Είκοσι χρόνια χωρίς νέο δίσκο των Wipers

«Σίμο, σου αρέσουν πολύ οι Wipers;»

Τι ερώτηση είναι αυτή, ρε Δημοσθένη; Δε ρωτάς καλύτερα αν μ’ αρέσει να πίνω νερό όταν πεθαίνω στη δίψα; Υπάρχει άνθρωπος που παρίσταται σε συναυλίες underground συγκροτημάτων και δεν του αρέσουν πολύ οι Wipers;

«Όχι πολύ».

Τινάχτηκε προς τα πίσω, λες κι αυτές οι δύο λέξεις έδωσαν εντολή επίθεσης εναντίον του. «Πώς είναι δυνατόν να μην σου αρέσουν;» ρώτησε ξαφνιασμένος προσπαθώντας ταυτόχρονα ν’ αποδεχτεί την απίθανη περίπτωση να υφίσταται και τέτοια κατηγορία ροκ ακροατών.

«Ε, δεν πρόσθεσαν και τίποτα καινούργιο στο ροκ, άλλο ένα τρίο με κιθάρα, μπάσο, ντραμς –υποτυπώδη ντραμς μάλιστα– κι ένας τραγουδιστής που όλα του φταίνε…»

«Θα με τρελάνεις, ρε φίλε, μήπως δεν κατάλαβες για ποιους μιλάμε; Wipers, Greg Sage, ο καλύτερος κιθαρίστας του πανκ… Τα τραγούδια τους είναι μνημεία αληθινού ροκ εν ρολ. Ο άνθρωπος παίζει παπάδες και παράλληλα σου κάνει μαλάξεις στην καρδιά». Συνέχισε να με κοιτάζει σοκαρισμένος και τα μάτια ανοιγμένα περισσότερο από το κανονικό τους. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα τι εκρήξεις λάμβαναν χώρα μέσα στο μυαλό του. Προσπαθούσε ίσως να θυμηθεί αν άκουσε τραγούδι τους στην εκπομπή μου και έψαχνε να βρει πώς σταματάει η λούπα “να έπεσα τόσο έξω;”.

Κάποιος άλλος στη θέση μου θ’ αποκάλυπτε σ’ αυτό το σημείο ότι μπλόφαρε, αλλά εγώ δεν είχα χορτάσει το δούλεμα και συνέχισα. Τέτοιο πειραχτήρι είμαι: όταν το ζαβολιάρικο παιδί που κρύβω μέσα μου πιάνει το τιμόνι, δυσκολεύομαι να το σταματήσω. Εκτός αυτού, είχα κι ένα στήσιμο να πατσίσω.

«Υπερβολές. Αν ήταν τόσο καλός, θα γινόταν πρώτο όνομα στη χώρα του και σε όλο τον κόσμο. Τον δοξάζουν μόνο στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει με τους Dead Moon, τους Walkabouts και μερικούς ακόμα. Αρέσουν σ’ ένα λαό με άλλη κουλτούρα, ο οποίος δεν καταλαβαίνει γρι απ’ τους στίχους τους και πρέπει να τους δει γραμμένους για να τους εκτιμήσει».

Ο συνομιλητής μου άρχισε να τρελαίνεται για τα καλά με όσα άκουγε. Πέρα από την αναπάντεχη απάντηση, δεν άντεχε ν’ αμφισβητούν και να μειώνουν την αξία ενός από τα αγαπημένα του γκρουπ, ίσως του πιο αγαπημένου του.

«Ομολογώ ότι έπεσα απ’ τα σύννεφα και δεν ξέρω αν συντρέχει λόγος να σου εξηγήσω το σχέδιό μου», είπε εμφανώς απογοητευμένος. Πριν βάλει τα κλάματα παραδέχτηκα ότι έκανα πλάκα και δήλωσα θαυμαστής τους. Δεν έκρυψε την ανακούφισή του. «Είπα κι εγώ», είπε ξεφυσώντας. Την επόμενη στιγμή σκοτείνιασε και εικάζω ότι αναρωτήθηκε αν είμαι ειλικρινής.

«Θα σου κάνω ένα μικρό τεστ για να βεβαιωθώ. Πες μου όσα τραγούδια μπορείς να θυμηθείς απ’ το “Youth of America”, εκτός του ομότιτλου».

«Ε, δεν είναι και πολλά. Οι πλευρές ανοίγουν με “Taking Too Long” και “No Fair” και απομένουν τα “Can This Be”, “Pushing the Extreme”, “When It's Over”».

«Αδερφέ μου!»

