Charles Manson: Η μουσική στο κεφάλι του

Μπορεί ένας άνθρωπος που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ορφανοτροφεία, αναμορφωτήρια και φυλακές να είναι αρκετά ευαίσθητος για να ασχολείται με την τέχνη ή, ειδικότερα, να κατακτήσει τον κόσμο μέσω της μουσικής του; Στην περίπτωση του Charles Manson η μάλλον ρητορική αυτή ερώτηση απαντήθηκε από τον ίδιο και μάλιστα καταφατικά. Ξεκίνησε ως ένα όνειρο που σύντομα εξελίχθηκε σε βεβαιότητα και αφού πέρασε στο στάδιο της εμμονής, όταν αποδείχτηκε ανεκπλήρωτο, έφτασε μέχρι την εκ προθέσεως ανθρωποκτονία.

Ο ανυπότακτος κος Manson

Ο Charles Milles Manson γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1934 και πέθανε στις 19 του ίδιου μήνα του 2017. Σε ηλικία 17 ετών οδηγήθηκε για μία ακόμα φορά σε αναμορφωτήριο, επειδή υπό την απειλή ξυραφιού σοδόμισε ένα αγόρι. Ενώ ήταν έγκλειστος στη φυλακή από το 1960 έως το 1967, γοητεύτηκε από τους The Beatles και έμαθε να παίζει κιθάρα, ενώ παράλληλα μελέτησε τη Βίβλο, τη Σαϊεντολογία, τη Μασονία και δύο καθοριστικά βιβλία: το “How to Win Friends and Influence People” του Dale Carnegie και το επιστημονικής φαντασίας “Stranger in a Strange Land” του Robert A. Heinlein, μέρος της πλοκής του οποίου σύντομα επρόκειτο να μετουσιωθεί ως κοσμοθεωρία του και να εφαρμοστεί στην πράξη με την δημιουργία της αποκρυφιστικής σέκτας που ονόμασε Οικογένεια. Η τελευταία αναφορά γι’ αυτόν στη φυλακή ήταν: «Έχει καταλήξει στο να αγαπά την κιθάρα του και τη μουσική».

Η αποφυλάκιση του 1967 και οι hippies

Στις 21 Μαρτίου του 1967, μετά την απόλυσή του από τις φυλακές του Terminal Island, ταξίδεψε μέχρι την περιοχή Haight-Ashbury του Σαν Φρανσίσκο, όπου διαβίωναν κάθε λογής counter-culture άτομα. Εκεί προσπάθησε να ενταχθεί στην ανθηρή και καθοριστική για την περίπτωσή του, όπως έμελλε σύντομα να αποβεί, ψυχεδελική rock σκηνή της Δυτικής Ακτής. Ήταν 32 ετών και διψούσε να ζήσει όσα είχε στερηθεί κατά τα πολυετή χρονικά διαστήματα που δεν ήταν ελεύθερος. Περιπλανήθηκε φτάνοντας στο Berkley, όπου έζησε μαζί με hippies, δοκίμασε LSD και διέδιδε ότι είχε την εμπειρία της σταύρωσης του Ιησού, απαγγέλλοντας από μνήμης χωρία της Βίβλου και ισχυριζόμενος ότι είναι ο Υιός του Ανθρώπου (Son of Man). Ως χειριστική προσωπικότητα με προφανές ελκυστικό για την εποχή hippie guru στυλ, αμέσως περιτριγυρίστηκε από αρκετούς ανθρώπους και κυρίως γυναίκες, που επιθυμούσαν να αφιερώσουν τη ζωή τους σε κάποιον ηγέτη. Συχνά ανεβοκατέβαινε τη λεωφόρο Telegraph, προσελκύοντας με τη μουσική του αρκετές θαυμάστριες. Πρώτη ήταν η Mary Brunner, που σύντομα κυοφορούσε το παιδί του, ενώ ύστερα ακολούθησαν οι Ella Jo Bailey, Lynette “Squeaky” Fromme και Patricia Krenwinkel.

Οι γυναίκες, ένα σχολικό λεωφορείο και η Καλιφόρνια

Την εποχή εκείνη ήδη είχαν αρχίσει να παρεισφρέουν στη flower power κοινότητα κάθε λογής εγκληματίες, αποκρυφιστές και διακινητές κυρίως κακής ποιότητας ναρκωτικών ουσιών, με αποτέλεσμα οι συνθήκες διαβίωσης να μην είναι ασφαλείς. Έτσι, μετά το Καλοκαίρι της Αγάπης ο Manson άφησε το Σαν Φρανσίσκο και ξεκίνησε την περιπλάνησή του με ένα σχολικό λεωφορείο στη νότια Καλιφόρνια και το Μεξικό. Συνοδοιπόροι του ήταν τα μέλη της διαμορφωθείσας hippie cult Οικογένειάς του, πολλά από τα οποία τότε εξασφάλιζαν τα προς το ζην χάρη στις πιστωτικές κάρτες των γονέων τους. Οι γυναίκες υπηρετούσαν τυφλά τον Manson, ικανοποιώντας κάθε επιθυμία του. Κι αν το μουσικό του όνειρο παρέμενε ανεκπλήρωτο, δε μπορούσε κανείς να αμφιβάλλει για το ότι ο Manson είχε πληθώρα από groupies.

