Coil TOP 1-10

1. Rape
"Transparent" (1983)
Από την αρχή οι Coil (εδώ σε προσωρινή συνεργασία με τον John Gosling ως Zos Kia) δείχνουν σαφώς ότι θέλουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το αστικό industrial των Throbbing Gristle και να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο. Ανατριχιαστικό κομμάτι βασισμένο σε αλλεπάλληλες υποβλητικές ριπές μιας μονότονης ωμής μελωδίας με ακατάληπτα γυναικεία μουρμουρητά... Και αν αναρωτιέστε για τον τίτλο, η γυναικεία κραυγή "ααααααααααααααα" η οποία παγώνει πραγματικά το αίμα στα 5'26'', δίνει την απάντηση! Για το καλό το δικό σας λοιπόν και των γειτόνων σας, αποφύγετε τη δυνατή ακρόαση...

2. How to destroy angels
"How to destroy angels" (1984)
16 λεπτά "τελετουργικής μουσικής για τη συγκέντρωση της αντρικής σεξουαλικής ενέργειας" όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι... Σε μένα κάτι μάλλον πρέπει να πήγε στραβά και η ...συνταγή δεν λειτούργησε, παρολ' αυτά η μουσική του δωδεκάιντσου αυτού θα αποτελέσει έναν ιδανικό σύντροφο για άπρακτα ξενύχτια εσωτερικών μελαγχολικών αναζητήσεων... Κλαγγές σπαθιών, φευγαλέοι σαν κομήτες ήχοι από gong, και αργόσυρτοι βόμβοι τεμαχίζουν σαν νυστέρι το σκοτάδι, σε ένα πρώιμο drone ambient που ο Eno ούτε στους χειρότερούς του εφιάλτες δεν θα φανταζόταν...

3. Tenderness of wolves
"Scatology" (1984)
Η ταινία του εξπρεσιονιστή γερμανού προστατευόμενου του Φασμπίντερ, Ulli Lommel "Η τρυφερότητα των λύκων" είναι σίγουρα μία από τις πιο ενοχλητικές, ψυχολογικά ανυπόφορες και υποδόρια βίαιες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ... Το περιβάλλον είναι η ερειπωμένη ηθικά και οικονομικά μεταπολεμική Γερμανία, όπου ο Fritz Haarman, ο διαβόητος "Χασάπης του Αννόβερου" (στην ταινία τον υποδύεται ο ανατριχιαστικός Kurt Raab), παιδόφιλος, κανίβαλος, νεκρόφιλος και ομοφυλόφιλος (το μόνο ...φυσιολογικό!), αναλαμβάνει δράση με θύματα νεαρά αγόρια... Οι Coil στον ταιριαστά τιτλοδοτημένο δίσκο τους "Scatology" (με το εκπληκτικό ...κωλο-εξώφυλλο εμπνευσμένο από δημιουργία του Man Ray), γράφουν έστω και ετεροχρονισμένα το ιδανικό ηχητικό ένδυμα για τους εφιάλτες του Lommel... Πάνω σε έναν σκιαχτικό συνθετικό βηματισμό διανθισμένο με παιδικές οιμωγές, ο Gavin Friday (των Virgin Prunes) τραγουδάει σπαρακτικά, ειρωνικά, σαρκαστικά, μοχθηρά, εμετικά, κανιβαλικά, ανυπόφορα...

4. His body was a playground for the nazi elite
"Unnatural history I" (1985)
"Το σώμα του ήταν μια παιδική χαρά για την ελίτ των ναζί"... Οι Sickness of Snakes, οι Coil δηλαδή σε συνεργασία με τον άλλο γνωστό ...μισάνθρωπο μουσικό και λάτρη των ...μαρτίνι Boyd Rice (aka NON), σε μια επίδειξη νοσηρής φαντασίας... Συνειρμικά μου έρχονται στο νου εικόνες από το "Σαλό (120 ημέρες στα Σόδομα)" του Παζολίνι... Εκεί όπου μια δράκα φιλήδονων φασιστών θα υλοποιήσει στην πράξη τις πιο ανόσιες διαστροφές της με θύματα (πάλι!) νεαρά παρθένα αγόρια και κορίτσια... Ταινία ακραία, ένα ωμό σχόλιο όχι μόνο για την πολιτική βία αλλά και για την ερωτική βία, η οποία είναι ίσως το σπερματικό κύτταρο της κάθε μορφής βίας... Κομμάτι ακραίο, ανυπόφορα κυνικό, με το μιλιτέρ τύμπανο να δίνει τον τόνο και το ...πριονοειδές θορυβώδες μοτίβο να βγάζει μια τέτοια οργισμένη απωθητική απόγνωση, την οποία δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν ούτε καν οι Neubauten του "Kollaps"... Λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Παζολίνι θα βγει για νυχτερινή αναζήτηση ηδονής στα κακόφημα μέρη της Όστια. Εκεί θα τη συναντήσει στο πρόσωπο του θανάτου και του Giuseppe Pelosi... Και μετά...

5. Ostia (The death of Pasolini)
"Horse Rotorvator" (1987)
Και μετά... "Μπορείς να ακούσεις τα οστά να θρυμματίζονται... Το αυτοκίνητο επιστρέφει... Το σώμα κυλά ανάποδα, συνθλιμμένο από τον ώμο..." O μαρτυρικός θάνατος του Παζολίνι "στην αιματοβαμμένη ακτή της Όστια" δίνει την άρρωστη έμπνευση για ίσως το πιο δημοφιλές, το πιο εμβληματικό τραγούδι των Coil. Τα τζιτζίκια από έναν ναό των Αζτέκων στο Μεξικό τερετίζουν στην εισαγωγή, για να ακολουθήσει ένα ...αρπίχορδο όργιο, νευρικά βιολιά με την αποστασιοποιημένη, σχεδόν συναισθηματικά αδιάφορη και άνυδρη ερμηνεία του Balance σε ένα μεγαλειώδες σύνολο... Δεν συνεχίσω την παράθεση επιθέτων, φοβάμαι τη διολίσθηση στην ξύλινη οπαδική γλώσσα... Μεταξύ μας πάντως, ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση είχε η Ostia με τα λευκά βράχια του Dover, τον "κατά Balance" καλύτερο τόπο για αυτοκτονία...

6. Ravenous
"Horse Rotorvator" (1987)
Πιστεύω πως αν (εφόσον δεχτούμε την έννοια του "αν" στην ιστορία!) οι Coil είχαν κυκλοφορήσει μόνο το "Horse Rotorvator", δεν θα είχε αλλάξει σημαντικά η θέση που θα καταλάμβαναν στην μουσική ιστορία... Δίσκος-μνημείο, του οποίου απόηχους θα ακούσουμε σε πολλά κατοπινά δημιουργήματα. Ας μην μακρηγορώ όμως, για το Rotorvator έχω γράψει αναλυτικά και μάλλον ...παραληρηματικά παλιότερα. Ένα σχόλιο μόνο για το "Ravenous". Το επέλεξα γιατί πιστεύω είναι ίσως το πιο ενδεικτικό του μουσικού τους οράματος την εποχή εκείνη... Με τη βοήθεια του μάστορα Foetus, ο οποίος βάζει σε σημαντικό βαθμό το χέρι του, το κομμάτι χτίζεται αρθρωτά από διάσπαρτους ζοφερούς ήχους, πολυάριθμα samples που συμπλέκονται σε ένα αποτέλεσμα το οποίο υποβάλει μια αίσθηση απειλητικής ερημιάς καλοκαιρινού μεσημεριού (την ίδια που υποβάλει και το εξώφυλλο του δίσκου, εικόνα μιας τοποθεσίας όπου είχε πραγματοποιηθεί επίθεση του IRA!).

7. The first five minutes after violent death
"Gold is the metal with the broadest shoulders" (1987)
Τα παιδιά αν μη τι άλλο έχουν χιούμορ, κι ας είναι η αίσθησή τους λίγο άρρωστη (για να θυμηθώ και τους Depeche!)... Το "Gold is the metal" είναι ουσιαστικά ένας δίσκος με απομεινάρια, θραύσματα, ερείπια, ξέφτια μελωδιών, ιδέες ατάκτως ερριμένες, λείψανα από το Rotorvator... To κομμάτι αυτό είναι μια επαναπροσέγγιση του "The first five minutes after death", από μια πιο αιχμηρή, βρώμικη και ασφαλώς ...βίαιη άποψη!

8. The Hellraiser theme
"The unreleased themes for Hellraiser" (1987)
Το γεγονός ότι το μουσικό αυτό θέμα, το οποίο προοριζόταν για την ταινία "Hellraiser", απορρίφθηκε από τον ίδιο τον "τρομοκράτορα" Clive Barker με τον χαρακτηρισμό "μου ανακατεύει το στομάχι", δίνει μια ιδέα του ακούσματος... Οι Coil ηχητικά βρίσκονται ακόμη υπό την σκιά του Rotorvator, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ, σύντομα θα αποτινάξουν το βαρίδι και η συνέχεια θα τους βρει σε άλλους δρόμους... Αλήθεια όμως, ποιος μπορεί να τους αδικήσει, μετά από μια τέτοια πρόσωπο-με-πρόσωπο αντάμωση με τον Χάροντα, μετά από μια τέτοια βουτιά στο έρεβος και τα σκότη της ψυχής; Κάποια πράγματα απλώς δεν (πρέπει) να επαναλαμβάνονται...

9. Lorca not orca
"Love's secret domain" (1991)
Το "Love's secret domain" ήταν για τους Coil ότι και το ... "Lucy in the sky with diamonds" για τους Beatles (προσέξτε τα αρχικά!)... Είμαστε 1991, η εποχή της Χημείας έχει ανατείλει πλέον και στη μουσική, και υπό την επήρεια του λυσεργικού οξέος (aka LSD) και της έκρηξης της acid house οι Coil κυκλοφορούν αυτόν τον δίσκο, ο οποίος δίχασε έντονα τους οπαδούς του (ξέρω αρκετούς που μετά από το "LSD" εγκατέλειψαν). Από τους πιο προσιτούς (τηρουμένων των αναλογιών!) δίσκους των Coil, αλλά μην παρασυρθείτε... Δεν υπάρχει τίποτε εδώ μέσα που να χορεύεται (αν κάποιος τα καταφέρει, τότε μάλλον χρήζει άμεσης ...ψυχιατρικής φροντίδας)! Το κομμάτι που διαλέγω είναι μια εκδοχή του "Teenage lightning", με τις ...σπανιόλικες κιθάρες να δίνουν έναν πιο ανάλαφρο τόνο, εμφανή ήδη από τον ...λογοπαιγνιώδη τίτλο!

10. Theme from Blue-I
"Themes for Derek Jarman's Blue" (1993)
Όλα ήταν μπλε... Μπλε... Ο σκηνοθέτης Derek Jarman, είχε ούτως ή άλλως το δημιουργικό ακαταλόγιστο! Πόσο μάλλον τώρα, εδώ, με το φάσμα του θανάτου από AIDS να προβάλει ξεκάθαρα... Όντας ήδη μισότυφλος από επιπλοκές θα "γυρίσει" την τελευταία του ταινία, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από μια ...μπλε οθόνη ως υπόβαθρο για τις αυτοβιογραφικές αφηγήσεις του ιδίου και των φίλων του. Η εκλεκτή μουσική παρέα είναι ο Simon Turner (γνωστός ως ο ...βασιλιάς του Λουξεμβούργου), ο Momus, (νοερά φαντάζομαι) ο Eric Satie, και φυσικά οι Coil οι οποίοι συνεισφέρουν μεταξύ άλλων αυτή την απλοϊκή αλλά εθιστική ηλεκτρονική βινιέτα...