Βιογραφικό

Οι παρευρισκόμενοι στην πρώτη συναυλία των Sex Pistols στο Μάντσεστερ δεν ήταν και πάρα πολλοί. Μπορεί τρεις - τέσσερεις χιλιάδες να "ορκίζονται" πως βρέθηκαν εκεί, αλλά το πολύ σαράντα - πενήντα άτομα να παρακολούθησαν αυτό που αργότερα θα ονομαστεί "the gig that change the world" εκείνη τη βραδιά του Ιούνη του 1976. Οι διοργανωτές του event Howard Traford και Peter McNeish λίγες μέρες πριν, τους είχαν δει στο Λονδίνο και συνεπαρμένοι αποφασίζουν τα αυτονόητα: Πρώτα φτιάχνουν το δικό τους γκρουπ και στη συνέχεια φέρνουν το punk στην πόλη τους.

Το συγκρότημα θα τ' ονομάσουν Buzzcocks από ένα Buzz και ένα Cock που συνάντησαν σε περιοδικό όταν έψαχναν τη διεύθυνση για το κλαμπ που έπαιζαν οι Sex Pistols, ενώ ακολουθώντας τις προσταγές της εποχής θα μετατρέψουν τα επώνυμά τους σε Devoto και Shelley αντίστοιχα. Μαζί τους και ο Steve Diggle ένας ακόμη από τους παρόντες της ιστορικής βραδιάς του Μάντσεστερ στο μπάσο και ο δεκαεξάχρονος τότε John Maher στα ντραμς.

Οι τέσσερείς τους ακολουθούν τους Sex Pistols για κανα δυό βραδιές και τον Ιανουάριο του 1977 παραδίδουν στο κοινό το πρώτο τους EP Spiral Scratch. Αυτό, βγαίνει στη "δική" τους New Hormones Records σε χίλια στην αρχή αντίτυπα και περιέχει τέσσερα τραγούδια τα Breakdown, Time's Up, Boredom και Friend's Of Mine σε παραγωγή του Martin Hannett. Εξ' ολοκλήρου D.I.Y. κυκλοφορία, με τραγούδια απλά, γρήγορα, γεμάτα ενέργεια και κοντά στον ήχο των Sex Pistols. Τραγούδια που ξεχωρίζουν από την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Devoto, τα μανιασμένα τσιριχτά ακόρντα της κιθάρας του Shelley και διανθίζονται από μια ειρωνική και κατά κάποιο τρόπο ποπ αισθητική που αργότερα θα εξελίξουν δημιουργώντας ολόκληρη σχολή από γκρουπ που θα έπαιζαν, ή τουλάχιστον θα προσπαθούσαν να παίξουν κατ' αυτό τον τρόπο.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) ο Devoto μετά από αυτή την κυκλοφορία θ' αποχωρήσει από το γκρουπ και λίγο καιρό αργότερα θα σχηματίσει τους Magazine. Η θέση του καλύπτεται εκ των έσω, με τον Shelley ν' αναλαμβάνει τα φωνητικά, τον Diggle να μετακινείται στην κιθάρα και τον Garth (Gordon Davies) Smith να γίνεται ο νέος τους μπασίστας. Με αυτή τη σύνθεση υπογράφουν συμβόλαιο συνεργασίας με τη United Artists μέσα στο κλαμπ σύμβολο του Μάντσεστερ Electric Circus και τον Σεπτέμβριο του 1977 καλούνται από τον John Peel για το πρώτο από τα συνολικά τέσσερα session που θα κάνουν στην εκπομπή του στο BBC. Εκεί θα παίξουν τα Fast Cars, Pulse Beat και What Do I Get?, ενώ ένα μήνα αργότερα θα κυκλοφορήσουν το δεύτερό τους single με τα τραγούδια Orgasm Addict και What Ever Happened To?, που είναι και η μοναδική συμμετοχή σε βινύλιο του Smith που αποχωρεί, με τον Barry Adamson να έρχεται για λίγο "δανεικός" από τους Magazine, ώσπου να βρουν τον Steve Garvey και με αυτόν να πορευτούν για τα επόμενα χρόνια.