Η Οικογένεια μετακομίζει στο Spahn Ranch

Τα μέλη της Οικογένειας υπάκουαν τυφλά τον Manson. Σύμφωνα με τις επιταγές του ήταν χορτοφάγα, έκαναν χρήση παραισθησιογόνων, ενώ υφίσταντο καθημερινή πλύση εγκεφάλου. Στις αρχές του 1968 ο Manson επέλεξε ως κατοικία το απομονωμένο, σχεδόν άνυδρο και βραχώδες Spahn Ranch στο Λος Άντζελες. όπου η Οικογένεια ξεπλήρωνε το ενοίκιό της εργαζόμενη στις ενοικιάσεις των αλόγων του ιδιοκτήτη George Spahn. Πλέον, τα κύρια έσοδά της προέρχονταν από κλοπές αυτοκινήτων και επιταγών, αλλά και εμπόριο ναρκωτικών. Στις αγκάλες της εντάχθηκε και ο πρώην συγκρατούμενος του Manson και διακινητής ναρκωτικών Phil Kaufman, ο οποίος επιχείρησε, χωρίς όμως αποτέλεσμα, να ηχογραφήσει τα τραγούδια του Charles και σύντομα αποσχίσθηκε από τη σέκτα, λόγω αδυναμίας συνύπαρξής του με αυτόν.

Ο Bob Beausoleil και οι Milky Way

Γύρω στα τέλη του 1967 ο Manson έπαιξε στο εξαμελές συγκρότημα Milky Way, ύστερα από πρόσκληση του φίλου του Bob Beausoleil, ο οποίος είχε προγενέστερα συμμετάσχει στους Orkustra με τους Terry Wilson (Charlatans) και David La Flamme (It’s a Beautiful Day). Ο Beausoleil είχε μυηθεί στο σατανιστικό κόσμο του Aleister Crowley από τον Kenneth Anger, που είχε άμεση διασύνδεση με τους Keith Richard & Mick Jagger, εμπνέοντάς τους κατά πάσα πιθανότητα για το κλασικό “Sympathy for the Devil”.

Το κοινόβιο σπίτι του Dennis Wilson

Την άνοιξη του 1968 η εικοσιπενταμελής πλέον Οικογένεια σταμάτησε την περιπλάνησή της και εγκαταστάθηκε στο σπίτι της 14400 λεωφόρου Sunset. Όταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού εμφανίστηκε, ο Manson τον υποδέχτηκε στο κατώφλι για να διαπιστώσει ότι ήταν ο Dennis Wilson των Beach Boys και, σε μια ασυνήθιστη αλλά καθοριστική γι’ αυτόν ταπεινωτική κίνηση, αμέσως γονάτισε και του φίλησε τα πόδια. Ύστερα οδήγησε τον κολακευμένο σταρ στα ενδότερα του σπιτιού του, στο οποίο ήδη η Οικογένεια κινούταν σα να ήταν δικό της! Κι αν αναρωτιέστε γιατί ο Dennis δεν κάλεσε την Αστυνομία, σκεφτείτε τον να βλέπει ξαφνικά το σαλόνι του γεμάτο από γυμνές κοπέλες, που έπιναν ποτά, κάπνιζαν χασίς και άκουγαν στη διαπασών τραγούδια των The Beatles. Οι δεσμοί φιλίας των δύο ανδρών αναπτύχθηκαν άμεσα και τις επόμενες ημέρες ισχυροποιήθηκαν λόγω της αδυναμίας που έτρεφαν για τη μουσική και τα νεαρά κορίτσια, αλλά και την κοινή τους αντιπάθεια για τους μαύρους.

O Wilson έδειχνε γοητευμένος από το γεμάτο σεξ και ουσίες τρόπο ζωής που του είχε προσφέρει ο Manson, ο οποίος ακολουθούσε ευλαβικά το πρότυπο «επτά φορές τη μέρα σεξ», μία πριν και μία μετά από κάθε γεύμα και μία ακόμα τα μεσάνυχτα. Μάλιστα, απαγόρευε αυστηρά στις γυναίκες να παίρνουν μέτρα αντισύλληψης. Η όλη νέα διαμορφωμένη κατάσταση ήρθε σε μια στιγμή της ζωής του Wilson, που τον είχε κυριεύσει κατάθλιψη λόγω της φθίνουσας πορείας των Beach Boys και του διαζυγίου του. Όλα αυτά, προς το παρόν αλλά όχι για πολύ ακόμα, κάλυπταν τα μειονεκτήματα και την επικινδυνότητα του να ζεις στο πλευρό ενός τύπου όπως ο Manson, με τον Dennis να δηλώνει σε συνέντευξή του το 1968 στο περιοδικό Rave: «Έχω ένα φίλο, τον Charlie Manson, που λέει ότι είναι ο Θεός και ο διάβολος και του αρέσει να τον φωνάζουν ο Μάγος. Κάποιες φορές ο Μάγος με τρομάζει…»

