22 διασκευές

Calexico - Wave του Alejandro Escovedo
Απ' τη συλλογή Por Vida: A Tribute To The Songs Of Alejandro Escovedo
Μπάμπης: Ας ξεκινήσουμε με τις συμμετοχές τους σε tribute albums. Φαίνεται πως οι φίλοι μας είναι καλά παιδιά και δεν μπορούν να αρνηθούν την πρόταση να τιμήσουν ή να βοηθήσουν κάποιον. Η διπλή συλλογή κυκλοφόρησε το 2004 ένα χρόνο μετά τη διάγνωση που έλεγε πως ο Alejandro πάσχει από ηπατίτιδα C. Σ' αρέσει καμιά από τις δύο εκτελέσεις;
Xίλντα: Σπουδαίος μουσικός ο Alejandro Escovedo - κι από καλή οικογένεια (θείοι του οι περκασιονίστες του Carlos Santana, Coke & Pete, ανηψούλα του η Sheila E, κλπ). Το κομμάτι είναι από το καλύτερο ίσως προσωπικό άλμπουμ του, A Man Under the Influence, του 2001. Η δική του εκτέλεση έχει μια υπνωτιστική μελαγχολία. Μπροστά της, οι Calexico ακούγονται κάπως στομφώδεις - παρότι σε γενικές γραμμές δεν με πειράζει ο στόμφος τους. Προτιμώ τον Alejandro, λοιπόν.
Μπάμπης: Μ' αρέσει και η διασκευή. Το σχήμα που παίζουν μετά από κάθε κουπλέ με συγκινεί πολύ.

Calexico - I Send My Love To You των Palace Brothers
Απ' τη συλλογή I Am A Cold Rock. I Am Dull Grass - A Tribute To Will Oldham
Χ: Ψηφίζω Calexico δαγκωτό. Ο κύριος Will Oldham μπορεί να γίνει πολύ, μα πολύ βαρετός μερικές φορές και να πνίξει τα (έξοχα σε γενικές γραμμές) τραγούδια του. (Άσχετο: Ίσως το κατάλαβε κι ο ίδιος, γι' αυτό έβγαλε το καλοκαίρι το EP Now Here is my Plan, με διαφορετικές ενορχηστρώσεις πολύ γνωστών κομματιών του). Το κομμάτι είναι της περιόδου των Palace Brothers, τρυφερό και συγχρόνως πικρό, τόσο πικρό. Άλλωστε, η πίκρα είναι η ειδικότητα του Καλλιτέχνη-που-είναι-πλέον-γνωστός-ως-Bonnie Prince Billie.
M: Τον γνώρισα με το Viva Last Blues των Palace, αμέσως μετά έψαξα το δεύτερο (απ' όπου είναι το τραγούδι μας) και το πρώτο τους, απήλαυσα το Arise therefore που ακολούθησε (το οποίο πρωταγωνιστεί στο tribute με 3 τραγούδια) και μετά, ξαφνικά, βαρέθηκα την κλάψα του. Παραδέχομαι ότι κάπου-κάπου βγάζει ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Το "I send my love to you" μ' αφήνει αδιάφορο και στις δύο εκτελέσεις.

Calexico - Chanel #5 των American Music Club
Aπ' τη συλλογή Come On Beautiful: The Songs Of American Music Club
Μ: Ο Joey Burns των Calexico ανακάλυψε τους AMC στις αρχές των '90s, αφού δηλαδή είχαν κυκλοφορήσει πέντε δίσκους. (Πως εμείς στην άλλη άκρη του κόσμου τους ανακαλύψαμε απ' τον πρώτο, είναι άλλη ιστορία). Συλλογή φτιαγμένη για λόγους τιμής, αλλά με τα καλύτερα τραγούδια των τιμώμενων να απουσιάζουν. Εγώ θα κρατούσα 3-4 απ' τα επιλεγμένα και θα άλλαζα τα υπόλοιπα. Στα κομμένα και η κυρία που φορούσα Σανέλ νούμερο πέντε.
Χ: Εμένα μου αρέσει η κυρία που φορούσε Σανέλ #5, αλλά καθόλου η ομώνυμη κολόνια. Προτιμώ την εκτέλεση των AMC. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Εσύ είσαι ο ειδικός στους AMC.
Μ: Κρατάμε το original λοιπόν και πάμε στον Κρι Κρι.

