A Kid That Moves Mountains

Ο Daniel Victor Snaith γεννήθηκε το 1978 και μεγάλωσε στο Οντάριο του Καναδά. Εκεί σπούδασε αρχικά μαθηματικά, για να κάνει αργότερα το διδακτορικό του στο Λονδίνο. Όπως είναι εμφανές, δεν ξέφυγε από την παράδοση της οικογένειας Snaith, μιας και ο πατέρας του και η αδερφή του σχετίζονται με τη συγκεκριμένη επιστήμη.

Ξεκίνησε να μαθαίνει πιάνο στα πέντε του και περίπου στην ηλικία των δεκατριών έκλεψε ένα πρωτόλειο sampler από το σχολείο του, το οποίο συνέδεσε με keyboards και υπολογιστή και άρχισε να καταπιάνεται μαζί τους. Προφανώς αυτή ήταν και η αρχή, η άκρη του νήματος, στο λίαν δημιουργικό κουβάρι που ξετυλίχτηκε γύρω του την τελευταία δεκαετία.

Έχοντας ακούσει μερικά δείγματα από την τότε αναπτυσσόμενη με γεωμετρική πρόοδο, ηλεκτρονική σκηνή της Αγγλίας (βλ. Warp Records, The Orb κ.α.) συνειδητοποίησε πως αυτός ο τρόπος σύνθεσης τον εξιτάρει και του αφήνει ανοιχτό το πεδίο για πάμπολλους πειραματισμούς. Εξάλλου όπως θα δηλώσει πολύ αργότερα, η διαδικασία γραφής μέσω sampling και ηλεκτρονικών ενορχηστρώσεων του παρέχει τη δυνατότητα να έχει τον πλήρη έλεγχο στους ήχους που θέλει να σχηματοποιήσει και του προκαλεί μακράν περισσότερο ενδιαφέρον απ' ότι να συμμετέχει ο ίδιος σε μία μπάντα, κάνοντας πρόβες και παίζοντας συνέχεια τα ίδια κομμάτια μέχρι να τελειοποιηθούν.

Αυτό δεν μεταφράζεται βέβαια στο ότι είναι ένας μοναχικός καβαλάρης και μονόχνοτος τύπος. Αντιθέτως, στις ζωντανές του εμφανίσεις χρησιμοποιεί κανονικά μουσικούς και ο ίδιος αναλαμβάνει κυρίως το drum kit, προσφέροντας ιδιαιτέρως δυναμικά και ιντριγκαδόρικα live, τόσο για το αυτί όσο και για το μάτι, μιας και συχνά-πυκνά τα ντύνει με ανάλογα visuals.

Αρχικά υιοθέτησε το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Manitoba το οποίο διατήρησε μέχρι το 2004 όταν ο τραγουδιστής των proto-punks Dictators, Handsome Dick Manitoba, σε μία έξαρση ανοιχτών οριζόντων και ρεαλισμού, θεώρησε πως ο καναδός μουσικός καπηλεύεται την φήμη του. Το να συγκρίνεις το ύφος και το target group των δυο τους είναι το λιγότερο άτοπο (για να μην πω τίποτα πιο βαρύ), έλα όμως που ο Dan Snaith όντας προφανώς ο νοήμων της υπόθεσης, αποφάσισε να αποφύγει τις αμφιβόλου αποτελέσματος και δαπανηρές δικαστικές διαμάχες και να αλλάξει το "όνομά" του. Διάδοχος το τωρινό Caribou και πηγή έμπνευσης ένα ταξίδι με όχημα μια ουσία που ονομάζεται LSD...

Το ντεμπούτο του Start Breaking My Heart κυκλοφόρησε το 2001 από την εταιρεία Leaf και ο ήχος του είναι ένα μίγμα ηλεκτρονικών ήχων και jazz τεχνοτροπιών που συγγενεύει με τον Four Tet, τους Mum , τα συγκροτήματα της Morr, τους Boards Of Canada και αρκετούς ακόμα. Όντας ένα εξαιρετικό άλμπουμ, μαγεύει τον ακροατή με την ρέουσα downtempo ατμόσφαιρά του αλλά δεν προμηνύει με τίποτα τον οργασμό έμπνευσης και μουσικής σύλληψης που θα ακολουθήσει στο Up In Flames του 2003.

Στο Up In Flames, ο Snaith δημιουργεί ένα ρηξικέλευθο χαρμάνι ήχων που εξαπλώνεται σε ένα μεγάλο εύρος του μέχρι τότε μουσικού γίγνεσθαι, επηρεασμένο από πολλά αλλά όχι απαραίτητα ομοιογενή στοιχεία. Οι ποπ μελωδίες των Beatles, οι φωνητικές αρμονίες των Beach Boys, το rhythm section των kraut γερμανικών μπαντών, τα funk breaks των 70s, το χασιματικό φόντο της free jazz, η αναρχία και η παντελής έλλειψη ορίων της ψυχεδέλειας. Για να το αποδώσουμε εντελώς απλοϊκά, παίζει σαν ροκάς, σαμπλάρει σαν χιπχοπάς, σκέφτεται σαν τζαζίστας και κατά βάση είναι ηλεκτρονικόβιος.