Το λάθος του Terry Melcher και τα πολυπόθητα sessions

Ενώ τα μέλη της σέκτας αυξάνονταν, o Manson έκλεβε ό,τι μπορούσε από το σπίτι του Dennis. Αυτοκίνητα, λεφτά, ρούχα, φαγητό, ακόμα και τους χρυσούς δίσκους των The Beach Boys. Υπό τη φορτική πίεση του Manson, ο Dennis τον σύστησε σε διάφορους παραγωγούς, προκειμένου να εξετάσουν την πιθανότητα να κυκλοφορήσουν τα τραγούδια του. Καταρχάς, η δουλειά του δεν ενθουσίασε τους Gregg Jackobson, Rudy Altobelli και John Phillips (Mamas & the Papas). Ο Altobelli όμως τον σύστησε στον Terry Melcher, γιο της Doris Day και παραγωγό των The Byrds, ο οποίος κατοικούσε στην οδό 10050 Cielo Drive. Ο Melcher έκανε το λάθος και είδε κάτι θετικό στη μουσική του Manson που κανείς ως τότε δεν είχε διακρίνει και κανόνισε γι’ αυτόν μια προκαταρκτική ηχογράφηση στο στούντιο του Brian Wilson, με προοπτική κυκλοφορίας στην ιδιόκτητη από τους The Beach Boys Brother Records. Τα sessions όμως δεν πήγαν και τόσο καλά, με τον Manson να παραπονείται για πολύ δύσκαμπτους τεχνικούς στούντιο και τη Marylin, σύζυγο του Brian, να θέλει να διώξει τόσο τον άπλυτο Manson που αποκαλούσαν Pig Pen και πηγή μετάδοσης ασθενειών, όσο και το χαρέμι του που αποτελούνταν από γυναίκες, που κατά την ωμή δήλωση ενός τεχνικού «έψαχναν πώς θα πηδηχτούν».

Ένα συμβόλαιο που δεν υπογράφηκε ποτέ

Παράλληλα, ο Manson δεν είχε σταματήσει να συναναστρέφεται μέλη διαφόρων ρατσιστικών, φασιστικών και σατανιστικών συμμοριών, που εμπνέονταν από τις διδαχές του Aleister Crowley, σύμφωνα με τις οποίες υπό προϋποθέσεις ενθαρρυνόταν η τέλεση ανθρωποθυσιών. Μέσα στην ίδια χρονιά, οι The Beach Boys διασκεύασαν το τραγούδι με τον εμπνευσμένο από τη Σαϊεντολογία τίτλο "Cease to Exist" του Manson, κυκλοφορώντας το μάλιστα ως B-side single, αφού το είχαν μετονομάσει σε "Never Learn not to Love" και χωρίς να αναφέρουν το όνομά του στους δημιουργούς του. Κι αυτό ήταν κάτι που δεν άρεσε καθόλου στον Manson. Στη συνέχεια ο Manson προσπάθησε να εξασφαλίσει μέσω του Melcher συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, κατόρθωσε να ηχογραφήσει τρεις φορές σε στούντιο, με σημαντικότερη αυτήν κατά την οποία παρευρίσκονταν οι Dennis Wilson, Terry Melcher και Bob Beausoleil.

Το καλοκαίρι του 1968 ο Manson κόλλησε ένα κυνηγετικό μαχαίρι στο λαιμό του Dennis, ρωτώντας τον: «Τι θα έκανες αν προσπαθούσα να σε σκοτώσω;», με εκείνον να απαντά απερίσκεπτα: «Κάνε το» και, για καλή του τύχη, η πράξη να μην ολοκληρώνεται. Το γεγονός αυτό οδήγησε στο τέλος της φιλίας τους, με τον Dennis να εκμεταλλεύεται την ευκαιρία της περιοδείας της μπάντας του και να φεύγει ανακουφισμένος από το ήδη κοινόβιο του σπιτιού του. Ο θλιβερός απολογισμός αυτής τη φιλίας ανήλθε σε εκατό χιλιάδες δολάρια, αλλά τουλάχιστον ο Dennis είχε μείνει στη μεριά των ζωντανών.

Το White Album και η κοσμοθεωρία Helter Skelter

Λίγο μετά την κυκλοφορία του αποκαλούμενου “White Album” των The Beatles, ο παθιασμένος με αυτό Manson άρχισε να αναπτύσσει μία θεωρία περί συντέλειας του κόσμου, ύστερα από σύγκρουση της λευκής και της μαύρης φυλής την οποία ονόμασε Helter Skelter. Η δε σωτηρία της Οικογένειάς του ήταν εξασφαλισμένη, επειδή ο ίδιος είχε ανακαλύψει μία τρύπα στην έρημο που οδηγούσε σε ένα υπόγειο ποτάμι, την οποία ονόμασε Τρύπα του Διαβόλου και κάλυψε, προκειμένου να μη μπορούν να την αντιληφθούν τρίτοι.