Το 1978 θ' αποτελέσει την χρονιά ορόσημο για τους Buzzcocks, οι οποίοι τον Φεβρουάριο βγάζουν το single What Do I Get?/Oh Shit μπαίνοντας για πρώτη φορά στα βρετανικά τσαρτς και ταυτόχρονα στην ελίτ της pop punk σκηνής, ενώ ένα μήνα αργότερα θα γίνουν οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες του είδους με το πρώτο τους άλμπουμ. Είναι το Another Music In A Different Kitchen που θα βγει πριν ακόμη κοπάσει η θύελλα που κουβάλησε με τον ερχομό του το punk, πριν ακόμη αποτραβηχτούν από τα πικ-απ τα άλλα μεγάλα ντεμπούτα του χώρου όπως το Never Mind The Bollocks, το The Clash, το Damned Damned Damned και το In The City.

Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο ζωντάνια, με ευφάνταστες μελωδίες, μια επιτομή ανάμεσα στην αγριάδα των Pistols, τη γλύκα των Beatles και την σπιρτάδα των Ramones. Τα τραγούδια ερμηνεύονται από τα σαν μωρού παιδιού φωνητικά του Shelley και συνοδεύονται με τα τόσο απλά μα τόσο παθιασμένα κιθαριστικά ριφς, μια power pop υψηλών απαιτήσεων, αλλά και με στιγμές σκληρού και γρήγορου punk rock. Όλα σχεδόν τα κομμάτια του Another Music In A Different Kitchen είναι πια κλασικά και συγκαταλέγονται στα κορυφαία του είδους, με αυτά που ξεχωρίζουν περισσότερο να είναι τα μελωδικά και ευδιάθετα pop I Need και I Don't Mind, τα άκρως ηλεκτρικά punk Fast Cars και You Tear Me Up που το τέμπο του έγινε το βασικό τέμπο όλων σχεδόν των Αγγλικών punk συγκροτημάτων της δεύτερης γενιάς, όπως και δύο κάπως διαφορετικά και λίγο πιο αρτίσικα όπως το Sixteen και το Moving Away From The Pulsebeat ίσως το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι όλης της διαδρομής των Buzzcocks. Από το Another Music In A Different Kitchen που θα σταματήσει στο νούμερο δεκαπέντε του Αγγλικού τοπ, θα βγει το single I Don't Mind που πίσω του θα έχει το Autonomy την πρώτη μεγαλειώδη (από τις πολλές που θ' ακολουθήσουν) σύνθεση του Diggle.

Στο καπάκι, κυκλοφορούν δύο υπέροχα σιγκλάκια, πρώτα το υπέρμετρα ερωτικό Love You More/Noise Annoys και μετά το μεγαλύτερό τους χιτ Even Fallen In Love που είναι με διαφορά το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους, με flip side το Just Lust του Diggle.

Πριν ακόμη σιτέψει το Another Music In A Different Kitchen στο μυαλό του κόσμου, οι Buzzcocks έχουν έτοιμο το δεύτερο τους LP. Ονομάζεται Love Bites και διακατέχεται από το σύνδρομο του δεύτερου βιαστικού άλμπουμ και την πατάει όπως ακριβώς την πάτησε το Give 'Em Enough Rope, το Music For Pleasure και το This Is The Modern World, που χωρίς να είναι άσχημα δεν κατάφεραν ποτέ ν' αποκτήσουν την αίγλη των προκατόχων τους. Πέραν του εμβληματικού Even Fallen In Love το Love Bites περιέχει τραγούδια διαφόρων επιπέδων. Πολύ καλά σαν το πανκίστικο Operators Manual και το χαρωπό Sixteen Again, καλούτσικα που απλώς συνεχίζουν την ηχητική παράδοση τους όπως το Nostalgia και το Nothing Left Alone με την όμορφή του εισαγωγή, μονότονα και κουραστικά σαν το E.S.P, ακόμη και κάπως υποτονικά σαν το Real World. Υπάρχουν και δύο instrumental το μέτριο Walking Distance και το Late For The Train που ανεπιτυχώς προσπαθεί να γίνει το νέο Moving Away From The Pulsebeat. Τέλος έχει και το Love Is Lies στο οποίο ακούμε για πρώτη φορά τον Diggle να τραγουδάει χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Το 1978 κλείνει με το single Promises που το flip side του το Lipstick είναι ένα τραγούδι που χωρίς καμιά ενοχή και εντελώς ξεδιάντροπα κλέβει τα κιθαριστικά μέρη του Shot By Both Sides. Έτσι έχουμε σε μία μόλις χρονιά δύο LP's, πέντε σιγκλάκια, μια ιστορική περιοδεία στην Αγγλία, πρώτη πανευρωπαϊκή τουρνέ και όλα αυτά πριν καλά - καλά συνειδητοποιήσουν που πατούν και που βρίσκονται. Κι όμως δεν σταματούν εδώ. Με την ίδια φόρα βγάζουν τον Μάρτιο του 1979 το single Everybody's Happy Nowadays/Why Can't I Touch It? και λίγους μήνες αργότερα το σαφώς καλύτερο Harmony In My Head του Diggle με b side το Something's Gone Wrong Again.

