Βιογραφικό
Κλώνοι των Crass (τουλάχιστον στην αρχή) από τους καλύτερους που κυκλοφορούσαν τότε στον χώρο. Του Μίλτου Τσίπτσιου
Κλώνοι των Crass (τουλάχιστον στην αρχή) από τους καλύτερους που κυκλοφορούσαν τότε στον χώρο, οι οποίοι κατάφεραν να ξεπεράσουν το μέσο όρο ύπαρξης και γραφής των περισσοτέρων από αυτούς, κυκλοφορώντας μάλιστα τρεις αξιέπαινους δίσκους και μερικά πολύ όμορφα σιγκλάκια στην σύντομη αλλά πολυτάραχη πορεία τους.
Οι Dirt ήταν δημιούργημα του Gary (Buckley) ενός ονειροπόλου νέου που σχεδίαζε να δημιουργήσει ένα γκρουπ μικτό από φύλα, που θα συνδύαζε γυναικεία φωνητικά στο στυλ των X-Ray Spex, αλλά ταυτόχρονα θα είχε το κύρος και την προσωπικότητα ενός γκρουπ σαν τους Poison Girls.
Ο κατ' αρχήν συμπαραστάτης του στο εγχείρημα αυτό βρέθηκε στο πρόσωπο της Mo, με την οποία άρχισε να προβάρει τις πρώτες του μουσικές ιδέες. Μια άλλη κοπέλα η Deno μπήκε στα φωνητικά και κατόπιν και στη ζωή του, ενώ η σύνθεση ολοκληρώθηκε με τα αδέλφια Vomit (Vincent Learoyd) στο μπάσο και Fox (Phil) στα ντραμς.
Η Mo μη μπορώντας να διαχειριστεί τη διαφορά ηλικίας της με τους υπόλοιπους, (η ίδια ήταν είκοσι οχτώ, ενώ ο Vomit μόλις δεκατέσσερα) αποχωρεί νωρίς και στη θέση της έρχεται η Lou (Louise Bell) με την οποία το γκρουπ δίνει την πρώτη του συναυλία το καλοκαίρι του 1980.
Πρόθεση των Dirt από την αρχή της ύπαρξής τους ήταν ν' ακολουθήσουν το anarcho - punk ιδίωμα και να κινηθούν σε DIY επίπεδα μακριά από δισκογραφικές, promoters και μανατζαρέους. Ο στόχος αυτός παίρνει σάρκα και οστά όταν δέχονται πρόσκληση να συνοδέψουν τους Crass σε μία τους περιοδεία και επισημοποιείται με την κυκλοφορία του πρώτου τους single Object Refuse Reject Abuse τον Μάρτιο του 1982 σε παραγωγή του Penny Rimbaud.
Το single περιέχει τέσσερα τραγούδια τα Hiroshima, Unemployment, Democracy και Dolls Of Destruction και είναι τόσο επηρεασμένο από τον ήχο των Crass που νομίζεις πως ακούς δίσκο τους από διαφορετικά μέλη. Αντρόγυνα φωνητικά, τρεις επαναλαμβανόμενες νότες, μιλιταριστικά τύμπανα και τσιριχτή κιθάρα. Θεματολογία επίσης Crass, πυρηνικός πόλεμος, σάπιο πολιτικό σύστημα, αγανάκτηση και επανάσταση. Το πρόβλημα είναι στα φωνητικά της Deno που είναι σχεδόν αποκρουστικά, η κοπέλα τσιρίζει τόσο ξεδιάντροπα που καταντάει εκνευριστική, ενώ ο Gary που μπαίνει στα δεύτερα ευτυχώς ξεκουράζει το αυτί και εξισορροπεί κάπως την κατάσταση. Το σιγκλάκι βγήκε φυσικά στη Crass Records, πούλησε δεκατρείς χιλιάδες αντίτυπα με μιας και έφτασε στο νούμερο τέσσερα του βρετανικού indie chart. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κάτι διαφορετικό καθώς ότι έβγαζε τον καιρό εκείνο η εν λόγω εταιρία γίνονταν χρυσάφι.
Ακολούθησαν αρκετές ακόμη συναυλίες, κυρίως σε στέκια και καταλήψεις, που εδραίωσαν τη θέση των Dirt στο Anarcho - punk κίνημα, ενώ δέχτηκαν μια νέα πρόταση -κάτι σχεδόν μοναδικό ιστορικά- από τους ιδεολογικούς τους πατέρες Crass για ακόμη έναν δίσκο στην Crass Records.