«Εδώ και δεκαετίες πέφτω συχνά πάνω στους δίσκους τους, τους χαιρετάω, καμιά φορά τους μιλάω… Τους έχω δει live κατ’ επανάληψη. Ποιο είναι το αγαπημένο σου live τους στην πόλη μας;» ρώτησα.

«Τα δύο πρώτα στην Contrast το 1986. Πήγα και στα δύο».

«Κι εγώ», είπα. «Έχω κρατήσει το εισιτήριο και την αφίσα. Αγαπημένο σου τραγούδι;»

«Το “Window Shop for Love” απ’ τον πρώτο τους. Το λένε ωραία και στο live album».

«Εμένα το “When It’s Over” απ’ τον δεύτερο».

«Αγαπημένο σου άλμπουμ;» ρώτησε.

«Το πρώτο».

«Κι εμένα», είπε. «Μ’ αρέσουν όλα τους, αλλά προτιμώ τα παλιά τους. Αγαπημένο σου εξώφυλλο;»

«Το “Over the Edge” με το ζουμ στην κιθάρα».

«Εμένα το ασπρόμαυρο του “Youth of America”», είπε. «Πολύ μου την έδωσε που το άλλαξαν αργότερα. Αγαπημένος σου στίχος;”

«Το “The tall dark buildings cast a ghostly shadow in his burning eyes” απ’ το “Romeo”».

«Εμένα το “They hurt what they don't understand” απ’ το “Alien Boy”», είπε. «Αγαπημένη σου διασκευή σε τραγούδι τους;»

«Δεν ξεχωρίζω καμία. Χλιαρές είναι όλες και με άθλιες παραγωγές».

«Συμφωνώ. Το λογότυπό τους σ’ αρέσει;»

«Όχι πολύ».

«Εμένα μ’ αρέσει». Άφησε λίγα δευτερόλεπτα να περάσουν και μετά είπε λάμποντας: «Το ήξερα ότι είσαι ο άνθρωπός μου». Πριν προλάβω να σχολιάσω είπε κάτι που θυμήθηκε. «Άκου ένα ανέκδοτο, δικό μου: Γιατί δεν πρέπει να μένουν εκτός δισκογραφίας οι Wipers;»

«Γιατί;»

«Γιατί δεν είναι καθόλου σοφή κίνηση», είπε τονίζοντας την προτελευταία λέξη. Περίμενε λίγο την αντίδρασή μου και μετά ρώτησε αν το έπιασα.

«Το έπιασα», είπα και χαμογέλασα από υποχρέωση με την κρυάδα του.

«Θυμάσαι πώς τους γνώρισες;»

«Ο αδερφός μου είχε τους δίσκους τους».

«Εγώ είχα πάρει απ’ τη Smash Records μια κασέτα με τίτλο “Wipers – Some Trash”. Ενθουσιάστηκα, αγόρασα τους πρώτους δίσκους τους αν και δεν είχα πικάπ για να τους παίξω. Άκουγα την κασέτα και χάζευα τα εξώφυλλα. Όμως ήρθε η στιγμή να σου πω τι θέλω να κάνω. Θα το χαρακτηρίσεις ματαιοδοξία ή συμπεριφορά νεόπλουτου, αλλά θέλω να επηρεάσω όσο μπορώ μερικά πράγματα στο χώρο της αγαπημένης μου μουσικής. Θέλω να βγάλει ο Greg ξανά δίσκο. Με δικά του κομμάτια ή διασκευές, σαν Wipers ή με άλλο όνομα, ηλεκτρικά ή ακουστικά, ας είναι ό,τι θέλει, δεν με νοιάζει. Αλλά δεν μπορώ, δεν αντέχω τη σιωπή του η οποία ξεκίνησε απ’ το 1999. Έναν μουσικό λατρεύω και αυτός κρύβεται. Τι διάολο κάνει 15 χρόνια και δεν κυκλοφορεί δίσκους; Στούντιο δικό του έχει, εταιρεία δίσκων έχει, τι του λείπει γαμώ το κέρατό μου; Να τον εγκατέλειψε η μούσα του, δεν το πιστεύω».

«Μπορεί να βγάζει ίσα-ίσα τα προς το ζην και να μην περισσεύουν λεφτά για κυκλοφορία και προώθηση δίσκου. Αν και νομίζω ότι δεν έχει κίνητρο πλέον, κατέκτησε τη θέση του στο πάνθεον των μεγάλων δημιουργών».

