Brian Jonestown Massacre

God knows I do the best I can, so fuck everything


LogoΕδώ που τα λέμε, είναι ψιλογελοίο να λατρεύεις μια μπάντα που πίνει νερό στο κωμικοτραγικό μότο 'sex, drugs & rock 'n' roll' και δηλώνει φανατικός junkie των Dandy Warhols (το τελευταίο ίσως και να είναι τραγική ειρωνία). Είναι την ίδια στιγμή αθλιότητα να συγκινείσαι τόσο επικίνδυνα από μια κολλεκτίβα που θεωρεί 'θεό' τον Brian Jones (God-star για την ακρίβεια) - εξ ου και το όνομα. Οι Brian Jonestown Massacre που πετυχημένα ξέφυγαν την υπερβολική δόση μια δεκαετία τώρα (όχι όμως και την υπο-εκτίμηση των 'ειδικών') θα ψυχεδελίσουν και θα prog-ίσουν αλύπητα τα αυτιά του καλόπιστου ακροατή, πριν ο τελευταίος μετά από λίγη επιμονή και το ένστικτο που φωνάζει 'ρε συ, αυτοί κάτι έχουν' καταλήξει παρέα μαζί τους στο κοινόβιο-studio (κάπου στο San Fransisco), τίγκα στα κάθε είδους όργανα, αλλά πάντα με την κιθάρα σε δεσπόζουσα θέση. Στον ίδιο χώρο με τον Anton Newcombe η πάνω-κάτω σταθερή σύνθεση της μπάντας, για να προστεθούν και κανα δυο κορίτσια, χλωμά κάτω απ'το βαρύ make-up που βαράνε όμως υπέροχα το ντέφι. Γιατί όμως τόσος κόπος, υπάρχει κανένα διαμάντι στην όλη υπόθεση; Ναι.

Keep the faith, baby!

Είναι ωραίο να παραδίνεσαι. Απαραίτητη προυπόθεση φυσικά η άρση των προκαταλήψεων. Την έχεις πατήσει αν αρχίσεις συσχετισμούς με παλαιότερα ακούσματα και αναφορές. 'Προτιμώ τους Spacemen 3' η πρώτη παγίδα. Αφού την ξεπεράσεις κι αυτή, είσαι σχεδόν έτοιμος. Αρχικά η παράδοση φαίνεται μια παθητική διαδικασία. Ξεκινάει από ένα συνωμοτικό χαμόγελο, στη συνέχεια χορεύει η αύρα, και στο τέλος χέρια και πόδια. Παθητική η παράδοση; Τότε γιατί χόρεψες;


Brian Jonestown Massacre

Come and get me motherfuckers!

Ας μιλήσουμε και λίγο για την μπάντα. Εκτός απ'τα τζάνκια που μπαινοβγαίνουν απ'το '90 στο 'σπιτικό' του Anton Newcombe (ο καπνός απ'το τζάκι έρχεται;) κι έχουν κατά καιρούς κάνει φωνητικά και χτύπησαν και κανένα ντέφι, αυτοί που τραβάνε κυρίως κουπί είναι ο Dean Taylor (κιθάρα), Mara Kegal (πληκτρατζού και φωνή), Joel Gion (υπεύθυνος για θέματα 'επανάστασης' κι η φάτσα στο εξώφυλλο του 'Thank God for mental illness'), Matt Hollywood (μεταγενέστερος μπασίστας και πιτσιρικάς της παρέας), και Brian Glaze (ο πρώτος και βασικός drummer). Όταν δε γράφουν τραγούδια και δεν κάνουν πειράματα χημείας, γράφουν συνθήματα και μανιφέστα, αυτό-εκθειαστικές μαλακίες δηλαδή (όπως όλα τα μανιφέστα). Σε ένα απ'αυτά μάλιστα κάνουν την απλή δήλωση ότι έχουν βρει το νόημα της ζωής... Έτσι εξυπηρετούνται δύο σκοποί: γεμίζουν τα artworks (μαζί με τόνους φωτογραφικού υλικού που θα ζήλευαν ακόμα κι οι Black Rebel Motorcycle Club) και απαλλάσσουν τον αγοραστή απ'την ανιαρή διαδικασία ξεκολλήματος περίεργων αυτοκόλλητων πάνω απ'τα cd, αφού οι ευνοικές κριτικές περιέχονται στο ένθετο με υπογραφή των μελών της μπάντας. Με λίγα λόγια: ναι, παίρνουν χαλασμένα.


LiveI am because I am

Μια ζωή αναζητώ τον folk παράδεισο. Οι κιθάρες ως γνωστόν ξεκουρδίζονται πάνω στο παίξιμο. Πόση έμπνευση χρειάζεται για να πετύχεις το αντίστροφο; Είναι ποτέ εφικτό να συναντηθεί το περιβάλλον με τον καλλιτέχνη και να κουρδιστούν όλα πάνω σ'ένα τρίλεπτο; Είναι τελικά τόσο απλό; Όταν οι Brian Jonestown Massacre βρίσκουν τη δύναμη και υπερπηδούν τη neo-psychedelic αμηχανία και το garage που έπνιξε η πρέζα, και γίνονται απογυμνωμένοι βάλανοι, φτάνουν πολύ κοντά. Μεταξύ μας, δεν υπάρχει folk παράδεισος. Οι κιθάρες είναι καταδικασμένες να ξεκουρδίζονται. Ξανά και ξανά.

Cats have 4 legs and 1 tail


MethodroneMethodrone
Δύσκολα τα πράγματα αν σε βαφτίσουν shoegazer με το 'καλημέρα'. Ακόμα πιο δύσκολα αν σου προσθέσουν και τη ρετσινιά του 'wannabe Spacemen 3' δεύτερης διαλογής. Αν έχουν όμως δίκιο; Για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους, και να τελειώνει επιτέλους το εν λόγω παραμυθάκι, οι ΒJM είναι απείρως πιο ΕΡΩΤΙΚΟΙ απ'την υπέροχη κατά τα άλλα προαναφερθείσα μπάντα, και με σαφώς πιο έντονη pop ιδιοσυγκρασία, κάτι που θα φανερώσουν αργότερα στην πορεία τους χωρίς αναστολές, και που εδώ δηλώνεται απλά με την άρνησή τους να ξεπεράσουν το τετράλεπτο-πεντάλεπτο, σε τραγούδια που μόνο με μια τέτοια λογική θα μπορούσαν να έχουν έρισμα στο μουσικό χάρτη. Το μόνο που καταφέρνουν σ'αυτό το μέτριο (μη τρελαθούμε κιόλας) ντεμπούτο, είναι η κατάθεση του 'και γαμώ τα attitude'και της φωνητικής εμβέλειας του Anton Newcombe, μια υπόσχεση δηλαδή. Από υποσχέσεις έχουμε χορτάσει, σιγά το album.


Their Majesties Second RequestTheir satanic majesties' second request
Μεγάλο μπελά βρήκαμε με τους Stones. Ο τίτλος και καλά follow-up, οι ενορχηστρώσεις τίγκα στα ανατολικά όργανα, όπως θα χαιρόταν κι ο 'πατερούλης ' Brian (προσωπικά το sitar μου προκαλεί ναυτία). Τα πλήκτρα περιστρέφονται ανελέητα γύρω από κουρασμένα μοτίβα, χωρίς ποτέ να προκαλούν οργασμό, τα γυναικεία φωνητικά σώζουν λίγο την κατάσταση. Δε λείπουν φυσικά οι δυνατές συνθέσεις 'all around you', 'jesus', 'anemome' και 'love of my life' που θα ήταν pop διαμαντάκια χωρίς την 'να'χαμε να λέγαμε' παραγωγή. Θα χρειαστούν κάποιοι μήνες στο κοινόβιο για να ακολουθήσει ένα απ'τα μαγικότερα albums των '90's.


Thank godThank god for mental illness
11 Ιουλίου '96. Θα σας γελάσω πόσοι ήταν εκείνη την ημέρα στο 'σπίτι'. Άσχετο: η Karrie Lynn Camble είπε: 'I don't care if you are afraid, stop being stupid, and be a star.' Άλλες ατάκες που έπεσαν εκείνη την ημέρα (ενδεικτικά): 'become addicted to love' και ' I will never give up'. Κόστος ηχογραφησης: $17.36. 'One, two, three... one, two, three' επέμενε ο Anton (έπρεπε να βγει και το album, μαζευτήκαμε που μαζευτήκαμε...). Ευτυχώς που άρχισαν να χλιμιντρίζουν οι φυσαρμόνικες και έγινε η δουλειά (πλάκα-πλάκα 13 κομμάτια πέρασαν στην master εκείνη την ημέρα...). Thank Brian Jonestown Massacre for mental sanity!

Take it from the Man!
Give it back
Strung out in heaven

Οι 3 μετα-'Thank god' κυκλοφορίες κινούνται πάνω-κάτω στο ίδιο ύφος. Θα ξαναγυρίσουν στα λημέρια του 'Their satanic...' αλλά αυτή τη φορά σαφώς πιο ώριμοι. Δε λείπουν και τα χαζοχαρούμενα ντουέτα α λα Hazlewood - Sinatra, κάτι που ξεκίνησε εξάλλου στο 'Thank god'. Επειδή δεν έχει μάλλον νόημα η απόκτηση και των 3, θα συνιστούσα το 'Give it back'.


Bringing It All BackBringing it all back home again
Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να ξαναβρούμε το '99 τους BJM απ'αυτό to EP. Η Americana (θηρίο πια) και τα πιο καθαρόαιμα rock'n'roll στοιχεία συναντούν pop-ίζουσες γλυκιές συνθέσεις (πάντα όμως σε βραχώδες σκονισμένο έδαφος). Σχεδόν τέλειο το απλούστατο 'Mansion in the sky' που επιβάλλεται σε ταξίδι με jeep, κι οι Mazzy Star υποννοούμενο στην υπέροχη μελαγχολία του 'Reign On', απ'το υπέροχο λαρύγγι της Miranda Lee Richards.

Bravery Repetition & Noise
Βαρέθηκα να ακούω να ακούω ότι το 'Open heart surgery' θα'πρεπε να το'χουν γράψει οι Cure. Τι να κάνουμε τώρα; Τους ξέφυγε, ας πρόσεχαν. Επικίνδυνο σπορ η pop. Μεγάλη μπάλα δεν παίζουν, αλλά μια χαρά τριπλάρουν τα παιδιά. Για ψόφιους τους κόβω, κλισαρισμένοι στίχοι και μια βρετανικούρα που προσωπικά αδυνατώ να εξηγήσω. Θα είναι μεγάλη έκπληξη αν καταφέρουν να με ξανασυγκλονίσουν. Έλιωσε κι ο εγκέφαλός τους γαμώτο!