Κάτι καλό να ακούσω;

Ελεάνα Γαρίνη
The New Lines - Love and cannibalism (Feral Child Records)
Οι New Lines δεν εξερευνούν καινούριες φόρμες, δεν κατασκευάζουν καινούριους ήχους, ούτε ανακαλύπτουν την Αμερική. Άλλωστε Νεοϋορκέζοι είναι, την ανακάλυψαν οι Ισπανοί για λόγου τους πριν από 524 χρόνια. Η μπαρόκ, ψυχεδελική, ρομαντική και καλειδοσκοπική τζαζ-φολκ-ποπ που φιλοτεχνούν, εξαντλεί τα επίθετα που θα ξεπατίκωνες για να περιγράψεις αντίστοιχο άλμπουμ των 60s. Αντίθετα όμως από πολλούς επίδοξους ξεπατικωτές, οι New Lines φτιάχνουν μικρά κομψοτεχνήματα με ατμόσφαιρα, χρώμα και γενναιόδωρες, περίτεχνες μουσικές επιστρώσεις. Δύσκολα θα βρεις αδιάφορο κομμάτι στο Love and cannibalism και μισό ψυχεδελικό κομμάτι κάποτε να είχες αγαπήσει, η πιθανότητα να ξανανιώσεις έρωτα για το είδος αυξάνεται με τις ακροάσεις!

Τάσος Πατώκος
The Holydrug Couple - Soundtrack for Pantanal (ΒΥΜ Records)
Δύο από τα χειρότερα κλισέ που μπορεί κανείς να διαβάσει σε παρουσίαση δίσκου είναι πρώτον "ο τάδε τραγουδάει τόσο ωραία που ακόμα κι αν έπαιρνε να τραγουδήσει τον τηλεφωνικό κατάλογο θα ακουγόταν φανταστικός" και δεύτερον "το album ακούγεται σαν soundtrack μιας ταινίας που δεν έχει γυριστεί ποτέ". Στην περίπτωση των Holydrug Couple το δεύτερο κλισέ ισχύει στη κυριολεξία, μιας και η ταινία "Pantanal" πολύ απλά δεν υπάρχει. Αυτό το μη-soundtrack είναι στην πραγματικότητα ένα mini album με 8 κομμάτια (7 αν αφαιρέσεις τη σύντομη εισαγωγή) που μας θυμίζει όλους τους λόγους για τους οποίους έχουμε λατρέψει αυτό το ντουέτο από τη Χιλή και συνοψίζονται στο ακαταμάχητο τρίπτυχο ψυχεδέλεια, shoegaze, dream-pop. Σχετικά τώρα με το πρώτο κλισέ, αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στον τραγουδιστή των Holydrug Couple: χωρίς να είναι σε καμιά περίπτωση φάλτσος, γνωρίζει καλά ότι η φωνή του έχει πεπερασμένες δυνατότητες. Παρ' όλα αυτά, δεν καταδέχεται ούτε να βάλει φίλτρα, autotune ή οτιδήποτε άλλο, ή να θάψει τη φωνή του κάτω από κιθάρες ή βαβούρα, και αυτή η σχεδόν ερασιτεχνική ερμηνεία του κάνει τα κομμάτια του συγκροτήματος δύο φορές πιο άμεσα από ό,τι ήδη είναι.

Χίλντα Παπαδημητρίου
Peter Doherty - Hamburg Demonstrations (Clouds Hill)
Ο εις εκ των ιδρυτών των Libertines ξαναχτυπάει απαλλαγμένος από εξαρτήσεις, όπως ισχυρίζεται. Γι' αυτό το άλμπουμ του είναι τόσο low-key; Aναρωτιέμαι. Η αλήθεια είναι ότι ο Peter Doherty είναι προτιμότερος σαν εσωστρεφής τραγουδοποιός παρά σαν λιώμα celebrity brat. Στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, που ηχογραφήθηκε στη Γερμανία, ο Doherty επιδεικνύει μια συνθετική μαστοριά η οποία θυμίζει την κομψότητα του Ray Davies, αυτή την καθαρά βρετανική ειρωνεία που ήταν η σφραγίδα των Kinks. Παρά τις σποραδικές πολιτικές νύξεις τις οποίες βρίσκουμε σε κάποια τραγούδια (‘Hell At The Gates Of Heaven’), ο ταραγμένος ψυχισμός ενός ρομαντικού τροβαδούρου ξεδιπλώνεται στα 11 κομμάτια, από τα οποία ξεχωρίζω το I don't love anyone (but you're not just anyone), που απαντάται μάλιστα δύο φορές στο δίσκο. Ακούγοντας ξανά και ξανά τις δυο εκτελέσεις, μάλλον προτιμώ την πρώτη και κάπως πιο ακατέργαστη.

