The Chills

Soft Bomb

Brave words από τον Δημήτρη Κάζη για ένα αριστούργημα που δεν εκτιμήθηκε κι αυτό 'σκότωσε' τον δημιουργό του

It was 20 years ago today...

Soft BombΤο σενάριο έχει επαναληφθεί τόσες φορές που σταμάτησε πια να μας εντυπωσιάζει. Η εποχή είναι αναλογική. Πριν από το internet. Πριν ακόμα κι από το CD. Το συγκρότημα ξεκινάει να παίζει στο σπίτι του τραγουδιστή - κιθαρίστα ή, πιο μυθικά, στο γκαράζ του, στην αρχή διασκευές, μετά σιγά-σιγά βάζουν μερικά δικά τους, παίζουν σε πάρτυ φίλων, αποκτούν έναν πυρήνα οπαδών που τους ακολουθούν, τους ανακαλύπτει ένας παράγοντας (μάνατζερ, dj, ραδιοφωνικός παραγωγός, οτιδήποτε), ηχογραφούν το πρώτο single με δικά τους έξοδα, γίνεται επιτυχία, τους υπογράφει μια ανεξάρτητη εταιρία που συνεργάζεται όμως με παγκόσμιους διανομείς και μέσα σε λίγο καιρό γίνονται αστέρια στο περιορισμένο αλλά εκλεκτικό alternative κύκλωμα.

Και μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Οι περιοδείες, οι απαιτήσεις, και τέλος το υπέρτατο κακό, η υπογραφή - "ξεπούλημα" σε μεγάλη εταιρία. Όπου συνήθως οι ήρωές μας βγάζουν τον καλύτερο δίσκο τους, τον πιο ώριμο συνθετικά, τελειότερο ερμηνευτικά και με την καλύτερη παραγωγή. Ο οποίος πάει άπατος, γιατί θεωρείται εμπορικός από τους "ψαγμένους" και "ασυμβίβαστους" παλιούς τους οπαδούς, ενώ είναι δύσκολος και υπερβολικά απαιτητικός για το πλατύ κοινό. Με μικρές παραλλαγές, αυτή είναι η ιστορία. Έτσι την πάτησαν οι Dream Syndicate με το Ghost Stories. Έτσι και οι Chills με το Soft Bomb που φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του.

Η αλήθεια είναι ότι το Soft Bomb είναι ο δεύτερος δίσκος των Chills σε πολυεθνική, αλλά ο πρώτος που έβγαλαν στη Slash, το Submarine Bells, είχε την τύχη να περιέχει το Stairway Τo Heaven της indie pop, το ανυπέρβλητο Heavenly Pop Hit, μπροστά στο οποίο μείναμε όλοι άφωνοι, οπότε η πτώση καθυστέρησε ένα δίσκο. Πτώση την οποία ο Martin Phillips, αντίθετα από τον Steve Wynn, δυστυχώς δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει ποτέ ολοκληρωτικά.

Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί το Soft Bomb είναι ένα αριστούργημα. Ένα αριστούργημα της μετάβασης μέσου, μια που είναι από τα πρώτα μου CD - το Submarine Bells το έχω σε βινύλιο. Επειδή δεν με διακρίνουν ιεραποστολικές διαθέσεις, τις οποίες βέβαια σέβομαι σε όσους τις στηρίζουν με τις πράξεις και τον τρόπο ζωής τους όσο τις απεχθάνομαι σε αυτούς που μένουν στα λόγια, θα αντιπαρέλθω τα σοβαρά οικολογικά μηνύματα που θέλει να περάσει, και θα εστιάσω αποκλειστικά στην υπέροχη μουσική του. Που δεν είναι και λίγο.

Soft Bomb2Το Soft Bomb έχει περισσότερα καταπληκτικά τραγούδια από όσα αντέχει ένα μέσο album των 90s. Αν όλα είχαν πάει καλά, και αν ο κόσμος αποτελούνταν κατά πλειοψηφία από ανθρώπους σαν εμάς που γράφουμε στο mic και εσάς που μας διαβάζετε, θα ήτανε το μεγάλο βήμα του Phillips προς την αναγνώριση. Δεν είναι έτσι όμως. Δεν είναι όλοι σε θέση να εκτιμήσουν τραγούδια που συμπυκνώνουν την εσάνς της κιθαριστικής ποπ από την εποχή των Beatles μέχρι τις πρώτες μέρες των Cure (o Robert Smith, μαζί με τον Sting και τον Paul Weller ήταν οι τρεις μεγάλοι Άγγλοι ποπ συνθέτες του τέλους των 70s κατά τον Giles Smith και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω) ούτε συνθέσεις που φτάνουν να κοιτάξουν στα μάτια ένα Surf's Up. Και οι περισσότεροι από αυτούς που είναι σε θέση να τα εκτιμήσουν είναι, για κάποιον περίεργο λόγο που άπτεται της ψυχανάλυσης, κολλημένοι στις πρωτόλειες προσπάθειες των συγκροτημάτων, που είχαν το στοιχείο της έκπληξης, τη νεανική ορμή και φρεσκάδα και ήταν λιγότερο επεξεργασμένες τεχνικά, πράγμα που στα αυτιά τους δίνει στους δίσκους μια μυθική αίγλη. Αυτό το φαινόμενο, που είναι κανόνας για τους φανατικούς, παρουσιάζει πολύ παραστατικά ο Nick Hornby στο τελευταίο του βιβλίο Juliet, Naked (κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου φυσικά) που είναι πολύ κατατοπιστικό για κάποιον που θέλει να εντρυφήσει στα μυστικά του μυαλού του κολλημένου οπαδού ενός μουσικού ή/και group.

Πίσω στο δίσκο μας, το μόνο που έχω να πω είναι ότι είναι ένα αριστούργημα έξω από το χρόνο. 20 χρόνια τώρα δεν σταμάτησα ποτέ να ανατρέχω σ' αυτόν για να ακούσω πότε το The Male Monster from the Id (για ψυχανάλυση δεν έλεγα πιο πάνω; Να 'το το Υπερεγώ!) πότε το Background Affair και το Sleeping Giants όταν είμαι σε Power pop διάθεση και πότε το Song for Randy Newman etc. ή το Water Wolves όταν με πιάνουν τα μελωδικά μου. Και σημειώστε ότι ανέφερα μόνο τα μισά από τα τραγούδια που μόνο ένα από αυτά να είχε ένα album κάποιου άλλου θα ήταν μεγάλη υπόθεση. Όσοι δεν το ξέρετε ποτέ δεν είναι αργά για να το γνωρίσετε και όσοι δεν του δώσατε τη σημασία που αξίζει κάντε στον εαυτό σας τη χάρη να του δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία.