Coil TOP 20

Όταν με ρωτάνε συχνά ποιο είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα, τι μουσική ακούς, αυθόρμητα μου έρχονται στο νου οι Coil... Και να που ήδη ανακύπτει το πρώτο ζήτημα! Υπήρξαν οι Coil μια τυπική κοινή μουσική μπάντα; Γιατί όπως έγραφε πριν από κάτι χρόνια ο αρχισυντάκτης μας, έχοντας την απόλυτη συμφωνία μου, η περίπτωση των Coil "έχει ήδη καταγραφεί ως μια από τις περισσότερο ιδιόμορφες, πρωτοπόρες και για αυτό σημαντικές της πρόσφατης πολιτισμικής εξέλιξης (μην την χαρακτηρίσουμε αυστηρά μουσική, διότι περιορίζουμε την μεγαλύτερη εμβέλειά της)". Θα συμπλήρωνα... Αντιφατική... Προκλητική (η τέχνη και η πρόκληση άλλωστε είναι ...ομοζυγώτες δίδυμοι!)... Ακραία... Ακόμη και ψυχοπαθολογική! Ίσως όλα αυτά μαζί... Προσωπικά πάντως, τοποθετώ τους Coil δίπλα σε ονόματα όπως ο Μπωντλέρ, ο Λωτρεαμόν, ο Παζολίνι, ο Μπάροουζ, όλους αυτούς που η ιστορία κατέγραψε ως "καταραμένους", τους "καμένους" (καΐδια που λέει και μια φίλη!), όλους αυτούς που έψαξαν τα δύσοσμα άνθη του κακού, την ασχήμια μέσα στην ομορφιά ("και η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου έχει έντερο"), την ομορφιά που γεννιέται από την ασχήμια, όπως τα ρόδα από την κοπριά, το κακό που εν δυνάμει κουβαλάμε όλοι μέσα μας... Που τελικά η μόνη "κατάρα" η οποία τους βάραινε ήταν η ευαισθησία και η τόλμη να κοιτάξουν τον κόσμο κατάματα... Γιατί τι άλλο είναι η τέχνη παρά ένας αντικατοπτρισμός, της αθλιότητας και του μεγαλείου μας συγχρόνως. Της μοίρας μας και του πόνου μας... Ένας ύμνος σε αυτή την θνητή σπείρα, αυτή την Mortal Coil, το DNA, εκεί όπου είναι εγγεγραμμένα η ζωή και ο θάνατός μας...

Ίσως κανένα άλλο σχήμα της σύγχρονης μουσικής δεν ασχολήθηκε τόσο πολύ με την αισθητική του θανάτου όσο οι Coil. Και με έναν απόλυτα ιδιοσυγκρασιακό τρόπο θα συμπλήρωνα, μακριά από τις γραφικότητες των διαφόρων death- ειδών ή τις γελοίες gothic καρικατούρες για εφηβικές ορμονικές ανησυχίες, που στην πραγματικότητα ξορκίζουν το θάνατο από την ευμαρή καταναλωτική κοινωνία μας. Οι Coil σκάβουν πιο βαθιά, χτυπώντας μια ιδιόμορφη θεολογική φλέβα... Μια θεολογία, η οποία υπερβαίνει τα όποια παιχνίδια με το μυστικισμό, το σατανισμό και τον παγανισμό, τα τόσο συνηθισμένα στο παιχνίδι της πρόκλησης στην ευρύτερη underground υποκουλτούρα. Μια θεολογία της οποίας οι πηγές μπορούν να αναζητηθούν σε κάποια κρύα ανήλιαγα δωμάτια φυλακών της Γαλλίας, εκεί όπου ο Μαρκήσιος De Sade συλλάμβανε τα "ανόσια" έργα του, και την εικόνα του Θεού ως του Ύψιστου Σαδιστή...

Η ιστορία μας ξεκινά κάπου στα 1982, όταν ο Peter "Sleazy" Christopherson, παλιό μέλος των "μπαμπάδων" της σκηνής Throbbing Gristle, έχοντας μόλις αφήσει τους Psychic TV του εκκεντρικού Genesis P-Orridge αναζητά νέα διέξοδο στις δημιουργικές του ανησυχίες. Θα τη βρει στην αγκαλιά (και κυριολεκτικά!) του John (ή Jhonn) Balance μαζί με τον οποίο για τα επόμενα 22 χρόνια θα ταξιδέψουν μουσικά σε κάθε σκοτεινή γωνιά του ανθρώπινου νου, αφήνοντας πίσω τους μια εμφανώς άνιση πληθωρική και ανοικονόμητη δισκογραφία, ένα χαοτικό πλέγμα κυκλοφοριών δίσκων, EP, single, κασετών, με πολλά ψευδώνυμα και συνεργασίες. Όλα αυτά μέχρι εκείνη τη μοιραία 13η Νοεμβρίου του 2004, όταν ο Balance σε κατάσταση βαριάς μέθης έπεσε από τη σκάλα του σπιτιού του χάνοντας την ...ισορροπία και τη ζωή του ταυτόχρονα (το μαύρο χιούμορ φρονώ ότι επιβάλλεται σε ένα κείμενο που αφορά μια τέτοια μπάντα!). Αυτό θα ήταν και το τέλος... Ο Christopherson τιμώντας τη μνήμη του φίλου του θα βάλει οριστική ταφόπλακα στο όνομα των Coil (επί του πιεστηρίου βέβαια φρόντισε να με διαψεύσει με την φρέσκια κυκλοφορία παλιού ...κατιμά υπό τον τίτλο "The new backwards"!)...

Τα υπόλοιπα ιστορικά θα διαφανούν, στην ακόλουθη, ελπίζω όχι αγιογραφική αλλά σίγουρα προσωπικά αυθαίρετη επιλογή 20 στιγμών, όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικών αυτού του αχανούς έργου... Καλώς ήρθατε λοιπόν στον μυστηριακό κόσμο των Coil... Στον κόσμο μας...