Βιογραφικό

Όταν μιλάμε για το απόλυτα χαοτικό, άγριο, κακόφωνο και υπέρ - φαζαρισμένο punk rock, ο νους μας δεν μπορεί να πάει πουθενά αλλού παρά στους Disorder. Το γκρουπ από το Bristol που έβαλε τόσο feedback και distortion στις κιθάρες του, που η καημένη η μελωδία δεν τόλμησε ποτέ να ξεμυτίσει για να πάρει το ποσοστό που της ανήκει στα τραγούδια τους.

Ξεκίνησαν το 1980 με δύο Steve ν' αποτελούν τον βασικό κορμό του γκρουπ, (Steve Allen στην κιθάρα, και Steve Curtis στα φωνητικά), πλαισιωμένοι από τον Nick Peters στο μπάσο και τον Neil Worthington γνωστότερο ως Virus στα ντραμς. Λίγο μετά οι Steve γίνονται τρεις με την αντικατάσταση του Peters από τον Robertson.

Η τοπική Riot City Records δισκογραφική στέγη ήδη των συντοπιτών Vice Squad, φάνταζε ως η ιδανική για τις πρώτες ηχογραφήσεις του γκρουπ. Τελικά οι διαπραγματεύσεις δεν ευδοκίμησαν κατ' άλλους λόγω απόρριψης και κατ' άλλους λόγω του ύφους του ήχου, και έτσι αποφασίστηκε να δημιουργηθεί η Disorder Records που θα περιμάζευε ότι πιο ακραίο και συνθετικά απροσάρμοστο έβγαινε από τούδε και στο εξής σε βινύλιο.

Εκεί λοιπόν βγαίνει το πρώτο single των Disorder το άτεχνο, χαοτικό και κακοπαιγμένο Complete Disorder, με το ομώνυμο κομμάτι -που μάλιστα "κόσμησε" με την παρουσία του την συλλογή Punk And Disorderly - και τα Today's World, Violent Crime και Insane Youth.

Το ίδιο χάος επικρατεί και στο επόμενο single του γκρουπ το (όνομα και πράμα) Distortion To Deafness με τα More Than Fights, Daily Life, και You Gotta Be Someone που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1981. Ο τίτλος του τα λέει όλα. Τρία κομμάτια που φέρνουν στο νου Exploited με τα δάχτυλα κολλημένα στην πρίζα, ή ακόμη καλύτερα Discharge σε απόγνωση, σ' ένα συνονθύλευμα ήχων και κραυγών. Πάντως, φαίνεται πως η μουσική τους είχε έρεισμα σε κάποιο κοινό που γούσταρε με αυτήν και έτσι ακόμη ένα τραγούδι τους, αυτή τη φορά το More Than Fights βρήκε θέση στο Further Charges της σειράς Punk And Disorderly.

Μετά το Distortion To Deafness οι Robertson και Curtis αποχωρούν, και στη θέση τους έρχεται ο Phil Lovering γνωστότερος ως Taf στο μπάσο και ο Chris Neil ή Boobs στα φωνητικά. Με αυτό το σχήμα βγαίνουν οι δύο κατά τεκμήριο καλύτερες κυκλοφορίες του γκρουπ, το δωδεκάιντσο EP Perdition του 1982 και το single Mental Disorder του 1983 με οχτώ και έξι κομμάτια αντίστοιχα, απόλυτου χάους, παραμόρφωσης, και άτεχνης φασαρίας, από τη μια, μα και απεριόριστης γρηγοράδας, επιθετικότητας, brutal ενθουσιασμού και trash αισθητικής από την άλλη. Το Life από το Perdition συμπεριλαμβάνεται στο soundtrack του ντοκιμαντέρ UK/DK.

Έχοντας μπει για τα καλά πλέον στη δισκογραφία με τρία σιγκλάκια και ένα EP, και έχοντας αποκτήσει έναν αξιοσέβαστο αριθμό οπαδών, οι Disorder κυκλοφορούν το πρώτο τους LP Under The Scalpel Blade το 1984. Σε αυτό το LP χρέη ντράμερ εκτελεί ο Potsy των Chaos U.K., καθώς ο Virus είχε πλέον εισχωρήσει στους Amebix.

Το Under The Scalpel Blade παραμένει ιστορικά ως το απόλυτο δείγμα γραφής θορύβου, χάους και παρατεταμένου feedback. Η κιθάρα σε κάθε άγγιγμά της δημιουργεί συνεχόμενα ηλεκτροσόκ, το μπάσο χτυπάει ακανόνιστα και ασυγχρόνιστα, ενώ οι συνθέσεις περιέχουν τραγούδια μέσα σε κραυγές και ουρλιαχτά που ερωτοτροπούν με τον χαβαλέ των Chaotic Dischord, την έξαρση, το πάθος και τον ιλιγγιώδη ρυθμό των Discharge, και τον ακραίο δυναμισμό των Chaos UK και των Exploited. Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, ο δίσκος αγαπήθηκε ιδιαίτερα και δημιούργησε ισχυρό δέσιμο ανάμεσα σε γκρουπ και οπαδούς που βρήκαν εδώ μέσα τους δικούς τους ύμνους όπως το Driller Killer, το Bent Edge και το After.

Οι Disorder εκτός Αγγλίας μπόρεσαν και δημιούργησαν φανατικό κοινό και σε περιφερειακές χώρες, με τους ισχυρότερους δεσμούς να βρίσκονται στην Σκανδιναβία και ειδικότερα στη Νορβηγία.

Η ιδιαίτερη σχέση του γκρουπ με αυτή τη χώρα τους φέρνει στο Όσλο για το Live In Oslo του 1985, ή για την ακρίβεια για το Gi Faen I Nasjonalitenten Din (Fuck You Nationality στα Νορβηγικά) όπως επίσημα λέγεται, το οποίο είναι ένα άριστο και μοναδικό δείγμα μέσα από το οποίο κάποιος μπορεί να ζήσει έστω και μέσω βινυλίου το χάος και το μπάχαλο που επικρατούσε σε μια ζωντανή συναυλία των Disorder. Είναι επίσης και μία ευκαιρία για μία σχεδόν ολοκληρωτική γνωριμία με το έργο τους, καθώς εδώ παίζονται τα περισσότερα κομμάτια από το ως τότε ρεπερτόριό τους.

Το 1985 βγαίνει από την Disorder Records η συλλογή The Singles Collection που περιέχει τα τρία πρώτα σιγκλάκια του γκρουπ, ενώ ένα χρόνο μετά βγαίνει το ικανοποιητικό split LP με τους Νορβηγούς Kafka Prosess One Day Son All This Will Be Yourz, με τον Taf στο μπάσο και τα φωνητικά, τον Allen στην κιθάρα και τον Carl Allsop στα ντραμς.

Κάπως έτσι τελειώνει και η πρώτη, η θα λέγαμε κανονική περίοδος του γκρουπ, καθώς από δω και πέρα οι Disorder θα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θα "μεταναστεύσουν" μόνιμα στη Νορβηγία, ενώ θα υπάρξουν και δεκάδες ανακατατάξεις, με προσθήκες και αποχωρήσεις μελών με τους Taf και Allen να είναι οι μόνοι σταθεροί.

Κάπου-κάπου σκάει και καμιά κυκλοφορία, σημαντική όπως το LP Violent World του 1989 με τον Kenneth Egen στα ντραμς, μέσα από το οποίο ξεχωρίζει η διασκευή τους στο Jolene της Dolly Parton, άξια ακρόασης όπως το εφτάιντζο More Noize του 1991, ή ανάξια λόγου όπως το split LP με τους Mushroom Attack, Masters Of The Glueniverse ένα χρόνο μετά..

Λίγο μετά o Allen αφήνει μόνο του τον Taf να διαχειριστεί το γκρουπ, το οποίο πάντως συνεχίζει να περιοδεύει αν τον κόσμο (έκανε και ένα μικρό πέρασμα από την Ελλάδα) και να κυκλοφορεί που και που και κανένα δισκάκι όταν ευκαιρεί. Μία από τις πιο σοβαρές κυκλοφορίες των μεταγενέστερων Disorder είναι το Sliced Punx On Meathooks του 1997, ενώ στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα τους βρίσκουμε να συνεχίσουν ακάθεκτοι με το We Still Here του 2002 και το single Kamikaze του 2005.

Οι τελευταίες αυτές κυκλοφορίες των Disorder δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο και δεν προσφέρουν κάτι σημαντικό στην ιστορία του γκρουπ. Έτσι, αν κάποιος θέλει ν' ασχοληθεί μαζί τους, θα ήταν προτιμότερο να διαλέξει τη συλλογή The Best Of Disorder του 1998 της Anagram, ή ακόμη καλύτερα το Riot City Years 81-83.