The Curse of D.O.A..
Ένα συγκρότημα με μεγάλη καριέρα, πληθώρα καλών κυκλοφοριών, δική του γιορτή αλλά και πολλές απώλειες στη διαδρομή του. Του Μίλτου Τσίπτσιου
Στο Βανκούβερ ξέρουν να τιμούν τους δημότες τους. Εδώ και πάνω από μία δεκαετία η 21η Δεκεμβρίου κάθε χρόνου, έχει θεσμοθετηθεί σε αυτή την πόλη του Καναδά ως D.O.A.'s Day. Είναι μια ελάχιστη απόδοση τιμής σε αυτό το punk rock συγκρότημα, που η συνεισφορά του στη μουσική μόνο αμελητέα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Πάνω από τρεισήμισι χιλιάδες συναυλίες (καμία στην Ελλάδα), περισσότερες από δεκαπέντε Ευρωπαϊκές τουρνέ (καμία περασιά από Ελλάδα), δεκαπέντε και βάλε δίσκοι (το γκρουπ με τους περισσότερους καλούς δίσκους από κάθε άλλο), και πολλά άλλα ρεκόρ.
Κι αν όμως από μουσικής απόψεως δρέπουν δάφνες, υπάρχει η σκληρή και πεζή πραγματικότητα, η απέναντι πλευρά, η πλευρά της θλίψης και της καταστροφής. Υπάρχει μια κατάρα που από παλιά τους καταδίωκε και συνεχώς τους παραμονεύει, στέλνοντας ήδη ως τώρα πέντε μέλη "εν τόπω χλοερώ" γεμίζοντας στενοχώρια τους απανταχού φίλους τους.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ
Simon "Stubby Pecker" Wild. Παιδικός φίλος του Joe Keithley, μπήκε στο γκρουπ για να μπαλώσει την τρύπα που άφησε με την αποχώρησής του ο Randy Rampage το 1979, αλλά έμεινε σ' αυτό μόνο για κάποιους μήνες. Πρόλαβε πάντως να παίξει μπάσο στα τέσσερα από τα δεκατρία κομμάτια του Something Better Change. Πέθανε το 1991 στα τριαντατρία του από όγκο στο κεφάλι.
Ken "Dimwit" Montgomery. Απ' τα ιδρυτικά μέλη των Subhumans, μετά στους συμπολίτες Pointed Sticks κι έπειτα έπιασε δουλειά στους D.O.A. αντικαθιστώντας τον αδελφό του Chuck Biscuits στα ντραμς. Έπαιξε στα War On 45, Bloodied But Unbowed, και Lets Wreck The Party πριν μετακομίσει στους πιο hard rock Four Horsemen. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1994 από υπερβολική δόση ηρωίνης. Το τραγούδι Junk City Nowhere (Vancouver) από το Win The Battle είναι αφιερωμένο σε αυτόν.
Ken Jensen. Μπήκε στους D.O.A. όταν ο Keithley αποφάσισε να κάνει μία νέα αρχή μετά από σχεδόν δύο χρόνια απραξίας. Έπαιξε ντραμς στο 13 Flavours Of Doom του 1992 και στο Loggerheads της επόμενης χρονιάς. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1995 μόλις είκοσι εννέα ετών. Βρέθηκε απανθρακωμένος στο σπίτι του από πυρκαγιά που ξέσπασε λόγω ενός αναμμένου τσιγάρου. Το 1995 εις μνήμην του βγήκε από την Alternative Tentacles split single D.O.A. με Red Tide του γκρουπ του ξεκινήματος της σύντομης καριέρας του.
Dave Gregg. Από το Something Better Change ως και το True (North) Strong And Free, η κιθάρα που ηχούσε βελούδινα, γλύκαινε τ' αυτιά μας και αγαλλίαζε την ψυχή μας, ήταν και δικιά του. Βασικότατος συντελεστής στην ιστορία των D.O.A., βοήθησε απεριόριστα στο χτίσιμο του μύθου τους. Αργότερα έπαιξε και σε δυο άλμπουμ των Real McKenzies. Πέθανε τον Μάρτιο του 2014 από καρδιακή προσβολή στα πενήντα τέσσερα του χρόνια.
Brian "Sunny Boy Roy" Goble. Από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες στο χώρο του Καναδέζικου punk, και από τους πιο αγαπητούς ανθρώπους γι αυτούς που τον ήξεραν, με έντονη κοινωνική και ανθρωπιστική δράση, είναι η τελευταία απώλεια για τους D.O.A. Πέθανε από έμφραγμα τον Δεκέμβριο του 2014 στα πενήντα εφτά. Έπαιξε μπάσο στους Skulls, τραγούδησε για τους Subhumans στα Incorrect Thoughts και No Wishes, No Prayers, πριν ξαναπιάσει το μπάσο για τους D.O.A. αποδεχόμενος την πρόσκληση του παιδικού του φίλου Joey Keithley. Με αυτούς έπαιξε από το War On 45 του 1982, έως το Black Spot του 1995, πριν επιστέψει για την επανένωση των Subhumans.
ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΓΛΥΤΩΣΕ
Charles "Chuck Biscuits" Montgomery. Τον Οκτώβριο του 2009 μία φήμη κατέκλισε τις ιντερνετικές σελίδες: Ο Chuck Biscuits των D.O.A., Black Flag και Danzing είναι νεκρός. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Τι χάσαμε τον θρύλο του Hardcore, τι το punk έγινε φτωχότερο, τι οι μπαγκέτες του δεν θα ξαναχτυπήσουν ποτέ πια, τι R.I.P. και τι επικήδειοι. Λίγες μέρες μετά ο τρίτος αδελφός Montgomery (που και αυτός πέρασε ένα φεγγάρι από τους D.O.A.), βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Με μια λιτή όσο και ειρωνική ανακοίνωση, αποκαλύπτει πως ο Biscuits ζει και βασιλεύει και σκοπεύει να κάνει το ίδιο για πάρα πολλά χρόνια ακόμη.