Σε αυτό το σημείο οι Buzzcocks είναι πλέον καθιερωμένοι αστέρες του punk rock και το μόνο που απέμενε ήταν το άλμπουμ υπέρβαση που θα τους έβαζε στο πάνθεον των συγκροτημάτων, ο δίσκος ορόσημο και σημείο αναφοράς που ο κόσμος θα παραμίλαγε γι' αυτόν. Το δικό τους London Calling, Machine Gun Etiquette ή All Mond Cons. Αλλά δυστυχώς το A Different Kind Of Tension δεν είχε αυτό το ειδικό βάρος και εν' τέλει δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να κάνει την υπέρβαση. Είναι όμως ένα πολύ καλό άλμπουμ, με χαρούμενα ηλεκτρικά pop punk τραγούδια όπως το Paradise, με αγριεμένες βολίδες όπως το Mad Mad Judy, με εμπνευσμένα ποπ rock όπως το I Don't Know What To Do With My Life και με ένα μικρό αριστούργημα το You Say You Don't Love Me που αν είχε βγει από κανένα συγκρότημα τύπου Beatles, θα είχαν γκρεμιστεί τα τείχη και ο ντόρος που θα γίνονταν θα ήταν από τους μεγαλύτερους. Τελικά σεμνά και ταπεινά βγήκε μόνο ως single με το Raison D'etre από πίσω του.

Όλα πλέον ήταν έτοιμα για το μεγάλο τους βήμα. Την πτήση προς Αμερική που ως τότε δεν είχε πάρει και πολύ χαμπάρι τι παίζονταν με τους Buzzcocks. Για την προώθηση αυτής της περιοδείας κυκλοφορεί στην αρχή μόνο για την Αμερικάνικη αγορά το LP Singles Going Steady. Όπως είναι φανερό και από τον τίτλο του, αυτό το άλμπουμ περιέχει και τα δεκαέξι τραγούδια από τα οχτώ σιγκλάκια του γκρουπ πλην του Spiral Scratch και σίγουρα είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ στην ιστορία της pop punk μουσικής και η καλύτερη αγορά για κάποιον που θέλει ένα και μόνο δείγμα από τους Buzzcocks το κατ' εξοχήν συγκρότημα των singles. Όσον αφορά το σκέλος της περιοδείας, μάλλον δεν έτυχε και της θερμότερης υποδοχής από το Αμερικάνικο κοινό, που φάνηκε να μην πολυνοιάζεται γι' αυτό το μείγμα pop punk, προτιμώντας μάλλον σκληρότερες μουσικές. Πάντως για τους πιο φανατικούς των Buzzcocks υπάρχει ένα ιστορικά χρήσιμο bootleg το LP Another Razor In A Different Face από μία συναυλία τους στη Νέα Υόρκη το Δεκέμβριο του 1979, που μας δίδει ένα ισχνό έστω αποτύπωμα για το πώς ηχούσαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις εκείνη την εποχή.

Κάπου εδώ σταματάει και η φόρα που είχαν πάρει, σταματούν και οι απανωτές κυκλοφορίες. Η άστατη ζωή, τα πολλά ναρκωτικά, τα ακόμη περισσότερα μεθύσια, άρχισαν να εξασθενούν τη ζωτικότητα των μελών που κουτσά στραβά βγάζουν το single I Believe/Something's Gone Wrong Again και αυτό για την Αμερικάνικη αγορά στην αρχή μόνο, καθώς και τρία απανωτά σιγκλάκια τα Are Everything/Why She's A Girl From Chainstore, Strange Thing/Airwaves Dream και Running Free/What Do You Know?, γνωστότερα και ως Part 1, Part 2, Part 3 όταν κυκλοφόρησαν και τα τρία μαζί ως ένα EP, χωρίς αυτά να είναι στο επίπεδο των προηγούμενων δουλειών τους. Έτσι το 1981 ο Shelley αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στην ύπαρξη των Buzzcocks και ν' ακολουθήσει σόλο καριέρα. Βγάζει το υπέρ επιτυχημένο electro pop σιγκλάκι Homosapien, ένα LP με το ίδιο όνομα και τρεις τέσσερεις ακόμη δίσκους χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Diggle με τον Maher από την πλευρά τους έφτιαξαν τους πιο rock Flag Of Convenience κυκλοφορώντας αρκετά singles και μερικά άλμπουμ.

