Άλμπουμ προς άλμπουμ

:: Speak and spell - 1981

Μην ξεχνάμε ότι το Speak & Spell είναι η μοναδική σύμπραξη του πιο επιτυχημένου indie συγκροτήματος όλων των εποχών, που δε χρειάστηκε να ξεφτιλιστεί για να κατακτήσει τον κόσμο, με το συγκινησιακά απόλυτο pop μυαλό, που γνώρισε ποτέ η μουσική βιομηχανία. Που χρειάστηκε, αλλά δεν τον κατέκτησε.

Ο Vince Clarke, που λίγα χρόνια αργότερα θα εδραιώσει το δικό του προσωπικό gay parade διασκευάζοντας - τελοιοποιώντας τους AΒΒΑ μεταμορφωμένος σε αυτό που πάντοτε ήθελε να είναι, οδηγεί με σχεδόν δικτατορικά "εγώ" και "θέλω" μια παρέα επαρχιωτών χρηστών του Clearasil, που δεν ξεκίνησαν να κατακτήσουν τίποτε  

:: A broken frame - 1982

Πως είναι όταν κοιτάς παλιές, παιδικοεφηβικές φωτογραφίες τωρινής αγαπημένης; Όταν ψάχνεις εξεταστικά να ανιχνεύσεις (να φανταστείς πολλές φορές!) οικείες λεπτομέρειες, να αναγνωρίσεις γκριμάτσες, χαμόγελα, άγουρα χαρακτηριστικά, ίχνη της κατοπινής εξέλιξης; Κάπως έτσι είναι όταν ακούς πρώιμους δίσκους αγαπημένου συγκροτήματος... Ειδικά όταν έχεις ξεκινήσει ανάποδα! Πως να μου είχε φανεί το "A broken frame" έχοντας ακούσει πρώτα το "Black celebration"; Υπήρξαν οι μελοδραματικοί στίχοι του "Leave in silence" ή το φορτισμένο fade-out στο "The sun and the rainfall" ένα πρώιμο "σκοτεινό" σημάδι;  

:: Construction time again - 1983

Μια ιντάστριαλ ποπ ατμόσφαιρα διακατέχει όλο το υλικό. Από το εξώφυλλο με τον ορεσίβιο σιδερά στο άλμπουμ και αυτά των σινγκλς, μέχρι τον πυρήνα των κομματιών. Διαβάζω ότι ο συνθέτης [μετά την αποχώρηση του Vince Clark] Martin Lee Gore είχε πάει στις αρχές του '83 σε μια συναυλία των Einsturzende Neubauten και εκεί του ήρθε η ιδέα της μείξης βιομηχανικών ήχων στο πλαίσιο της ποπ κουλτούρας. Έτσι εισήγαγε στον ήχο των Mode το συνκλαβιέ που, εκτός από τους προετοιμασμένους ρυθμούς, επιτρέπει και το σάμπλινγκ. Ίσως γι' αυτό να άφησε εκτός το σινγκλάκι Get The Balance Right! που είχε μόλις κυκλοφορήσει.  

:: Some great reward - 1984

Πιστεύω ότι το Some Great Reward είναι το πιο καλό άλμπουμ των Depeche Mode. Γιατί όμως; Υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι που δικαιολογούν αυτή την άποψη; Νομίζω πως υπάρχουν μερικοί. Πρώτον, οι εξαιρετικές συνθέσεις. Lie to Me, Stories of Old, Somebody, Blasphemous Rumours, Something to Do, People Are People και Master and Servant είναι η δική μου σειρά προτεραιότητας. Με άλλα λόγια, αφήνω μόνο δυο τραγούδια από ολόκληρο το άλμπουμ απέξω, το It Doesn't Matter και το If You Want, τα οποία είναι αγαπημένα πολλών γνωστών. Δεύτερον, οι αυθόρμητοι, νεανικοί στίχοι. Η ακρόαση του άλμπουμ πρέπει οπωσδήποτε να συνοδεύεται από την ανάγνωσή τους. Ερωτικοί ή μη μου ασκούσαν πάντα ιδιαίτερη γοητεία με την πίκρα τους, τον πεσσιμισμό τους, την ειρωνία τους.  

