Οι πέντε καλύτερες διασκευές τους
Δεν είναι το Cinnamon Girl, το Season of the Witch, το All Along the Watchtower; Τότε ποιες είναι Χίλντα Παπαδημητρίου;
Εκ πρώτης όψεως, οι Dream Syndicate δεν ηχογράφησαν πολλές διασκευές. Ωστόσο, αν υπολογίσουμε ότι κυκλοφόρησαν 4 μόνο στούντιο άλμπουμ την οκταετία που υπήρξαν ενεργοί, οι 14 διασκευές τους δεν είναι λίγες (ο αριθμός 14 δεν είναι σίγουρος, διότι στους καταλόγους εμφανίζονται διάφορα διαφημιστικά σινγκλάκια, χωρίς πληροφορίες). Οι επιλογές τους δείχνουν ότι γνώριζαν, αγαπούσαν κι είχαν εντρυφήσει στις ρίζες της αμερικάνικης μουσικής (όπως όλα τα συγκροτήματα του Paisley Underground - όσο κι αν οι Dream Syndicate είναι εκείνοι που κολλάνε λιγότερο κάτω απ' αυτό το ταμπελάκι).
Απ' αυτές, η δική μου αγαπημένη πεντάδα περιλαμβάνει (με αξιολογική σειρά):
1 Blind Willie McTell (από ένα δωρεάν σινγκλάκι του αγγλικού περιοδικού Bucketful of Brains, 1988).
Διαλέγοντας το "Blind Willie McTell" του Dylan, οι Dream Syndicate απέτειναν φόρο τιμής όχι μόνο στον κύριο Zimmerman, αλλά και σ' ένα σημαντικό εκπρόσωπο των Delta blues.
Στα πλήκτρα ακούμε τον Chris Cacavas, και το όλο στήσιμο της ενορχήστρωσης μετατρέπει την ημιτελή εκτέλεση του Dylan σ' ένα αριστουργηματικό post- blues. Ακόμα και η εξαιρετική ερμηνεία των Band (Jericho, 1993) ακούγεται σκονισμένη και ξεπερασμένη, σε σύγκριση με εκείνη των Dream Syndicate.
2 See that my grave is kept clean (από το άλμπουμ Ghost Stories, 1988).
Ο τελευταίος δίσκος των Dream Syndicate είχε παραγωγό τον Elliot Mazer, σχεδόν μόνιμο συνεργάτη του Neil Young. Σ' αυτόν οφείλεται μάλλον η σκιά του Neil που πέφτει βαριά στο άλμπουμ, και δείχνει πόσο επηρεασμένο ήταν το συγκρότημα από τον Μεγάλο Καναδό. Το τραγούδι είναι σύνθεση του Blind Lemon Jefferson, το έχουν τραγουδήσει οι πάντες (κι εκτός από τους συνήθεις ύποπτους, ο Lou Reed και η Diamanda Galas), αλλά πάλι οι δικοί μας υπερτερούν και διδάσκουν πώς πρέπει να παίζει κανείς τα blues στα τέλη του 20ου αιώνα.
3 Let it Rain (από το άλμπουμ Out of the Grey - bonus track στην επανέκδοση του 1997).
Κρατώντας το εκπληκτικό riff της κιθάρας και την παλιομοδίτικη FM-rock ατμόσφαιρα του κομματιού, οι Dream Syndicate το απλώνουν λιγάκι περισσότερο, κρατώντας την έμφαση στο στιχουργικό παιχνίδι με το rain / reign. Το τραγούδι, που είχε έντονη τη σφραγίδα των τότε συνεργατών του Clapton, Delaney & Bonnie Bramlett, δείχνει μια άλλη πλευρά του συγκροτήματος - την εν δυνάμει ικανότητά τους να γίνουν πρώτο όνομα στις αρένες, μια πρόκληση που αρνήθηκαν.
4 The Ballad of Dwight Frye (από το σινγκλ Bob And Ornette And Ted And Alice του περιοδικού Forced Exposure, 1986).
Σύνθεση του Alice Cooper, από το τρίτο άλμπουμ του Love it to Death, του 1971 (το έχουν διασκευάσει και οι Melvins). Κι ενώ οι τελευταίοι ρίχνουν το βάρος της ερμηνείας στους στίχους που αφηγούνται την παράνοια του ήρωα του τραγουδιού, ο Wynn δεν περιορίζεται σ' αυτό αλλά οδηγεί τη μπάντα στο σταδιακό χτίσιμο του εφιαλτικού κλίματος: οι κιθάρες αγριεύουν όσο εξελίσσεται το κομμάτι και γίνονται ο ηχητικός εφιάλτης που (ίσως) υπάρχει στο κεφάλι ενός ψυχοπαθούς.
5 I ain't living long like this (bonus track από την επανέκδοση σε cd Ghost Stories, το 2004).
Ο Rodney Crowell, επαγγελματίας της country και θεμελιωτής του new traditionalism - από το οποίο προήλθε η alternative country - ήταν κολλητός των Townes Van Zandt & Guy Clark. Η συγκεκριμένη διασκευή δείχνει μια αναπάντεχη country πλευρά των Dream Syndicate. Η εκτέλεσή τους, απαλλαγμένη από τη γλυκερή ερμηνεία των country τραγουδιστών, διαθέτει τον ηχητικό τσαμπουκά που απαιτεί το στιχουργικό περιεχόμενο του κομματιού. Αρχετυπικό δείγμα country-rock.
Και μια μικρή υποσημείωση: το "Boston", από το Out of the Grey, είναι ένας φόρος τιμής στον Van Morrison, ο οποίος έζησε στη Βοστώνη μετά τη διάλυση των Them, το διάστημα που έγραφε το Astral Weeks. Ή όπως γράφει ο Wynn: "Well, I was walking by the river in the early morning dew / Singing out lines from "Cyprus Avenue"".