Γιώργος Λεβέντης
Βaby Queens - Baby Queens (Strangetown Records)
Οικογενειακή υπόθεση (δύο αδερφές, δύο ξαδέρφες και μια υιοθετημένη αδερφή) το παρόν all-round soulful ντεμπούτο το οποίο αναμένεται να κερδίσει δικαιολογημένο hype στα τελειώματα του 2016. Tη σήμερον ημέρα κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από σχήματα και ορισμούς, αν ακούσετε επομένως για En Vogue, TLC και Wilson-ίζουσες αρμονίες μην το πολυψάξετε. Όχι γιατί δεν έχουν νόημα, αλλά γιατί ούτως ή άλλως οποιαδήποτε βόλτα σε Motown, R&B, hip-hop μέσα από ρετρο-90s παραγωγή, όσο πρωτότυπη και αν είναι, στο τέλος είναι εύκολο να υποθέσεις πως ακούγεται ακριβώς όπως τη φαντάζεσαι. Στα τραγούδια βρίσκεται ωστόσο η ουσία και ο κυνισμός μας είναι περιττός, αρκετή τιμωρία συνιστά για τη μουσική βιομηχανία το ότι δεν μπορεί πια να πουλήσει τέτοιους δίσκους όπως τους αξίζει, ως εξαιρετική pop δηλαδή, Το ανοιχτό μυαλό γίνεται ώρες υπερεκτιμημένη αρετή στη μουσική, η ανοιχτή καρδιά ποτέ.

Μάριος Καρύδης
Various - Back On The Street Again: Australian Funk, Soul & Psych (Mostly) From The Festival Vaults (Festival Records)
Ήταν κάποτε μια εποχή όπου τα μουσικά είδη μπλέκονταν μεταξύ τους χωρίς ενοχές ενώ πολιτικές συνειδήσεις και καλλιτεχνικές αμπελοφιλοσοφίες ήταν το σκάφανδρο για νέους κόσμους. Τότε λοιπόν που εμείς είχαμε τα Πολυτεχνεία, οι Αυστραλοί τέντι-μπόιδες χόρευαν κι αυτοί στους δρόμους. Αν αναρωτιέστε με τι κάναν κέφι εκεί κάτω πριν έρθουν τα 80’s, το σκάψιμο στα τοπικά «δισκορυχεία» που έκανε η Festival Records ανέσυρε χορταστικά shake (ή όπως τα λέγανε εκεί στο νησί), mod jazz και μπόλικα άλλα cool διαμάντια, όπως περιγράφονται στον αντιπροσωπευτικότατο τίτλο της συλλογής, που θα λύσουν πάσα απορία και ίσως εμπνεύσουν groovy βραδιές-βάλσαμο.

Θανάσης Παπαδόπουλος
Hope Sandoval & the Warm Inventions - Until the Hunter (Tendril Tales)
Τελεία και παύλα, Hope Sandoval είσαι… για το alt folk/psychedelic etc rock ό,τι ήταν ο Barry White για τη soul των 70s. Στο τρίτο άλμπουμ τους ‘Until the Hunter’, οι Warm Inventions είναι πειστικότεροι και έχουν περισσότερα πιασάρικα τραγούδια σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Δεν διασκευάζεται ούτε αυτή τη φορά το “Can't Get Enough of Your Love, Babe”, αλλά πάντως στο 70s country/folk/soul ντουετάκι “Let Me Get There”, η Sandoval συνδυάζεται άψογα με τον Kurt Vile, κι ας ακούγεται αυτός σαν αγουροξυπνημένος.