Θεωρούσε τον εαυτό του ως τον πέμπτο Beatle και ένιωθε ότι οι The Beatles του στέλνουν κωδικοποιημένα μηνύματα μέσω των «προφητικών» τραγουδιών του δίσκου. Ειδικότερα, στο “Honey Pie” ξεχώρισε τους στίχους: “Oh Honey pie you are driving me frantic / Sail across the Atlantic / To where you belong”, ενώ από το αγαπημένο του “Sexy Sadie” μετονόμασε τη Susan Atkins σε “Sadie Mae Glutz”. Στο “Blackbird” έβλεπε στους στίχους: “Blackbird singing in the dead of the night / Take these broken wings and learn to fly / You were only waiting for this moment to arise” μια παρότρυνση του Macca στους μαύρους να ξεσηκωθούν. Πιο χαρακτηριστικά όμως θεωρούσε τα “Piggies” και “Revolution 9”, που ανήγαγε σε αλληγορία για το 9ο κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη (Revelation 9) και το συνακόλουθο πόλεμο λευκών - μαύρων, στον οποίο οι μαύροι θα νικήσουν μεν και θα επιβάλλουν μια νέα τάξη πραγμάτων, αλλά τελικά για να επιβιώσουν θα χρειαστούν τη βοήθεια ενός πραγματικού ηγέτη, που δεν θα είναι άλλος από τον εαυτό του. Εκτός από αυτά, θεωρούσε τον Χίτλερ ως χαρισματικό ηγέτη, ενώ απαγόρευε τη «μαύρη μουσική των σκλάβων» και τους δίσκους του Jimi Hendrix. Αποκαλούσε τον εαυτό του διάβολο και όλες τις γυναίκες του μάγισσες, τις οποίες πλέον μεταχειριζόταν ως ζώα.

Οι The Beatles και ο Manson

Όπως είδαμε, μπορεί ο Manson να ήταν φανατικός θαυμαστής των The Beatles, αλλά δεν είχε ποτέ συναντήσει κάποιο από τα μέλη τους. Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε ο John Lennon το 1980 στο Playboy έσπευσε να πάρει σαφείς αποστάσεις από αυτόν: «Ο Manson ήταν μια ακραία μορφή των ανθρώπων που είχαν επινοήσει τη φάση “Paul is dead” ή που είχαν σκεφτεί ότι τα αρχικά γράμματα στο '”Lucy in the Sky with Diamonds” σήμαιναν LSD, συμπεραίνοντας ότι έγραφα για ναρκωτικά». Ο δε Paul McCartney αποκάλυψε ότι ο Manson ήταν η αιτία που το “Helter Skelter” δε συμπεριλαμβανόταν για καιρό στα τραγούδια των The Beatles που έπαιζε στις συναυλίες του, επειδή εκείνος είχε επιλέξει να ονομάσει έτσι την προφητεία του περί του εσχάτου πολέμου μεταξύ λευκών και μαύρων.

Επτά συν μία ανθρωποκτονίες και ο ηθικός τους αυτουργός

Βλέποντας το όνειρο της μουσικής σταδιοδρομίας να ξεθωριάζει και ζώντας μέσα σε μια τέτοια κοινότητα, ήταν θέμα χρόνου το πότε η παραβατικότητα και η χρήση βίας θα οδηγούσε σε ανθρωποκτονία. Πολλές θεωρίες αναπτύχθηκαν για τα αίτια των δολοφονιών που διαπράχθηκαν από την Οικογένεια. Όπως όμως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, οι περισσότερες από αυτές βασίζονταν σε αποσπασματικές και περισσότερο ή λιγότερο λογικές υποθέσεις, οι οποίες δε θα ήταν δυνατό να γεννηθούν σε παρανοϊκά μυαλά, όπως του Manson. Από την άλλη, πιο ασφαλές είναι να αναζητήσει κάποιος τις αφορμές. Κυριότερη από αυτές, όπως προκύπτει από μαρτυρίες μελών της Οικογένειας αλλά και συνεντεύξεις που πήραν από αυτά οι Truman Capote και Ann Louise Bardach, φέρεται να ήταν η σύλληψη του Beausoleil για το βασανισμό και την ανθρωποκτονία του καθηγητή μουσικής Gary Hinman στις 27 Ιουλίου του 1969, ο οποίος αρνιόταν να ενταχθεί στην Οικογένεια. Μία ακόμα εύλογη αφορμή αφορούσε συμφωνίες διακίνησης ναρκωτικών που δεν τηρήθηκαν. Σε κάθε περίπτωση όμως, το άμεσο κύμα δολοφονιών που ακολούθησε, έμοιαζε να ήταν ένα μέσο πίεσης για να αποφυλακιστεί ο Beausoleil.