Calexico - Casey's last ride του Kris Kristofferson
Απ' τη συλλογή Nothing Left To Lose: A Tribute To Kris Kristofferson
Χ: Ο Kris Kristofferson είναι μεγάλος επαγγελματίας τραγουδοποιός - άντε όμως να σε πείσω εσένα κι όσους δεν έχουν σε υπόληψη το Νάσβιλ και τα παλικάρια του. Τον έφαγε κι αυτόν το μεροκάματο, όπως τον Φοίβο καλή ώρα, και ξόδεψε το ταλέντο του σε εμπορικά πράγματα. Έτσι, αναγκάζεσαι να σκαλίσεις σε δίσκους πολύ κακούς (όπως το Winning Hand, όπου εμφανίζεται για πρώτη φορά το κομμάτι), για να βρεις διαμάντια σαν την ιστορία του Casey. Από τα πιο σπαρακτικά κομμάτια με θέμα την ανθρώπινη μοναξιά. Έχει βάλει και το χεράκι του ο Willie Nelson, αλλά δεν ξέρω πού ακριβώς: στους στίχους ή στη μουσική. Προτιμώ τους Calexico, διότι παρότι αγαπώ πολύ τον ΚΚ, εδώ μου θυμίζει λίγο τον Νταλάρα σε λεβεντιά.
M: Ο τίτλος της συλλογής βγήκε απ' το στίχο "Freedom's just another word for nothin' left to lose" του γνωστού "Me and Bobby McGee", το οποίο κάπου λέει και "with them windshield wipers slappin' time". Οι οποίοι Wipers είχαν επίσης τραγούδι με τίτλο "Nothing left to lose". Δεν έχω ασχοληθεί μαζί του και το μόνο τραγούδι του που ξέρω, εκτός απ' το προαναφερθέν, είναι το "Help me make it through the night". Μήπως βγάζει δίσκους και με το όνομα Kenny Rogers; Είναι, ας πούμε, ο Μάλαμας της country; Το "Casey's last ride" μοιάζει σαν μέτριο των Calexico κι αν είναι από τα καλύτερα του ΚΚ, αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό.
Χ: Δεν περίμενα να σε πείσω.

Calexico & Valerie Leulliot - Sundown, Sundown του Lee Hazlewood
Απ'τη συλλογή Total Lee! The Songs Of Lee Hazlewood
X: Κάποτε θα σε λιθοβολούσαν στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, αν τολμούσες να πεις ότι σ' αρέσει αυτός ο τύπος με τη βαριά φωνή και την αρειμάνια μουστάκα. Ευτυχώς, διάφορες μούρες όπως οι Primal Scream & Nick Cave & Jesus and Mary Chain άρχισαν να τον αναφέρουν στις επιρροές τους και άλλαξε το κλίμα. Και μαθεύτηκε ότι είχε δουλέψει με τον Phil Spector και τον Gram Parsons. Το ντουέτο είναι όπως πάντοτε ανεπανάληπτο, η ενορχήστρωση όμως τόσο εμπορική και τα-ρα-τα-τζουμ. Μισό λεπτό, να το σκεφτώ λιγάκι; Να βάλω x, αφού δεν μπορώ να διαλέξω;
M: Είχε ταλέντο στο γράψιμο τραγουδιών που ρέουν και εξελίσσονται με φυσικότητα και θυμίζει παραδοσιακά. Έγραψε και 4-5 αθάνατα που τα απολαμβάνεις με ενοχές, σαν γλυκά με πολλές θερμίδες σε περίοδο δίαιτας. Το κέρδος και η ευκαιρία προβολής είναι ο μόνος λόγος που βρίσκω για ένα tribute στον... Βοσκόπουλο και τη Δούκισσα της Αμερικής, από μικρομεσαία ή άγνωστα γκρουπ. Προσπερνώ.
X: Ώστε αρέσει ο Βοσκόπουλος στον Cave; Τι μαθαίνει κανείς όσο ζει... Παρεμπιπτόντως, βρήκες την πιο άσχετη σύγκριση: ο Τόλης έχει γλυκερή, ένρινη σχεδόν θηλυκή φωνή, ο Lee βαριά και αρρενωπή. Ο Lee ήταν επαγγελματίας τραγουδοποιός, ο Τόλης επαγγελματίας ερωτύλος. Να συνεχίσω;
Μ: Στο Caesar's Palace του Las Vegas θα τραγουδούσε και ο Τόλης, αν είχε γεννηθεί αμερικάνος.

