Θα μπορούσαν να γίνουν μεγαλύτεροι από τους REM

Αυτό έγραψε ο Μπάμπης Αργυρίου πριν από λίγο καιρό όταν πόσταρε στο facebook ένα τραγούδι των Dream Syndicate. Και πολύ σωστά. Οι Dream Syndicate θα μπορούσαν να γίνουν μεγαλύτεροι από τους σύγχρονούς τους REM. To Days of Wine and Roses βγήκε ένα χρόνο πριν από το Murmur. Βγήκαν και τα δύο σε ανεξάρτητες εταιρίες τη διανομή των οποίων είχαν πολυεθνικές, συνδυασμός γκανιάν για την εποχή. Είχαν και τα δύο late 60s επιρροές με φρέσκια ματιά και ερμηνευτικό πνεύμα. Και είχαν και οι δύο killer τραγούδια.

Τι συνέβη όμως και πήγαν όλα τόσο καλά για τους επαρχιώτες από το Athens GA και παραλίγο καταστροφικά για τους αστούς από το L.A.; Tι συνέβη και λίγα χρόνια μετά οι δεύτεροι άνοιγαν τις συναυλίες των πρώτων; Πολλά πράγματα που εξηγούνται και άλλα τόσα που θα μείνουν για πάντα ανεξήγητα. Πρώτα απ' όλα ο αστάθμητος και απροσδιόριστος παράγοντας τύχη. Άλλου του πέφτει το λαχείο και άλλου μια γλάστρα στο κεφάλι. Αλλά δεν έχουμε και πολλά να πούμε επ' αυτού.

Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι σίγουρα το ότι ο Stipe είναι σαφώς πιο χαρισματικός performer από τον Wynn με φωνή με πολύ πιο έντονη προσωπικότητα και ασύγκριτα μεγαλύτερο γκελ στο κοινό, είτε το κολεγιακό των αρχών των 80s είτε το μεγάλο λίγα χρόνια αργότερα. Ακόμη, η καριέρα των REM τα πρώτα χρόνια ήταν μια βήμα-βήμα ιστορία επιτυχίας. Αντίθετα, μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους η Α&M άρπαξε τους Dream Syndicate και θέλησε αμέσως να κάνει απόσβεση. Τους έβαλε στο studio με τον παραγωγό των Blue Oyster Cult και του αποτυχημένου δεύτερου album των Clash (αυτό κι αν ήταν σημαδιακό) φορτωμένους προσδοκίες και άγχος, και το αποτέλεσμα ήταν μια μεγαλειώδης εμπορική αποτυχία με το όνομα The Medicine Show. Οριακά αμφίσημος και μεταιχμιακός δίσκος, είχε και John Coltrane Stereo Blues αλλά και Merrittville.

Τότε ήταν που έχασαν και το mainstream και το alternative κοινό. Το δεύτερο μπορεί να συνέχισε να τους αγαπάει και να τους στηρίζει, αλλά ποτέ δεν έγιναν οι θεοί του όπως φαινόταν ότι θα γίνουν στην αρχή. Τέλος, ο ήχος των REM, τους οποίους ο Simon Reynolds υπονοεί όταν γράφει ότι η αμερικάνικη εναλλακτική μουσική των 80s ήταν μια "unrocking wasteland" ήταν πολύ πιο συμβατικός και φιλικός στο μέσο αυτί από τους πειραματισμούς με το θόρυβο των Dream Syndicate, και αυτό όσο και να ανεβάζει τους τελευταίους στα δικά μας μάτια, δεν ήταν καλό για το πορτοφόλι τους.

Το γεγονός ότι μετά από τη δοκιμασία αυτή ο Wynn μαζί με τον Dennis Duck κατόρθωσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να ξαναρχίσουν από την αρχή με άλλους μουσικούς δίνοντάς μας άλλα δύο album και την πιο σταθερή σύνθεση του γκρουπ δείχνει τη δύναμη και την πίστη τους. Η μουσική τους άλλαξε από post punk με βελβετικές αναφορές σε ένα αποκλειστικά δικό τους είδος εκρηκτικού, σκοτεινού και σκεπτόμενου AOR για ακροατές που μεγάλωσαν ωραία και δεν τα παράτησαν. Και το Out of the Grey και το Ghost Stories τα αγαπώ όσο και το Days of Wine and Roses. Τα τραγούδια στο σύνολό τους είναι εξίσου καλά με του πρώτου album, και το μόνο που τα κάνει να υπολείπονται σε βάθος χρόνου είναι το γεγονός ότι η παραγωγή τους ήταν λιγότερο punk και lo-fi και περισσότερο γυαλισμένη από εκείνου, συνηθισμένη κακή συνήθεια της εποχής 85-90. H τραγουδοποιητική τέχνη του Wynn άλλωστε συνέχισε να εξελίσσεται και να δίνει εξαιρετικούς καρπούς και μετά τους Dream Syndicate, μια που τραγούδια από τους σόλο δίσκους του όπως το Nothing But The Shell, το There Will Come A Day, το Amphetamine και το That's Why I Wear Black δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τα καλύτερα του γκρουπ.

Τέλος, είναι και κάτι άλλο που τους έκοψε το δρόμο για το μύθο και το σταριλίκι. Ο φαινότυπος του Steve Wynn είναι τυπική περίπτωση καλού παιδιού. Δεν απασχόλησε ούτε τα fanzines της εποχής, ούτε το μουσικό τύπο με οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μουσική (σεξ, ναρκωτικά, καβγάδες κλπ.). Μπορεί η ψυχή του να ήτανε πάντα ένα ροκ θηρίο, αλλά ο ίδιος ήταν πάντα σένιος, καθαρός, χαμογελαστός και κύριος. Και τη ντράμερ του την αποκατάστησε, με παπά και με κουμπάρο. Τον φαντάζομαι να ακούει το I'm Straight των Modern Lovers και να χαμογελάει κουνώντας το κεφάλι του. Ο Nick Cave, ας πούμε, που έγινε indie γκουρού ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Με όλα τα παραπάνω δεν ήθελα να πω ότι το γκρουπ που παίζει στις 30 στη Θεσσαλονίκη, στις 31 στη Λάρισα και στις 1 στην Αθήνα δεν είναι μεγάλο. Είναι και με το παραπάνω, και προσωπικά τους αγαπώ περισσότερο και από τους REM, και από τον Cave που προανέφερα και από το 97,8% των υπόλοιπων συγκροτημάτων. Και ειδικά στην Ελλάδα είχαν πάντα σχετικά πολυπληθές και απόλυτα αφοσιωμένο κοινό που διψάει να ξανακούσει την Telecaster του Steve περασμένη μέσα από τον Vox AC30. Όλοι οι Syndicate παίζουν με Fender, πράγμα που σημαίνει ήχος με υψηλές συχνότητες και γωνίες, όπως αρμόζει στο ροκ τους δηλαδή. Θα είναι ένα ωραίο reunion για όλους μας.

Τα 5 καλύτερα τραγούδια των Dream Syndicate:

5. The Side I'll Never Show. Ένα παιχνίδι με τους φαν τους μια που είναι γραμμένο πάνω στα ακόρντα του That's What You Always Say, το οποίο είναι γραμμένο πάνω στα ακόρντα του Venus (σε λένε το κορίτσι του Μάη). Πιο ώριμο και μουσικά και στιχουργικά από το - ας πούμε - πρωτότυπο, όπου ο Στηβ αποκαλύπτει στο γιατρό του τη σκοτεινή του πλευρά που δεν θα δείξει ποτέ, μόνο που ο γιατρός του είμαστε εμείς.

4. John Coltrane Stereo Blues. Ο Sandy Pearlman προσπαθεί να τους βάλει σε αποδεκτό για τα μέτρα του ροκ καλούπι αλλά αυτοί αντιστέκονται με λύσσα. Πουθενά αλλού στο Medicine Show αυτό δεν φαίνεται τόσο ανάγλυφα. Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Μπορεί ο ήχος του να μην έχει σχέση με τον Coltrane αλλά το πνεύμα του αυτοσχεδιασμού που το διατρέχει έχει και με το παραπάνω.

3. Boston. Όταν ένας ροκ τραγουδοποιός γράφει τραγούδι για κάποιον άλλο το αποτέλεσμα συνήθως είναι εκπληκτικό. Όταν έχουμε στην εικόνα τον Wynn και τον Van the Man, ε τότε απογειώνεται. Τα τύμπανα του Dennis Duck κόβουν το χρόνο με ακρίβεια μετρονόμου και ψυχρότητα νυστεριού και ο Steve μεταμορφώνεται από οργισμένο παιδί του πανκ σε ροκ συνθέτη κλάσης. Epic.

2. My Old Haunts. Σκοτεινό και εσωτερικό όσο τίποτε άλλο στη δισκογραφία τους, με απόηχους από τα μπλουζ και από τα καμπαρέ του μεσοπολέμου φιλτραρισμένους μέσα από το καλιφορνέζικο πανκ ροκ. Χωρίς ρεφραίν και χωρίς κορύφωση, σέρνεται μέσα σου και σκαρφαλώνει τη ραχοκοκαλιά σαν απειλή. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα δεν σταμάτησε να με ταράζει.

1. When You Smile. Ελάχιστα είναι τα ερωτικά τραγούδια που έχει γράψει ο Wynn. Και, αν κρίνουμε από αυτό το μικρό αριστούργημα, το έχει κάνει επειδή του είναι επώδυνο. Το αποτέλεσμα όμως εδώ είναι μεγαλειώδες. Η εξάρτηση από το σύντροφο και ο φόβος της απώλειας, τα δυο στοιχεία που κάνουν τον έρωτα τόσο βασανιστικό, σπάνια έχουν αποτυπωθεί τόσο ζωντανά σε τραγούδι. Και στους στίχους και στη μουσική που είναι εμμονική και αγωνιώδης μέχρι το λυτρωτικό ξέσπασμα. Όπως έγραψε και ο ίδιος χρόνια μετά απ' αυτό, why can't it always be sweetness and light?

Κλικ εδώ για τις πέντε καλύτερες διασκευές τους