Οχτώ χρόνια μετά οι Shelley και Diggle αποφασίζουν να επαναδημιουργήσουν του Buzzcocks. Στο νέο τους σχήμα πέρασαν στην αρχή αρκετοί μουσικοί που δεν στέριωσαν μεταξύ των οποίων ο Mike Joyce των Smiths στο μπάσο, ο Steve Gibson των Icicle Works στα ντραμς, ενώ σε μια πιο μόνιμη βάση έρχονται οι Phil Barker και Tony Barber και οι δύο πρώην μέλη των dark anarcho-punk Lack Of Knowledge. Εντωμεταξύ δεκάδες συλλογές χρήσιμες και άχρηστες κυκλοφόρησαν με πιο ενδιαφέρουσες το διπλό Operators Manual τύποις Best Of, το πολύ καλό Live At The Roxy από μία συναυλία τους τον Απρίλιο του 1977 εποχής Garth Smith και το The Peel Session με τα τέσσερά τους session.

Θα πρέπει να φτάσουμε στο 1993 δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το A Different Kind Of Tension για να βγει το νέο άλμπουμ των Buzzcocks. Είναι το Trade Test Transmissions, ένας δίσκος που αφήνει τον ακροατή με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία χωρίς να έχει κάτι το ιδιαίτερο, κυλάει ευχάριστα σε όλη τη διαδρομή του, από την άλλη όμως όσο και να ικανοποιεί δεν είναι από αυτούς που κάποιος θα επιζητήσει να επανέλθει. Βασίζεται στο τρίπτυχο power, pop, και punk με το τελευταίο να περιορίζεται αισθητά σε σχέση με το παρελθόν. Ξεχωρίζει το Palm Of Your Hand που ο καθένας μπορεί να φανταστεί σε τι αναφέρεται, το ηλεκτρικό Innocent με το όμορφο ρεφρενάκι του, το δυναμικό Isolation και τα Last To Know και Crystal Night που θυμίζουν εποχές Love Bites. Από το άλμπουμ βγαίνει το σιγκλάκι Innocent/Inside που στη δωδεκάιντση έκδοση του προστίθεται και το Who'll Help Me To Forget και το Do It με τα live Trash Away και All Over You από πίσω του.

Ακολουθεί το καλογιαλισμένο, πιο mainstream και αρκετά μονότονα ερωτικό All Set τρία χρόνια αργότερα, σε παραγωγή του Neill King του ανθρώπου που κρύβονταν ουσιαστικά πίσω από τον ήχο του Dookie των Green Day. Κρατάμε το θαυμαστό Totally From The Heart και συνεχίζουμε με το Modern του 1999 σε παραγωγή του Tony Barber που κάνει μια μεταστροφή στον ήχο και ακούγεται συχνά σαν ένα ειτάδικο electro pop άλμπουμ, βρίθοντας από τα πολλά synths και τα ηλεκτρικά ντραμς. Αξιοπρεπές το Thunder Of Hearts, λίγο πάνω λίγο κάτω από τη μετριότητα τα υπόλοιπα με αυτά του Diggle να θυμίζουν Jam στα τελειώματά τους.

Το 2000 γίνεται μια σύμπραξη Shelley με Devoto υπό την ονομασία Buzzkunst που αποτέλεσμα αυτής ήταν ο κάτι παραπάνω συμπαθητικός ομότιτλος δίσκος, ενώ το 2003 βγαίνει το απλώς ονομαζόμενο Buzzcocks με το single Jerk/Don't Come Back/Oh Shit και το 2006 το Flat Pack Philosophy και η συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη.

Τον τελευταίο καιρό και παράλληλα με τις προσωπικές τους δουλειές οι Buzccocks, εξακολουθούν και περιοδεύουν ανά την υφήλιο εξαργυρώνοντας το ένδοξο παρελθόν τους έχοντας τον Danny Farrant στα ντραμς και τον Chris Remminghton στο μπάσο. Από αυτές τις περιοδείες βγαίνει το live LP 30 που περιέχει είκοσι οχτώ κομμάτια από όλη την ιστορία τους, ενώ το πρόσφατο A Different Compilation είναι μια συνηθισμένη ψιλοαπάτη καθώς περιέχει παλιά τραγούδια επανηχογραφημένα σύμφωνα με τις νέες προσταγές της μόδας.