«Δεν είναι κίνητρο να μας συγκινήσει με νέα τραγούδια; Θα του πληρώσω εγώ την παραγωγή, θα τον κυκλοφορήσει μόνος του ή όπως αλλιώς προτιμάει και θ’ αρχίσει να εισπράττει απ’ το πρώτο αντίτυπο. Εδώ χρειάζομαι εσένα, να πας και τον πείσεις να ηχογραφήσει δίσκο».

Ήταν σειρά μου να εκπλαγώ. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν με είδα διαπραγματευτή μεταξύ του Greg Sage κι ενός άλλου. Αναρωτήθηκα μήπως ο Δημοσθένης είχε ρίξει κάτι στον καφέ μου και αυτή η συζήτηση ήταν δημιούργημα του θολωμένου μυαλού μου. Ρώτησα γιατί δεν πηγαίνει ο ίδιος στο Φοίνιξ της Αριζόνας όπου ζει ο ήρωας μας, να τον πείσει και να διευθετήσουν και το οικονομικό επί τόπου.

«Πρώτον, φοβάμαι τα αεροπλάνα. Μια φορά πέταξα στη ζωή μου και κατά την απογείωση κινδύνεψα από έμφραγμα. Στις διαπραγματεύσεις είμαι κακός, δεν έχω υπομονή, αν μου φέρει αντιρρήσεις θα σπαστώ και θα τα βροντήξω. Εσύ θα του τα πεις ωραία, δεν θα σταματήσεις το ψήσιμο μέχρι να δεχτεί ή να σε διώξει με τις κλωτσιές. Τσέκαρα τα αεροπορικά εισιτήρια, είναι γύρω στα τρία χιλιάρικα πηγαινέλα. Θα σου δώσω κι άλλα δύο για έξοδα και διαμονή. Αν τον καταφέρεις και βγάλει δίσκο, θα σου δώσω δύο χιλιάρικα δώρο και θα σου αναθέσω κι άλλες αποστολές».

«Αυτά δεν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή, μήπως είμαι θύμα καμιάς φάρσας σαν του Μπονάτσου και του Φερεντίνου;» Με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι φάρσα και μου έδωσε δύο λεπτά για να επεξεργαστώ τα δεδομένα.

Θα πρόσφερα εκδούλευση στον κληρονόμο με το απίθανο καπρίτσιο. Θα έκανα δωρεάν ταξιδάκι στην Αμερική και θα συναντούσα έναν από τους μουσικούς οι οποίοι άφησαν γερό αποτύπωμα στη μουσική της δεκαετίας του ’80. Αν η έκβαση ήταν επιτυχής, θα τσέπωνα και διχίλιαρο. Και θ’ ακολουθούσαν νέες αποστολές. Τι άλλο στραβό θα ήθελε να διορθώσει ο Δημοσθένης; Θα με έστελνε να πείσω τους Swans να επιστρέψουν στα τετράλεπτα τραγούδια, τον Blixa Bargeld να χάσει 30 κιλά ή τον Thurston και την Kim να τα ξαναβρούν για να συνεχίσουν οι Sonic Youth; Τι πιθανότητες είχα να βγάλω τον Greg από την αριζόνια νάρκη του και με ποια επιχειρήματα; Μήπως υπήρχαν τίποτα ψιλά γράμματα στη συμφωνία τα οποία χρειάζονταν προσοχή;

«Αν αποτύχω, θα με μαυρίσεις στο ξύλο για να ξεθυμάνεις;»

«Μόνο πέντε σπασμένα πλευρά, ένα για κάθε ξοδεμένο χιλιάρικο».

«Και τι απόδειξη πρέπει να φέρω για να πειστείς; Να τον ηχογραφήσω καθώς θα υπόσχεται νέο δίσκο ή σου αρκεί μια δήλωση του Νόμου 105;»

«Μου αρέσει που άρχισες να σκέφτεσαι τη θετική κατάληξη. Όταν κάνουμε τα χαρτιά για να του στείλω τα χρήματα της παραγωγής, θα πάρεις κι εσύ το δωράκι σου. Αλλά θέλω να μην είναι το κίνητρό σου τα χρήματα. Θέλω να μοιραστείς το όνειρό μου για ένα νέο “Over the Edge” ή ένα νέο “Straight Ahead”. Είσαι μέσα, θα το προσπαθήσεις, θα το πολεμήσεις, θα το καταφέρεις;»

