Δέκα με τόνο

To 1981, σε ηλικία 12 ετών, άκουσα το Enolagay. Για ένα χρόνο κάθε φορά που το άκουγα (περίπου 20 φορές τη μέρα) ένιωθα έτοιμος να πετάξω, όπως μόνο στα δώδεκα μπορεί να νιώσει κανείς. Η μοναδική φορά που ένιωσα περίπου έτσι ακούγοντας ένα τραγούδι ήταν 19 χρόνια μετά, το 90, με το Heavenly Pop Hit. Το τέλειο ποπ τραγούδι. Το καλύτερο τραγούδι των 90s, και ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, που ηχογραφήθηκε στα 80s (so much για την εκτίμηση που τρέφω για τη δεκαετία). Το τραγούδι που θα σκότωναν για να το έχουν γράψει ο Paul McCartney και ο Brian Wilson, έστω κι αν παίζει να μην το έχουν ακούσει ποτέ. Το τραγούδι που θα στιγμάτιζε τους Chills σαν one hit wonders αν δεν ήταν, φευ, no hit wonders.

Το 999% των ιστοριών των μουσικών είναι ιστορίες αποτυχίας και ματαίωσης. Για κάθε Καραντίνη που εμφανίζεται στο Μέγαρο και παίρνει όποιες δουλειές θέλει υπάρχουν 999 μπουζουξήδες που σαπίζουν στα σκυλάδικα της εθνικής και της επαρχίας. Για κάθε Bruce Springsteen που γεμίζει γήπεδα και κάνει τον κόσμο να παραληρεί υπάρχουν 999 Martin Phillipps που θα παίζουν πάντα σε club, άντε και θέατρα, και θα τους τρώει πάντα το ότι η αξία τους δεν αναγνωρίστηκε, όσο και αν ένα μικρό κοινό φανατικών (σαν εμένα) τους λατρεύει. Ο Martin δεν το άντεξε αυτό και παραλίγο να γίνει η καταστροφή του.

Ωστόσο άντεξε, ανέκαμψε και επέστρεψε. Δηλώνω αδυναμία να συγκρίνω τα καινούργια τραγούδια με (προτιμώ) τα παλιά τους. Σίγουρα είναι πανέμορφα ποπ κομψοτεχνήματα (όπως αντιλαμβανόμαστε την ποπ εγώ και κάτι φίλοι μου τέλος πάντων), σίγουρα είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς, σίγουρα θυμίζουν Chills (με την καλή έννοια) αλλά δεν έχουν περάσει τη δοκιμασία του χρόνου, και επιπλέον όταν είσαι τόσο πολύ δεμένος συναισθηματικά με μια περίοδο δυσκολεύεσαι να δεις με το ίδιο μάτι κάποια επόμενη. Το έπαθα με τους Jam που λάτρευα στα 14 και όταν ο Weller έφτιαξε τους Style Council εξοργίστηκα (έγραψα και ένα γράμμα στο Ποπ&Ροκ τότε για το οποίο θα ντρέπομαι για πάντα).

O bona fide φίλος και σύντροφος στο mic Αντώνης Ξαγάς έχει επανειλημμένα στηλιτεύσει όλους εμάς που θεωρούμε ότι η ποπ που θα σάρωνε τα charts έπρεπε να είναι οι Chills και άλλοι σαν τους Chills και αν ήταν έτσι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Δεν τον αδικώ, ο ελιτισμός δεν είναι καλό πράγμα. Δεν θα απολογηθώ όμως για αυτό που είμαι. Δεν αντέχω τους διάφορους Jason Donovan και Justin Bieber, και δε νομίζω να πειράζω κανέναν. Live and let live που είχε πει και ο Arthur Lee, μουσικός πρόγονος του Martin, ειρήσθω εν παρόδω.

Θεωρώ αποκορύφωμα των Chills τα δύο album των αρχών των 90s, Submarine Bells και Soft Bomb, που συμπτωματικά οριοθετούν την εξέλιξη (μπορεί και οπισθοδρόμηση, μεγάλη συζήτηση αυτή) της τεχνολογίας στην ακρόαση, μια που το πρώτο είναι ένα από τα τελευταία μου βινύλια της εποχής και το δεύτερο ένα από τα πρώτα μου CD. Είναι η ακμή και η ωριμότητα του Martin σαν τραγουδοποιού.

Μοιραία λοιπόν από τη λίστα λείπουν κάποια "κλασικά" από τα πρώτα τους singles. Όποιος ψάχνει για τυφλοσούρτη των Chills είναι σε λάθος μέρος. Η λίστα είναι αυστηρά προσωπική. Για όποιον έφτασε ως εδώ και δεν ξέρει ποιοι είναι οι Chills το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσει είναι εδώ.

10. Doledrums
Ένα από τα τελειότερα κομμάτια βρετανικής ψυχεδελικής ποπ έχει γραφτεί από Νεοζηλανδούς και πιστώνεται στον ήχο του Dunedin. Αυτό θα σκότωνε για να το είχε γράψει ο Andy Partridge, και θα μπορούσε αν τον άφηνε η εγκεφαλικότητά του.

