρουπ το 1997.

Luminous (b-side στο ''Bang'')
Για λόγους αξιοπρέπειας δε συνεχίστηκαν οι προσπάθειες να συμπεριληφθεί στα αρχικά live σετ καθώς ήταν αρκετά δύσκολο να το αποδώσουν πιστά με τον τρόπο που του αξίζει (ο τρόπος που ακούγεται στο live με τα b-sides που έδωσαν στο Electric Ballroom το 99 τούς δίνει μάλλον δίκιο). Σε αντίθεση με το ''Bang'' το οποίο έχει αποκηρυχτεί από την μπάντα και όλους τους γύρω της (δεν είναι ΤΟΣΟ κακό), το κομμάτι αυτό ήταν από τα αγαπημένα τους και είναι κατανοητό γιατί. Άξιο τέκνο της Βritish psychedelia, με τον Coxon να αρχίζει να αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά τη δύναμή του, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της μουσικής φάσης του γκρουπ, ακριβώς δηλαδή εκεί που η πρώιμη φάση του Cope χρησιμοποιείται ως γέφυρα για τη μετάβαση από τις ultra indie φαντασιώσεις στην art-pop του MLIR. O Alex James υποστηρίζει ότι ηχογραφήθηκε σε κατάσταση μαστούρας και μέθης. Δεν πέρασε από κανενός το μυαλό.

Μr Briggs (b-side στο ''Τhere is no other Way'')
To σημείο στο οποίο η ψύχωση με τον Barrett αρχίζει να φτάνει στα όριά της και μαζί το σημείο που τα πράγματα σοβαρεύουν σιγά σιγά συνθετικά για τον Damon. Το πρώτο κομμάτι των Blur που χρησιμοποιεί ένα επώνυμο για τίτλο και περιγράφει ανθρώπινη ιστορία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η έμπνευση προέρχεται από έναν τύπο στο Λίβερπουλ που γνώρισε ο Damon το 1990 και όπως καταλαβαίνουμε δεν την παλεύει και πολύ με τη ζωή του. Το ξανακούσαμε live στην κλειστή εμφάνιση στα στούντιο του ΒΒC το 2012. Οι Blur τελειοποιήσαν το συγκεκριμένο concept λίγα χρόνια αργότερα με το ''Tracy Jacks'', καταφέρνοντας όχι μόνο να κοιτάξουν στα μάτια αλλά και να προσπεράσουν τα ''Arnοld Layne'' και ''David Watts'' (έτσι πάει το θέμα με τους καλούς μαθητές ως γνωστόν).

Never Clever (b-side στο ''Chemical World'')
Η ιστορία του ''Popscene'' δε χρειάζεται συστάσεις. Το αρχικό σχέδιο της Food ήταν να γράψει την ιστορία που άξιζε να γράψει το ''Popscene'' και να ακολουθήσει κεφαλαιοποιώντας το ''Never Clever''. Όπως όλοι γνωρίζουμε το ''Popscene'' πήγε άπατο, χαρακτηρίστηκε το greatest long single της δεκαετίας και η μπάντα ως εκδίκηση απέναντι στο κοινό (πόσο Blur) αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει για πολλά χρόνια σε οποιαδήποτε μορφή (ακόμη και όταν όλοι πια παραδέχονταν πως πρόκειται για μια από τις πιο κομβικές στιγμές στην ιστορία της βρετανικής μουσικής). Εάν αυτή ήταν η μοίρα του σημαντικότερου (μαζί με το ''Lazarus'') βρετανικού κομματιού των 90s, μπορούμε να φανταστούμε πόσοι σήμερα θυμούνται το ''Never Clever''. Και όμως, δεν είναι κακό. Κάτι σαν Ramones που ανακαλύπτουν τα post-Madchester ντραμς, σφιχτό, αφελές και τελικά κολλητικό (μιλάμε πάντα για Blur), είναι σε κάποιο βαθμό ενδεικτικό της αυτοπεποίθησης που αποκτά ο Damon. Μία πιο προσεγμένη και κολακευτική εκδοχή του υπάρχει στο επετειακό cd της Food, το Food 100 (δεν έχω ιδέα γιατί έχω αγοράσει αυτούς τους δίσκους).

