Eater

Βιογραφικό

To γκρουπ με τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας μελών. Του Μίλτου Τσίπτσιου

EaterΓκρουπ της πρώτης γενιάς του Αγγλικού punk, με κύριο χαρακτηριστικό του την πολύ μικρή ηλικία των μελών του. Μια πιτσιρικαρία με άγνοια κινδύνου που έλαχε να διαμορφώνει χαρακτήρα όταν γίνονταν η έκρηξη του punk και κατόρθωσε παρ’ όλες τις αντιξοότητες και το χλευασμό που αντιμετώπισε, ν’ αφήσει παρακαταθήκη ένα άλμπουμ και πέντε σιγκλάκια, πριν οι αλλαγές και οι ανακατατάξεις τους οδηγήσουν στη διάβρωση και τελικά στη διάλυση.

Δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 1976 στο βόρειο Λονδίνο και η πρώτη τους σύνθεση περιλάμβανε τον Αγγλο-Αιγύπτιο Andy Blade (πραγματικό όνομα Ashruf Radwan) στα φωνητικά, τον Brian “Chevette” Haddock στην κιθάρα, τον Paul Flynn στο μπάσο και τον αδελφό του Blade τον Lutfi Radwan γνωστότερο στην punk πιάτσα ως Social Demise στα ντραμς. Ήταν μία σύνθεση που δεν κράτησε για πολύ, καθώς ο Flynn μη μπορώντας (κυριολεκτικά) να σηκώσει το βάρος του μπάσου του παραχώρησε τη θέση του στον δεκαεφτάχρονο και σχεδόν γέρο για τα δεδομένα του γκρουπ Ian Woodcock, ενώ το ίδιο συνέβη και με τον Social Demise που επέστρεψε στα θρανία, με τη θέση του να καταλαμβάνεται από τον κυριολεκτικά μικρούλη Dee Generate (Roger Bullen) που προτάθηκε στο γκρουπ από τον Rat Scabies.

Ονομάστηκαν Eater από το τραγούδι Suneye των T.Rex που περιείχε τον στίχο Tyrannosaurus Rex, The Eater Of Cars και έκαναν το ντεμπούτο τους συναυλιακά στο Μάντσεστερ ως support στους Buzzcocks, σε μία τραυματική για αυτούς συναυλία, που όμως δεν τους πτόησε, παρά τους έδωσε την ευκαιρία να κλείσουν κάτι σαν συμβόλαιο με τη δισκογραφική The Label του γνωστού από την συνεισφορά του στον ήχο των Sex Pistols, Dave Goodman.

Outside View/YouΣτη The Label οι Eater ηχογραφούν το πρώτο τους single το Νοέμβριο του 1976 το Outside View/You το οποίο όμως κυκλοφόρησε το Μάρτιο της επόμενης χρονιάς, τη στιγμή που ο Blade έκλεινε τα δεκάξι του, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μπει στα τρία πρώτα punk rock singles. καλούτσικο σιγκλάκι, βρίθει από αυτό που λέμε νεανικό (παιδικό στη συγκεκριμένη περίπτωση) ενθουσιασμό, ακούγεται αρκετά τραχύ μέσα από τον πρωτόγονο ήχο του και την χάλια παραγωγή και περιγράφει τις εφηβικές ανησυχίες, όντας γραμμένο κάποια στιγμή που το μάθημα της χημείας είχε γίνει αρκετά ανιαρό για να το παρακολουθήσει ο Blade.

Δύο μήνες μετά έρχεται το δεύτερο single του συγκροτήματος, το σαφώς ανώτερο, καλύτερα δομημένο και ουσιαστικά το μεγάλο τους χιτάκι Thinkin’ Of The U.S.A./Space Dreamin’/Michael’s Monetary System, ενώ συμμετέχουν και στην ιστορική συλλογή  The Roxy London WC2 με δύο νέα κομμάτια τα Don’t Need It και 15, το δεύτερο η μεταφερόμενη στα δικά τους ηλικιακά δεδομένα διασκευή τους στο 18 του Alice Cooper.

Κάπου εδώ σταματάει η προσφορά του Dee Generate στο γκρουπ, καθώς ο πιτσιρικάς διώχνεται και χάνεται για πάντα από τον χώρο του θεάματος. Στη θέση του ένας πιο κανονικός ντράμερ ο Phil Rowland, με τη συνδρομή του οποίου βγαίνει το single Lock It Up με flip side αυτού τη διασκευή του γκρουπ στο Jeepster του ινδάλματός τους Mark Bolan.

Thinkin’ Of The U.S.A./Space Dreamin’/Michael’s Monetary SystemΤον Οκτώβριο του 1977 οι Eater ετοιμάζουν και κυκλοφορούν το μοναδικό άλμπουμ της καριέρας τους το απλώς ονομαζόμενο The Album, αυτό με το τεράστιο και αντιαισθητικό μυρμήγκι στο εξώφυλλό του. Παρά τις αρκετές ατέλειές του το The Album είναι μία αξιέπαινη προσπάθεια, με μερικά πράγματι πολύ ωραία κομμάτια, με απλά, πολύ απλά παιξίματα  γεμάτα από τον παιδικό ενθουσιασμό που έβγαζαν δεκαπεντάχρονοι που αδιαφορούσαν για το image τους και την μετέπειτα υστεροφημία τους.  Τραγούδια για κορίτσια, νεανικά άγχη γεμάτα προσμονή καλύτερης ζωής. Ακούστε για του λόγου το αληθές τα Get Raped, Lock It Up και No Brains που έβαλαν ένα έστω μικρό λιθαράκι για να κρατηθεί ψηλά η σημαία του punk rock. Τι κι αν ξεπατικώνεται ξεδιάντροπα ο ήχος των Sex Pistols και των Damned, τι κι αν η παραγωγή είναι από τις χειρότερες που έχουν αποτυπωθεί ποτέ, τι κι αν σε μερικά σημεία αλλού βαράει η κιθάρα και αλλού αρμενίζει το μπάσο. Δεν μας ενδιέφερε και δεν μας ενδιαφέρει. Τέσσερεις διασκευές μέσα στα δεκαέξι κομμάτια με δύο «βελβετικά» τα Waiting For The Man και Sweet Jane, ένα του Bowie το Queen Bitch και το «δικό τους» Fifteen του Alice Cooper συμπληρώνουν τον δίσκο.

Στις αρχές του 1978 οι Eater βγάζουν το Live EP Get Your Yo Yo’s Out, παίζοντας στον τίτλο με το live των Rolling Stones Get Yer Ya Ya’s Out το οποίο περιέχει τα παλαιότερα Thinkin’ Of The USA και No More και τα νέα Debutantes Ball και Holland.

The AlbumΛίγο αργότερα υπήρξε η σκέψη για ένα ολοκληρωμένο live άλμπουμ, όμως τελικά αυτό που έγινε ήταν να βγει το σιγκλάκι What She Wants She Needs/Reach For The Sky τον Δεκέμβριο του 1978. Σε αυτό στην κιθάρα πια είναι ο Gary Steadman που επιφέρει μια αλλαγή στον ήχο τους σε πιο power pop και glam rock κατευθύνσεις που όμως δε φαίνεται να ικανοποιούν.

Έτσι λίγους μήνες μετά έρχεται η διάλυση με τον Blade να συνεργάζεται για λίγο με τον Brian James των Damned και αργότερα ν’ ακολουθεί σόλο καριέρα ελάχιστα έως καθόλου επιτυχημένη. Από του υπόλοιπους ο Woodcock πέρασε για ένα φεγγάρι από τους Vibrators, ο Rowland μπήκε κάποια στιγμή στους Slaughter And The Dogs, ενώ ο Steadman έπαιξε την κιθάρα του στους νεοκυματικούς Classix Nouveaux.

Το 1996 και με αφορμή το Holiday In The Sun οι Eater επέστρεψαν με τους Blade και Chevette για μερικές εμφανίσεις και από κει και πέρα τίποτα.

Για όσους θέλουν να τους γνωρίσουν πραγματικά, ας ρίξουν μια ματιά στην επανακυκλοφορία του The Album το 2008 από την Anagram που περιέχει τα άπαντά τους, όπως επίσης και στο Live At Barbarellas 1977 της ιδίας του 2004.