Death in Vegas

The Early Years

Οι Death In Vegas εμφανίζονται στα μουσικά πράγματα του Λονδίνου ακριβώς στο μέσον της δεκαετίας του '90, για να εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο την ουσιαστική δυνατότητα της σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής να εισχωρεί στο πεδίο δράσης διαφορετικών μουσικών ειδών, επιτυγχάνoντας με αυτό τον τρόπο μία περίεργη αυτονομία απέναντι τους.

Οι Richard Fearless και Steve Hellier συναντιούνται το 1993 με αφορμή την ενασχόληση του πρώτου ως dj στο Job Club, στο Soho του Λονδίνου, παράλληλα βέβαια ήταν και φοιτητής γραφιστικής. Ο Hellier εκτός από τη δουλειά του στο πανεπιστήμιο, ήταν απασχολημένος με το προσωπικό του στούντιο και τη μικρή εταιρεία δίσκων που μόνος του είχε ξεκινήσει. Η συνεργασία τους έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά από demos που θα τους φέρουν το πρώτο συμβόλαιο με την Concrete Recordings.

Ξεκίνησαν κάτω από το απροκάλυπτα προβοκατόρικο όνομα Dead Elvis, για να τους οδηγήσουν οι αντιδράσεις των 'πιστών' στην τελική επιλογή του Death In Vegas, στα πλαίσια πάντα ενός μακάβριου σαρκασμού που σιγά σιγά θα γίνει το σήμα κατατεθέν της μπάντας. Το ντεμπούτο lp 'Dead Elvis' χωρίς να είναι ένας χορευτικός δίσκος, αποκτά ισχυρό status στο κύκλωμα της χορευτικής σκηνής των late '90s. Breakbeats, τοξικοί ήχοι, θόρυβοι, αλλά και κιθάρες χωρίς κανένα πρόβλημα βιώνουν τις διαφορές τους πάνω στο στρώμα που στήνει η dub ρυθμολογία και στο ρυθμό που οδηγείται από αρχέτυπες funk επιταγές, σε μιά ηχητική ελευθερία αρκετά πιο αναρχίζουσα από το καθιερωμένο freestyle της εποχής. Στα συν του δίσκου το γεγονός ότι οι αναφορές πέρα από το techno και το old-school hip-hop επεκτείνονται στο ska, το rock 'n' roll, αλλά και την ψυχεδέλεια, όπως ασφαλώς και το σημειολογικό post-gothic art-work που επιμελήθηκε ο ίδιος ο Richard.

Δύο χρόνια αργότερα ο Hellier έχει ήδη αποχωρήσει και ο Fearless με το 'Contino Sessions' lp καταφέρνει να μετατρέψει τους Death In Vegas από cult περίπτωση στο πιο... hot όνομα του ηλεκτρονικού ήχου των νησιών. Η ατμόσφαιρα βαραίνει ακόμη περισσότερο και η σκοτεινή διάθεση του δίσκου (όπως και κάποια μακάβρια αστεία του γκρουπ επί σκηνής...) τους βαφτίζει σε δήθεν μπρoστάρηδες ενός νεο-γοτθικού κινήματος (νονός ο Βρεττανικός τύπος φυσικά).

Ο Iggy Pop πείστηκε να συμμετάσχει απλά και μόνο με μια κασσέτα που του έστειλαν, και το ίδιο εύκολα ακολούθησαν και οι Bobby Gillespie και Jim Reid. Επί σκηνής οι Death In Vegas κομίζουν το μήνυμα της μετά -Mercury Rev ψυχεδελικής εποχής, με πολυμελή μπάντα, πνευστά και άφθονο feedback. Τώρα το γιατί σώνει και καλά έπρεπε να ονομαστούν οι Cabaret Voltaire του νέου αιώνα σηκώνει όντως μεγάλη συζήτηση.