:: Black celebration - 1986

Αυτός πρέπει να είναι ο δεύτερος ή τρίτος δίσκος τους που αγόρασα. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρος γιατί όπως έχω αναφέρει και παλαιότερα, λίγο πριν "πεθάνει" το βινύλιο και η προηγούμενη δεκαετία μαζί του μπήκα μια μέρα στο Metropolis να πάρω το Violator. Την επόμενη επέστρεψα και "σήκωσα" αλλά τρία άλμπουμ τους. Δεν θυμάμαι όμως με ποια σειρά τα έδωσα στο ταμείο και έτσι αυτή η λεπτομέρεια παραμένει μυστήριο.

Εδώ κάνουν ότι επανέλαβαν στο Violator αλλά πιο ταπεινά. Είναι ήδη υπερμπάντα με φανατικούς οπαδούς αλλά μετά το Music for the Masses θα γίνουν σχεδόν U2 και η παρακμή τους περιμένει στην γωνία (Songs of Faith and Devotion, Ultra  

:: Music for the masses - 1987

Ήδη ήταν από πολύ νωρίς -μόλις απ' το 2ο δίσκο, πρωτύτερα από κάθε του κρυφό πόθο- που ο Martin L. Gore κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα προγνωστικά και να αναλάβει το μεγαλύτερο συνθετικό μερίδιο της μπάντας. Η οποία δε θα 'μενε για πάντα στον απλό νεορομαντισμό και τα old school σινθεσάιζερ. Τεράστιο καθήκον, σ' έναν κόσμο που για άλλη μια φορά άλλαζε: Οι electro ποπ επιτυχίες γίνονταν δουλειά σου ας ήσουν ντουέτο, αν δεν ήσουν έπρεπε ή να το διαλύσεις ή να πάρεις αποφάσεις.

Ο Gore τις πήρε και πήγε ίσια στην καρδιά του ζητήματος, αν και χρειάστηκε μερικά χρόνια και λίγες αποτυχίες, που όμως πάνω τους οικοδομήθηκε η μεσαία και καλύτερη φάση του γκρουπ  

:: Violator - 1990

"Αγαπημένο μου ημερολόγιο... Σήμερα συνέβη κάτι πολύ περίεργο. Περνώντας από το δισκάδικο της πλατείας συνέλαβα τον Γιάννη (ναι, αυτόν με το μπλουζάκι Accept, που φλώρο με ανεβάζει, ξενέρωτο με κατεβάζει) με τον νέο δίσκο των Depeche Mode στα χέρια! Απέφυγε με τρόπο να με χαιρετήσει, αλλά δεν μου την γλιτώνει τώρα! Θα πάρω μου όλο το αίμα πίσω..."

Το "Violator" είναι κατ' αναλογία το "Joshua Tree" των Depeche Mode. Ο δίσκος που έσπασε τα στεγανά, τους καθιέρωσε στο μαζικό κοινό, απενοχοποιώντας τους ακόμη και στα αυτιά σκληροπυρηνικών "ροκάδων" και αμετανόητων θιασωτών του "κιθάρα-μπάσο-τύμπανο" ήχου.  

:: Songs of faith and devotion - 1993

Όπως και σχεδόν οι περισσότεροι που σήμερα είναι γύρω στα 30, έμαθα τους Depeche Mode από το "Enjoy The Silence". To νεοφερμένο τότε MTV έπαιζε το video συνέχεια, αλλά δε χρειαζόταν στα αλήθεια: μία και μόνο ακρόαση ήταν αρκετή για να κάνει το κομμάτι να μπει μέσα στην καρδιά σου. Και το "Violator", έλεγαν, ήταν το καλύτερο album του group μέχρι τότε. Το επόμενο βήμα από αυτό δε θα μπορούσε, λοιπόν, παρά να απογοητεύσει. Το πρώτο single "I Feel You" δεν άρεσε. Βασισμένο περισσότερο στις κιθάρες παρά στα synths, έκανε κάποιους να πουν ότι οι Depeche Mode ακολουθούν το ρεύμα της εποχής και αφήνουν παράμερα τη γνωστή τους αισθητική για να καρπωθούν κάτι από την επιτυχία των Nirvana και των Pearl Jam. Ας είναι. Ποτέ δεν μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι.  