Μαριάννα Βασιλείου
The Rolling Stones - Blue & Lonesome (Polydor)
Πες τους γερόλυκους, πες τους ξεπουλημένους, πες τους όπως θες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Rolling Stones είναι ίσως οι μοναδικοί πλέον που δικαιούνται (και έχουν τη δυνατότητα) να τραγουδούν τα μπλουζ και να διασκευάζουν ελεύθερα Howlin’ Wolf και Little Walter. Είναι το πρώτο τους άλμπουμ αποκλειστικά με διασκευές blues κομματιών - πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί τους πήρε τόσες δεκαετίες να το δημιουργήσουν – και το κάνουν απίστευτα καλά. Στιβαρό, δεμένο και αεράτο, είναι ένα άλμπουμ φτιαγμένο από ένα συγκρότημα το οποίο δεν έχει να αποδείξει τίποτα απολύτως σε κανέναν και το οποίο παίζει μουσική απλά και μόνο για τη χαρά που του προσφέρει. Ναι κυρίες και κύριοι, οι Rolling Stones ακόμα το έχουν: παραμένουν η μεγαλύτερη rock’n’roll μπάντα του πλανήτη – και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.

Μιχάλης Βαρνάς
The Clang Group - Practice (Domino)
O Clive Langer αποφάσισε να σχηματίσει τη δική του rock n' roll μπάντα μόλις πέρασε το κατώφλι (προσοχή στα κατώφλια μην έχουν λάσπες και λερώσουμε τα χαλιά) των εξήντα. Ο Clive Langer ως παραγωγός σε άλμπουμ άλλων, έχει συμπληρώσει εκατοντάδες ώρες πτήσεων σε στούντιο ηχογραφήσεων, ενώ έχει γράψει κι αρκετά τραγούδια για άλλους με πιο διάσημο μάλλον το Shipbuilding που τραγούδησε ο Elvis Costello (σε στίχους δικούς του) κι ο Robert Wyatt. Βασικός συνεργάτης του Langer στους Clang Group ο Andy McKay των Roxy Music. Από το στούντιο πέρασε κι ο Suggs των Madness. Με το Practice κάποιες στιγμές αναπόλησα τους Morphine αλλά αυτό μην το πάρετε τοις μετρητοίς.

Χρήστος Αναγνώστου
Soundgarden - Live at the Paramount Theatre Seattle/1992 (Α&Μ Records)
Από την super deluxe έκδοση του Badmotorfinger και τα σπάργανα του grunge. Ένα κομμάτι περισσότερο αστείο στην αμερικανική λογοκρισία της εποχής. Ευτυχώς που υπάρχει το Spotify και μπορούμε να ακούσουμε όλη την συναυλία χωρίς να χρειαστεί να δώσουμε 150 ευρώ για την απόκτηση του πακέτου. Ακόμη και σε αυτό το κομμάτι όμως φαίνεται η δυναμική του γκρουπ-ορόσημου για το είδος. 25 χρόνια παλιό λοιπόν και σε όσους δεν ακούγεται σαν τους Led Zeppelin μπορεί να αντηχεί πιο φρέσκο από ποτέ. Πάλι καλά που επανενώθηκαν και ίσως τους δούμε ποτέ...

Άρης Μπούρας
A Tribe Called Quest - We Got It From Here... Thank You 4 Your Service (EPIC/SME)
Αφιερωμένο στον προσφάτως εκλιπόντα Phife Dawg, το νέο άλμπουμ των A Tribe Called Quest φέρνει την hip-hop μουσική ξανά στο προσκήνιο με μια πλειάδα απολαυστικών κομματιών, σε μια ειλικρινή κατάθεση του θρυλικού σχήματος έπειτα από 18 χρόνια απουσίας. Το έκτο και τελευταίο άλμπουμ τους, ηχογραφημένο στο προσωπικό στούντιο του Q-Tip στο New Jersey κατά την post-Trump περίοδο, διαθέτει τη στόφα, το νεύρο αλλά και τον ηχηρό κοινωνικοπολιτικό λόγο που τους έκανε γνωστούς στις αρχές των ‘90s. Με 16 κομμάτια που σφύζουν από ενέργεια και φρεσκάδα, με πλήθος από samples και guest εμφανίσεις, έρχεται να κλείσει το 2016 όχι νοσταλγικά, αλλά θριαμβευτικά.

