dEUS and other bar stories

56 Falcon, across the old laundry, I tasted
jigsaw you

εσύ-παζλ
1994 * ο Tom Barman, στο τέταρτο κιόλας κομμάτι του πρώτου δίσκου των dEUS έχει προλάβει να εκπληρώσει την απόλυτη εφηβική rock ονείρωξη. Γράφει ένα τραγούδι με σκοπό να (ξανά)κερδίσει το κορίτσι και, αν πιστέψουμε τις βρώμες που κυκλοφορούν, το καταφέρνει.

θρίαμβος

Βέβαια το "worst case scenario" δεν εξαντλείται θεματολογικά σε μια και μόνο γκόμενα. Περιέχει επίσης (συνοπτικά): καταιγιστικές μπυρο-μπουρδολογίες, φασαριόζικο art-rock, χειρουργικές οδηγίες για σπάνιες παθήσεις, λογοκλοπή στους R.E.M., τραγούδι για τα φουαγιέ των ξενοδοχείων, τραγούδι-για-τον-μπαμπά-μου, καθώς και ένα ιντερλούδιο του οποίο το ρεφρέν εξαντλείται στο στίχο «έλα μωρό μου, κούνα το μπούτι σου». Το παρανοϊκό και συνάμα ύποπτο στην όλη υπόθεση είναι ότι όλα τα παραπάνω δένουν τέλεια και σχηματίζουν ένα στρόγγυλο αντικείμενο με τρύπα στη μέση που μπορεί κάποιος να το ακούσει από την αρχή ως το τέλος.

Κάθε φρέσκο άκουσμα χαρακτηρίζεται ακριβώς απ΄την ιδιότητα του να επαναπροσδιορίζει την σχέση του ακροατή με αυτό που ακούει.

Αυτός που δεν καταλαβαίνει θα πει ότι το "worst case scenario" δεν καταχωρείται ως φρέσκο άκουσμα. Καταχωρείται λέει ως Captain Beefheart, Tom Waits, Girls VS Boys, ατμοσφαιρικά τραγούδια με βιολί και δεν συμμαζεύεται. Εδώ ο αυτός-που-δεν-καταλαβαίνει θα βαθμολογηθεί με 8 στην παρατηρητικότητα αλλά με κουλούρα (0) στην κατανόηση. Οι dEUS groove-άρουν, τζαζ-άρουν, κλαίγονται και τα σπάνε κατά το δοκούν και κάτι στον αέρα μυρίζει ότι όλα αυτά τα έχουν στο αίμα τους.

Αλλαγή εικόνας και zoom-in στην Αμβέρσα. Ο παραπάνω χάρτης δεν μου λέει τίποτα γιατί δεν έχω πάει ποτέ. Οι dEUS θα είχαν όμως πολλά να διηγηθούν για την πόλη τους. Η Αμβέρσα είναι το μεγαλύτερο λιμάνι του Βελγίου και βρίσκεται στο βόρειο, Φλαμανδικό κρατίδιο της χώρας. Κάπου στους δρόμους της υποθέτω ότι θα 'παίζαν σφαλιάρες μικροί ο Tom Barman με τον (μπασίστα στους dEUS) Stef Kamil Carlens. Λέγεται για τους Φλαμανδούς ότι είναι απίστευτα ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, γλεντζέδες και ενίοτε πειραγμένοι. Ο θρύλος το'χει επίσης ότι όλοι μα όλοι σ'αυτά τα μέρη, απ'τον φούρναρη ως τον τραπεζοϋπάλληλο, 'παίζαν κάπου κάποτε με κάποιους άλλους ανθρώπους μουσική. Μια διασκεδαστική πληροφορία ακόμα, είναι ότι είθισται, μετά τις συναυλίες, να παίρνουν τα όργανα στα χέρια και να βγαίνουν στους δρόμους για να συνεχίσουν τη γιορτή.

Friday, Friday, Friday, Friday, Friday, Friday, Friday, Friday

Ένα μάτσο Φλαμανδοί λοιπόν, που μάθαν απ'έξω κι ανακατωτά τους δίσκους του Zappa και του Captain Beefheart, μεγάλωσαν σε καφέ που θα τα προτιμούσε ο Tom Waits για τα burbon του, προτίμησαν το ρετρό κοντραμπάσο από το ηλεκτρικό μπάσο και αγάπησαν την Αμερική παραμένοντας όμως Βέλγοι (πολύ σημαντικό). Οι άνθρωποι αυτοί, σύμφωνα με τη φυσιολογική πορεία των πραγμάτων, κατέληξαν να σχηματίσουν συγκροτήματα για να βγάλουν το άχτι τους.