Αυτός ήταν το Never Mind Dirt Here's The Bollocks του 1983 σε παραγωγή ενός άλλου μέλους των Crass του Pete Wright. Οι Dirt προτίμησαν ο δίσκος αυτός να είναι ηχογραφημένος live από το να γραφτεί στο στούντιο, καθώς οι ζωντανές τους εμφανίσεις ήταν και το δυνατό τους σημείο. Και πραγματικά μέσα από τ' αυλάκια του Never Mind ξεδιπλώνεται και αναβλύζει όλο το πάθος και όλη η ενέργεια που μπορούσε να βγάλει το γκρουπ. Τα φωνητικά βέβαια εξακολουθούν και εκνευρίζουν, ευτυχώς σε μικρότερη κλίμακα, αλλά τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα, κινούμενα και πάλι στο γνωστό στυλ των "Κρασοειδών" γκρουπ με τα στιχουργικά μανιφέστα ενάντια στο σύστημα και τους αντιπροσώπους του, παιγμένα σε ακραίους, γρήγορους ρυθμούς με τις μόνες μελωδίες να ξεπετιούνται διάσπαρτα από τις αναλαμπές του μπάσου. Οι παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια διανθίζονται ως είθισται από τέτοια συγκροτήματα από κολλάζ ήχων και ηχογραφήσεων, γεγονός που προσδίδει μία ακόμη anarcho-punk πινελιά, ενώ ακόμη άξιο αναφοράς είναι και τα ψευδώνυμα που χρησιμοποίησαν τα μέλη του γκρουπ στα credits του δίσκου, με τη Deno να ονομάζεται Pig-lit Warrior, Supergaz ο Gary, Tinkerbell η Lou και Shit ο Fox. Ο δίσκος κλείνει με μια δίχως άλλο απολαυστική διασκευή του The House Of The Rising Sun.
Αν και το Never Mind είχε ηχογραφηθεί τον Απρίλιο του 1982, κάποιες καθυστερήσεις και τεχνικές δυσκολίες το έφεραν προς αγορά στις αρχές του 1983. Σε αυτό το μεσοδιάστημα οι Dirt μπήκαν για μία ακόμη φορά στο στούντιο για να ηχογραφήσουν ένα ακόμη single που θα περιείχε τα κομμάτια Mother και Ripper και θα το εξέδιδε το παράρτημα της Crass η Corpus Christi. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατόν καθώς κάποιες διχογνωμίες, καυγάδες και προσωπικές διαφορές δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία αυτή, η οποία έμεινε στο ράφι για πάρα πολλά χρόνια μέχρι να δει το φως της δημοσιότητας. Κρίμα όμως γιατί τα εν λόγω τραγούδια είναι αυτά που θα έδιναν στο γκρουπ ένα διαφορετικό κύρος και θα τους ανέβαζαν ένα σκαλί πιο πάνω, από αυτό που ήδη βρίσκονταν. Κι αυτό γιατί ο ήχος τους γίνεται πιο σκοτεινός και μελαγχολικός, έχοντας σαφείς επηρεασμούς από post - punk μεριά και από την πιο "ήσυχη" πλευρά του anarcho - punk των Mob και Zounds.
Οι ίδιες προστριβές ήταν αυτές που ανάγκασαν τη Lou ν' αποχωρήσει από το γκρουπ για να πάει να συναντήσει τους Flux Of Pink Indians, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα αποχωρούν και τα αδέλφια, με τον Fox να πεθαίνει λίγο καιρό μετά από επιληπτική κρίση.
Δυο χρόνια μετά οι Gary και Deno επανέρχονται με νέους μουσικούς συντρόφους και αποστασιοποιημένοι πλέον από την σκιά των Crass. Εντύπωση μάλιστα προκαλεί το γεγονός πως για ντράμερ τους διάλεξαν τον Stuart Bray των "εχθρών" του anarcho - punk Special Duties. Ακόμη μαζί τους ο Paul "Brunal" Quain πρώην Ejected στην κιθάρα και ο Richard στο μπάσο. Με αυτή τη σύνθεση βγάζουν το άλμπουμ Just An Error σε μία DIY έκδοση στη δική τους Dirt Records το 1985.