Στις 8 Αυγούστου κατ’ έμμεση εντολή του Manson και με την προτροπή του “Now is the time for Helter Skelter” τα μέλη της Οικογένειας Tex Watson, Susan Atkins, Linda Kasabian και Patricia Krenwinkel πήγαν να σκοτώσουν τους κατοίκους της πρώην κατοικίας του Terry Melcher που βρισκόταν στην οδό 10050 Cielo Drive του Bel Air, για να τον τρομοκρατήσουν, προκειμένου να μεσολαβήσει για να κυκλοφορήσει ο δίσκος του. Πριν τις δολοφονίες, τα μέλη της Οικογένειας συνήθιζαν να εισβάλλουν στα σπίτια των θυμάτων και να αλλάζουν τις θέσεις κάποιων πραγμάτων, έτσι ώστε οι ένοικοι να το αντιληφθούν αργότερα και να πανικοβληθούν. Πράγματι, δολοφονήθηκαν με βαναυσότητα πέντε άτομα: η ετοιμόγεννη Sharon Tate, οι επισκέπτες της Jay Sebring, Abigail Folger και Wojtek Frykowski, όπως και ο επισκέπτης του επιστάτη Steven Parent. Όταν, μάλιστα, η τρομοκρατημένη Frykowski ρώτησε τον Watson ποιος είναι, εκείνος της απάντησε: «Είμαι ο διάβολος και βρίσκομαι εδώ για δουλειά του διαβόλου». Αξιοσημείωτο είναι το ότι η Tate φερόταν ως μυημένη στη διδασκαλία του Aleister Crowley, ενώ ο σύζυγός της Roman Polanski είχε συν-σκηνοθετήσει τη συναφούς θεματολογίας ταινία “Rosemary’s Baby”. Εγκαταλείποντας το σπίτι τα μέλη της Οικογένειας έγραψαν με το αίμα της Tate στην πόρτα τη λέξη “PIG”.

Την επόμενη νύχτα, επτά μέλη της Οικογένειας σκότωσαν στο σπίτι τους στο Beverly Hills τον ευκατάστατο ιδιοκτήτη σούπερ μάρκετ Leno LaBianca και τη σύζυγό του Rosemary. Αφού σκότωσαν τον Leno, χάραξαν με ένα πιρούνι στο δέρμα του τη λέξη “WAR” και μετά το κάρφωσαν στο στομάχι του. Πριν φύγουν από το σπίτι, έγραψαν με το αίμα των θυμάτων στους τοίχους τη φράση “Death to pigs” και τη λέξη “Rise”, καθώς και πάνω στο ψυγείο ανορθόγραφα τις λέξεις “Healter Skelter”, οι οποίες έπαιξαν κομβικό ρόλο στη διασύνδεση των ανθρωποκτονιών και την ταύτισή τους με τον Manson. Κατ’ εντολή του Manson, τόσο το τελετουργικό των δολοφονιών, όσο και τα ίχνη που αφήνονταν πίσω, έπρεπε να υποδηλώνουν ότι οι δράστες ήταν μαύροι και τα κίνητρα ρατσιστικά εις βάρος των λευκών, ούτως ώστε να εγερθεί φυλετικό μίσος και να αρχίσουν οι συμπλοκές.

Η ετυμηγορία του δικαστηρίου

Στις 19 Απριλίου του 1971 ο Terry Melcher, πιστεύοντας βάσιμα ότι η ζωή του κινδυνεύει από μη φυλακισθέντα μέλη της Οικογένειας, επικαλέστηκε προσωρινή αμνησία και απέφυγε να καταθέσει στο δικαστήριο, το οποίο τελικά καταδίκασε τον national bogeyman Charles Manson και τις συγκατηγορούμενές του Leslie Van Houten, Susan Atkins και Patricia Krenwinkel σε θάνατο για συμμετοχική δράση σε επτά ανθρωποκτονίες από πρόθεση. Ειδικότερα, η ηθική αυτουργία του Manson δεν εδράστηκε στη δια του λόγου πρόκληση της ανθρωποκτονικής απόφασης στους αυτουργούς, αλλά στην έμμεση επιβληθείσα δια της όλης ιδεολογίας του στα μέλη της Οικογένειας. Πριν εκτελεστεί όμως η ποινή τους αυτή μετατράπηκε σε ισόβια με δυνατότητα χορήγησης αναστολής, ύστερα από κατάργηση της θανατικής ποινής με πράξη του 1972 του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Καλιφόρνια. Ο Manson παρέμεινε έγκλειστος στη φυλακή Corcoran μέχρι το θάνατό του.

Ένα όνειρο που δεν έσβησε ούτε στη φυλακή

Σε όλη του τη ζωή και ιδιαίτερα όσο ήταν κρατούμενος ως ισοβίτης, ο Charles Manson ήθελε όλο και περισσότερο να γίνει διασημότερος από τους The Beatles. Μόνο που δεν επιθυμούσε να το πετύχει λόγω του ποινικού του μητρώου ή της ιδεολογίας του, αλλά μέσω της μουσικής του, στην οποία κυριολεκτικά αφοσιώθηκε. Ακούγοντας τα τραγούδια του, γίνεται αντιληπτό ότι δεν ήταν ιδιαίτερα καλός κιθαρίστας, οι στίχοι του συχνά έμοιαζαν αφηρημένοι, οι επιρροές των The Beatles ήταν εμφανέστατες, ενώ ούτε η συνθετική του δεινότητα έμοιαζε προορισμένη για κάτι που αναλογούσε στις προσδοκίες του. Αυτός όμως δεν έπαψε να πιστεύει ότι μουσικά ήταν αληθινά ξεχωριστός. Η μπάντα του στη φυλακή θα μπορούσε να ενταχθεί στον ευρύτερο ψυχεδελικό folk χώρο, ενώ η κιθάρα του εκτίθεται στο Alcatraz East Crime Museum, που βρίσκεται στο Pigeon Forge του Tennessee.

Η κυκλοφορημένη και ακυκλοφόρητη δισκογραφία του

Υπάρχουν διάφορες ηχογραφήσεις του Manson και μελών της Οικογένειάς του, που έχουν δει το φως από το 1969. Σημαντικότερη από αυτές είναι το άλμπουμ “Lie: The Love and Terror Cult” (6/3/1970), την κυκλοφορία του οποίου επιμελήθηκε ο Phil Kaufman, ύστερα από επίμονες παρακλήσεις του Manson μέσα από τη φυλακή. Όταν αρνήθηκαν όλες οι δισκογραφικές εταιρείες που ο Kaufman απευθύνθηκε, συγκέντρωσε 3.000 δολάρια και τύπωσε 2.000 αντίτυπα του δίσκου, που είχε δεκατρία τραγούδια ηχογραφημένα κατά τη διετία 1967-1969. Τα τραγούδια ήταν αυτά που είχαν αρχικά αρέσει στον Terry Melcher και ανάμεσά τους υπήρχε το "Cease to Exist", που ο Manson κατηγορούσε τους The Beach Boys ότι του έκλεψαν. Ο δίσκος συνοδευόταν από ένα πόστερ, υπογεγραμμένο από υποστηρικτές της Οικογένειας συγκρατούμενούς του.

Όπως προαναφέραμε, το καλοκαίρι του 1968 είχε ηχογραφήσει στο προσωπικό στούντιο του Brian Wilson επτά τραγούδια, που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Το 1970 μέλη της Οικογένειας ηχογράφησαν το άλμπουμ “The Family Jams”, που επίσης δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Κατά τα 80s ο Manson έκανε ως ισοβίτης αρκετές ηχογραφήσεις σε κασετόφωνο, τις οποίες προώθησε εκτός φυλακής. Αυτές έγιναν μεταγενέστερα τα cds “Commemoration”, “The Family Sings the Songs of Charles Manson”, “Live at San Quentin” και “The Way of the Wolf”. Ένα απόσπασμα ομιλίας του υπάρχει στο Ελληνικό private cd της Anger Department, ενώ ο Henry Rollins των Black Flag, ύστερα από απανωτά τηλεφωνήματα του Manson, δέχτηκε να τον βοηθήσει στην παραγωγή του τελικά ακυκλοφόρητου άλμπουμ “Completion”.

Στις 7/5/2007 όμως κυκλοφόρησε από την Lupo Records ο δίσκος “The Summer of Hate - The '67 Sessions” με στούντιο ηχογραφήσεις από τις 11 Μαΐου του 1967. Με πρωτοβουλία τους τα μέλη της Οικογένειας Bob Beausoleil και Steve "Clem" Grogan προώθησαν τραγούδια από συναυλίες στη φυλακή, ενώ, τέλος, υπάρχει το μη μουσικό cd “The Wit and Wisdom of Charles Manson” που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο, όπως και άλλες διάσπαρτες κυκλοφορίες που όμως δεν εστιάζονται σε τραγούδια.

Ο Manson ως πηγή έμπνευσης

Μόνο έκπληξη δεν αποτελεί το ότι η όλη βιοτή του Manson ενέπνευσε διάφορους καλλιτέχνες και δη μουσικούς, συγγραφείς και τηλεοπτικούς σκηνοθέτες. Επέλεξα να αναφερθώ σε δέκα τέτοια τραγούδια, δεδομένου ότι έχει ήδη γίνει λόγος για την ιστορία πίσω από το "Never Learn not to Love" (1968) των The Beach Boys.