Αναρωτήθηκα γιατί δεν έχουμε μια λέξη για την αμοιβή στην επιτυχημένη προσπάθεια της πειθούς, όπως έχουμε τα δίδακτρα, τα εύρετρα ή τα ασφάλιστρα. Τα πείθετρα ή τα καταφερέσοδα, ας πούμε. Ρώτησα τον Δημοσθένη πόσα λεφτά είναι διατεθειμένος να ξοδέψει για την παραγωγή του δίσκου και είπε: «Όσα χρειαστούν». Συμφώνησα σιωπηλά μαζί του. Το να προκαλέσεις κυκλοφορία δίσκου των Wipers, οποιασδήποτε καλλιτεχνικής αξίας κι αν είναι τα τραγούδια του, είναι ανεκτίμητο. Και εγώ, ως συναυτουργός, θα δικαιούμουν λίγη από τη δόξα. Να έβλεπε από καμιά μεριά ο τσιγκούνης γέρος του πώς σκορπάει ο κληρονόμος τα λεφτά του!

[...]

Βαδίζοντας στην Ερμού προς τη δουλειά μου θυμήθηκα την ηρωίδα της ταινίας “Misery” η οποία φυλάκισε τον τραυματισμένο συγγραφέα και τον υποχρέωνε να γράφει. Αν κι εμείς απαγάγαμε τον μουσικό μας και τον κλείναμε σ’ ένα στούντιο ηχογράφησης για μερικούς μήνες, χωρίς να φτάσουμε σε σημείο να χαϊδέψουμε το πόδι του με βαριοπούλα, δεν θα έγραφε τα πιο σπαραξικάρδια τραγούδια της καριέρας του; Τίτλοι τραγουδιών όπως “Burning Down My Prison”, “Isolation Walls” και “Window Spot for Freedom” δεν θα έμοιαζαν παράταιρα μέσα στη δισκογραφία του.

Μετά θυμήθηκα μια φράση του Δημοσθένη για τους Wipers, την «προτιμώ τα παλιά τους», και σκέφτηκα ότι το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα συγκροτήματα που ακούμε. Οι πρώτοι δίσκοι τους είναι οι καλύτεροι και οι αγαπημένοι μας. Λίγοι είναι αυτοί που χρειάζεται να κυκλοφορήσουν 2-3 μέτριους δίσκους πριν βγάλουν τους σημαντικούς τους (οι Sonic Youth είναι ένα παράδειγμα), αλλά μετά από δεκαετίες καριέρας κι αυτοί θεωρούνται παλιοί.

[...]

«Αγαπητέ μου Greg, πριν παρουσιάσω την πρότασή μας, επίτρεψέ μου να σου εκθέσω λίγες σκέψεις.

»Σε εκτιμώ αφάνταστα, το ίδιο και ο άνθρωπος τον οποίο εκπροσωπώ. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί. Είσαι αυτοδίδακτος, αυτοδημιούργητος, ικανός και σε δραστηριότητες εκτός της τέχνης σου. Μας βρήκες χωρίς ιδιαίτερη ώθηση από τα μέσα· μας αιφνιδίασες είναι η σωστή λέξη. Χαζεύω καμιά φορά τα εξώφυλλα του μουσικού τύπου πριν και μετά το 1980 και βλέπω πολύ συχνά φάτσες των μουσικών που ακούω, αλλά ποτέ τη δική σου. Και σκέφτομαι “καλοί οι Clash, οι PIL, οι Dead Kennedys, αλλά σπρώχτηκαν και με το παραπάνω”. Στη σελίδα των PIL μέτρησα 60 συνεντεύξεις του John Lydon, στα πρώτα μόνο χρόνια της καριέρας τους. Υποκλίνομαι σε όποιον κερδίζει τη θέση του στις καρδιές μόνο με την αξία της μουσικής του.

»Χαίρομαι και επειδή δεν γίνεσαι μαϊντανός προσφέροντας σόλο κιθάρας στους δίσκους όσων σε καλούν (είμαι σίγουρος ότι σε καλούν), δεν σκοτώνεσαι να μοιραστείς τη σκηνή με κάποιον από τους θρύλους του ροκ ή του μπλουζ, δεν διαλαλείς ότι γουστάρεις mainstream σύμβολα σαν την Ciccone και την Carpenter, δεν ηχογραφείς μελιστάλαχτα ντουέτα με λιλιπούτειες ποπ σταρ και χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ούτε εμφανίζεσαι σε βίντεο να παίζεις δήθεν κιθάρα και να τραγουδάς ενώ πρόκειται για playback, δεν βγάζεις τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά, δεν πρόκειται να γίνεις τίτλος τραγουδιού Iρλανδών υπερεπιτυχημένων, ούτε χαρτονένια ρεπλίκα φυσικού μεγέθους σε κεντρικό δισκάδικο. Δεν θα σε δούμε σε εκπομπές να χαριεντίζεσαι με τον οικοδεσπότη προσπαθώντας να γοητεύσεις τους τηλεθεατές ή να μαγειρεύεις το αγαπημένο σου φαγητό, να διαφημίζεις τις τάδε χορδές ή τα δείνα πετάλια, να δεσμεύεσαι ή να χωρίζεις σε δημόσια θέα, να κατακεραυνώνεις συναδέλφους σου, να εκφράζεις άποψη για όλα. Εν κατακλείδι, σ’ ευχαριστούμε που είσαι ροκ σταρ με τη θετική έννοια, σταρ ο οποίος αγαπήθηκε πολύ για όλους τους σωστούς λόγους.