:: Ultra - 1997

Ο Alan Wilder τους βαρέθηκε και την έκανε από την μπάντα, ο Gahan παραλίγο να την κάνει μια και καλή (από τα εγκόσμια) μιας και τα πρόβλημα εξάρτησης από την ηρωίνη πήγαινε κατά διαόλου, ο Gore προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και ο Fletcher φαντάζομαι κοιτούσε τα τεκταινόμενα. Παρ' όλα αυτά και άλμπουμ έβγαλαν και εμπορικά μόνο παράπονο δεν θα μπορούσαν να έχουν.

Τι έμεινε από όλα αυτά; Τα τρία από τα τέσσερα singles του άλμπουμ. Ένα μαζικό hit που άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του ("It's No Good"), ένα μελωδικό κομμάτι που ακούγεται αρκούντως ευχάριστα (το αλά Craig Armstrong "Home") και  

:: Exciter - 2001

(Πριν από ένα χρόνο οι U2 επιδίωξαν να... επιστρέψουν στη γη και να ξανακερδίσουν τον τίτλο της μεγαλύτερης rock 'n' roll μπάντας του πλανήτη. Τα τελευταία χρόνια οι R.E.M. προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι η αξιόπιστη μπάντα που πάντα γνωρίζαμε. Φέτος οι από πολλούς «ξεγραμμένοι» Depeche Mode υπογράφουν απλά ένα αριστούργημα!)

Υπάρχει αυτή η ένθεη μανία που χαρακτηρίζει τα μεγάλα συγκροτήματα. Η μανία που δεν τους αφήνει να ησυχάσουν, που δεν τους επιτρέπει να απεξαρτηθούν από τον «πυρετό της δόξας» και τους θέτει σε συνεχή τροχιά, σε συνεχή αναζήτηση της εκ των έξωθεν αυτοεπιβεβαίωσης.  

:: Playing the angel - 2005

Θυμάμαι πριν από κάποια χρόνια, ένας φίλος μου που έγραφε σε μουσικό περιοδικό, μού είχε πει πόσο άβολη είναι η θέση εκείνου που έχει να κάνει κριτική σε δίσκο Έλληνα καλλιτέχνη ή ελληνικού συγκροτήματος. Μιας και η Αθήνα δεν είναι ούτε Λονδίνο ούτε Νέα Υόρκη, και μιας και όλοι όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική είμαστε λίγο πολύ μια οικογένεια (λέμε τώρα), δεν είναι καθόλου απίθανο να βρεθείς εν αγνοία σου να πίνεις το ποτό σου δίπλα στον καλλιτέχνη για το δίσκο του οποίου έγραψες ότι είναι μέτριος, και ξαφνικά να ακούσεις "εσύ είσαι ρε ο τάδε που έγραψες αυτά για μένα;;!!" και να βρεθείς - στην καλύτερη περίπτωση - λουσμένος με το ποτό, και το ποτήρι καπέλο.  

:: Sounds of the universe - 2009

Διαβάζω στη Wikipedia (η ύπαρξη της οποίας μας έχει απαλλάξει από την ανάγκη παράθεσης περιττών και βαρετών λεπτομερειών!)... Το "Sounds of the universe" είναι το 12ο LP των Depeche Mode το οποίο υποστηρίζεται από την περιοδεία "Tour of the Universe". Αναρωτιέμαι... Μήπως πρέπει να αντιστρέψουμε τους ρόλους υποκειμένου-αντικειμένου; Ποιος υποστηρίζει τι; Γιατί σε εποχές όπου το "παράνομο" (προσοχή στα εισαγωγικά!) downloading έχει στενέψει σε μεγάλο βαθμό την κάνουλα των κερδών από τις πωλήσεις δίσκων, η συναυλία έχει καταστεί το βασικό μουσικό προϊόν, η κύρια πηγή εσόδων, ειδικά για ονόματα stars-megastars του παρελθόντος (άπω, απώτερου και ...απώτατου) τα οποία διέρχονται μεν δημιουργική εμμηνόπαυση αλλά διαθέτουν και έναν μύθο (πιο κυνικά: trademark) προς εξαργύρωση.