Το Just An Error βγάζει έναν πιο φρέσκο ήχο προσφέροντας στους ακροατές του έναν έξυπνο συνδυασμό anarcho-punk μηνυμάτων με μία σχεδόν gothic προσέγγιση. Τα φωνητικά της Deno έχουν πλέον συμμαζευτεί σε μεγάλο βαθμό και πορεύονται στο δρόμο των Siouxsie And The Banshees, ενώ ο ήχος αν και διατηρεί τον punk προσανατολισμό του, ώρες-ώρες γίνεται λυρικός, καταθλιπτικός και αγωνιώδες θυμίζοντας Blood And Roses, Mob ακόμη και Killing Joke. Σημαντικότερες στιγμές του δίσκου το ομώνυμο και το πραγματικό έπος Under My Gun, χωρίς κάποια από τα υπόλοιπα να έχουν κάποια αισθητή αδυναμία. Κρίμα που αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε μόλις σε χίλια αντίτυπα και έτσι είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί στις μέρες μας.
Αμέσως μετά οι Dirt διαλύονται για να επιστρέψουν στη σκηνή το 1992 με το δίδυμο των Gary και Deno και πάλι, πουν έχουν αυτή τη φορά μαζί τους την Karen κιθάρα, Mick μπάσο και Stef ντραμς. Ένα χρόνο μετά βγάζουν με την demo κασέτα Feast Or Famine με έξι εξαιρετικά τραγούδια, γεγονός που τους δίδει το την ώθηση και το κουράγιο για μια νέα εκκίνηση, αρχικά με ένα ακόμη single το Scent Of The Kill στη Γερμανική Skuld. Αυτό περιέχει τα Lunacy, Hated, Listen Morons και Plastic Bullets και νέα μέλη την Cecile και τον θρυλικό Stick στα ντραμς. Πάντως το μόνο νέο κομμάτι εδώ είναι το Hated, καθώς το Lunacy υπήρχε στο Feast Of Famine, ενώ τα Listen Morons και Plastic Bullets ήταν διασκευές σε κομμάτια των Toxic Waste με τους οποίους τραγουδούσε η Deno που και που.
Ένα ακόμη single βγαίνει το 1994 αυτή τη φορά από την Αμερικάνικη Tribal War Records. Λέγεται Beast Of Burden και είναι split με τους Mankind? Τα δύο κομμάτια των Dirt είναι τα Manhunter και Deaf, Dumb And Male τα οποία κινούνται σε πιο crust και hardcore ρυθμούς.
Η τελευταία κυκλοφορία των Dirt είναι ένα ακόμη live άλμπουμ το Drunks In Rusty Transits, προερχόμενο από μία τους συναυλία στο Βερολίνο τον Μάιο του 1994.
Η ιστορία τους τελειώνει όταν η Deno παρατάει το γκρουπ αμέσως μετά την Αμερικάνικη περιοδεία τους και λίγο πριν την Ευρωπαϊκή. Για να ολοκληρωθεί η τελευταία, έρχεται άρον-άρον η Αμερικανίδα Stacey από τους Mankind?, αλλά με το πέρας αυτής οι Dirt διαλύονται.
Αργότερα ο Gary μαζί με τον Steve Ignorant φτιάχνουν τους Stratford Mercenaries, ενώ η Deno θα βρεθεί να παίζει και πάλι με τους Toxic Waste.
Το 1996 βγήκε από την Skuld το διπλό CD Black And White. Πρόκειται για μία πολύ χρηστική κυκλοφορία καθώς περιλαμβάνει τα άπαντα των Dirt συν τα δύο τραγούδια που είχαν ηχογραφήσει για το σιγκλάκι στην Corpus Christi. Εκτός αυτού περιέχει και ένα πολυσέλιδο βιβλιαράκι με τους στίχους από όλα τα τραγούδια, καθώς και μία άκρως ενδιαφέρουσα εισαγωγή γραμμένη από τον Gary.
Τέλος υπάρχουν και κάποιες συλλογές με Dirt υλικό όπως η A-Sides (Part 1. 1979/1982) της Crass Records με τα Hiroshima και Unemployment, η This Is ALF με τα Slaughter House Rock και Seal Cull και η πιο πρόσφατη Anti - War: Anarcho - Punk Compilation με το Anti - War.