»Τα αρχικά σου σχέδια για κυκλοφορία δίσκων χωρίς αναγραφή των συντελεστών με ξεπερνούν. Θεωρείς συμβιβασμούς όσα άλλοι θα ικέτευαν για να πετύχουν· συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις, συναυλίες, την έκθεση στο ακροατήριό τους. Η διαφορά σου από πολλούς του χώρου μας είναι ότι εσύ είσαι underground από επιλογή· οι περισσότεροι εκεί έξω είναι από αδυναμία να σπάσουν το τσόφλι του, δεν έχουν ξεπουληθεί επειδή δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία. Θέλω να επιβεβαιώσεις τη φήμη ότι ο Cobain ζήτησε τους Wipers για support της περιοδείας των Nirvana κι εσύ αρνήθηκες. Κανείς άλλος δεν θα έλεγε όχι. Πολλοί θα το έκαναν και δωρεάν. Μήπως του απαγόρεψες να σε διασκευάσει στο unplugged του MTV και αναγκάστηκε να βολευτεί με τους Meat Puppets;

»Δεν ηχογραφούσες δίσκους λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις επιταγές των ακροατών. Όταν η πρώτη γενιά θαυμαστών σου περίμενε ένα δεύτερο “Over the Edge”, εσύ κυκλοφόρησες έναν ακουστικό, προσωπικό δίσκο. Όταν ο Cobain σε διαφήμιζε ως πατέρα του grunge, εσύ κυκλοφόρησες το ημιακουστικό “Silver Sail”. Όταν οι πολυεθνικές σού πρόσφεραν μακροχρόνια συμβόλαια, εσύ προτίμησες την αυτονομία σου, παρόλη την οικονομική στενότητα η οποία είναι ισόβια σύντροφός σου. Όταν σχεδόν όλοι έψαχναν εταιρεία για να δεσμευτούν και παραγωγό να τους φτιάξει τον ήχο, εσύ επέλεγες την ανεξαρτησία και αφιέρωνες πολύ χρόνο στην δημιουργία και ηχογράφηση του ήχου ο οποίος έπαιζε μέσα στο κεφάλι σου. Τώρα που ο κόσμος περιμένει να επιστρέψεις, εσύ αφήνεις τα χρόνια να περνούν, αποδεικνύοντας ότι μπορείς να σταματήσεις και χωρίς να πεθάνεις, μπορείς να νικήσεις τη ματαιόδοξη πλευρά σου που διψάει για χειροκρότημα. Μήπως, λέω μήπως, είσαι ο ορισμός του εναλλακτικού;

»Ακούμε τους μουσικούς ν’ αποδίδουν την επιλογή των ναρκωτικών ως ασπίδα στις πιέσεις της δουλειάς. Το λένε οι μεγάλες φίρμες, το λένε και οι μικρομεσαίοι. Μόνο που οι φτασμένοι είναι τζάνκια πολυτελείας, ενώ οι φτωχοδιάβολοι πεθαίνουν από ατυχήματα σαν τις κότες. Τέλος πάντων. Αν έχω εκτιμήσει σωστά, η δική σου πρέζα είναι ο έρωτας για τον ήχο. Σπάνια και πολύτιμη αυτή η ιδιαιτερότητά σου σ’ ένα κόσμο του πρόχειρου που βαφτίζεται “lo-fi” και βγαίνει για πούλημα. Έχω σιγουρευτεί ότι ψάχνεις τα χρώματα του ήχου όσο και τις νότες των τραγουδιών και θέλω να σου πω ότι αυτό ακούγεται και εκτιμάται. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στις δικές σου κιθάρες και όλων των άλλων, τις συχνά επίπεδες, στεγνές, πνιγμένες στην παραμόρφωση κιθάρες. Είσαι ένας γλύπτης του ήχου, ένας υφαντής αραβουργημάτων. Και μόνο αυτό το στοιχείο είναι αρκετό για να ξεχωρίσει μια αυριανή παραγωγή σου. Ξανάκουγα πολύ πρόσφατα τον δεύτερο δίσκο σας και όταν σταμάτησε η μουσική ένοιωσα σαν να βγήκα από τη μήτρα σ’ ένα παγωμένο δωμάτιο, αισθάνθηκα πολύ άβολα στερούμενος τη θαλπωρή του ήχου σου.