Το 2005 ηχογραφεί το The Milk Of Human Kindness στο οποίο επικρατεί μία αυξανόμενη τάση χρήσης της kraut/motorik μετρονομίας σε σχέση με τις ψυχεδελικές 60s αναφορές του Up In Flames. Συγκεκριμενοποιείται περισσότερο η φόρμα των κομματιών και μετριάζεται η χαοτική διάσταση του προηγούμενου album, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η μουσική που γεννάει το μυαλό του Snaith μπήκε σε καλούπια. Και πώς να συμβεί αυτό όταν τα Lord Leopald και Pelican Arrows πχ θα τα ζήλευαν πολλοί hip hop παραγωγοί ενώ τα Bees και Barnowl θα έκαναν τους Neu να ξαναπιάσουν τα όργανά τους. Το Hello Hammerheads επίσης θα προκαλούσε ιδιαίτερη αμηχανία σε όσους στύβουν το κεφάλι τους για να βρουν μια καλή φολκ-ποπ μελωδία.

Στο Andorra του 2007, εξελίσσοντας ακόμη παραπέρα αυτό που ξεκίνησε στο Up In Flames, παραδίδει άλλο ένα κομψοτέχνημα στους απανταχού διψασμένους για κάτι καινοτόμο. Με περισσότερο φως να λούζει τα πάντα και μία αρκετά σαφή εικόνα αυτού που θέλει να παρουσιάσει, ανεβάζει πάλι τον πήχη σε δυσθεώρητα επίπεδα κάνοντας μας να μην μπορούμε να επιλέξουμε το επικρατέστερο ανάμεσα στα δύο άλμπουμ.

Το να αποφασίσεις σε ποιο απέδωσαν καλύτερα οι κόποι του, είναι σα να ρωτάς ένα γονιό ποιο παιδί του αγαπάει περισσότερο. Αν όμως έπρεπε να διαλέξω σώνει και καλά ένα, θα διάλεγα το Up In Flames μιας και σημειολογικά, η ημερομηνία κυκλοφορίας του λέει πάρα πολλά, όπως επίσης και το σοκ του να ακούς ένα τέτοιο μίγμα για πρώτη φορά. Άλμπουμ σαν κι αυτό άνοιξαν το δρόμο στο περσινό υπερεπιτυχημένο Merriweather Post Pavillion των Animal Collective που προκάλεσε ιντερνετικό και όχι μόνο χαμό στα μουσικά δρώμενα.

Πριν λίγους μήνες και αφού προηγουμένως μέσω του προσωπικού του site, έδωσε το κομμάτι Odessa ως δείγμα του επερχόμενου άλμπουμ, κυκλοφόρησε το Swim. Η αλλαγή κατεύθυνσης είναι κάτι περισσότερο από εμφανής, μιας και απ' ό,τι φαίνεται θέλησε ο ίδιος να αναβιώσει τους ήχους των αρχών της δεκαετίας του '90, με τους οποίους μπήκε στο κόλπο αν θυμάστε. Η Warp, το παραδοσιακό techno, το acid house και μία πιο απογυμνωμένη πλαστική ατμόσφαιρα, βρήκαν και πάλι αποθεωτική υποδοχή αποδεικνύοντας ότι η φαρέτρα του Caribou δεν αδειάζει από ιδέες.

Στα δέκα και κάτι χρόνια της γεμάτης κορυφές πορείας του, διαπιστώνουμε πως δύο είναι τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν και έχουν κάνει τη μουσική του σίγουρα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δείγματα γραφής των 00s. Πρώτον η πολυσυλλεκτικότητα των ήχων που επιλέγει ως συστατικά και δεύτερον, αυτό που πάντα χαρακτήριζε τους ανθρώπους που έσπρωχναν τον κόσμο παρακάτω: η πηγαία ανάγκη για εξέλιξη και πρόοδο. Καλώς ή κακώς, το να αποκτήσεις μια ταυτότητα και να τη διατηρείς αναπαράγοντας μανιέρες δεν είναι τόσο δύσκολο και ριψοκίνδυνο όσο το να επαναπροσδιορίζεσαι και να εκτίθεσαι από την αρχή. Ακόμη και αν πχ το Swim δεν μου προκάλεσε τον ίδιο ενθουσιασμό με το Andorra, επικροτώ ασυζητητί το γεγονός ότι ο Caribou δεν είναι διατεθειμένος να χαλιναγωγήσει τη σκέψη του αλλά ορθά κάνει κάθε φορά του κεφαλιού του, κερδίζοντας σεβασμό και αναγνώριση.

Είμαι σίγουρος πως κάποια μέρα, όταν θα θεωρείται κλασσικός και οι μουσικές του θα προσδιορίζουν μια ολόκληρη εποχή, στην οποία έπεσαν κάθε είδους τείχη μεταξύ των μουσικών ειδών, η θέση του δεν θα είναι και πολύ μακριά από τους προγενέστερους μεγαλόπνοους δημιουργούς που ανά καιρούς ο ίδιος χρησιμοποιεί ως αναφορά (βλ. John Coltrane, Pharoah Sanders). Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα όμως, υπάρχει άπλετος χρόνος να τον ανακαλύψετε και να χαθείτε στον υπέροχο και απροσδιόριστα συναρπαστικό κόσμο του.
_____

[Πρώτη δημοσίευση: mov., Ιούνιος 2010]