Βιογραφικό
Τα εξτρέμ του αγγλικού πανκ. Του Μίλτου Τσίπτσιου
Αν πρέπει ν' απονεμηθεί τίτλος για το πιο εξτρεμιστικά ταχύ και μουσικά τραχύ συγκρότημα στο χώρο του Αγγλικού punk, αυτός πρέπει να δοθεί χωρίς δεύτερη σκέψη στους Discharge. Είναι αυτοί που ουσιαστικά πρώτοι δίδαξαν το hardcore στην Αγγλία και δημιούργησαν μια ολόκληρη σχολή την επονομαζόμενη "D-Beat", η οποία με μιάς εξαπλώθηκε σαν ιός και επηρέασε δεκάδες άλλες μπάντες από Varukers και GBH, μέχρι Suicidal Tendencies, Venom ακόμη και Metallica.
Οι Discharge ήταν δημιούργημα των Terry "Tez" Roberts και Roy "Rainy" Wainwright. Μαζί τους ο μικρότερος αδελφός του Tez, ο Tony "Bones" Roberts στην κιθάρα, ο Nigel Bamford στο μπάσο και ο Tony "Akko" Attkinson στα ντραμς. Πολύ γρήγορα ο Bamford αποχωρεί, με τη θέση του να καλύπτεται εκ των έσω από τον Rainy. Με αυτό το σχήμα ξεκινούν στοχεύοντας, όπως σχεδόν όλοι, στο να γίνουν δηλαδή οι νέοι Sex Pistols ή οι νέοι Clash. Το πρώτο τους demo αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Απλά punk τραγουδάκια που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα υπόλοιπα του σωρού. Και θα παρέμεναν ένα ακόμη γκρουπ του σωρού, αν δεν γίνονταν κάτι το συγκλονιστικό, κάτι που θ' ανέτρεπε τα μέχρι στιγμής δεδομένα και θα άλλαζε την πορεία του γκρουπ μια για πάντα.
Αυτό έγινε με την αποχώρηση του Akko. Αναγκαστικά ο Tez μετακινήθηκε στα ντραμς, ενώ μπήκε στο γκρουπ ο Kelvin "Cal" Morris ένας roadie του γκρουπ στα φωνητικά και οι Discharge από ένα τυπικό punk rock συγκρότημα, μεταβάλλονται μέσα σε μία νύχτα σε ιερά τέρατα της thrash και hardcore σκηνής.
Στις αρχές του 1980 βρίσκουν δισκογραφική στέγη στη νεότευκτη συμπολίτισσά τους Clay Records, και από αυτήν κυκλοφορούν το πρώτο τους single, ντεμπούτο μάλιστα και της εταιρίας, το Realities Of War. Αυτό περιέχει τέσσερα τραγούδια, το ομώνυμο και τα They Declare It, But After The Gig και Society's Victims. Στα μόλις πέντε λεπτά χρονικής διάρκειας αυτού του single, παίζεται ένα punk έτσι όπως δεν είχε ποτέ ξαναπαιχτεί. Πρωτόγνωρα ωμό, πολύ σκληρό και δυνατό με θυελλώδη τύμπανα, φουλ φαζαρισμένη κιθάρα και φωνητικά ουρλιαχτά ενός τραγουδιστή που μέχρι πρότινος δεν είχε ξαναπιάσει σχεδόν μικρόφωνο. Το σιγκλάκι ηχογραφήθηκε μέσα σε μόλις τρεις ώρες σε παραγωγή του Mike Stone ιδιοκτήτη της Clay σχεδόν με τη μία, τρεις ώρες που όμως έφταναν και περίσσευαν για να μπουν τα θεμέλια για μία ολόκληρη νέα trash μουσική αυτοκρατορία.
Το Realities Of War έφτασε στο νούμερο πέντε του indie chart, και τρεις μόλις μήνες μετά βγαίνει το Fight Back με το ομώνυμο και τα War's No Fairytale, Always Restrictions, You Take Part In Creating This System και Religion Instigates. Ακόμη γρηγορότερο, ακόμη πιο ακραίο, με ήχο που τρομάζει με τη δυναμική του και που στέλνει τους καρδιακούς παλμούς στο κόκκινο. Και τα πέντε κομμάτια βασίζονται στο ίδιο γρήγορο τέμπο, συνοδευμένο από ένα άκρατο wall of sound πάνω στο οποίο πατούν τα φωνητικά του Cal.
