Chicago - μέρος δεύτερο

I am gonna post-rock you tonight...
θα μπορούσε να ουρλιάζει ο John McEntire στα live των Τortoise, δεν πιστεύω όμως να συνηθίζει να το κάνει. Αφήστε που και για το χαρακτηρισμό αυτό ένας δημοσιογράφος ευθύνεται (Αλήτες- Ρουφιάνοι-...). Τα βέλη -ή οι ευχαριστίες- σας στον Simon Reynolds παρακαλώ ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο κυκλοφορεί στην πιάτσα τον όρο και τελικά εξελλίσσεται σε "νονό" της σκηνής, τον οποίο όμως κανείς δεν ευχαριστεί για αυτή του την πράξη! Τελικά τι πάει να πει post -διαλογίζεται ορθώς ο John Corbett-, και καταλήγει ότι το επίθετο δε φαίνεται να αναφέρεται τόσο στο ότι "κάτι έρχεται μετά από κάτι άλλο", αλλά στο "κάτι άλλο που υπήρχε πριν" (μα καλά πριν εκεί υπήρχε το punk, γιατί δεν το βγάζανε ...post punk!!!!). Τελικά βέβαια το να κάθεσαι να αναλύεις τη σημασία και την χρησιμότητα των κατηγοριοποιήσεων στη μουσική σε αδιέξοδο οδηγεί πάντα. Τα ίδια πάνω κάτω δεν ισχύουν και για τον όρο trip-hop; Το αστείο είναι ότι οι του Σικάγο θεωρούν τη ταμπέλα που τους κόλλησαν και τη διαιώνιση αυτής ως κόλπο των Ευρωπαίων, οι οποίοι βλέποντας από απόσταση το τι γίνεται στο Σικάγο, είχαν ανάγκη να το οριοθετήσουν για να μπορέσουν να το κατανοήσουν καλύτερα. Ο όρος post rock έχει καταντήσει σχεδόν μισητός ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούνται ενσαρκωτές του. Πολλοί προτιμούν να συνεχίζουν να αναφέρονται στη μουσική τους ως απλά "ροκ", άλλοι δεν ενδιαφέρονται για όλα αυτά, όλοι όμως συμφωνούν ότι ο Reynolds που εφηυρε τον όρο δεν είναι δα και καμμιά ιδιοφύα... Βρε κοίτα να δεις εμπάθεια... Πάντως σε μια έκρηξη ειλικρίνειας ο Tim Kinsella (Joan of Arc) παραδέχεται ότι ο όρος τελικά ψιλοβολεύει, "άλλωστε αν χρησιμοποιούσαμε τίποτε κλασσικούς όρους για την περιγραφή του πειραματικού ήχου, όπως ο όρος "fusion" για παράδειγμα, τότε με τη μία θα θυμίζαμε "βαρετή μουσική", είτε ως ροκ, είτε ως jazz", δηλώνει και συμφωνούμε απόλυτα μαζί του. Post rock λοιπόν... τι να κάνουμε... αφού τώρα ήδη έχει επικρατήσει για τα καλά!.

Yes, but what are you gonna do exactly?...
θα μπορούσε να απαντήσει, υπό μορφή ερώτησης, ένα ανήσυχο και "υποψιασμένο" κοινό, αν τελικά ο Mc Entire έλεγε την παραπάνω φράση. Έτσι όμως φτάνουμε στο ερώτημα, τι περιλαμβάνει τελικά ο φάκελος post rock; Τον τραχύ και ακατέργαστο ήχο των U.S. Mapple ή τους τζαζιστικούς πλέον προσανατολισμούς των Tortoise. Και οι lounge μπαλλάντες με καταγωγή Μπακαρακική του Jim O Rourke, όπως το "Something big" από την περσινή του δουλειά, είναι δείγμα τυπικού post rock, ως έργο του πρώτου τη τάξει μουσικού της σκηνής ή κάτι τέτοιο είναι αυθαίρετο ακόμη και ως σκέψη;.
Συλλογιζόμενοι πάνω σε δεδομένα ρεαλιστικά και με σκέψη λίγο-πολύ "πιουρίστικη" μπορούμε να περιορίσουμε τον όρο post-rock στα όρια του κιθαριστικού πειραματικού ήχου, με πινελιές ή και υποστρώματα θορύβου, με τάσεις εσωτερικής και εξωτερικής εξερεύνησης, με άμεσες αναφορές στο avant-punk κίνημα ή σε πιο αμιγώς ροκ καταστάσεις και με τάσεις "παροξυσμού" ενίοτε... Σε όλα τα παραπάνω με άνεση χωράνε τα ονόματα των Slint, των June of 44, των Eleventh Dream Day, των For Carnation πλέον κ.λ.π. Γιατί όμως να μην έχουν μια θέση εδώ και οι Scenic, ή οι Cul de Sac -που δρουν εκτός ορίων της πόλης; Και πώς γίνεται να μένουν από έξω οι Tortoise με τη μορφή που τώρα πια δίνουν στον ήχο τους, ή οι Brokeback που ουσιαστικά είναι οι Eleventh Dream Day; Αν ορίσουμε αντιστρόφως το post-rock ως φύσει πειραματική μουσική με βάσεις όμως που παρεκλίνουν σημαντικά από τα όρια του ροκ -κιθαριστικού- ήχου και αναζητούνται από το Kraut rock των Can, στο ambient του Eno και από εκεί στo τμήμα εκείνο της jazz ιστορίας που είναι ακόμη καλά κρυμμένο στο παρελθόν, τότε το πράγμα μπερδεύεται ακόμη περισσότερο, έχουμε νέες εισόδους και εξόδους ονομάτων και πάλι κάπου δεν καταλήγουμε. Αφήστε που τελικά με οποιοδήποτε σχηματισμό, με κάθε συνδιασμό εννοιών και αναφορών οι Flying Lutenbakers μένουν τελικά έξω από το παιχνίδι... .
<