»Υπάρχουν μουσικοί με πλούσιο εσωτερικό κόσμο, αλλά τον εκφράζουν ανεπαρκώς είτε επειδή δεν κατέχουν ικανοποιητικά το όργανό τους είτε γιατί δεν έχουν έφεση στο κέντημα των ήχων· υπάρχουν και οι απέναντι που γνωρίζουν πολύ καλά ένα όργανο, αλλά είναι άδειοι τενεκέδες· (ευτυχώς) υπάρχεις κι εσύ με το περιεχόμενο, την ικανότητα και το πάθος για σωστή έκφραση. Μεγαλώναμε ωραία απολαμβάνοντας κάθε τόσο έναν νέο δίσκο σου, αλλά εσύ, παρότι διαπίστωσες πως αυτά που έκαιγαν εσένα αφορούσαν πολλούς, σταμάτησες αδικαιολόγητα να μας προσφέρεις ευχαρίστηση στην ψυχή και το σώμα. Δεν φέρονται έτσι στους φίλους, αγαπητέ Greg.

»Στις συναυλίες δεν νιώθεις την ανάγκη να παίξεις τον ρόλο του ατίθασου ροκά που οργώνει τη σκηνή, πηδάει σαν κατσίκι, κάνει ασκήσεις γυμναστικής και κλισέ πανκ χορευτικά γιατί αυτά απαιτεί ένα ροκ σόου. Δεν σε είδα ποτέ να πυροβολείς το κοινό με την κιθάρα σου, να το προκαλείς για να ξυπνήσει ή για να παίξεις μαζί του. Η μουσική είναι δυνατή, αλλά δεν στρέφεται προς κάποια κατεύθυνση. Θα έλεγα ότι τη χρησιμοποιείς για να αυτοπυρποληθείς, και χρειάζεσαι τους παρευρισκόμενους για μάρτυρες. Στο μεγαλύτερο μέρος των συναυλιών σου σε ένιωθα χαμένο μέσα στον ήχο, αυτόν που παρήγαν τα δάχτυλά σου χαϊδεύοντας ή χτυπώντας τις χορδές, το feedback, τα παιχνίδια με την απόσταση και τις γωνίες από τις οποίες συνομιλείς με τα ηχεία. Περιττό να πω ότι δεν διανοούμαι να σκεφτώ ότι θα καταφύγεις σε βανδαλισμούς για να μας εντυπωσιάσεις, θα σκίσεις τα ηχεία και θα σπάσεις την αγαπημένη σου Gibson SG.

»Μ’ αρέσει πολύ η απόσταση που κρατάς στις συναυλίες. Δεν εμφανίζεσαι μουτρωμένος, απόμακρος, καταραμένος κ.λπ., αλλά από την άλλη δεν είναι του χαρακτήρα σου οι σάχλες από μικροφώνου, τα νάζια για πρόκληση χειροκροτήματος, οι βουτιές στην πλατεία και οι αγκαλιές με τους θερμόαιμους οι οποίοι σκαρφαλώνουν στη σκηνή. Κατά τη διάρκεια τη συναυλίας προσφέρεις τη μουσική σου, όχι την προσωπική γοητεία, τις φωνητικές δυνατότητες, τα μπράτσα ή το χιούμορ σου. Καλείς τους σκεπτόμενους σαν εσένα να βυθιστούν στον ήχο και να καθαρθούν.

