dEUS

The Early Years

Βάλανε το Βέλγιο στον Ευρωπαικό μουσικό χάρτη, σε σημείο να τους ανακηρύξει η κυβέρνηση της χώρας "Πολιτιστικούς πρέσβεις" αυτής στο εξωτερικό (φαίνεται ότι δεν ακούνε techno οι Βέλγοι άρχοντες..). Οι ίδιοι πάλι αποτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια συνεύρεση διάφορων μουσικών και άλλων 'ειδικοτήτων' καλλιτεχνών, που με βάση έναν "σκληρό πυρήνα" μελών (που τελικά έσπασε...), ως κύριο στόχο είχαν το να συνδιάσουν ποικιλία ειδών και παράλληλα να ξεφύγουν από τα όρια κάθε φόρμας, για να μπορούν να είναι πάντα αν όχι συναρπαστικές, τουλάχιστον ενδιαφέρουσες οι ηχητικές τους ακροβασίες στις παρυφές του rock και της jazz, της pop και της avant-guarde, του θορύβου και της μελωδικότητας. Κάτω από τις οδηγίες του Zappa και του Tom Waits, με τις ευλογίες του Charles Mingus και τις επιταγές του indie στερεώματος, οι Deus κατάφεραν τελικά και ξεχώρισαν, όσο και αν αυτό δεν μεταφράστηκε ποτέ καθαρά σε εμπορική καταξίωση και σε επιτυχία που θα τους αναδείξει σε αυτό που ονομάζουμε μεγάλο γκρουπ.

Ξεκίνησαν παίζοντας διασκευές σε Velvet Underground, Neil Young, Pixies και Violent Femmes, ενώ συνέχεια άλλαζαν ήδη από τότε οι μουσικοί που περιτριγύριζαν τον Tom Barman, για χρόνια 'μουσικό του δρόμου' και λάτρη της street κουλτούρας. Καταλυτική η προσχώρηση στο γκρουπ του Rudy Trouve (μέλος σήμερα των Dead Man Ray), του οποίου οι εικαστικές επεμβάσεις μέχρι και το δεύτερο lp, ανύψωσαν την αισθητική αξία της μπάντας. Το 1994 κυκλοφορεί αρχικά στο Βέλγιο, και έπειτα από συμφωνία με την Island και στην υπόλοιπη Ευρώπη το ντεμπούτο 'Worst Case Scenario', με το πρώτο single "Suds and Soda", ένα εκρηκτικό εξερευνητικό ροκ τραγούδι, να αποτελεί μέχρι σήμερα τη μεγαλύτερη τους επιτυχία. Έξυπνα samples (Sofa n1, Frank Zappa) και 'προωθημένη' αισθητική συνοδεύουν μια μπάντα που θέλει να κάνει θόρυβο και να βρει τα όρια της, γνωρίζοντας όμως και την after midnight διάθεση, που απαιτούν άλλωστε οι αναφορές στη jazz και οι μνήμες από γραφή αλά Tom Waits.

Περιοδείες στην Ευρώπη και το 1996 σε παραγωγή Eric Feldman (Pixies, PJ Harvey..) και με τίτλο και concept εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Steffano Beni το μικρό τους αριστούργημα 'In a bar, under the sea' lp, στυλιστικά άψογο, ατμοσφαιρικό, ξεχειλίζον από ιδέες και σε κάποιες στιγμές επικίνδυνα εθιστικό. Το 'The ideal Crash' lp το 1999 έρχεται μετά από πολλές αποχωρήσεις μελών, χωρίς πλέον την avant άποψη του Trouve και τη φαντασία του Clarens... είναι όμως σκοτεινό και "καρδιοχτυπημένο", αν και περισσότερο βατό και λιγότερο περιπετειώδες, και αποδεικνύει ότι ο Barman ξέρει πάντα να γράφει υπέροχα τραγούδια και η μπάντα να τα υποστηρίζει. Στην Αμερική ποτέ δεν είχαν την κατάλληλη υποστήριξη για να γίνουν μεγάλοι, αλλά και η Αγγλία τους γύρισε την πλάτη μετά το 'πρώτο βλέμμα'. Στις μεσογειακές χώρες και την Ηπειρωτική Ευρώπη χαίρουν σεβασμού και εκτίμησης, και σε ορισμένα μέρη (ονόματα δε χρειάζονται) θεωρούνται indie ημίθεοι. Για νέο δίσκο θα περιμένετε ως το 2002, μιας και τα εναπομείναντα μέλη αποφάσισαν να μείνουν για λίγο μακρυά ο ένας από τον άλλον.