This is Cinerama

Ακολουθεί ένα αφιέραμα - ποιος όμως από τους παρακάτω αξίζει ένα τέτοιο τις ημέρες μας; Ταιριάξτε τις στήλες και ανακαλύψτε το(υς).

Υπέροχου συγγραφέα πρόσφατο πόνημα

Cinerama
Υπέροχο ποπ συγκρότημα με γερό παρελθόν και παρόν

Dramarama
Υπέροχο electronica and not only πρότζεκτ

Glamorama
Υπέροχο Αμερικάνικο ροκ εντ ρολλ σχήμα

Moodorama

Για τους εκείνους που το multiple choice αξίζει μόνο αν μπορείς να κλέψεις απ' τον διπλανό σου, ας δοθεί αλλιώς η ερώτηση : ποιό σχήμα διαλαλεί λεκτικά (αλλά και αποδεικνύει περίτρανα και μουσικά) αγαπησιάρικη επιρροή και φωτοδότηση από τα καλύτερα και φωτεινότερα σάουντρακς - δηλαδή τον John Barry;

ε, εντάξει, με τέτοια βοήθεια, όλοι βρήκατε ότι εδώ μιλάμε για τους CINERAMA.

Οι αφιερωματηθέντες παίζουν εξίσου με τα -ράμα: Έχουν krama απ' όλα τα καλά ποπ συστατικά / επιρροϊκά, σε απάντηση των trendy χαζοχαρούμενων ποπ των 00ς βάζουν μπόλικο drama, οι γυναικείες πισωπινελιές δεν ομοιάζουν με των bananarama, η μούρη που τους κινεί από τότε που ξεκίνησε διατηρεί ένα δημιουργικό orάma.

Η έκπληξη είναι το παρελθόν του Μr Cinerama. Είναι ο David Gedge της πολυπαραγωγικών και πολυέξυπνων indie guitar Wedding Present. Ξεσκονίστε σχολικά τετράδια : τα πληθωρικά LP 'George Best' (Cooking Vinyl), 'Ukrainski Vistupi V Johna Peela', 'Bizarro', 'Seamonsters', 'Hit Parade 1' και '2' (όλα RCA), 'Watusi' (Island), 'Saturnalia' (Cooking Vinyl) και αναρίθμητα σιγκλς/ΕPS και σέσσιονς, που όταν ξεχείλιζαν τα ράφια έμπαιναν σε συλλογές : 'Tommy : Singles 1985-1987' (Cooking Vinyl), 'John Peel Sessions 1987-1990' (Strange Fruit), 'Singles 1989-1991' (Manifesto), 'Evening Sessions 1986-1994' (Strange Fruit), 'John Peel Sessions 1992-1995' (Cooking Vinyl), 'Singles 1995-1997' (Cooking Vinyl). Ήταν της γενιάς του C86, με συχνές αντιεμπορικές κινήσεις (όλοι τους έκραξαν όταν άφησαν προσωρινά το δικό τους Reception και πήγαν στην RCA αλλά οι ίδιοι τους αποστόμωσαν με πρώτη κυκλοφορία εκεί 10ίντσο με Ουκρανικά φολκ), είναι εκείνοι που αφιέρωσαν δίσκο τίτλο και εξώφυλλο στον George Best. Το 1992 έβγαζαν ένα επτάιντσο - όνλυ ανά μήνα, που μοσχοπουλούσαν πέρα από την τρέλλα και από 15000 κόπιες το καθένα. Ξέρετε ότι αυτοί είναι που ισοφάρισαν και το ημιαιωνόβιο ρεκόρ του Elvis σχετικά με τις περισσότερες επιτυχίες από ένα δίσκο;

Αρχές του 1997 ακολούθησαν τη μοίρα των αληθινών wedding presents (ράφι), μόνο που ο κυρ Γκετζ πήδηξε αμέσως, αλλάζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα το «βασικά ροκ» σε «βασικά ποπ» (αρκετά με τις ροκιές, μία δεκαετία είναι αρκετή, απολογείται και ξανααπολογείται στους Weddoes φανς) και άρχισε να συνθέτει για αγάπες, πάθη, και όλες τις πολύπλοκες χημικές διαδικασίες που συνδέονται με την κοντόχοντρη θεότητα με τα φτερά και το βέλος.

Μη μιλάτε, άρχισε.

Ο άνθρωπος παραμένει μία κανονική μηχανή παραγωγής ωραιότατων τραγουδιών, «ένας από τους σταθερότερα brilliant songwriters in Britain» ή «ένας λιγότερο διεστραμμένος Serge Gainsbourg που παίζει string - kissed serenades και lounge core laments», όπως έγραψαν οι εβδομαδιαίες συνάδελφες, προσθέτοντας «η έκπληξη δεν ήταν η ποιότητα, αλλά το ότι του πήρε τόσο καιρό να δοκιμάσει μία αλλαγή».