> Φτάνουμε λοιπόν -έστω και κάπως αυθαίρετα- στο συμπέρασμα ότι το ηχητικό στοιχείο δε δύναται να λειτουργήσει ικανοποιητικά ως σύνδεσμος. Όση καλή θέληση και ανεκτικότητα και να επιδείξει κανείς τελικά το "Live from a shark cage" του Papa-M, δε συναντάει ηχητικά και μουσικολογικά το "Talker" των U.S.Maple. Οι δύο δίσκοι όμως τέμνονται σε επίπεδο "ιδεολογικό". Έχουν ως κοινό στοιχείο το ότι παίζουν στις παρυφές της σύγχρονης μουσικής, χωρίς όμως να εντάσσονται στους κόλπους της. Αμφισβητούν και αμφισβητούνται, επιμένουν στην εξερεύνηση των ορίων της μελωδικής έντασης από τη μία και του εσωτερικού θορύβου από την άλλη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει και ένας λανθάνων διπολισμός στη σκηνή του Σικάγο. Από τη μία η Skin Graft με τους ταραξίες θορυβοποιούς της, τα "κακά παιδιά" της όλης φάσης, και από την άλλη οι "διανοούμενοι" όπως συγκεντρώνονται στη συλλογή της Γερμανικής Clearspot "Chicago 2018 -It's gonna change...". Και πάλι όμως όλο αυτό το κατασκεύασμα καταρρέει πολύ εύκολα, μες από δυο τρία παραδείγματα. Και το "πολεμάει" και ο ίδιος ο Jim O' Rourke με το να είναι ταυτόχρονα "στρατηγός" και στα δύο στρατόπεδα! Ο Albini πάλι τους χαρακτηρίζει όλους -μα όλους- 100% ροκ συγκροτήματα και τελικά πάλι φτάνουμε στις κατηγορίες ενάντια στον Reynolds ότι τα έκανε όλα για να ευνοήσει την προσωπική του καριέρα ως ροκ γραφιάς... Άλλωστε εδώ που τα λέμε οι Eleventh Dream Day είναι αρκετά προσκολλημένοι σε παραδοσιακές ροκ φόρμες... και είναι και Βετεράνοι, τι θέλουν εδώ με το "νέο αίμα";.

Και βέβαια μην διανοηθείτε να πιάσετε καν την υπόθεση της "πιστότητας" και κατά πόσο αυτή στο Σικάγο είναι... υψηλή ή χαμηλή. Αν μπούμε και σε αναλύσεις γύρω από το lo-fi των Plush και των Pullman, και το high-high fidelity του Bundy K. Brown και του Bobby Conn, αγγίζουμε τα όρια της αυτο -επιδιωκόμενης -μουσικολογικής- τρέλας, για να μην πω βλακείας.

Όπως σωστά επισημαίνει ο Steve Albini, αυτοί ζουν και δημιουργούν εκεί πέρα και ποιοι είμαστε εμείς για να τους εξηγήσουμε πως έχουν τα δικά τους πράγματα; Λογικό μου ακούγεται αυτό. Κρατάμε λοιπόν την ταμπέλα, να μας βοηθάει να μικραίνουμε την απόσταση, και αφήνουμε τους ορίζοντες πολύ πολύ ανοιχτούς. Οι June of 44 είναι πανκ συγκρότημα και post-rockers βέβαια. Οι Isotope 217 είναι minimal τζαζίστες και φυσικά παίζουν post-rock, ο δε Sam Prekop συνθέτει χαρούμενη tropical-pop και θεωρείται μέγας past-ροκάς! Και όλα αυτά αν και ακούγονται παράδοξα δεν είναι καθόλου. Γιατί το σημαντικό είναι ότι εκεί στο Σικάγο επικρατεί όχι απλά ελευθερία, αλλά σχεδόν μουσική αναρχία. Πράγμα τελικά υπέροχο και κατά τα φαινόμενα πολύ αποτελεσματικό. Γίνονται δεκτά τα πάντα και τίποτε δεν αντιμετωπίζεται με σνομπισμό ή καχυποψία. Το Σικάγο μοιάζει να λειτουργεί και αυτό πρέπει να βάλει σε σκέψεις τους απ' έξω και όχι τους από μέσα.
<

