Δέκα τζαζ δίσκοι από το 2023

Τα τελευταία χρόνια που η τζαζ σκηνή βρίθει αμέτρητων ποιοτικών κυκλοφοριών το να προσπαθείς εμμονικά στα τέλη κάθε χρονιάς να εντοπίσεις αυτούς τους δίσκους που πραγματικά ξεχώρισαν είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Από την μία ο τεράστιος όγκος των κυκλοφοριών είναι πραγματικά ανεξάντλητος, από την άλλη ο ποιοτικός μέσος όρος αρκετά υψηλός. Δεδομένα που αν τα συμψηφίσεις σίγουρα θα βγάλουν νοκ-αουτ ακόμα και τους πιο επιμελείς μαθητές δισκο-ακρόασης. Ευτυχώς για εμάς που δεν είμαστε τέτοιοι, όχι ότι δεν θα το θέλαμε ή βρε αδερφέ δεν θα το υποστηρίζαμε με πάθος, απλά από ένα σημείο και μετά ο χρόνος λειτουργεί πάντα εις βάρος τέτοιων δοκιμασιών και δεν αφήνει χώρο για λαίμαργες δισκογραφικές σκυταλοδρομίες όπως τα παλιά τα χρόνια.

Είναι οι παρακάτω δέκα δίσκοι οι καλύτεροι; Επ’ουδενί! Είναι σίγουρα όμως αυτοί απο τους οποίους, όποιον και να διαλέξεις με κλειστά τα μάτια από τα ράφια θα σε κάνουν να θυμάσαι επάξια την χρονιά που φεύγει. Και αν σκεφτείς ότι και οι δέκα τους βρήκαν άνετα θέση σε φυσική μορφή στα ράφια μου τότε τους λες άνετα και τους δικούς μου δέκα αγαπημένους.

Πιστός στο εορταστικό πνεύμα της αδηφαγικής οπτικής κατανάλωσης λιστών δεν θα μακρηγορήσω για τις δέκα επιλογές μου πάρα μόνο τα απαραίτητα “κάτι καλά” και θα βασιστώ στην δύναμη των εικόνων και της λίστας καθαυτής.

Miho Hazama - m_unit: Beyond Orbits (Edition Records)

Η Hazama συνθέτει και διευθύνει την δική της ορχήστρα δημιουργώντας μια εντυπωσιακή τζαζ χροιά που άπτεται της αισθητικής του παρελθόντος αλλά υπερπηδά στο διάστημα και θεμελιώνει στιβαρές μοντέρνες βάσεις. Γεφυρώνει μια μουσική ιστορία σε έναν δίσκο που έχει τα πάντα στις σωστές αναλογίες.

Asher Gamedze - Turbulence and Pulse (International Anthem Recording Company)

O ντράμερ Asher Gamedze απο το Cape Town της Νότιας Αφρικής επιστρέφει με τον νέο του δίσκο με ένα τυπικό μουσικό setup οργάνων και όρεξη να μεταφέρει όσο το δυνατόν περισσότερα στον ακροατή. Την κοινωνική του ενσυναίσθηση, την ερμηνεία του στην πρόσφατη παγκόσμια ιστορία, όλες τις ανησυχίες του που βρίσκουν καταφύγιο στην περίτεχνη του τζαζ και γίνονται το όχημα και η δύναμη του ‘Turbulence and Pulse’.

Cecile McLorin Salvant – Mélusine (Νonesuch)

Άλλο ένα ταξίδι μουσικής ιστορίας, ένας φόρος τιμής της Cecile McLorin Salvant σε μουσικές που την καθόρισαν και την έφεραν σε αυτή την θέση. Πλαισιώνει τα τραγούδια με πανέμορφο τρόπο και τα αγκαλιάζει με την ζεστή vocal jazz της. Ένα μουσικό τζαζ ταξίδι σε ένα υπόγειο τζαζ μπαρ της Γαλλίας που απλά κάθεσαι πρώτο τραπέζι πίστα και ρουφάς σαγηνευμένος, σχεδόν υπνωτισμένος το ουίσκι σου βλέποντας την ζωντανά -στην φαντασία σου- να τραγουδάει.

Alessia Obino - A Sound's A Million Shapes (Domanda Music)

H Alessia Obino δεν ξεκινά απο την τζαζ, αλλά σίγουρα καταλήγει κάπου εκεί στα πέριξ της. Μοντέρνα η οπτική της μπλέκει πολλά διαφορετικά μουσικά είδη όσο διαρκεί το ακατέργαστο ψυχεδελικό της μουσικό ταξίδι. Δεν κρύβει τις επιρροές της αλλά συνάμα δεν τις απομυζά κιόλας διότι πολύ απλά είναι αρκετά απασχολημένη με την χαλιναγώγηση του δικού της ταμπεραμέντου. Αναμφίβολα ευχάριστη η έκπληξη της μουσικής μας συνεύρεσης που οδήγησε γρήγορα σε αλλεπάλληλα ραντεβού ακρόασης. Εγώ με τις πυζάμες μου απο τον καναπέ, αυτή απορροφημένη στην τέχνη της.