Βασίλης Παυλίδης
Sleaford Mods - TCR (Rough Trade)
Τα παλικάρια μου από το Νότιγχαμ συνεχίζουν ακάθεκτα την πορεία τους προς την παγκόσμια καταξίωση, ταυτόχρονα με την σωματική και νοητική τους αποσάθρωση. Το TCR περιλαμβάνει πέντε μόλις συνθέσεις. Το ομώνυμο TCR (Total Control Racing) είναι πολύ τυπικό και όμορφο και το βίντεο αρέσει πολύ στα παιδιά. Ωστόσο η κομματάρα είναι αδιαμφισβήτητα το I Can Tell (this barrel you've got me bent over was it pulled from your pork cellar in your lovely little house, όπου το house προφέρεται ως εκπνεόμενο ass). Μάλιστα, περιλαμβάνει και κάτι σαν ρεφρέν (I just hope, I just hope everything gets pulled apart and pushed, gets pulled apart) το οποίο αν σου κολλήσει στο μυαλό την πάτησες. Και νομίζω ότι την πάτησα... I just hope, I just hope everything gets pulled apart and pushed, gets pulled apart and bust gets pulled apart, I just hope, I just hope everything gets pulled apart and pushed, gets pulled apart and bust, gets pulled apart, I just hope, I just hope everything gets pulled apart and pushed, gets pulled apart and bust, gets pulled apart, I just hope, I just hope everything gets pulled apart and pushed, gets pulled apart and bust, gets pulled apart...

Αντώνης Ξαγάς
Camera - Phantom of liberty (Bureau B)
Ε, τι είναι αυτά!; Γερμανοί από το Βερολίνο, έχουν τις ευλογίες του Rother και του Moebius, βαράνε σε μοτόρικ ρυθμό και όχι μόνο, κάθε κομμάτι του δίσκου τους παραπέμπει στις χρυσές εποχές της κοσμικής μουσικής. Νισάφι πλέον, πήξαμε στα (αγριό)χορτα του kraut! Αλλά... Μήπως ο ...πρωτότυπος και καινοτόμος πρώτος τον λίθο βαλέτω;

Αντώνης Κλειδουχάκης
Various Artists – The Microcosm: Visionary Music of Continental Europe, 1970-1986 (Yoga Records / Light in the Attic)
Η επανάσταση της πληροφορίας που κάνει πραγματικότητα τα ανοιχτά σύνορα, η πρωτοκαθεδρία των νέων τεχνολογιών ως το κύριο εργαλείο κατασκευής της μελλοντικής κοινωνίας και η μελέτη της ιστορίας της ανθρωπότητας ως μέσο αυτογνωσίας δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Ίσως λίγο πολύ αυτή η διαδικασία προόδου να είναι αρχαία και όχι μόνο χαρακτηριστική της νέας εποχής. Το να αποδώσουμε λοιπόν εύσημα ή έστω ένα μικρό φόρο τιμής στην μουσική new age, ένα από τα πιο παρεξηγημένα είδη (θέλει γερό ψάξιμο για να είναι λειτουργικό), προβάλει κάποια στιγμή κάτι το αναπόφευκτο. Μια καλή αρχή είναι ο Μικρόκοσμος, το μικρό αδερφάκι του συγκινητικού, περσινού I Am The Center compilation, που μας παρουσίασε την γέννηση του genre στην Αμερική. Διαχρονικά, οραματιστικά, ανθρωπιστικά προϊόντα πολιτισμού.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Hvide Sejl/Varg/F.Valentin - Brazil (Posh Isolation)
Προσπαθώ να καταλάβω τι είδους μουσικής παίζουν οι Hvide Sejl, Varg και F.Valentin σε αυτή την τετραπλή (μάλλον είναι καινούριο κόλπο αισθητικής αλλά και πρακτικής φύσεως πιθανόν για να μπορούμε να ακούμε όποιο κομμάτι θέλουμε όποια στιγμή θέλουμε στο κασετοφωνάκι μας) κασέτα της Posh Isolation η οποία βγήκε φέτος. Η λέξη ambient έρχεται βέβαια στο μυαλό αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο ήχος είναι πολύ συμπυκνωμένος και ταυτόχρονα διάφανος (θαυμαστικό). Πολλά στρώματα ηλεκτρονικών αλλά και πιάνα και άλλα διάφορα συντίθενται και τελικά καταλήγω στο να θυμηθώ και τους υπέροχους Labradford.