Calexico - Dance of death του John Fahey
Απ' τη συλλογή I Am The Resurrection: A Tribute To John Fahey
Χ: Χα, το instrumental από το Zabriski Point! Νομίζω ότι οι Calexico του αλλάζουν λιγάκι τα φώτα, το βαραίνουν υπερβολικά. Προτιμώ την εκτέλεση του John Fahey, για την απόλαυση να τον ακούς να παίζει αυτή την τόσο ιδιοσυγκρασιακή κιθάρα: λίγο blues και λίγο folk, με στοιχεία ινδικής raga και μουσικής των Ινδιάνων - ναι, εντάξει, των Αυτοχθόνων Αμερικανών.
Μ: Τον τιμήσαμε κι αυτόν. Ποιος έχει σειρά, ο Leo Kottke; Μουσική για κηπουρούς (δεν εννοώ Δρούτσα, Παμπούκη κλπ), δεν μ' αγγίζει, δε μ' αρέσει, όπως δε μ' αρέσει και ο ντεκαφεϊνέ καφές. Αν έπρεπε να διαλέξω ντε και καλά ένα, θα έπαιρνα την εμπλουτισμένη, ροκίστικη εκτέλεση των διασκευαστών.

Calexico - Fallin' Rain
Απ' τη συλλογή Guitar Ace: A Tribute to Link Wray
Χ: Τι ωραίο κομμάτι! Μόνο Link Wray και ροκαμπιλιές δεν θυμίζει. Ακούγοντας τον Link Wray να τραγουδάει, ή μάλλον να προσπαθεί να τραγουδήσει, καταλαβαίνει κανείς γιατί του είχαν πει να ασχοληθεί με την κιθάρα και να αφήσει στον αδελφό τον Vernon το τραγούδι (ο Link είχε ένα πνεύμονα, λόγω φυματίωσης). Μ' αρέσει η εκτέλεση των Calexico, έχει περισσότερο βάθος, αποδίδει καλύτερα το πνεύμα των στίχων.
Μ: Ιδέα μου είναι πως μοιάζει λίγο με το "It's all over now baby blue"; Όσοι έχουν ταυτίσει το όνομα του Link με τα "Rumble", "Rawhide" και "Ace of spades" θα απογοητευτούν ακούγοντάς το, γιατί η κιθάρα εδώ παραείναι διακριτική και υπάρχουν βέβαια και οι στίχοι. Αν ρωτήσουμε εκατό φίλους των Calexico, θα πει κανείς πως το κομμάτι δεν είναι δικό τους;

Calexico - Drivin' on 9 των Ed's Redeeming Qualities
Απ' τη συλλογή Guess Who This Is - A Tribute To Dom Leone
Μ: Το 1988 φτιάχτηκαν οι Ed's Redeeming Qualities στη Βοστόνη, το 1989 ο Dom Leone πέθανε από καρκίνο. Το 1993 οι Breeders διασκεύασαν το τραγούδι, το 2002 βγήκε το tribute με 24 συγκροτήματα. Το τραγούδι, που οι Calexico ερμηνεύουν απαγγελτικά, δεν είναι σπουδαίο και δε νομίζω πως θα το επέλεγαν αν ο Don δεν πέθαινε πρόωρα, την ίδια χρονιά με τον συνεπώνυμό του Sergio. Φόρος τιμής - ο μόνος που πληρώνεται μετά χαράς.
Χ: Η εκτέλεση των Breeders έχει (παραδόξως) τη γλυκιά φρεσκάδα καλής pop. Ο μακαρίτης το λέει κάπως επίπεδα, οι Calexico σαν να διηγούνται σενάριο ταινίας του Tarantino, επιλέγοντας να εστιάσουν στην απειλή μιας επικείμενης καταστροφής. Ψηφίζω Breeders.

M: Τα επόμενα πέντε τραγούδια είναι του Bob Dylan και βρίσκονται στο soundtrack του I'm Not There. Σε όλα οι Calexico λειτουργούν ως συνοδευτική μπάντα.