Ήδη, με τα δύο πρώτα σιγκλάκια, οι Discharge εμφανίζουν μία ολόκληρη σχολή και πρωτοστατούν στη δημιουργία του Αγγλικού Hardcore ήχου. Καταφέρνουν μάλιστα να διαφοροποιηθούν από αρκετούς από τους κλώνους τους, συμπεριλαμβάνοντας πολιτικοποιημένο στίχο στα τραγούδια τους, κάτι που τους φέρνει πιο κοντά στα anarcho-punk συγκροτήματα της εποχής.
Το επόμενό τους single τους βρίσκει στο συνθετικό τους απόγειο. Είναι το Decontrol ένα τραγούδι σταθμός στην ιστορία του punk και από τα μεγαλύτερα του είδους. Ένα τραγούδι βίαιο και υπερηχητικό, αποκρουστικό και μεγαλειώδες, αλαφιασμένο και δαιμονικό. Μαζί του τα It's No T.V. Sketch και Tomorrow Belongs To Us.
Αμέσως μετά το Decontrol ο Tez ο άνθρωπος που ουσιαστικά καθόρισε τον ήχο των Discharge εφευρίσκοντας κατά κάποιο τρόπο αυτό το ιδιαίτερο "D-Beat" μουσικό στυλ, αποχωρεί από το γκρουπ για να ζήσει αυτό που πάντα ονειρεύονταν. Και ποιο ήταν αυτό; Η συμμετοχή του σε όσο το δυνατόν περισσότερες μπάντες. Και φαίνεται πως τα κατάφερε καθώς μετά τους Discharge μπήκε και βγήκε μεταξύ άλλων στους Agnostic Front, Battalion Of Saints, Broken Bones, Lard, UK Subs, Ministry και Peg Boy.
Αντικαταστάτης του Roberts θα είναι ο Dave "Bambi" Ellsmere με τον οποίο οι Discharge ηχογραφούν το δωδεκάιντσο EP Why το 1981. Ο δίσκος είναι ένα μεγάλο αντιπολεμικό έπος που αμέσως-αμέσως ξεχωρίζει από το φρικιαστικό του εξώφυλλο. Και όταν η βελόνα ακουμπά στ' αυλάκια του δίσκου, σαν χείμαρρος ξεχύνεται ένα ακατάληπτο hardcore παιγμένο σε ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μέσα στα μόλις δεκαπέντε λεπτά χρονικής διάρκειάς του, τα έντεκα τραγούδια αυτού του δίσκου, εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο, πέφτοντας σαν βόμβες νετρονίου στα άμοιρα αυτιά του ακροατή. Τραγούδια λιτά μα κοφτερά, με ρυθμό επαναλαμβανόμενο χωρίς ίχνος μελωδίας να τα συνοδεύει σε καμιά στιγμή. Τραγούδια που δεν χρειάζονται παρά μόνο δύο τρία λόγια για να περιγράψουν τον φόβο, την οργή και τις τραγικές συνέπειες του πολέμου, μαζί με ένα μεγάλο γιατί. Τραγούδια που ξερνιούνται σαν κραυγές απόγνωσης από την φωνή του Cal, που με δυσκολία ακούγεται μέσα σε ένα αδιάκοπο ηλεκτρικό συνωστισμό από παραμορφωμένες κιθάρες. Το Why φτάνει αμέσως στην πρώτη θέση του indie chart τον Μάιο του 1981 και οδηγεί το γκρουπ στο Apocalypse Tour μαζί με τους Exploited, Anti-Pasti και Chron Gen. Τον ίδιο καιρό βγαίνει σε κυκλοφορία και μία live κασέτα με τίτλο Live At The Lyceum: 24th May 1981 από τη γνωστή σειρά της Chaos Tapes.