Η αγάπη των Cinerama για το πρώτο συνθετικό του ονόματός τους είναι δεδομένη. Αν και κάτι τέτοιο ακούγεται πια ως κλισέ στις μέρες μας που όλοι αυτοαποκαλούνται cinematic. Μετά από αυτούς θα προσέχω κι εγώ στη χρήση τέτοιων όρων. Οι φίλοι μας ρίχνουν υπόγειες melodies νοσταλγικών κινηματογραφικών θεματακίων (με την έννοια ότι θα μπορούσαν να προέρχονται από αγαπημένες ταινίες παλαιοτέρων δεκαετιών), ενώ τα οργανικά τους είναι pure κινηματογραφικά. Το διασκευολόγιό τους εδώ έχει από Twin Peaks μέχρι Shaft και U.F.O., ενώ έχουν ασελγήσει σε όλα τα καλά Bond themes, εκτός βέβαια από το βασικό. Στα υπόλοιπα παίρνουν από την παλιά καλή Creation, από τους Fountains, το αφρόγαλα της Sarah, τους αδελφούς Walker, τους Tindersticks, τους Zombies. Μία πιο χειροπιαστή έμπνευση (πρέπει να περιλαμβάνει και λίγη σάρκα) αποτελεί η Sally Murrell (keep him warm Sally), που αποτέλεσε το άλλο μισό ήδη από το αρχικό σχήμα και έκτοτε διανθίζει με τα διακριτικά αααα φωνητικά της, όπου, άν και όποτε πρέπει.

1η κυκλοφορία :
Το Va Va Voom
βγήκε το 98
στην Spin Art.

Εδώ ένα ετερόκλητο σύνολο απέδωσε δεμένα τις διαλεχτές συνθέσεις. Marty Wilson - Piper από τους Church, η Emma Pollock από τους μουράτους Delgados, η ρυθμ σέξιον των ωραίων dark Goya Dress (Terry de Castro - Simon Pearson), χωρίς να ξεχνάμε παλιούς Weddoes, όπως ο βασικός κιθαρίστας Simon Cleave. Μη διανοηθείτε να αθροίσετε προελεύεσεις για να συμπεράνετε ήχο, θα σας τα πω εγώ αυτά. Περιλαμβάνει το αξεπέραστο Kerry Kerry (σατανικός συνδυασμός κυνικών λογιών και μαγικής γραμμής) και το αξιέραστο Dance, girl, dance, μία σύνθεση που θα έκανε τον Jarvis Pulp να καγχάσει πλήρης κακίας.

Διαπιστώνουμε ότι ακόμα και αυτή η σιροποθεματολογία έχει όλα τα φόντα να αποκτήσει ποικιλία και σασπένς, όπως φαίνεται και από την εναλλαγή τίτλων : Maniac, Comedienne, Hate, και πάει τραγουδώντας. Η «ελαφρών» 60ς ροπούλα φαίνεται στα Barefoot in the park (μην ξεχνάμε το γλυκόπικρο φιλμ) αλλά κυρίως στο seducive άνοιγμα του Ears : o Ζαν Λουί Τρεντινιάν περπατάει με την Ανούκ Αιμέ, ο Αλαίν Ντελόν ποζάρει ως άλλος Ρίπλεϋ, ο Μάικλ Κέην οδηγεί αγέρωχα μέσα σε πλακόστρωτους δρόμους. Τι ωραίο. Το Comedienne μοιάζει Orchids στην καλύτερη δυνατή τους φάση (μας διαβάζει και η γενιά του 95). Το Hard, fast and beautiful είναι ο ορισμός της μουσικής τους αν αντικαταστήσουμε το πρώτο με το αντίθετό του, μειώσουμε το δεύτερο στο μισό και αφήσουμε το τρίτο. Βα βα βουμ, η καλύτερη παιδική και όχι μόνο τροφή.

2η κυκλοφορία :
Το Disco Volante
βγήκε το 2000
στην Μanifesto.

Αλλά τηρούν κι εδώ την παράδοξη τακτική να βγάζουν τα σιγκλς/Ep του δίσκου σε μικρότερο label (εδώ τα Manhattan, Wow, Lollobrigida στη δική τους Scopitones). Πίσω από την κονσόλα ο Steve Albini δεν είναι αυτός; Το Manhattan μάλιστα το κυκλοφόρησαν, μέλουροι όπως πάντα, στο Valentines Day μαζί με μία (οινο;)πνευματώδη διασκευή του Smithικού London. Ναι, πίσω από την κονσόλα ο Steve Albini είναι αυτός. Που ήδη το 91 είχε παράξει στα περίχωρα της Minnesota το Seawilds LP τους.

Τώρα τους περιέλαβε στο νέο Σικαγένειο στούντιο του και όπως πάντα είναι τόσο διακριτικός και υπόγειος ο άτιμος που ούτε που «φάνηκε». Δεν είναι σύμπτωση όμως που η ρυθμική σέκτα βγαίνει πιο μπροστά (ο μπασίστας πρέπει να νοιώθει στο στοιχείο του) και η ραχοκοκαλιά είναι ροκένια. Κάνω εγώ αυτά και πηγαίνετε εσείς στην Αγγλία να προσθέσετε τις ορχήστρες σας είπε ο Steve, όπερ και εγένετο. Καθαρές δουλειές. Έτσι, δίπλα σε διαμάντια νοσταλγικής ποπ όπως τα Lollobrigida και Your charms και της πετυχημένης θρηνητικής τους συνταγής (π.χ. Let's pretend), στέκονται αντηχήσεις των ζεστών φωνητικών τύπου Field Mice. Βέβαια τα μισά και βάλε (ή μάλλον βγάλε) τραγούδια του είναι κρυφοροκιές της πρώτης Creation - συνθέσεις που είναι γλυκές σαν τρούφφες στους δίσκους και γίνονται αιχμηρές στα live.

3η κυκλοφορία :
Το This is Cinerama
βγήκε λίγες
βδομάδες μετά.

Πράγμα που φυσικά αποτέλεσε άλλη μία anti - commercial κίνηση, επιμένω. Είναι ό, τι καλύτερο έβγαλαν γιατί απλούστατα περιλαμβάνει όλα τα μέχρι τότε χορταστικά σίνγλς τους, συνολικά τέσσερις κυκλοφορίες, συν το Ears για το οποίο λέμε παρακάτω. Κάθε φορά κρατούμε τις πάσης φύσεως συλλογές εκτός ανταγωνισμού (και σωστά το κάνουμε όταν πρόκειται για best κλπ.) αλλά εδώ μιλάμε για όλα τα μπουμπούκια μαζί άρα επιμένω ότι είναι το καλύτερό τους. Άλλωστε οι άνθρωποι δίνουν πραγματικά βάρος στα σιγκλ και τα φλιπ, μία καθαρή και αξιομνημόνευτη attitude. Και σπάνια, ε; Υποδείγματα συγγραφής πεντάλεπτου (ποτέ δεν κατάλαβε γιατί τα έλεγαν όλοι τρίλεπτα, αφού κανένα δε διαρκούσε τόσο) classic pop tune : τα τιμημένα Kerry και Dance κλπ., το He fell in love with the au pair, το 7X.

Ακόμα και στα ρεμίξ βάζουν τα ακουστικά στους υποτιθέμενους super masters (όπως εδώ στο Valvola mix του Ears, αφαιρώντας γενναία τη μελωδική γραμμάρα που το στήριζε). Αυτό είναι που βρισκόταν μόνο στο compilation Harpsichord 2000 (S.H.A.D.O.). To Pacific είναι καλύτερο και από το Peaches των Orchids (πάλι αυτοί). Το Model Spy δεν είναι παρά μία soul funk υπόκλιση στα blaxploitation film scores, όταν ρίχνουν έγχορδα του δίνουν και καταλαβαίνει (ακόμα κι όταν οδύρονται - βλέπε Crusoe), όταν ρίχνουν φλάουτα το ίδιο, όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά.

Υπότιτλοι τέλους.

Λέγαμε στη αρχή για το συμπαθές σχήμα με το γερό παρελθόν και παρόν. Δεν γράφω για μέλλον γιατί οι μουσικές του επιλογές ούτως ή άλλως το περιορίζουν. Τι άλλο να περιμένεις από ένα λαμπρό ποπ σχήμα; Όσο παίζουν θα έχουμε αυξημένες πιθανότητες παραγωγής τέτοιων τρακς, όσο δεν παίζουν θα μας μένουν οι δίσκοι. Είναι κι έξυπνοι, σε κάνουν να μην έχεις και απαιτήσεις. Ίσως βγάλουν και κάτι με τον γερο-Peel, όπου μπαινοβγαίνουν συχνάκις, τους είχε και καλεσμένους να του παίξουν στο στούντιο, στα 60ά του γενέθλια. Να κλείσουμε λοιπόν με μία μετριοπαθή ατάκα του θείου John στο BBC Radio 1 : «The boy Gedge has written some of the best love songs of the rock'n'roll era. You may dispute this, but I'm right and you're wrong!».