 

Nine Inch Nails - “The Downward Spiral” (1994)

Το 1992 ο ιδρυτής της μπάντας Trent Reznor των Nine Inch Nails μετακόμισε στο σπίτι της 10050 Cielo Drive, όπου είχε δολοφονηθεί η Sharon Tate, μετατρέποντας μέρος του σπιτιού σε στούντιο, που ονόμασε "Le Pig". Εκεί ηχογράφησε το EP “Broken” που υποστηρίχτηκε από φιλμ με τρομακτικές εικόνες και το άλμπουμ “The Downward Spiral”, από το οποίο προήλθαν τα singles "March of the Pigs" και "Closer", παράλληλα με τα promotional singles "Piggy" και "Hurt", που στο σύνολό τους καταφανώς αναφέρονταν στη δράση του Manson. Αργότερα, όταν η αδερφή της Tate τον ρώτησε αν μένει στο σπίτι για να εκμεταλλευτεί το θάνατο της Sharon, εκείνος σε συνέντευξή του είπε ότι συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι με τις πράξεις του υποστήριξε το έργο ενός εγκληματία και έδειξε να μεταμελείται.

Guns N' Roses - "Look at Your Game, Girl" (1993)

Το τραγούδι αυτό του Manson διασκευάστηκε από τον Axl Rose's και συμπεριλήφθηκε ως hidden track στο δίσκο “The Spaghetti Incident?”.

Ramones - “Glad to See You Go” (1977)

Εδώ η μπάντα μιλά όχι και τόσο εύστοχα για κάποιον που σκέφτεται να «τα ρίξει» σε μια κοπέλα, εκθειάζοντας τον Manson και τραγουδώντας: “Gonna smile I'm gonna laugh / You're gonna get a blood bath / And in a moment of passion / Get the glory like Charles Manson”.

Cabaret Voltaire - "The Covenant, the Sword and the Arm of the Lord" (1985)

Στη συγκεκριμένη περίπτωση έγινε το πρώτο sampling με τη φωνή του Charles Manson σε τραγούδι, το οποίο είχε ως τίτλο την ονομασία ακροδεξιάς παραστρατιωτικής ομάδας που απηχούσε τα ρατσιστικά πιστεύω του Manson.

The Lemonheads - "Your Home is Where You're Happy" (1988)

Η διασκευή αυτή του ομότιτλου τραγουδιού του Manson βρήκε θέση στο δίσκο “Creator”, με τους The Lemonheads να ακολουθούν πιστά το ντέμο χωρίς να αλλάζουν τους στίχους και να τη ντύνουν με ακουστική κιθάρα. Ο Manson μνημονευόταν ως αυτός που έγραψε το τραγούδι, αλλά τα χρήματα από τα πνευματικά του δικαιώματα, σύμφωνα με τη βιογραφία του που έγραψε ο Jeff Gunn, πήγαιναν στον Bartek, γιο της δολοφονημένης Voytek Frykowski.

Crispin Glover - "I'll Never Say Never to Always" (1989)

Ο αγαπημένος εκκεντρικός Crispin Glover, που έγινε γνωστός από την ταινία Back to the Future, άφησε πρόσκαιρα την ηθοποιΐα και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του άλμπουμ “The Big Problem Does Not Equal the Solution, The Solution Equals Let It Be”, όπου υπάρχει το συγκεκριμένο τραγούδι του Manson, που εμπλούτισε με εφέ για να ακούγεται πιο τρομακτικό από ό,τι το πρωτότυπο.

Skinny Puppy - "Worlock" (1989)

Το τραγούδι αυτό προέρχεται από το άλμπουμ “Rabies” και περιλαμβάνει ένα κλιπ με τον Manson να τραγουδά το "Helter Skelter" των The Beatles.

Marilyn Manson - "My Monkey" (1994)

Εδώ δεν υπήρξε καμία έκπληξη, αφού το «επίθετο» του Marilyn πρόδιδε σαφώς μια σχέση λατρείας που είχε αρχίσει από τα γυμνασιακά του χρόνια. Το τραγούδι αποτελεί διασκευή του "I'm a Mechanical Man" του μέντορά του και υπάρχει στο ντεμπούτο άλμπουμ “Portrait of an American Family”.

Brian Jonestown Massacre - "Arkansas Revisited" (1999)

Συγκεκαλυμμένο μεν, με τροποποίηση των στίχων και την προσθήκη της λέξης "Revisited" στον τίτλο, αλλά όντως είναι το "Arkansas" του Manson. Εδώ δε γίνεται λόγος για εκείνους που κατέλαβαν το νότο και άντρες με μακριές γενειάδες, αλλά οι στίχοι της μπάντας που έχει στο όνομά της τη λέξη «σφαγή» μιλούν για έναν τύπο που επιστρέφει στο Arkansas για να σκοτώσει τους γονείς του, λόγω των συναισθηματικών τραυμάτων που του προκάλεσαν κατά την παιδική του ηλικία.