Jim James & Calexico - Goin' to Acapulco
Μ: Θα κάνει τόσα χιλιόμετρα ο συνθέτης για να see some girl και να have some fun και το τραγουδάει σαν μοιρολόι επί πεντέμισι βασανιστικά λεπτά; Ξεπερασμένα, αν όχι υπερεκτιμημένα πράγματα. Ξεχωρίζει μόνο το όργανο που οι διασκευαστές αντικατέστησαν με πνευστά. Στο νέο τραγουδάει ο My Morning "Jay-Jay" Jacketson.
X: Ο Jay-Jay προσπαθεί να τραγουδήσει πιο μονότονα κι από τον Bob - και τα καταφέρνει! Αλλά έχω βαρεθεί το συνδυασμό των λέξεων Dylan και υπερεκτιμημένο. Το Basement Tapes είναι αυτό που λέει ο τίτλος: ένας δίσκος γραμμένος χαλαρά, για την πλάκα τους, ο οποίος επιπλέον προαναγγέλλει την Americana. Ας επαναλάβω το γνωστό τοις πάσι: ο Bob, εκτός από πρώτος που ανακάτεψε folk με rock (ανοίγοντας το δρόμο στους Byrds etc), είναι ο πρώτος που τίμησε την country καλώντας τον Άνθρωπο με τα Μαύρα στο στούντιο. Κι εδώ βάζει στο μίξερ τρία στοιχεία: folk, blues & country. - Ναι, ξέρω. Εγώ τα γράφω, εσύ με γράφεις.
Μ: Χαίρομαι που δεν πιστεύεις πως ο Bob έβγαλε μόνο αριστουργήματα. Άλλωστε, δεν γράφεις στο Uncut...

Charlotte Gainsbourg & Calexico - Just Like a Woman
Χ: Φρίκη! Μπορεί να είναι κόρη του Μεγάλου αλλά είναι άφωνη. Τελεία. Μάλλον δεν έχει καταλάβει τι τραγουδάει, δεν επαρκούν τα αγγλικά της. Η μόνη διασκευή του τραγουδιού που στέκει, είναι με τη Nina Simone - και των Byrds, ίσως.
M: Δεν βρήκαν μια φωνάρα να το τραγουδήσει και φώναξαν την Καρλότα; Άστο ρε κορίτσι μου, αφού δεν μπορείς να μας δείξεις πώς πονάει μια γυναίκα ούτε πώς σπάει ένα κοριτσάκι. Νιαουρίζεις σαν γατούλα πάνω στην Βέτλανς Νάουσα που σου έστρωσαν οι καλέξικοι. Άντε να παίξεις με τον Beck.

Roger McGuinn & Calexico - One More Cup Of Coffee
Μ: Ένα από τα μεγάλα τραγούδια του γέροντα, ένα τραγούδι που δε μοιάζει με κανένα, με μια εισαγωγή που σου σηκώνει την τρίχα, οι Calexico το μετέτρεψαν σε ένα ροκ-μαριάτσι της σειράς με τον κύριο Roger Byrdman να ερμηνεύει ντροπαλά. Τα λεφτά μου πίσω.
X: Συμφωνώ.

Iron & Wine & Calexico - Dark Eyes
X: Το Dark Eyes είναι το τελευταίο τραγούδι του Empire Burlesque, από τα μέσα της "καταραμένης" (για τους οπαδούς του - χριστιανικής για τον Dylan) δεκαετίας του '80. Στίχοι που παραπέμπουν στην Αποκάλυψη, από τα πιο σκοτεινά κομμάτια της περιόδου. Προτιμώ τη λιτότητα της αυθεντικής εκτέλεσης. Κλασικός Dylan με εξάχορδη και φυσαρμόνικα. Ωστόσο, βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και την ενορχήστρωση της συνεργασίας Calexico και Iron & Wine, αλλά κάπως άσχετη με την ουσία του τραγουδιού. Εκτός από την ανατολίτικη εισαγωγή που μ' αρέσει πολύ.
M: Τότε εγώ άκουγα το The First Born Is Dead του νεότερου χριστιανού.