Με νέο ντράμερ τον Garry Maloney από τους Varukers οι Discharge βγάζουν το κάπως πιο μεταλλικό single Never Again/Death Dealers/Two Monstrous Nuclear Stockpiles με το εκπληκτικό και συνάμα τραγικό εξώφυλλο του περιστεριού στην ξιφολόγχη, που έγινε συνώνυμο της μπάντας και συνόδεψε αρκετούς ακόμη δίσκους.
Αμέσως μετά έρχεται το πρώτο τους LP το Hear Nothing See Nothing Say Nothing. Πρόκειται για ένα από τα θεαματικότερα ντεμπούτα στην ιστορία του punk rock. Ένα άλμπουμ επιδραστικό όχι μόνο για την hardcore σκηνή, αλλά και για ολόκληρο τον metal-punk ήχο που λίγα χρόνια μετά θα γίνονταν μόδα. Ασπρόμαυρο εξώφυλλο βγαλμένο από τις πιο σκοτεινές πτυχές του anarcho-punk, συνδυασμένο με το "pay no more than..." πέφτει σαν καταιγίδα στο μουσικό στερέωμα. Οι Discharge με αυτό το άλμπουμ δίνουν την δικιά τους οπτική γωνία για το πώς πρέπει να παίζεται η μουσική. Μέσα σε ακατάπαυστα σόλα και χιλιάδες κιθάρες, μέσα σε κραυγές βγαλμένες απ' ευθείας από τα σωθικά του Cal, και μέσα από τα συνεχόμενο ντούπα-ντούπα, ντούπα-ντούπα των ντραμς. Πάνω σε αυτά χτίζονται δεκατέσσερα τραγούδια που με τους minimal στίχους τους επικεντρώνονται ενάντια στο σύστημα, αγωνιούν για το πυρηνικό ολοκαύτωμα και διεκδικούν ελευθερία του λόγου.
Με το πέρασμα των ετών το άλμπουμ αυτό έγινε θεσμός και τα crust και μέταλ ριφάκια του επηρέασαν συγκροτήματα όπως οι Sepultura και οι Pantera, ενώ δεν πρέπει να διαφεύγει το γεγονός πως το Garage Inc. των Metallica ξεκινάει με το Free Speech For The Dumb ένα τραγούδι από το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Ο δίσκος θα βρει τρομερή εμπορική απήχηση και θα φτάσει ως το νούμερο σαράντα του επίσημου Αγγλικού τοπ, ενώ τον ακολούθησε μια μεγάλη και επιτυχημένη περιοδεία στην Αμερική στην οποία οι Discharge παίζουν μαζί με όλη την αφρόκρεμα του Αμερικάνικου hardcore (Black Flag, Circle Jerks κλπ).
Αυτό είναι και το τέλος της πρώτης περιόδου των Discharge, καθώς από εδώ και πέρα θα αλλάξουν τον ήχο τους, πολλοί θα μπουν και θα βγουν στο γκρουπ και η καλή χημεία θα πάψει πλέον να υπάρχει.
Κατ' αρχάς ο Bones αποχωρεί από το γκρουπ για να σχηματίσει μαζί με τον αδελφό του Tez τους Broken Bones. Συμμετέχει όμως πρώτα στο επόμενο single των Discharge το αισθητά πιο αργό και πιο μεταλλικό State Violence State Control/Doom's Day. Οι υπόλοιποι τον αντικαθιστούν με τον καθαρά heavy metal κιθαρίστα Peter "Pooch" Purtill και μαζί του βγάζουν το δωδεκάϊντσο EP Warning: Her Majesty's Government Can Seriously Damage Your Health με τη σιδηρά κυρία φάτσα-κάρτα στο εξώφυλλο. Αυτό περιέχει τα Warning, Where There Is A Will There Is A Way, In Defense Of Our Future και Anger Burning. Εδώ τα τραγούδια πλέον είναι πιο αργά, με μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, συνοδευμένα με υπερβολικά μεταλλικά σόλα, ενώ είναι ηλίου φαεινότερο πως τα φωνητικά του Cal δεν μπορούν ν' ανταποκριθούν στο νέο τους ρόλο. Όπως είναι φυσικό με το Warning οι Discharge δυσαρεστούν τους οπαδούς τους ενώ το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις επόμενες δύο κυκλοφορίες τους τα σιγκλάκια The Price Of Silence/Born To Die In The Gutter και The More I See/Protest And Survive.
Μέσα σ' αυτή την αναμπουμπούλα βγαίνει ένα νέο LP το Never Again. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα είδος Best Of, καθώς περιλαμβάνει παλαιότερο υλικό και κάποια ρεμιξαρισμένα κομμάτια, ενώ για το single Ignorance/No Compromise θα βρούμε στην κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα τους Les (The Mole) Hunt και Nick Haymaker.
Η μεγάλη "στροφή" θα ολοκληρωθεί με το απαράδεκτο Grave New World με τον Stephen "Fish" Brookes στην κιθάρα και την επαναφορά του Garry στα ντραμς. Ακούγοντας κανείς αυτό το άλμπουμ δεν μπορεί να πιστέψει πως βγήκε από αυτό το συγκρότημα. Οι βασιλιάδες του crust σ' ένα μάλλον ξεπεσμένο και αχαρακτήριστο heavy "glam" metal σκουπίδι. Ο Cal (Kelvin Morris) πλέον, τραγουδάει σαν ξεπεσμένος Robert Plant, σαν εκνευριστικά μονότονος Axl Rose με λαρυγγίτιδα, τη στιγμή που οι υπόλοιποι νομίζουν πως είναι μέλη των Twisted Sisters ή των Dokken. Καθόλου παράξενο πως όταν πήγαν ξανά στην Αμερική και θέλησαν να παίξουν κομμάτια από αυτό τον δίσκο, τους πήραν με τη γιούχα.
Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που του αναλογούν ο Rainy αποχωρεί από το γκρουπ στις αρχές του 1987 και οι Discharge διαλύονται. Η Clay εκμεταλλευόμενοι το θρυλικό παρελθόν του γκρουπ, αλλά και την εμπορικότητά τους, κυκλοφορεί μερικά καλά live άλμπουμ όπως το Live At The City Garden New Jersey του 1989 από μία συναυλία του γκρουπ το 1983, και το The Nightmare Continues έναν χρόνο μετά, ενώ βγάζει και τη η συλλογή Discharge 1980 - 1986 με τραγούδια κυρίως από τα σιγκλάκια τους.
Το 1991 ο Cal σχηματίζει και πάλι τους Discharge, ή τουλάχιστον μία μορφή τους, με τους Andy Green στην κιθάρα και τον Antony Morgan στο μπάσο για τα άλμπουμ Massacre Divine του 1991 και Shootin' Up the World του 1993, δύο ακόμη δισκογραφικές heavy metal απάτες.
Τελικά το 1997 η original σύνθεση των Cal, Bones, Rainy και Tez επανενώνεται και το 2002 κυκλοφορεί το CD Discharge στην Sanctuary. Ένα επιτέλους δυνατό και άκρως ικανοποιητικό άλμπουμ που επαναφέρει τους Discharge στον ίσιο δρόμο και αποκαθιστά εν μέρει το παλιό καλό τους όνομά. Δυστυχώς όμως αμέσως μετά την κυκλοφορία του ο Cal αποχωρεί και χάνεται εντελώς από τον χώρο. Οι υπόλοιποι βρίσκουν τον αντικαταστάτη του στο πρόσωπο του Tony "Rat" Martin των Varukers που τον ακούμε στο Tour Edition του 2004 και στο πιο πρόσφατο CD Disensitise, στο οποίο στη θέση του Tez βρίσκεται ο Dave "Proper" Caution και με αυτή τη σύνθεση πορεύονται ως και σήμερα.
Για τους φανατικούς του γκρουπ που θέλουν να γνωρίσουν πως ηχούσαν οι Discharge στην προ Cal - hardcore εποχή, υπάρχει το Early Demo's March - June 1977, ενώ γι' αυτούς που θέλουν να γνωρίσουν πιο επιδερμικά την ιστορία τους, υπάρχουν πολλές συλλογές που έχουν βγει κατά καιρούς με σημαντικότερες αυτών να είναι το μονό The Clay Punk Singles Collection, το διπλό Protest And Survive 1980 - 1984 και το τριπλό Society's Victims.