9. I'll Only See You Alone Again
Πρέπει να είσαι μεγάλος μάστορας για να ξεκινάς τραγούδι με ρεφραίν. Το έκαναν οι Beatles στο Can't Buy Me Love. Το έκαναν οι ABBA στο Take A Chance On Me. Το έκαναν οι Holland-Dozier-Holland στο Nowhere To Run. Όταν το συνδυάζεις με το teenage angst και φτιάχνεις ερωτικό τραγούδι για τη generation X είσαι ο Martin Phillipps.

8. Come home
To Sunburnt είναι το αποπαίδι των Chills για τους οπαδούς τους. Σίγουρα δεν είναι στο ύψος των δύο προηγούμενων album, αυτό το τραγούδι όμως είναι από τα καλύτερά τους. Εκλεκτικιστική κιθαριστική power pop με βαθιές ρίζες στα βρετανικά 60s, καθόλου τυχαίο το feeling που αποπνέει μια που τύμπανα στο δίσκο παίζει ο ντράμερ των Fairport Convention. Και αυτός ο γυμνός ήχος της κιθάρας στην εισαγωγή!

7. Singing in my sleep
H άποψη των Chills για τη χορευτική μουσική. Ψυχρό, σύντομο και to the point με υπαινικτικές αναφορές στο kraut και την electro-pop. Χωρίς κιθάρες, χωρίς ρεφραίν ένα αουτσάιντερ για το τοπ-10 που ωστόσο μπήκε άνετα με το σπαθί του. Το τραγουδάω στον ύπνο μου εξάλλου.

6. Rolling Moon
Το πρώτο τους single ήταν αυτό που κολλάει περισσότερο ηχητικά με την υπόλοιπη νεοζηλανδέζικη σκηνή μια που μετά ανέπτυξαν το προσωπικό ύφος που τους ξεχώρισε. Μπορεί να ακούγεται πρωτόλειο από παραγωγή (πράγμα όχι απαραίτητα κακό) αλλά είναι εξαιρετικό και απ' όλα τα τραγούδια που είχε μέσα του ο Martin είναι το πρώτο που διάλεξε να βγάλει. Δεν είναι τυχαία αυτά.

5. Look for the good in others and they'll see the good in you
ΟΚ, ακούγεται σαν συμβουλή από εκείνα τα παλιά ημερολόγια τοίχου που είχαν ένα φύλλο για κάθε μέρα ή από fortune cookie. Αλλά δεν είναι έτσι. Μερικές φορές όταν η καρδιά σου είναι αγνή και θέλεις να πεις απλά πράγματα δεν μπορείς να αποφύγεις την κοινοτυπία. Ένα post punk αριστούργημα με keyboards κατευθείαν από τα 60s.

4. Male Monster from the Id
Οι ανδρικές ενοχές ποτέ δεν εκφράστηκαν πιο εύγλωττα. Η εκλαϊκευμένη ψυχολογία των στίχων με τα ορμέμφυτα και τα υποσυνείδητα είναι λίγο κάπως αλλά και πάλι η ειλικρίνεια και οι καλές προθέσεις του Martin κερδίζουν. Οι jangly κιθάρες και το άψογης δομής σόλο το κατατάσσουν στα κλασικά της indie pop.

3. Song for Randy Newman etc.
Η μεγάλη μπαλάντα του Martin δεν είναι ούτε για τον έρωτα ούτε για την απώλεια αλλά για το μάταιο κυνήγι της τελειότητας στην Τέχνη, και συγκεκριμένα στην πιο άμεση μορφή της, το τραγούδι, και το πού μπορεί να σε οδηγήσει. Μην το ψάχνετε, στην τρέλα και στην αυτοκτονία. Wilson, Barrett, Walker, Drake. Το ρεφραίν είναι όλη κι όλη μία λέξη που τα λέει όλα. Πείνα, πείνα, πείνα, πείνα.

2. Wet Blanket
Ξεκινάει με έναν από τους δύο αγαπημένους μου ήχους μπάσου στην ιστορία των ήχων μπάσου άλλος είναι στην εισαγωγή του Glittering Prizes των Television Personalities και διακρίνονται ως "ο μεταλλικός" και "ο ξύλινος"), συνεχίζει χωρίς ρεφραίν και κορυφώνεται στον ουρανό των ποπ αριστουργημάτων του πάθους χωρίς αντίκρισμα. Because you're so, so, so beautiful, why aren't you mine?

1. Heavenly Pop Hit
Τα είπαμε στην εισαγωγή γι' αυτό. Όταν παίζει στο δωμάτιο είναι σαν να ανοίγεις τα παράθυρα, να μπαίνει ήλιος και να έχεις και δυο ανθισμένες γλάστρες. Να κρατήσουμε το γεγονός ότι ενώ ο Martin είναι κιθαρίστας το καλύτερό του τραγούδι και πολλά από τα αμέσως επόμενα βασίζονται στα keyboards. Συνδυάζεται τέλεια και με γκάιντες σε multi-culti γαμήλιες δεξιώσεις.