»Μερικές φορές, φίλε Greg, σκέφτομαι ότι τόσο εσύ όσο κι εγώ δεν ανήκουμε στον κόσμο του ροκ, στον παράδεισο των εγωμανών, των φωνακλάδων και των χοντροκομμένων ανθρώπων. Εμείς είμαστε από άλλη πάστα, αλλά αν δεν ανήκουμε στο ροκ τότε πού ανήκουμε;

»Και φτάνω στο σημαντικότερο: στη μοναδική μουσική σου η οποία θρονιάστηκε στις ψυχές μας και η ακρόασή της γέμισε χιλιάδες ώρες της ζωής μας. Ακούγοντάς τη νιώθαμε ότι ανεβαίναμε επίπεδο, γεμίζαμε δύναμη και αυτοπεποίθηση, μας έπαιρνε από το χέρι και μας έδειχνε το ροκ που αξίζει να αγαπάμε, των μουσικών οι οποίοι αποδέχονται τις αδυναμίες τους, τις επικοινωνούν αριστοτεχνικά, εμπνέουν και αλλάζουν τις ζωές των ακροατών τους.

»Πολύ συχνά σε κατατάσσουν στο πανκ ροκ κι αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση γιατί είσαι πολύ μεγάλος για να χωρέσεις σ’ αυτή την κατηγορία, πόσο μάλλον δίπλα στις εύκολες καταγγελίες, τους “αναρχικούς” των βανδαλισμών και του πλιάτσικου, του “fuck the police, the rich, the government”, αυτούς που δεν επιτρέπουν καμιά νύξη προσωπικής αδυναμίας να εισχωρήσει στους στίχους τους, τα γκρουπ με τις έντονες επιρροές από παλαιότερα είδη. Δεν διανοούμαι να σε τοποθετήσω δίπλα σ’ αυτούς οι οποίοι εξαντλούν τον σκοπό της ύπαρξής τους στην πρόκληση· απέναντι βρίσκεται η θέση σου. Δεν θυμάμαι να διάβασα ποτέ ότι οι Wipers θυμίζουν κάποιο προγενέστερο συγκρότημα. Εξαιρώντας τη μουσική, ακόμα και το λεξιλόγιο με τον τρόπο εκφοράς του σε κατατάσσει σε αποκλειστική, δική σου υποκατηγορία. Είσαι μέσα στην πανκ σκηνή και τόσο έξω απ’ αυτήν. Σήμερα λέω ότι θα έπρεπε να σε κατατάσσουν στο space punk, αύριο ίσως σκεφτώ κάτι καλύτερο. Ακούγοντας, για παράδειγμα, το “When It’s Over” γίνομαι επιβάτης διαστημοπλοίου με εσένα οδηγό και κατεύθυνση προς την καρδιά του ήλιου. Το emotional punk επίσης εγκρίνεται. Οι στίχοι σου εκφράζουν το δράμα της ζωής, αλλά ταυτόχρονα η μουσική σου μας ανακουφίζει προσωρινά.

»Ακούγοντας τα τραγούδια σου επιθυμούσα να έχει η ζωή μου τον γρήγορο ρυθμό που έπιαναν ο ντράμερ και ο μπασίστας σου. Δυσκολευόμουν ν’ αποφασίσω αν έβρισκα την κιθάρα ή τη φωνή πιο ισχυρό στοιχείο του ήχου. Άνοιγα το στόμα, ούρλιαζα σιωπηρά, και ακόμα κι έτσι η εκτόνωση επιτυγχανόταν. Έφτιαχνα φανταστικές εκπομπές, σκάρωνα ένα σχόλιο στο μυαλό μου και μετά έλεγα με στόμφο τον τίτλο του τραγουδιού σου στους υποτιθέμενους ακροατές. Με το “Youth of America” ένα βράδυ στο σπίτι μου έζησα την πιο περίεργη αντίδραση ακροατή. Ζήτησε να το σταματήσω γιατί δεν άντεχε να το ακούει, τόσο έντονη ήταν η επιρροή επάνω του. Καλά, με το συγκεκριμένο τραγούδι δίδαξες στους χίπηδες τι εστί δυναμική ψυχεδέλεια.

»Έφτιαχνα ιστορίες από την πρώτη ύλη των τραγουδιών σου, όπως εκείνη με τους πολίτες της Losers Town και της Doom Town που δραπετεύουν, οι πρώτοι με σύνθημα το Let’s Go Let’s Go Away και οι δεύτεροι με το Now Is the Time και συναντιούνται στη Land of the Lost όπου προσπαθούν να χτίσουν έναν World Without Fear. Μ’ έκανες να σηκώσω το κεφάλι ψηλά και να ψάχνω για το astro cloud, τον moon rider, τους lost in space, τον Zeno που περιμένει πέρα από τα αστροσύνορα, τον ανεπιθύμητο alien. Και νομίζω πως δεν ξανάσκυψα ποτέ. Τι να λέμε, ρε Greg, μαζί σου είναι σα να κάναμε το καλύτερο σεξ της ζωής μας.