> Τα πράγματα δείχνουν τελικά να έχουν μπερδευτεί με τρόπο απολαυστικό και αν προσπαθήσετε να φτιάξετε ένα γενεολογικό δέντρο της σκηνής θα το διαπιστώσετε. Οι June of 44 διαπιστώνεις τελικά ότι είναι super-group με μέλη από Lungfish, Hoover, Codeine και Rodan!. O John McEntire βρίσκεται παντού και τελικά αναρωτιέσαι αν οι Tortoise είναι το συγκρότημα του ή κάποιο περιστασικό project! Με τον Bundy K. Brown είναι η rhythm section (μπάσο -ντραμς κατά σειρά εμφανίσεως) των Gastr De Sol, που όμως είναι το συγκρότημα του David Grubbs, άλλα και ο Jim O Rourke είναι δυνατό να έχει ρόλο κομπάρσου... αν αυτό δεν είναι dream-team τότε τι είναι; Ο Douglas Mc Cobs δεν είναι μόνος του οι Eleventh Dream Day, άλλα είναι οι Brokeback, και προέρχεται και από τη μητέρα-πατρίδα, τους Tortoise δηλαδή! Στο δε δεύτερο αλμπουμ των τελευταίων έχουμε την προσθήκη ενός κιθαρίστα που ακούει στο όνομα David Pajo, κατευθείαν από τους Slint και πλέον γνωστός ως PAPA-M (ή μήπως ως AERIAL-M;). Οι Pullman πάλι είναι ο τύπος από τους Come ή λανθάνω; Μάλλον δίκιο έχω, άλλά οι Dirty 3 είναι Αυστραλοί, οπότε τι γυρεύει ο Mick Turner στο Σικάγο (και η αλεπού στο παζάρι ;). H δε Skin Graft είναι η "πληγή" της πόλης με Flying Luttenbakers, Miss High Heels, Lake of Dracula κ.λ.π. να ηλεκτρο-σοκάρουν τους πάντες. Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστούν εώς και ατάλαντοι, παίρνουν από Coleman μέχρι Neubauten και τους μετατρέπουν σε... death metal. Ναι, αλλά αν είναι έτσι, γιατί τους βοηθάει ο Βrown, τι έχει να κερδίσει; Και υπάρχουν και κάτι φλώροι στην όλη φάση με ακουστικές μπαλλάντες στυλ Canterbury και καλοκαίρια της αγάπης και φολκαδούρα παλαιολιθική (Plush, Ghost...). Και οι Joan of Arc είναι πιο πιτσιρικάδες άλλα έχουν αρχίσει και αυτοί τα project... Όχι αυτό δεν είναι όλο το Σικάγο σε μία παράγραφο, έχω αφήσει πολλά από έξω. Το θυμάστε εσείς ότι το tilt του μέγα-Scott Walker κυκλοφορεί στην Αμερική από την Drag City; Και πού ηχογραφήθηκε... με ποιούς;.

<>Έ-λ-ε-ο-ς!!! Η ζωή είναι ωραία τη νύχτα....
και για τη νύχτα στο Σικάγο -αν και δεν έχω πάει ποτέ- θα σας πρότεινα το Rainbow. Κατ'αρχήν είναι μια χαρά μέρος για να πάτε να τα πιείτε, και αν είστε τυχεροί μπορεί να σας τα σερβίρει και ο Rick Rizzo από τους Eleventh Dream Day. Και μόλις τώρα είναι που αναρωτιέστε αν ο τύπος στην πόρτα δεν... έμοιαζε απλά με τον John Mc Entire... Όλα αυτά ίσως να είναι πιθανά, ίσως πλέον όχι και να κινούνται στη σφαίρα του μύθου και της κινηματογραφικής φαντασίας. Ακόμη όμως και αν δεν πάτε ως το Σικάγο, για τσεκάρετε το μπαρ στη νέα ταινία του Steven Frears. Ναι μιλάω για τη μεταφορά του βιβλίου του Nick Hornby "High Fidelity"! Ένα τυπικά Βρετανικό βιβλίο, γίνεται ταινία στην Αμερική και ειδικότερα στο Σικάγο. Το γιατί δεν πιστεύω να το αναρωτιέστε ακόμα... Και το δισκάδικο θα είναι πιστό -αντίγραφο ενός παλιού της Drag City, και πλήρως διακοσμημένο με υλικό της εταιρείας! Για αυτό και οι πιο πάνω τύποι δουλεύουν σε αυτά τα πόστα σήμερα. Για αυτό στο κοινό βρίσκονται οι Sam Prekop, Bobby Conn, Liam Hayes κ.α. Και για αυτό και οι πρωταγωνιστές συζητάνε για τους Royal Trux. Α ναι... σωστά. Royal Trux είναι αυτό που ακούγεται να παίζει... μα γιατί τόση ώρα δε σας μίλησα για τους Royal Trux;