Willie Nelson & Calexico - Senor (tales of yankee power)
X: Μη με βάζεις σε πειρασμό να πω κακίες για τον Willie που τον αγαπώ πολύ. Μ' αρέσει η φωνή του, μ' αρέσει η εκφορά των λέξεων αλλά η μαριάτσι ατμόσφαιρα και ο Μεξικάνος (ποιος είναι, άραγε;) κάπου στο τέλος, με χαλάνε πολύ. Μ' αρέσει με τον Bob.
Μ: Ευτυχώς που οι Πυξ Λαξ έκαναν την αξεπέραστη (προς τα κάτω) διασκευή στο τραγούδι. O Senor είναι ο χάρος άραγε;

Calexico - Alone again or των Love
Από single
M: Άλλη μια αχρείαστη διασκευή που δεν είχε και το πλεονέκτημα της προσθήκης τρομπέτας - το αυθεντικό είχε ήδη τη δική του. Η ένθεση ολίγων παλαμακίων στη μέση, αλά φλαμένκο, είναι η καινοτομία των Τουσονέρων.
Χ: Τελείως αχρείαστη. Τι να προσθέσω; Μερικά κομμάτια έχουν περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο με συγκεκριμένο τρόπο, και θέλουν γερό ξεκόλλημα από την αρχική εκτέλεση για να τα αντέξεις. Προτιμώ τη διασκευή των Boo Radleys, αν πρέπει να ακούσω κάποια διασκευή, που γεμίζουν το τραγούδι με κιθαριστικό θόρυβο. Ούτε καν των Damned δεν στέκει, γιατί δεν τολμούν να απαλλαγούν από την τρομπέτα.

Calexico - The Guns of Brixton των Clash
Από single
Χ: Πίσσα και πούπουλα! Μια από τις χειρότερες εκτελέσεις που έχουμε ακούσει - όχι τόσο χάλια όσο των Nouvelle Vague, αλλά την πλησιάζει. Ο μαριάτσι στη μέση του τραγουδιού μού τη χαλάει ακόμα περισσότερο. Οι αναφορές στα western spaghetti με αφήνουν (για πρώτη φορά) παγερά αδιάφορη. Στην πυρά!
M: Κάποτε οι Clash διασκεύασαν το "I fought the law and the law won" και μας φάνηκε αταίριαστο με τη ρέμπελη στάση που μας είχαν πουλήσει. Μετά ακούσαμε τους Dead Kennedys να το κάνουν "I fought the law and I won" και γουστάραμε τη μαγκιά τους. Η πραγματικότητα όμως δικαιώνει τους πρώτους, γιατί ο νόμος δε νικιέται με μεμονωμένους ηρωισμούς και θυσίες. Αυτό εισπράττω ως μήνυμα των Calexico στο πικρό και φοβισμένο (καμιά σχέση με το lounge των Nouvelle) "Brixton" τους. Το να πάρεις μερικούς μπάτσους μαζί σου όπως ο ήρωας στο τέλος της ταινίας "The harder they come" δε λύνει κανένα πρόβλημα. Οι νόμοι αλλάζουν στις αίθουσες όπου ψηφίζονται και ο αγώνας για να αλλάξουν πρέπει να είναι διαφορετικός και μαζικός.
Χ: Το τραγούδι αναφέρεται σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Οι Calexico βάζουν στην εκτέλεσή τους την ιδεολογία που διαπνέει τα western spaghetti (ήττα, ματαιότητα αντίστασης, συντριβή λόγω ιστορικών συγκυριών) - ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΤΟΥ ΘΑΤΣΕΡΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ CLASH.

Calexico - Love will tear us apart των Joy Division
Απ' τη συλλογή Sweethearts 2005: Love songs
Χ: Είναι από τα τραγούδια που καλά θα κάνουν να τα αφήσουν στην ησυχία τους - όλοι. Κανείς δεν μπορεί να το πει σαν τον Ian.
M: Από μια συλλογή που κυκλοφόρησαν τα Starbucks λίγο πριν του Βαλεντίνου. Κάτω τα χέρια απ' τα ιερά κειμήλια, γελαδάρηδες.
Χ: Το παρατραβάς. Όχι και γελαδάρηδες.
Μ: Καουμπόηδες τότε.

Calexico & Barbara Manning - Whatever I do is Right των Clean
Απ' τη συλλογή God save the Clean - a tribute to The Clean
Μ: Υποχρέωσή σου είναι, όταν γίνεις διάσημος, να διασκευάσεις τους Vaselines και τους Meat Puppets που αγαπάς, αλλά έτσι; Να παίρνεις το κοφτό, σφιχτό post punk των Νεοζηλανδών και να το μετατρέπεις σε country πλήξη; Φταίει ο αριζόνιος ήλιος ή αυτή η Βαρβάρα των 28th Day;
Χ: Κάτι τέτοια κάνουν και μετά ρίχνει ο Θεός άγρια ρίχτερ στο Κρίστιαντσερτς. Αυτή η Βαρβάρα μου θυμίζει την Τσαλιγοπούλου στο (κάπως) λιγότερο παράφωνο.