«Μην νομίζετε ότι είμαστε πάρα πολλοί, οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε απλά παίζουμε με διαφορετικό όνομα κάθε φορά».

Οι dEUS ήταν ένα μόνο από αυτά τα ονόματα, απλώς έτυχε να γίνουν πρώτοι γνωστοί και έτσι κάπως να κινήσουν τα νήματα. Οι καταιγιστικές κιθάρες του Suds'n'Soda ήταν αυτές που τους χάρισαν μια ευκαιρία στην μετά-grunge Βρετανία και έτσι καβάλησαν το τραίνο. Βέβαια ο χαρακτήρας τους ήταν αυτός του επιβάτη που εκμεταλλεύεται την κατάσταση και κάνει το βαγόνι μαντάρα. Με τα λεφτά της Island λοιπόν ηχογραφούν το (avant garde / pop αριστούργημα) "my sister = my clock" EP και τον απόλυτα απρόβλεπτο δεύτερο δίσκο "in a bar, under the sea". Όμως κάπου εκεί είναι που δύο βασικά μέλη τα βροντάνε και φεύγουν..

Πριν τον δεύτερο δίσκο ο δεν - μπορώ - να - κάτσω - σε - μια - θέση κιθαρίστας Rudy Trouve είχε δηλώσει ότι βαρέθηκε να παίζει το Suds'n'Soda κάθε βράδυ κι ότι θα πάει γι'άλλα, ενώ κάπου αργότερα ο Stef Kamil Carlens ρίχνει καβγά τρικούβερτο με τον Barman και επικεντρώνεται πλέον στο άλλο μαγαζί που ταυτόχρονα διατηρεί (βλ. moondog jr. / zita swoon). Ο τρίτος δίσκος ("ideal crash"), παρόλη τη σημαντική συμβολή των τότε μελών του συγκροτήματος, υποκύπτει κυρίως στις εμμονές του Barman και καταλήγει να είναι σχεδόν, αλλά όχι ακριβώς, ο εξαιρετικός pop δίσκος που ήθελε να φτιάξει. Οι μπαταρίες ψιλο-πέσανε, ο τραγουδιστής αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του ως σκηνοθέτης ("any way the wind blows", 2003) και το όλο project μπήκε για κανα-δυό χρονάκια στο ψυγείο.

κρίμα

Ο Jintro φοράει τη φούστα του και ταξιδεύει στον κόσμο.

Την εποχή του Zea EP των dEUS (κάπου στο '93 δηλαδή), ο Stef Kamil Carlens ηχογραφούσε με το άλλο του σχήμα, τους A Beatband, το EP "jintro travels the world with a skirt". Πρέπει να φτάσει το '96 για να συνεχιστεί το ταξίδι με το νέο όνομα Moondog Jr. και τον δίσκο "everyday I wear a greasy black feather on my hat". Οι moondog έχουν ήχο που εξακολουθεί να έχει μεγάλη συγγένεια με αυτόν του «άλλου» σχήματος, αλλά έναν ήχο πιο μελωδικό και με κυρίαρχο στοιχείο πλέον την ψυχωμένη παρουσία που συνηθίζει να κουβαλάει μαζί του ο SKC όπου πάει και παίζει. Θα ήταν μια υπέροχη ιστορία αγάπης και ευτυχίας το αντίκτυπο αυτού του δίσκ(αρ)ου αν η Island που είχε αναλάβει την κυκλοφορία δεν είχε φροντίσει να το θάψει επιμελώς. Τα μεγάλα συγκροτήματα στα δύσκολα φαίνονται. Επόμενος δίσκος σε άλλη εταιρία και με άλλο όνομα (Zita Swoon - "a new career in a new town" όπως είπε και ο Bowie) στον οποίο γράφουν την μουσική για μια παλιά βουβή ταινία του F.W. Murnau, "Sunrise". Κάπου εκεί απογειώθηκε οριστικά και το διαστημόπλοιό. Το τρίτο LP "I paint pictures on a wedding dress" είναι λευκό "squeaky clean" αλά-sugarcubes και παιχνιδιάρικο όσο δεν πάει. Μέχρι σήμερα, και για πολύ καιρό ακόμα ελπίζω, ατενίζουν τον κόσμο μας από ψηλά - παρέα με τους μόνιμους ήρωες των τραγουδιών τους, τον μοναχικό Jintro και το μαγευτικό κοριτσόπουλο, την Josie. Ασχολούνται με παντός είδους τραγούδια, θεατρικά, χορευτικά και άλλα έργα τέχνης. Στον ενδιάμεσο χρόνο, αυτόν δηλαδή που περιλαμβάνεται στο «μέχρι σήμερα», πέρα από νέους δίσκους ας σημειωθεί ότι δίνουν και κάποιες απ'τις συγκλονιστικότερες συναυλίες που έχουν δοθεί επί ελληνικού εδάφους.