Bone Bag (b-side στο ''For Tomorrow'')
Σε ένα εκπληκτικό session μίας ημέρας που τα μέλη της μπάντας θυμούνται εντυπωσιασμένοι από τον εαυτό τους οι Blur ηχογράφησαν τα ''Oily Water'', ''Resigned'', ''Turn it up'' και αυτό το διαμαντάκι. Δεν κατέληξε σε άλμπουμ, αλλά παραμένει μία από τις αγαπημένες μου στιγμές τους. Κάτι σαν psych-ambiance να γεμίζει υπνωτικά την τέλεια μελωδία του Damon που αποδεικνύει πως μπορεί να τραγουδάει σε κάποια ''I don't want to hurt you, no, not ever'' χωρίς να φαίνεται παράξενο.

Badgeman Brown (b-side στο ''Popscene'')
Με αυτό το κομμάτι που προοριζόταν αρχικά για ένα έργο του Storm Thorgerson oι Blur αφήνουν για πάντα πίσω την Barrett-esque φάση τους. Έχουμε να κάνουμε με μία περίεργη, φορτισμένη και σχετικά αμφιλεγόμενη στιγμή. Στην επίσημη βιογραφία τους από τον Stuart Maconie συναντάμε τον Andy Ross να εξηγεί πως μισεί το κομμάτι και να προσθέτει πως όταν οι Blur πήγαιναν να την ψωνίσουν τούς θύμιζε αυτό το τραγούδι. Για κάποιο διάστημα συμφωνούσα. Με τον καιρό κατέληξα πως είναι μία απολύτως χαρακτηριστική στιγμή του γκρουπ στην πιο κρίσιμη φάση της μουσικής τους αυτοψυχανάλυσης. Η καθόλου διακριτική παρουσία του ''Vegetable Man'' στην κιθάρα και η ακόμη λιγότερο διακριτική εμφάνιση του 'Scream Thy Last Scream'' φέρνουν τους Blur αντιμέτωπους με το κρίσιμο όριο που λέγεται ''pastiche'' το οποίο ενώ περνούν καθαρά, ως τελική εντύπωση μένει πως το αγνοούν. Απόλυτα ενδεικτικό της γενετικά αντιφατικής φύσης της μπάντας και των αξιοσημείωτων μουσικών τους ικανοτήτων.

Peach (b-side στο ''For Tomorrow")
''You 've got a gaping hole in your head. I 'd let the birds nest there instead''. Κάπου ανάμεσα σε σουρεαλιστικές εμπνεύσεις όπως αυτή ξεδιπλώνεται ξανά η ιδιαίτερη σχέση του Damon με το pastoral feeling που συνάντησε στις πιο μελωδικές στιγμές της brit-psychedelia. Πανέμορφο και ύπουλα εθιστικό δείχνει πώς θα μπορούσε να χειριστεί ο Albarn τα τραγούδια του άλμπουμ Dr Dee που έβγαλε το 2012, αν είχε λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη στην καταστατική ικανότητα του συνθετικού του ταλέντου όχι μόνο να μην έρχεται σε αντίθεση με τη ''σοβαρή'' πλευρά της μουσικής, αλλά αντιθέτως να την κάνει ακαταμάχητη.

Υoung and Lovely (b-side στο ''Chemical World'')
Όλοι όσοι ασχολήθηκαν με τη βρετανική μουσική τα τελευταία 20 χρόνια αναρωτήθηκαν γιατί αυτό το (κυριολεκτικά) ποίημα δεν κατέληξε στο MLIR. Όπως και πολλά άλλα και αυτό η μπάντα το χρεώνει στον Balfe. H ιστορία του παιδιού που για πρώτη φορά βγαίνει έξω ξετυλίγεται μέσα από μία απίστευτη μελωδική ανάπτυξη και μερικά από τα καλύτερα κιθαριστικά μέρη που παρουσίασε ποτέ ο Coxon. Fan-favourite, λατρεμένο άσμα κάθε συνεπούς Βρετανόφιλου και αγαπημένο του Bob Stanley. Το γύρισμα του Damon προς το τέλος του κομματιού (''οh, no, why, why d'you do it'') είναι μία από τις δυνατότερες στιγμές στην ιστορία του γκρουπ. Την ίδια χρονική περίοδο συναντάμε το outro του Damon στο ''For Tomorrow'' και την καταπληκτική αλλαγή στις συγχορδίες στο μέσο του ''Blue Jeans''. Οι Blur δεν έχουν βρει πια απλά το δρόμο τους, αλλά έχουν θέσει και τα μουσικά στάνταρντ στα οποία θα κινούνταν εφεξής και τα οποία κανένα ποπ γκρουπ ύστερα από αυτούς δεν έφτασε.

Εs Schmecht (b-side στο ''Chemical World'')
Ο τίτλος είναι σκόπιμη παράφραση της φράσης ''es schmeckt'' που στα γερμανικά σημαίνει ''ωραία γεύση''. Καλή γεύση αφήνουν και οι Van Der Graaf Generator επιρροές στο σαξόφωνο (διαχρονική εμμονή του Coxon) όπως και η Can μυρωδιά στο μπάσο. Κάτι ανάμεσα σε τζαμάρισμα και art-rock σπάσιμο στον Balfe, καταλήγει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες άγνωστες στιγμές των Blur, αν και η Justine Frischmann σιχαινόταν τις γερμανικές αναφορές, πιστεύοντας πως μπορεί να παρεξηγηθούν πολιτικά. Σε αψεγάδιαστο και απολύτως τυπικό ψυχο-μουσικό Βlur στιλ, το αμέσως επόμενο demo που ηχογραφήθηκε ήταν το ''Parklife''.

Τheme from an Ιmaginary Film (b-side στο ''Parklife'')
Ξέρουμε ότι ο Steven Berkoff βρίσκεται στα δέκα πιο υπερτιμημένα πράγματα που έβγαλε το Νησί; Το ξέρουμε. Όποιος αμφιβάλλει για το ποιόν του ας μάθει την επόμενη ιστορία. Το 1993 ζήτησε από τον Damon να γράψει ένα κομμάτι για το φιλμ που ετοίμαζε (''Decadance'', μία κινηματογραφική μεταφορά ενός θεατρικού του). Ο Albarn γράφει αμέσως αυτό το υπέροχο βαλσάκι το οποίο τελικά απορρίπτεται γιατί δεν κολλάει στον Berkoff, ο οποίος αντί να γράψει νέα ταινία για το κομμάτι διαλέγει τον εύκολο δρόμο. Το τραγούδι είναι pure Albarn class με τον ίδιο να τραγουδάει ''what if I flew like a dove dear, what if I wooed you in rhyme'', που αν δεν είναι ο καλύτερος στίχος σε b-side ever, είναι εύκολα ο καλύτερος στίχος σε b-side των 90s.

Peter Panic (b-side στο ''Girls and Boys'')
Οι πολύπλευρες επιρροές των Blur συνήθως εμφανίζονται ως αέρας και αίσθηση στην εξέλιξη του γκρουπ που αφενός λόγω ψώνιου αφετέρου λόγω αυτόνομης μουσικής προσωπικότητας σπανίως τις παρουσιάζει άγαρμπα. Εδώ όμως αποφασίζουν να μην κρύψουν πως αποτίουν ευθέως φόρο τιμής στον Bowie, με τα φωνητικά και κάθε μέρος του κομματιού να συζητείται εξαντλητικά πριν ηχογραφηθεί σύμφωνα με τη μαρτυρία του Dave Rowntree. Το κομμάτι έφτασε κοντά στο να συμπεριληφθεί στο Parklife με τον Stephen Street να ανήκει στους φανατικούς υποστηρικτές της προοπτικής αυτής. Συμφωνώ μαζί του, αλλά τι να κάνουμε.

Τame (b-side στο ''Stereotypes'')
Το Τhe Great Escape δεν είναι απλά ο καλύτερος δίσκος των Blur, αλλά και το σημείο που η ακραία ποπ ευαισθησία συνδυασμένη με την αποστασιοποιημένη μελαγχολία γίνονται όχι μόνο καθρέφτες του πού είναι το γκρουπ, αλλά και του πού ετοιμάζεται να πάει (αν και θα χρειαστεί η τραυματική εμπειρία του 96, για να σχηματοποιηθεί η εξέλιξη αυτή). Είναι ταυτόχρονα και το σημείο που οι Blur ξαναβρίσκουν το νήμα των δυνατών b-sides, με αυτό να είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Τheremin από τον Άρη, ψευτο-industrial αίσθηση, ελαφρώς παρωχημένος ήχος που ταυτόχρονα δείχνει το δρόμο προς το επόμενο άλμπουμ και μια γέφυρα που καταλήγει ρεφρέν, αφήνοντας τον Damon να ξεσπάσει στο χώρο που θα κάλυπτε το ρεφρέν με το επιτηδευμένο ''Taaame''.

Τhreadneedle Street (b-side στο ''To the End'')
Γραμμένο σε μισή ώρα από τον Damon, κάτι ανάμεσα σε βιαστικό ντέμο και χαριτωμένη βόλτα στις παρεξηγημένες στιγμές της βρετανικής synth-pop δείχνει τους Blur στο πιο χαλαρό τους. Όποιοι συχνά σκανδαλίζονται από την ψυχολογία που εκπέμπεται στα κομμάτια των άλμπουμ (την αδιόρατη δηλαδή επίδειξη του ''κοιτάξτε πώς γράφουμε και ενορχηστρώνουμε'' που κράτησε κάποιο κόσμο συναισθηματικά μακριά από την μπάντα) μπορούν σε στιγμές όπως αυτή να δουν πως η επίδειξη συνθετικής ανωτερότητας είναι κάτι που για καλό ή για κακό είναι γενετικό γνώρισμα του Damon. Oμοίως και το παρακάτω.

All your Life (b-side στο ''Βeetlebum'')
Υπέροχο κομμάτι με Bowie-κό feeling στα κουπλέ και μερικούς από τους πιο ειλικρινά αυτοβιογραφικούς στίχους του Albarn που στο χανγκόβερ της brit pop περιόδου αντιλαμβάνεται πως όσο χρησιμοποίησε ο ίδιος την Αγγλία άλλο τόσο τον εκμεταλλεύτηκε και αυτή. Έμεινε έξω από το Blur γιατί θύμιζε αρκετά το παλιό στιλ της μπάντας και μέχρι να το παρουσιάσει ο Damon για πρώτη φορά στις εμφανίσεις του την περασμένη χρονιά δεν είχε παιχτεί ποτέ live.

Don't Be (b-side στο ''Crazy Beat'')
Mισοτελειωμένo, εθιστικό νανούρισμα με τη χαλαρότητα που χαρακτήρισε όλο το Think Tank να αποτυπώνεται τέλεια στα δυόμισι και κάτι λεπτά του. ''Don't be so dull, bet you 'd level your heart, you 'll be conrolled, tired right from the start''. Ώρες ώρες πιστεύω πως ο Damon είναι ο μόνος που καταλαβαίνει το πώς το προσωπικό διαμορφώνει το συλλογικό και στη χρονική περίοδο που γράφτηκε αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία.

Και 15 rarities για φανατικούς

Sing (Seymour version)
Αρχικά ξεγελάει και νομίζεις πως είναι καλύτερο από την επίσημη βερσιόν. Δεν ισχύει φυσικά. To πιάνο είναι πιο δυναμικό από όσο πρέπει και λείπει και το αίσθημα παραίτησης από τη φωνή του Damon. Πολύ καλό παρά ταύτα.

She is so high (Seymour rehearsal)
Το ''She is so high'' είναι το πρώτο τραγούδι που το γκρουπ έγραψε μαζί. Στην ουσία είναι το μόνο τραγούδι που έγραψε κυριολεκτικά μαζί, αφού πέρα από τα ''Far out'', ''You 're so Great'', τους στίχους του Coxon στο ''Coffee and Tv'' και το ''oh my baby'' μέρος του ίδιου στο ''Tender'', τα τραγούδια των Βlur είναι αποκλειστικές συνθέσεις του Albarn. Η εντεκάλεπτη αυτή πρόβα είναι σίγουρα too much για το αυτί οποιουδήποτε δεν είναι καμένος φαν, αλλά συγκινητική για τους φανατικούς, ειδικά αν σκεφτούμε πως είναι και το πρώτο τραγούδι που πρόβαραν όταν ξαναβρέθηκαν το 2009.

Coping (Andy Partridge version)
Πριν η μπάντα επιμείνει στον Stephen Street, η Food την πίεσε να ηχογραφήσει το MLIR με τον Andy Partridge -ευτυχώς η ιδέα για τον Butch Vig σταδιοδρόμησε αποκλειστικά ως ανέκδοτο. Ο Balfe στη συνέχεια θα δηλώσει πως το γκρουπ δεν ήταν τόσο αρνητικό στη συνεργασία με τον Partridge όσο εμφανιζόταν εκ των υστέρων (ήταν όλοι φαν εξάλλου), το θέμα πάντως είναι πως οι ηχογραφήσεις δεν έβγαλαν πουθενά. Δε χρειαζόταν πολύ μυαλό βέβαια για να υποψιαστείς πως ο Partridge θα πίεζε την μπάντα να ακούγεται όπως αυτός ήθελε (σαν XTC δηλαδή) και πως οι Blur θα ήταν το τελευταίο γκρουπ που θα δεχόταν τέτοιο πατρονάρισμα. Για το καλό όλων και της ποπ ιστορίας, οι δύο πλευρές χώρισαν, οι ηχογραφήσεις όμως των ''Coping'', ''Sunday Sunday'' (με τον τίτλο ''Sunday Sleep'') και του αδικοχαμένου ''7 days'' υπήρξαν για χρόνια το Ιερό Δισκοπότηρο των φαν και εμφανίστηκαν θριαμβευτικά στο Blur 21. Διαλέγω το ''Coping'' αφενός γιατί είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από το ΜLIR αφετέρου γιατί είναι δύσκολο να ακουστεί κακό ακόμη και σε αυτή την εκδοχή. Λείπει η carefree διάθεση και το αέρινο λά Wire τέμπο, αλλά παραμένει δυναμικό και έχει το ίδιο όνομα (ο Damon κολλούσε όπου μπορούσε Cope αναφορές για να σπάει πλάκα με τις αντιδράσεις του Balfe, δες και το ''Pressure on Julian'').

Οne A Minute (One Born Every Minute demo)
''The Kinks Song that Ray Davies never wrote'' όπως το είχε θέσει μετριοπαθώς ο Damon εμφανίστηκε τελικά ως b-side στο ''Country House''. Το demo του τραγουδιού (που γράφτηκε από τον Damon κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών που έγραψε το ''For Tomorrow'') δεν είχε εμφανιστεί πουθενά μέχρι να φτάσει μια μέρα του καλοκαιριού του 2007 όταν ένας τύπος το ανέβασε στο forum προκαλώντας συναγερμό στους επί Γης φαν (εμένα με βρήκε φαντάρο). Κάποια μέρη του είναι πανομοιότυπα με την τελική βερσιόν, αλλά οι στίχοι είναι διαφορετικοί και επίσης λείπουν οι χαζοχαρούμενοι ήχοι του b-side. Μισή ντροπή δική μου, μισή του γκρουπ, αλλά εγώ προτιμώ την τελική βερσιόν, τα lyrics της οποίας εξάλλου ακουμπούν πανανθρώπινα ζητήματα και οικουμενικές φιλοσοφικές αλήθειες (''Here we go, here we go, here we go again, dirty knickers, pop music, vodka and gin'').

John Peel's Birthday Skank
Jam των Blur σε dub/ reggae φάση, με το οποίο τέλειωσαν το σετ που έδωσαν στο σπίτι του John Peel τον Σεπτέμβρη του 1999, για τα εξηκοστά του γενέθλια. Το σετ περιλάμβανε επίσης τα ''Bugman'', ''Fried'', ''BLUREMI'', ''1992'', ''Bone Bag'' και ''Τrimm Trabb''.

Βeetlebum (demo)
Το demo ενός από τα πιο περίεργα κομμάτια που έγιναν ποτέ no.1 μας παρουσιάζει σε ένα πολύ αντιπροσωπευτικό επίπεδο τη συνθετική διαδικασία που ακολουθεί Albarn και τον τρόπο που ηχογραφεί το γκρουπ. Χαρακτηριστικό σημείο και highlight της under-the-surface Blur ζωής είναι ο τρόπος που ο Coxon αγνοεί τελικά το κιθαριστικό μέρος που του γράφει ο Damon. Τελείως Blur, τελείως άχαστο για κάθε φαν.