Calexico - Si tu disais της Francoiz Breut
Απ' το ep Convict Pool
Μ: To original είναι στα γαλλικά και βρίσκεται στο δεύτερο δίσκο της Francoiz, τότε που οι Dominique A. και Yann Tiersen της έφτιαχναν τα τραγούδια. Το ακούσαμε σε γαλλοαγγλικό ντουέτο με την ίδια παρούσα, στο live των Calexico που έγινε DVD με τίτλο "World Drifts In" και υπάρχει και η αμιγώς αγγλόφωνη εκτέλεσή του στο Convict Pool. Και σ' αυτό ακολουθούν τα στάνταρ τους: όπου έχει βιολιά βάζουμε τρομπέτες και ποτέ δεν το παίζουμε πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο άγρια απ' το πρωτότυπο.
X: Εγώ ένα έχω να πω: η κόλαση είναι οι Γάλλοι. (Εξαιρείται ο Serge G και κάτι άλλα ψιλά. Συγγνώμη, ξάδερφε).

Calexico - Corona των Minutemen
Απ' το ep Convict Pool
M: Ο τραγουδιστής-κιθαρίστας των Minutemen D. Boon, σκοτώθηκε στην Αριζόνα, όταν η φίλη του που οδηγούσε, κοιμήθηκε και το βαν βγήκε απ' το δρόμο με αποτέλεσμα να πεταχτεί έξω ο Boon που κοιμόταν πίσω και να σπάσει το λαιμό του. Το αυθεντικό έχει ένα μονότονο μπιτ και σερφαδόρικη κιθάρα, η διασκευή καλύτερα μπάσα και τρομπέτες. Διάλεξε.
X: Τι να διαλέξω που μ' αρέσει κι η μπύρα Corona. - Προτιμώ τους Minutemen. Η εκτέλεση των Calexico παραείναι φιέστες, χαρές και πανηγύρια, θα μπορούσε να ακούγεται στη σκηνή της περιπέτειας του Λούκι Λουκ όπου οι Ντάλτον μεταμφιέζονται σε συγκρότημα μαριάτσι. Και το τραγούδι μιλάει για οικολογική καταστροφή. Εκτός αν εννοεί ότι "των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε".

Calexico - Ocean of noise των Arcade Fire
Από single
Μ: Αμφότεροι χρησιμοποιούν χάλκινα αλλά οι Calexico κάνουν καλύτερη φασαρία και είναι πιο κοντά στο πνεύμα του τίτλου.
X: Πάλι θα διαφωνήσω. Εμένα μου φαίνεται ότι οι Arcade Fire είναι πιο κοντά στο πνεύμα του τραγουδιού. Άσε που ακούω βροντές και μπουμπουνητά στην εκτέλεσή τους - μήπως την έχω πάθει σαν τη Ζαν Ντ' Αρκ και ακούω φωνές; Κι αυτό μου κολλάει περισσότερο με τη θλίψη του τραγουδιού.

Calexico - Clothes of sand του Nick Drake
Απ' το Aerocalexico
M: Χωρίς πνευστά. Πιο πολύ κρύο παρά ζέστη. Νόμιζα πως αυτός ο Drake είναι rapper.
X: Nick και ξερό ψωμί. Και μόνο για το βελούδο της φωνής (όσο κι αν αυτό ακούγεται κοινοτοπία). Και για τη συνολική λιτότητα της εκτέλεσης.

Calexico - All the pretty horses - traditional
Απ' το Aerocalexico
M: Αμερικάνικο νανούρισμα που έγινε τραγούδι και ο κάθε εκτελεστής παίζει ό,τι νομίζει πίσω απ' τη μελωδία. Θα κοιμηθεί το μωρό με τόση φασαρία; Μήπως να του βάζαμε την εκτέλεση των Current 93 με τον Cave;
Χ: Άντε, να τη βάλουμε να τελειώνουμε γιατί βαρέθηκα να διαφωνούμε σε όλα. - Αν και μεταξύ μας, φοβάμαι ότι ο Cave θα βγάλει ξαφνικά ένα μαχαίρι και θα το σφάξει το σκασμένο που δεν παίρνει από νανουρίσματα.