Κάπου στη μέση της σκηνής της Αμβέρσας θα βρεθούν και οι χαρντροκίζοντες Gore Slut του Rudy Trouve, οι εξαιρετικοί Dead Man Ray, οι αμετανόητοι Zappa-ιστές X-legged Sally, οι Flowers for Breakfast (για τους οποίους δεν ξέρουμε τίποτα αλλά τους αγαπάμε γιατί παίζει μέσα τους ο γλυκύτατος Tom Pintens των Zita Swoon), οι Think of One με τις διαπολιτισμικές αλχημείες τους, το electro-pop ντουέτο των Vive La Fete που οδηγεί ο νυν μπασίστας των dEUS Danny Mommens, οι DAAU, Soulwax, Evil Superstars, Millionaire... ΄Ένα σωρό ονόματα τέλοσπάντων, που μάλλον θα έπρεπε να καταχωρηθούν ως παρέα, και όχι ακριβώς ως σκηνή.

Το μοναδικό όνομα που δεν αναφέρθηκε μέχρι στιγμής είναι κι αυτό που μάλλον είναι το μεγαλύτερο πανηγύρι. Η μπάντα που έφτασε να αριθμεί μέχρι και 13 άτομα. Το μουσικό κολέγιο της Αμβέρσας. Οι άνθρωποι που έδωσαν τις πρώτες συναυλίες τους ντυμένοι άπαντες με ψηλοτάκουνα, ρουζ και γενικότερη περιβολή Βαρδάρη. Οι μουσικοί που παίξαν από ragtime έως Butthole Surfers. Kiss My Jazz. Έμοιαζαν σαν να είχαν βγει από ταινία του '50. Έζησαν σαν να'ταν 25 χρονών, ήπιαν τον καφέ τους, είπαν τα αστεία τους και πήγαν σπίτια τους όταν ήρθε η ώρα. Για τον πρώτο από τους τρεις δίσκους τους, το "in doc's place, friday evening" (δεν νομίζω ότι θα περιμένετε πια ότι ΔΕΝ θα χαρακτηρίσω κάποιον απ΄τους δίσκους που αναφέρω ως εξαιρετικό αριστούργημα), το πιο σωστό πράγμα που μπορεί να πει κανείς είναι ότι παραμένει αληθινός σε κάθε τρέλα, κουλαμάρα, αδυναμία και πάθος αυτών των ανθρώπων.

Αν ισχύει το ότι το rock'n'roll δεν είναι ένα στατικό μουσειακό έκθεμα που με τα χρόνια το μόνο που αλλάζει πάνω του είναι ότι αποκτάει περισσότερη ηχώ και βάθος * αν ισχύει ότι rock'n'roll είναι κάτι που περνάει από μέσα σου και σε ταρακουνάει, ανεξάρτητα απ'το που σε βρίσκει, ανεξάρτητα απ'το αν παίζεται από κιθάρες, σαξόφωνα, laptop ή ουκελέλε * αν ισχύουν όλα αυτά, τότε το "in doc's place, friday evening" είναι για τον (σχετικά διαταραγμένο είναι η αλήθεια) ψυχισμό μου ένα απ'τα καλύτερα rock'n'roll LP που έχουν περάσει από τα αυτιά μου.

Οι Kiss My Jazz κλείσαν το μαγαζί κάπου μέσα στο 2001. Στην τελευταία τους εκτενή ηχογράφηση, αφού συνειδητοποίησαν ότι είχαν μεγαλώσει, είχαν ωριμάσει, μάθαν να παίζουν τα όργανα τους και δεν ακούγονταν τόσο χαοτικοί πλέον, αποφάσισαν να ηχογραφήσουν ολόκληρο ένα EP χωρίς διαλείμματα. Ένα κομμάτι εικοσι-τριών λεπτών με μοναδική πηγή ηχογράφησης ένα μικρόφωνο, που έπαιρνε ήχο από όλο το πάρτυ.

Πιθανός σταθμός έρευνας πάνω στη Βελγική σκηνή  
Για dEUS-ο-φιλικές πληροφορίες deus.be/
Για Zita Swoon  
Για Rudy Trouve (Kiss My Jazz, Gore Slut, κλπ)