The Early Years
Μαζί με τους Clean και τους Bats, οι Chills του Martin Phillipps, αποτελούν την θεμελιώδη τριάδα της υγιούς πλευράς του μουσικού ιδιώματος που πολύ σωστά έχει επικρατήσει να αποκαλείται ΝεοΖηλανδέζικο ροκ (οι Knox-Bathgate και σία είναι η άρρωστη πλευρά...). Μπροστά και πίσω από το συγκρότημα με την "περίεργη ιστορία" (πάνω από δεκαπέντε διαφορετικές συνθέσεις και ένα σύνολο 27 ατόμων!) βρίσκεται ουσιαστικά μόνο ο Martin Phillips, μουσικός χαρισματικός και φιλόδοξος, με τεράστια περιθώρια επιμονής, όχι όμως και ανάλογα υπομονής.
Οι Chills σε όλες τους τις φάσεις και καθ'όλη τη διάρκεια τους ως γκρουπ αποτέλεσαν μια διαρκή αναζήτηση: αναζήτηση του αψεγάδιαστου ποπ τραγουδιού (το κατάφεραν αρκετές φορές), της σωστής δόσης ψυχεδέλειας όχι στην ψυχή, άλλα πάντα στο σώμα της σύνθεσης, της παραγωγής που θα δώσει τον όμορφο και αρμονικά θελκτικό ήχο, του τέλειου line-up και των για μιά έστω φορά θετικών συγκυριών (τα δύο τελευταία δεν ήρθαν ποτέ).
Η ιστορία έχει την αφετηρία της στο 1979 και οι The same είναι ένα πρόωρο πανκ-ροκ σχήμα του Phillipps, που απασχολείται με γκαραζο-βρετανικές διασκευές χωρίς όμως να ηχογραφήσει ποτέ κάτι. Το πρώτο line-up κάτω από το όνομα The Chills θα έρθει το 1980 και μέχρι να πέσουν οι υπογραφές με την Flying Nun το 1982, θα έχει ήδη μεταβληθεί σημαντικά. Για πέντε ολόκληρα χρόνια οι Chills περιοδεύουν (φτάνουν και στην Ευρώπη), ηχογραφούν υπέροχα singles, δοκιμάζουν ως μέλη κόσμο και κοσμάκη, και η συλλογή Kaleidoscope world θα σας βοηθήσει να γνωρίσετε την πρώτη αυτή περίοδο της μπάντας καλύτερα.
Ο πρώτος full δίσκος τους έρχεται το 1987, ενώ έχει ήδη προηγηθεί ο θάνατος του Martin Bull, μέλους του γκρουπ και στενού φίλου του Phillipps. To 'Brave worlds' lp θα βγει σε παραγωγή του Mayo Thompson (Red Krayola, Pere Ubu), και ο Martin ακόμη και σήμερα διαμαρτύρεται για το αποτέλεσμα αυτής της παραγωγής, που άλλοτε πλατιάζει ανούσια και άλλοτε ισοπεδώνει χωρίς λόγο τα κατά τα άλλα εμπνευσμένα και καλοσχηματισμένα τραγούδια, σε καμμιά περίπτωση πάντως δεν πρόκειται για έναν κακό δίσκο. Θα έρθει όμως το 1990 το αριστουργηματικό 'Submarine Bells' να αποδείξει την αξία του γκρουπ, που διέθετε τις καλύτερες μελωδίες από οποιοδήποτε άλλο εκείνη την εποχή.
Το πνεύμα του Brian Wilson και το "πνεύμα" της τεχνολογικής εξέλιξης σε πλήρη αρμονία, και τραγούδια υπεράνω κριτικής. Η κριτική αποδοχή έρχεται πάντως, καθώς και το πέρασμα στην Αμερική, όχι όμως και το "μεγάλο πέρασμα" που ονειρευόταν ο Phillipps.. Μάλλον αμήχανο το 'Soft Bomb' lp του 1992, ανάμεσα στην ποπ ποιότητας και ακρίβειας, στα κοινωνικό-οικολογικά μηνύματα (όπως folk-rock), και στην wall of sound παραγωγή ενός πρώην συνεργάτη, του Van Dyke Parks, από αρκετούς πάντως θεωρείται ο "σπουδαιότερος" δίσκος του γκρουπ.
Οι περιοδείες μετά και τους δύο αυτούς δίσκους ήταν απόλυτα επιτυχημένες, και ιδιαίτερα μετά το 'Submarine bells' οι Chills ήτανε οι ήρωες του νησιού σε μουσικό επίπεδο. Ήταν άλλωστε η πρώτη Νεοζηλανδέζικη μπάντα που υπέγραφε με πολυεθνική. Πάντως μετά την διάλυση του γκρουπ το 1995, ο Phillipps πλήρωσε με αρκετά δικαστήρια και πολυεθνικά κυνηγητά αυτό το γεγονός.
Η ανάσταση-για-ένα-βράδυ της μπάντας έφερε το 'Sunburnt' lp το 1996, κανείς όμως δε θυμάται τους Chills με αφορμή αυτό το δίσκο. Αντίθετα δεν τους ξεχνάνε ποτέ όσοι έχουν κλείσει μέσα τους τραγούδια όπως τα "Pink frost", "Heavenly pop hit" και "I love my leather jacket", αποτελέσματα όλα μιας υψηλής αισθητικής και ικανότητας να πιάνεται η ποπ στιγμή στον αέρα και να εγκλωβίζεται στα "τρία λεπτά" που έχουμε ανάγκη για να είμαστε ευτυχισμένοι.