Freddie Hubbard / İlhan Mimaroğlu - "Threnody for Sharon Tate" (1971)

Στην αντίπερα όχθη, ο Freddie Hubbard και το jazz κουιντέτο του μαζί με τον İlhan Mimaroğlu κυκλοφόρησαν τον Αύγουστο του 1971 το σαφούς ανθρωπιστικού και αντιπολεμικού χαρακτήρα avant-garde άλμπουμ “Sing Me a Song of Songmy”, όπου η έμπνευση αντλείται από γεγονότα μαζικών δολοφονιών όπως του πολέμου στο Βιετνάμ, των πυροβολισμών στο Kent State και των φόνων Tate - LaBianca. Για τους τελευταίους γίνεται λόγος στη σύνθεση "Threnody for Sharon Tate".

Άλλες… «παρενέργειες»

Εκτός από τη γενικότερη επίδραση και παρουσία του προσώπου του Manson σε κάθε είδος ρουχισμού, κάποια εποχή το βλέπαμε πολύ συχνά σε μπλουζάκια που φορούσαν punks, όπως και ο μάλλον εμμονικός με αυτόν Axl Rose, που το φόρεσε σε διάφορες αποχρώσεις. O John Moran υπέγραψε τη “The Manson Family: An Opera” το 1990, ενώ οι The Monkees είχαν βρεθεί στο επίκεντρο ενός πολύ διαδεδομένου αναληθούς αστικού μύθου, που ήθελε τον Manson να έχει περάσει από ακρόαση για τη θέση στη μπάντα που τελικά κατέλαβε ο Peter Tork. O δε Neil Young είχε κάποτε χαρακτηρίσει τον Manson ως το νέο Bob Dylan!

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις

Σε κάποια μυαλά υπάρχουν ανεξερεύνητοι διάδρομοι, σίγουρα μυστηριώδεις και κάποιες φορές τρομακτικοί. Αυτό του Manson προσφέρθηκε για μελέτη, με αποκορύφωμα το true crime documentary “Manson: Music from an Unsound Mind” (2019), που ασχολείται με την εμμονή του διαβόητου Charles να γίνει rock star, τη θέση του στη μουσική σκηνή του Λος Άντζελες, τους διάσημους μουσικούς που συνεργάστηκαν μαζί του, την τραγική φιλία του με τον Dennis Wilson, όπως και τις καταστροφικές συνέπειες που είχε η συνειδητοποίηση ότι τα όνειρά του για μουσική καριέρα θα μείνουν ανεκπλήρωτα.

Πού είναι τώρα;

Μπορεί ο Manson να μην έγινε ο rock star που ονειρευόταν, αλλά σίγουρα είναι μια τελείως αρνητική, πλην όμως, χαρακτηριστική φιγούρα των 60s, που επιβεβαίωσε την άποψη των συντηρητικών της εποχής «Όποιος είναι hippy, είναι επικίνδυνος». Η “Sexy Sadie” Susan Atkins, αφού έγινε ξαναγεννημένη Χριστιανή μέσα στη φυλακή, άφησε την τελευταία της πνοή στις 24 Σεπτεμβρίου του 2009. Ο σύζυγός της δήλωσε ότι η τελευταία λέξη που ψιθύρισε ήταν: «Αμήν». Ο Tex Watson έγινε εφημέριος στο σωφρονιστικό κατάστημα όπου ακόμα κρατείται, με την πολιτεία της Καλιφόρνια να του έχει αρνηθεί δεκαοκτώ φορές τη χορήγηση αναστολής.

Η Leslie Van Houten εργάστηκε από τις αρχές των 70s μαζί με τις Susan Atkins και Patricia Krenwinkel με την κοινωνική λειτουργό Karlene Faith, η οποία στο βιβλίο που αργότερα έγραψε ανέφερε ότι τα κορίτσια ήταν θύματα και προσπάθησε να συμβάλει στην αποφυλάκισή τους. Έγραψε ακόμα και ότι δύο από αυτά, σύμφωνα με όσα τους είχε πει ο Manson, νόμιζαν πως όταν ξεσπάσει ο πόλεμος των λευκών εναντίον των μαύρων θα βγάλουν φτερά και θα γίνουν νεράιδες για να σωθούν.

Στις 26 Μαΐου του 2022 χορηγήθηκε μεν στην Krenwinkel αναστολή εκτελέσεως του υπόλοιπου ισόβιας κάθειρξης, πλην όμως αυτή θα παραμείνει κρατούμενη μέχρι τις 23 Οκτωβρίου, επειδή μέχρι τότε είναι στην αρμοδιότητα του κυβερνήτη Gavin Newsom να επικυρώσει, ακυρώσει, τροποποιήσει ή αγνοήσει τη συγκεκριμένη απόφαση. Αυτό το χρονικό διάστημα αβεβαιότητας, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ισοδυναμεί σε πόνο και αγωνία με τις δεκαετίες που η Krenwinkel έχει ήδη περάσει πίσω από τα σίδερα.

Όλοι οι άλλοι πρωταγωνιστές της τραγικής αυτής ιστορίας είναι νεκροί. Είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά.