Σάλια, μισόλογα και τρύπιες σκέψεις...

...με αφορμή τη συναυλία του The Boy στο Κ44

Κάτι είχα ακούσει για το ότι οι καλλιτέχνες επικοινωνούν σε ένα άλλο - πέρα από το θέλοντας και μη σχετικά κομφορμιστικό επίπεδο πάνω στο οποίο χτίζουμε τις ζωές μας εμείς οι υπόλοιποι που ουδέποτε είχαμε το στοιχειωδώς απαραίτητο ταλέντο για να κάνουμε κάτι που να έχει να κάνει με την τέχνη κάτι περισσότερο από την απλή κατανάλωση και ενίοτε τον σχολιασμό αυτής - αλλά από εκεί που δεν το περίμενα, και ενώ ο Βούλγαρης με το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού του χεριού στερέωνε λίγο καλύτερα τα στρογγυλά γυαλιά του στη μύτη του, την ίδια στιγμή που με τα δάχτυλα του δεξιού άγγιζε για πρώτη φορά προχθές το βράδυ τα πλήκτρα της δεξιάς πλευράς του σινθεσάιζερ (;) που είχε στήσει σε ορθή γωνία με τη μπότα της ελλιπούς ντραμς και ηχητική ραχοκοκκαλιά του, μία τέτοια, καλλιτέχνης, τον έγδυσε με χαρακτηριστικά ακομπλεξάριστη διαύγεια από τον ατάκτως υφασμένο ιεραποστολικό μανδύα που εσχάτως κάμποσοι του έχουμε φορέσει. Χωρίς βέβαια να μας το ζητήσει, αλλά την ίδια στιγμή απαιτώντας το κιόλας. Γιατί είχε τη διορατικότητα στο κεφάλι του, τα αρχίδια του στη θέση τους, την τύχη με το μέρος του ή τον αέρα στα πανιά του, να κυκλοφορήσει ένα δίσκο, τον καλύτερό του δίσκο (αυτό δεν έχει και τόση σημασία πάντως) με τον οποίο "μίλησε" για λογαριασμό όλων όσων είναι υπερβολικά υποψιασμένοι ή βαριεστημένοι ή εκ πεποιθήσεως απαθείς για να "αγανακτήσουν" μαζικά σε πλατείες τρώγοντας παστέλι βαυκαλιζόμενοι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της συμφοράς, (με τα φασισταριά στο ακριβώς διπλανό τσαρδί μερικά σκαλοπάτια μακριά να σχεδιάζουν - γιατί όχι; - την επόμενη συμφορά που θα πάθουν άτυχοι μη λευκοί εξαιτίας τους), και ταυτόχρονα υπερβολικά αυτοαναφορικοί για να μην αγανακτούν κυρίως με την πάρτη τους και την τύχη αυτής.

Δεν ξέρω όλους όσους με τα πολλά και κυρίως με το προπέρσινο Κοστουμάκι και τη φετινή Ηλιοθεραπεία βρήκαν στον Βούλγαρη ένα "νέο Κωνσταντίνο Βήτα" (αν και στην πραγματικότητα ο νιχιλισμός του τον τοποθετεί μάλλον σε ευθεία αντιπαραβολή με τον γλυκό εναγκαλισμό του αστικού γκρι από τον Βήτα, και στο δικό μου το μυαλό τουλάχιστον τον αξιώνει σε ιδανικό συνεχιστή του μαύρου κι άραχνου φουρνέλου που ο Αγγελάκας με τον Καρρά άναψαν στο "Υπέροχο Τίποτα"), αλλά κάθε ένας από αυτούς που ξέρω, τρώγεται με τα ρούχα του.

Γιατί παντρεύτηκε. Γιατί θα παντρευτεί. Γιατί η γκόμενά του θέλει να κάνουν παιδί ενώ εκείνος δε θέλει. Γιατί θέλει να κάνει παιδί αλλά δε θέλει η γκόμενά του. Γιατί απολύθηκε. Γιατί περιμένει να απολυθεί. Γιατί δεν του αρέσει η καινούρια του δουλειά. Γιατί έχει μονίμως hangover αλλά συνεχίζει να πηγαίνει στα ίδια μπαρ και να πίνει τις ίδιες μπόμπες. Γιατί το comedown πάντα του τα "σκάει" περίεργα αλλά... συνεχίζει να ανεβοκατεβαίνει στις τουαλέτες των μπαρ. Γιατί δε μπορεί να πάρει καινούρια μηχανή. Γιατί ένας καριόλης μπάτσος τον έβρισε στο δρόμο. Γιατί κιότεψε και δε γύρισε ο ίδιος να βρίσει τον καριόλη μπάτσο. Γιατί βλέπει ότι η ζωή όσο μεγαλώνει γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Γιατί φταίει και ο ίδιος για αυτό και όχι απλώς γιατί μεγαλώνει. Αλλά δε φταίει μόνο αυτός. Γιατί απέναντι είναι ο θεός και τους μισεί. Προσωπικά και τον καθένα τους ξεχωριστά.

Μόνο ένας όμως από όλους αυτούς, η εξής μία καλλιτέχνης, μου είπε αυτό που εγώ και οι υπόλοιποι επιλέγαμε συνειδητά αλλά κυρίως υποσυνείδητα να παραβλέπουμε, αναζητώντας διαρκώς τον επόμενο "καταραμένο ποιητή" που σαν άλλος Μεσσίας θα μας οδηγήσει στην απόλυτη κάθαρση: ότι ο Βούλγαρης ούτε καταραμένο είναι το παιδί, ούτε κανένας ημίτρελος ένα βήμα μακριά από το να βγει ως σκοτεινός εκδικητής επί δικαίων και αδίκων με καμιά ματσέτα και να αρχίσει να σκοτώνει, να σκοτώνει, να σκοτώνει γιατί θέλει να πιει, πιει πιει κι άλλο αίμα, αίμα, αίμα. Ότι αυτό που κάνει ο Βούλγαρης δεν είναι τίποτα παραπάνω από performance art. Ευτυχώς δηλαδή. Πρώτα απ' όλα για τον ίδιο, και τα φρένα του που τον κρατάνε μακριά από τον ιδρυματισμό. Και μετά για εμάς που - ας είμαστε ειλικρινείς - από καταραμένους ποιητές δεν είδαμε και καμία προκοπή σε βάθος χρόνου και αν κατά περιπτώσεις νομίζαμε ότι είδαμε, "κώτσοι" είχαμε πιαστεί από μεγάλους ψεύτες που κάπως οι πούστηδες είχαν βρει ποια κουμπιά μας έπρεπε να πατήσουν για να τους ακολουθήσουμε με τη γλώσσα απ' έξω σαν πειθήνια σκυλιά που ήξεραν τι ακριβώς να περιμένουν από τα αφεντικά τους και γι' αυτό ένιωθαν βολικά με τη λογική ασφάλεια που την πίστευαν ως ανασφάλεια.

Ακριβώς η έλλειψη αυτής της ασφάλειας είναι που κάνει τον Βούλγαρη πιο καίριο. Γιατί στα έξι-εφτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε που έτυχε να τον δω στη δεύτερη (αν δεν κάνω λάθος, που πιθανότατα να κάνω δηλαδή) συναυλία των Mary and the Boy σε ένα σπίτι κάπου στη Στουρνάρη, μέχρι προχθές που τον είδα μόνο του σε ένα μαγαζί στο Γκάζι (που όλοι "εμείς" πιστεύουμε ότι σε κάποιο μικρό βαθμό συμβολίζει πολλά από αυτά που δεν πάνε καλά σε αυτή την πόλη, σε αυτή τη χώρα, αλλά εκείνος πιθανότατα να μην τραβάει κανένα τέτοιο ζόρι), ο Βούλγαρης ουσιαστικά και αποδεδειγμένα με κάθε του βήμα ποτέ δε συνέχιζε τον δημιουργικό του χορό γραμμικά και αισθητικά αναμενόμενα από εκεί που τον είχε αφήσει με το προηγούμενο, όσο και αν αυτό θέλουν να νομίζουν όλοι όσοι τον αποστρέφονται ως καλλιτέχνη και κάποιοι από όσους τον αποδέχονται και με το παραπάνω.

Γιατί τον Βούλγαρη μέχρι στιγμής τουλάχιστον, και όπως λέει ο ίδιος, μοιάζει πραγματικά να μην τον αγγίζουν οι αποφάσεις του συνόλου και φαντάζομαι πρώτα απ' όλα οι αποφάσεις του συνόλου ημών που τον παίρνουμε περισσότερο στα σοβαρά απ' όσο μπορεί να παίρνει τον εαυτό του κάποιος που αμέσως πριν ανέβει σε μία υποτυπώδη σκηνή για να μας επισημάνει ότι είναι φέρετρο να μένει κανείς σε αυτή την πόλη που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει, ψιλοχόρευε και χαζογελούσε ενώ ο dj έπαιζε σε χορευτική βερσιόν της κακιάς ώρας το ούτως ή άλλως κάκιστο "In the air tonight" του Phil Collins.

Γιατί ο Βούλγαρης δεν είναι καταραμένος. Είναι και παραμένει αυθεντικός, όσο κι αν θέλουμε κάποιοι να προβάλλουμε πάνω του ό,τι πιστεύουμε γι' αυτόν. Και αυτό είναι που τον κάνει επικίνδυνο. Αυτό είναι που τρομάζει.

* Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από την ποιητική συλλογή "Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι" που είχε βγάλει κάποτε ένας άλλος επίσης διόλου καταραμένος.