Βιογραφικό

Πρωτοπόροι στο είδος τους, έκαναν τα λόγια πράξεις καθ' όλη τη διάρκεια της ύπαρξής τους που ξεκινάει μουσικά το 1977, και καταλήγει όπως οι ίδιοι υποσχέθηκαν το 1984 όταν ένα μέλος τους θα επέστρεφε στη σχολή καλών τεχνών, και δεν θα ήθελαν να συνεχίσουν χωρίς αυτό.

Έτσι και οι δίσκοι τους έχουν αντίστροφη μέτρηση με το πόσα χρόνια υπολείπονται από το 1984.

Μεγάλοι δάσκαλοι για δεκάδες άλλα συγκροτήματα που θέλησαν να συνεχίσουν τον ιδεολογικό τους πόλεμο ξέροντας πως τελικά θα ηττηθούν, αλλά τουλάχιστον θα είχαν παλέψει πριν.

Δημιουργήθηκαν στο Λονδίνο στις αρχές του 1977 από τους Steve Ignorant φωνή, Penny Rimbaud (Jeremy John Ratter) ντραμς, Phil Free κιθάρα, Pete Wright μπάσο, τις δύο τραγουδίστριες Eve Libertine (Loyd Jones), και Joy De Vivre (Virginia Creeper), καθώς και τους Mick G Duffield φωνή και βιντεοπροβολές, την Ge. Sus Voucher, και τον Hari Nana κιθάρα. Πολλές στιγμές της καριέρας τους ο καθένας απ' αυτούς χρησιμοποιούσε ανάλογα με την περίσταση και διαφορετικά ονόματα.

Όλοι οι παραπάνω έμεναν (και μερικοί ακόμη μένουν) σε «ανοιχτό σπίτι» σε προάστιο του Λονδίνου που ήταν το ορμητήριό τους για τις μουσικές, πολιτικές και οποιεσδήποτε άλλες επιθέσεις που εξαπέλυαν κατά καιρούς στη ζωη των βρετανών κυρίως, μιας που οι δίσκοι τους κυκλοφορούσαν μόνο σαν εισαγωγής στην Αμερική και στις υπόλοιπες χώρες.

Πρώτη τους δισκογραφική επίθεση γίνεται το καλοκαίρι του 1978 με το αρκετά μεγάλης διάρκειας για EP "The Feeding Of The 5000" στην Small Wander Records. Το πρώτο κομμάτι ήταν απλώς κενό μια που το τραγούδι "Reality Asylum" θεωρήθηκε βλάσφημο και λογοκρίθηκε. Έτσι ο τίτλος του έγινε "The Sound Of Free Speech", και το εν λόγω κομμάτι κυκλοφόρησε από τη νεοσυσταθείσα τότε εταιρία του ίδιου του γκρουπ Crass Records σαν single με τον πρώτο τίτλο, και δεύτερη πλευρά το "Shaved Women" το 1979.

Πρώτο τους lp είναι το διπλό "Stations Of The Crass" με τρεις πλευρές στούντιο υλικό παιγμένο στις 45 στροφές, και μία πλευρά live από μία συναυλία τους στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1979. Σαν εξώφυλλο μπήκαν τα συνθήματα που κατά καιρούς ειχαν γραφτεί από τους ίδιους σε τοίχους του Λονδίνου.

Το 1980 κυκλοφορεί το single "Bloody Revolutions" με δεύτερη πλευρά το "Persons Unknown" των Poison Girls.

Παρ' όλη τη φήμη που τους ακολουθούσε δεν τους επιτρέπεται σχεδόν πουθενά να παίξουν, ενώ διώχνονται ακόμη και από το Roxy που θεωρητικά ήταν ο ναός του punk.

Νέο τους single το φθινόπωρο του 1980 το "Nagasaki Nightmare" / "Big A Little A", ενώ το τραγούδι τους "Rival Tribal Rebel Revel" περιέχεται ως flexi στο fanzine Toxic Graffiti.

Το 1981 κυκλοφορεί το lp "Penis Envy" με φωνητικά μόνο από τις γυναίκες του γκρουπ, και την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του φτάνει στο νούμερο 15 του τοπ, ενώ την επόμενη χάνεται ως δια μαγείας από τα 100 πρώτα. Τελευταίο τραγούδι του δίσκου είναι το "Our Wedding" που δεν αναφέρεται στο lp, αλλά που βγαίνει σε flexi με το συγκρότημα να ονομάζεται Creative Recording And Sound Services. Tα Χριστούγεννα σαν δώρο στους οπαδούς τους οι Crass προσφέρουν το "Merry Crassmass" / "Is It Big Hands" και πάλι σαν C.R.A.S.S., με το υπόμνημα πάνω στο δισκάκι πως την περίοδο των Χριστουγέννων σφάζονται είκοσι χιλιάδες γαλοπούλες το λεπτό στην Αγγλία.

Εν τω μεταξύ ξεσπάει ο πόλεμος στα Φώκλαντ, και αηδιασμένο το γκρουπ προσφέρει στη θάτσερ το single "How Does It Feel (To Be The Mother Of A Thousand Dead)?" / "The Immortal Death" / "Don't Tell Me You Care" το 1982, δίσκος που γίνεται αφορμή για συζήτηση στη βουλή, και κατά συνέπεια την δεύτερη δίωξή τους μετά από αυτή του "Asylum".

Οι Crass όμως δεν το βάζουν κάτω και κυκλοφορούν το "Christ The Album" ένα διπλό δίσκο που προσφέρεται σε μαύρο κουτί με έξτρα ένα βιβλίο και μία αφίσα χωρίς να ανεβαίνει το κόστος του. Οι δύο πρώτες πλευρές είναι ηχογραφημένες στο στούντιο, ενώ ο δεύτερος δίσκος είναι live από συναυλία στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1981 με νέο μελος στην κιθάρα τον Steve Herman.

Νέο single το "Sheep Farming In the Falklands" / "Gotcha", και τελευταίο lp το "Yes Sir I Will", μανιφέστο ενάντια του πολέμου αλλά και της Θάτσερ. Οι δύο τελευταίες τους single κυκλοφορίες είναι τo "Who Dunnit?" με σκατά σκύλου στο εξώφυλλο, και το "You're Already Dead" / "Don't Get Caught" στις αρχές τοιυ 1984.

Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ο Nana αποχωρεί, και οι Crass διαλύονται. Μετά τη διάλυσή τους κυκλοφορεί το διπλό "Acts Of Love" του Rimbaud με βιβλίο ποιημάτων του ίδιου και της Libertine, ενώ στο διπλό "Best Before" βρίσκουμε όλα τους τα singles και ένα βιβλίο με την ιστορία τους γραμμένη με τον δικό τους τρόπο. Τελευταία τους δουλειά είναι το μίνι lp "10 Notes On A Summer's Day".