Aja Monet - When the poems do what they do (Drink Sum Wtr)

Πρώτος δίσκος για την Αμερικανίδα ποιήτρια που περιστοιχίζεται από μια εξαιρετική μπάντα και δημιουργεί ένα μοντέρνο μνημειώδες απαιτητικό καλλιτεχνικό έργο. Η πρόζα της και ο λόγος της πρωταγωνιστούν και ματσάρονται άριστα με τα μουσικά κεντήματα της μπάντας που δίνουν τον αέρα και τον χώρο στα κομμάτια να λάμψουν σε συνδυασμό με την κατάθεση ψυχής της Monet.

Le Cri du Caire - Le Cri du Caire (Les Disques du Festival Permanent)

Συγκλονιστικός δίσκος που δεν κοιτά μουσικά είδη και κατηγοριοποιήσεις. Μια μουσική σύμπραξη έμπειρων καλλιτεχνών που δίνουν απλόχερα όλο τους το καλλιτεχνικό είναι και καταφέρνουν και αποτυπώνουν σε μουσικό μέσο ένα μνημειώδες έργο, μια κατάθεση ψυχής. Οι σπαραχτικές ερμηνείες του Abdullah Miniawy σέρνουν βάσανα, σέρνουν καημό και θλίψη, υπερπηδούν γεωγραφικά σύνορα και κουλτούρες καταλήγοντας εν τέλει στην μουσική αγκαλιά των Le Cri du Caire. Δίσκος λάφυρο, ειδικού βάρους.

London Brew - London Brew (Concord Jazz)

Ότι και να συμβεί, δύσκολα θα μπορέσεις να προσπεράσεις αυτόν εδώ τον δίσκο. Τριήμερο αυτοσχεδιαστικό πάρτι μεταξύ ολοκλήρου του enfant gâté μουσικών της λονδρέζικης σκηνής που έχοντας στο μυαλό τους απλά το ‘Bitches Brew’ και την αυτοσχεδιαστική του ελευθερία είπαν να ανοίξουν τα μικρόφωνα και να καταγράψουν το “free jazz πάρτι” τους. Καλεσμένοι μεταξύ άλλων στα στουντιακά έκτροπα: Nubya Garcia, Shabaka Hutchings, Benji B, Theon Cross,Tom Skinner, Nikolaj Torp Larsen.

Parasite Jazz - Parasite Jazz (Disques de la Spirale)

Οι Γάλλοι δεν κρύβουν τα λόγια τους. Ονόμασαν την μπάντα τους ‘παρασιτική τζαζ’ θέλοντας να δηλώσουν εξαρχής τις προθέσεις τους. Με έντονη τη διάθεση μουσικής αποδόμησης περνούν απο διάφορα είδη από τα οποία άλλοτε κοντοστέκονται κι άλλοτε καταπιάνονται για τα καλά. Δημιουργούν ένα μουσικό χωνευτήρι που ξεδιάντροπα αλέθει και χωνεύει τις διάσπαρτες επιρροές τους και δεν ξέρω αν πραγματικά είχαν σκοπό να ακούγονται έτσι, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι η ελευθεριακή τους μουσική προσέγγιση, χωρίς στεγανά τους έκανε να δημιουργήσουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες -ντεμέκ- τζαζ δίσκους.

Shakti - This Moment (Abstract Logix)

H εξευγενισμένη έθνικ τζάζ των Shakti κερδίζει περισσότερους πόντους από τις χαρακτηριστικές φωνητικές γραμμές του Shankar Mahadevan και την 45χρονη δισκογραφική τους απουσία που έσπασε με αυτόν τον δίσκο. Τυπική πάνω στο είδος που πρεσβεύει, δεν κρύβει πολλές εκπλήξεις, αλλά πολύ καλοφτιαγμένη και στιβαρή από τους γερόλυκους, ανεβαστική και πολυπολιτισμική η μουσική των Shakti έχει να δώσει πράγματα στον ακροατή.

Nicola Conte – Umoja (Far Out Recordings)

O Conte διευθύνει σωρεία μουσικών και δημιουργεί έναν πανέμορφο spirirual jazz δίσκο. Η εξωτική του χροιά σε ταξιδεύει σε ανάλογα παλιότερα ακούσματα και η ποπ προσέγγιση του σε κάνει να κολλήσεις μαζί του σε διάφορα φάσεις. Καταπιάνεται με διάφορα είδη για να μπορέσει να αποδώσει πιο ολοκληρωμένα το έργο του αλλά πάντα κρατά τον ποπ του χαρακτήρα πανταχού παρόντα και αφήνει στην γήινη, ζεστή χροιά της Zara McFarlane να εμπλουτίσει και να ομορφύνει τις συνθέσεις του. Το ‘Umoja’ δεν ειναι ο δίσκος που δεν έχεις ξανακούσει, άλλα σίγουρα είναι ο δίσκος που θες να ξανακούσεις κάθε φορά που μπαίνει στο πικάπ.