Caramel (Ambient)
Μία από τις έτσι και αλλιώς κορυφαίες στιγμές του 13, εδώ φτάνει σε άλλη διάσταση, καθώς τα λόγια λείπουν, αλλά οι επικές κιθάρες και τα μυστήρια synth φτιάχνουν ήχους που καταλήγουν εθιστικοί. Αν είναι να περνάνε prog πινελιές στο έργο σου και να μην προκαλούν, ας περνάνε αδιόρατα και κατά λάθος, μέσα από τις τεχνικές σου αρετές καθαυτές και όχι από το άγχος σου για τις αρετές αυτές. Δεν υπονοώ κάτι για τους Radiohead, αν το διαβάζει κάποιος έτσι, δικό του θέμα.

Sir Elton John's cock
Ενάμισι λεπτό σουρεαλιστικής μελωδικότητας στο περιθώριο των ηχογραφήσεων για το Think Tank. Aυτό θα έπρεπε να βάλει στο Democrazy ο Αlbarn αντί για κάτι άλλες βλακείες που διάλεξε. Οριακά θα μπορούσε να το βάλει και στο ίδιο το Think Tank, έστω και έτσι, μισοτελειωμένο.

Dizzy (Seymour Rehearsal)
Aπό την εποχή που οι Blur ήταν (ως Seymour) το art-punk γραφικό σύνολο που ο κόσμος πήγαινε να δει για να διαπιστώσει κυρίως αν ο Damon θα βγάλει όλο το σόου (σπάνια το έβγαζε). Η βερσιόν που κατέληξε ως b-side του ''Sunday Sunday'' είναι ψιλοσυμπαθητική, αυτή εδώ όμως ενδείκνυται μόνο για όσους έχουν απεριόριστες αντοχές στις art-school φαντασιώσεις των βρετανικών γκρουπ που πιστεύουν ότι γεννιούνται για να κάνουν τον κόσμο πιο όμορφο. Έτσι καταλήγουν τα καλύτερα από αυτά βέβαια, καλή ώρα, αλλά τα αυτιά σου πρέπει να υποστούν αρκετά στο μεσοδιάστημα. Cult, αίμα και άμμος.

Μaggie May
Oliver's Army
Substitute
Οι Blur δεν είναι γκρουπ που ασχολήθηκε ποτέ με διασκευές. Η ψυχολογία τους και η ιδέα τους για τον εαυτό τους είναι αξιόπιστες ενδείξεις για να φαντάζεσαι πόσο χάλια θα κατέληγαν τέτοιες προσπάθειες όταν τους επιβάλλονταν. Εδώ έχουμε τις τρανές αποδείξεις που ευτυχώς έμειναν σε στενό κύκλο. Το ''Maggie May'' βρίσκεται στο Special Collector's Edition που ηχογραφήθηκε αποκλειστικά για την Ιαπωνία και όπως μπορεί να βεβαιώσει οποιοσδήποτε φαν προσπάθησε να το εντοπίσει στους προ ίντερνετ καιρούς, αρκετά δύσκολο να αποκτηθεί. Πρόκειται για τη χειρότερη διασκευή στην ιστορία της μουσικής, στην οποία μάλιστα ο Alex James αρνήθηκε να συμμετάσχει. Το ''Oliver's Army'' (κυκλοφόρησε στο Peace Together) ψιλοσώζεται, κάτι που σημαίνει πως είναι απλά χάλια. Για το ''Substitute'' (περιλαμβάνεται στο Who covers Who) δε χρειάζεται να πω κάτι εγώ. O Damon το θεωρεί τη χειρότερη στιγμή της μπάντας και έχει αρνηθεί να έχει το αντίτυπο στο σπίτι του. Μακάρι να είχαμε υπάρξει όλοι το ίδιο γενναίοι.

3 (Bill Laswell Session, 2000)
Pop-funk jam με ενδιαφέρον μπάσο και πλήκτρα που ανάμεσα σε έναν χαζοχαρούμενο τόνο και ένα πειραματικό feeling θα σε κάνουν να το ξανακούσεις. Στο ίδιο session και το πιο συμβατικό ''1''.

Superman (Live at the Square, 1989)
Άλλο ένα δείγμα της Seymour περιόδου με τις ''theatre of cruelty'' εμμονές του Damon να συναντούν τις Wedding Present κιθάρες και να σε κάνουν να σκέφτεσαι τον Dave Balfe να τραβάει τα μαλλιά του (λέμε τώρα)..

Cross Channel Love (demo)
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Blur 21 και εντοπίζεται χρονικά στην The Great Escape εποχή. Μεγάλο κρίμα που δεν ξεπέρασε τη φάση του demo.