»Το ότι ηχογραφείς άλλους μουσικούς και δεν κρατάς για αποκλειστική χρήση τη γνώση, τις κονσόλες και τους ενισχυτές που έφτιαξες με τα χέρια σου, το σημειώνω μόνο και δεν θα επεκταθώ.

»Σταματάω την απαρίθμηση των αρετών σου – ήθελα μόνο να πειστείς ότι είμαστε fans και όχι απατεώνες. Γνωρίζω ότι έπεσες κατ’ επανάληψη θύμα εκμετάλλευσης επιτήδειων και έχεις κάθε λόγο να αισθάνεσαι πίκρα και να γίνεσαι καχύποπτος. Έπαθες κι έμαθες ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι μόνο όταν ακολουθούν το Do-It-Yourself μονοπάτι και δεν ωφελεί ν’ απασχολείς το μυαλό σου με παρελθούσες αδικίες. Η υπογραφή σου θα συνοδεύει τα τραγούδια σου στους αιώνες, η αγάπη των ακροατών σου θα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.

»Δεν ξέρω αν μπορείς να συνειδητοποιήσεις για πόσους ανθρώπους μιλάμε, πόσοι είναι αυτοί που περιμένουν νέα σου τραγούδια. Στη μικρή μου χώρα είναι χιλιάδες, σε κάθε πόλη του αναπτυγμένου κόσμου υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων που αγαπάει εσένα και τις δημιουργίες σου. Μέχρι και ομάδα έχει συσταθεί στο ίντερνετ για να συλλέξει υπογραφές όσων επιθυμούν επαναδραστηριοποίηση των Wipers. Κάνε για πλάκα μια crowd funding καμπάνια για νέο δίσκο και να δεις πόσες φορές θα καλυφτεί το ποσό που θα ορίσεις. Μην κρίνεις μόνο από τις πωλήσεις δίσκων και τα εισιτήρια των συναυλιών· αυτοί που γνώρισαν τα τραγούδια σου ακούγοντάς τα σε μαγαζιά, σπίτια άλλων, εκπομπές ή από κασέτες φίλων είναι αναρίθμητοι. Σκέψου και τους αγέννητους που θα τ’ αγαπήσουν στο μέλλον. Αν είχα το δικό σου χάρισμα, δεν θα κοιμόμουν, δεν θα τεμπέλιαζα, δεν θα έχανα καιρό. Εσύ βρήκες σε τι είσαι άριστος – πολλοί από εμάς ακόμα το ψάχνουμε.

»Οι άνθρωποι ζούσαν μια χαρά χωρίς ίντερνετ και κινητά τηλέφωνα· από τη στιγμή όμως που τα δοκίμασαν δεν ζουν χωρίς αυτά. Ναι, στους Wipers το πάω πάλι. Μας λείπουν όπως θα μας έλειπε ένας αγνοούμενος συγγενής. Στην αρχή είπαμε ας του δώσουμε λίγο χρόνο και θα επιστρέψει, όπως επιστρέφουν σχεδόν όλοι. Δεκαπέντε χρόνια όμως είναι πολλά, φίλε. It’s taking too long, που λέει κι ένας τίτλος σου. Χρειαζόμαστε ένα φάρο, και τέτοιος είσαι, όσο κι αν από μετριοφροσύνη το αρνείσαι. Είσαι ένας απ’ αυτούς που οδήγησαν το ροκ στο ζενίθ του, εκεί γύρω στο 1980. Σε θέλουμε όμως φάρο αναμμένο, δεν μας αρκεί η γνώση ότι είσαι ζωντανός. Τι να πουν οι μουσικοί που ανεβαίνουν στη σκηνή με πατημένα τα 70, που συνεχίζουν να δημιουργούν μέχρι να προδοθούν από την καρδιά τους;

»Δες το κι αλλιώς: Μας έστειλες μια δεκαριά γράμματα όλα κι όλα, με σπέσιαλ περιεχόμενο, και σ’ ευγνωμονούμε γι’ αυτό, αλλά βγαίνει ολόκληρη ζωή μ’ αυτά; Νομίζω πως όταν ένας δημιουργός παρουσιάζει το έργο του και αυτό εκτιμάται, μπαίνει στις καρδιές και τις μνήμες των ανθρώπων, εισπράττει την ευτυχία και την ευγνωμοσύνη τους, μια ανομολόγητη συμφωνία τίθεται σε ισχύ. Ότι ο πρώτος θα συνεχίσει να τροφοδοτεί τους ακροατές με έργα της καλύτερης δυνατής ποιότητας και αξίας, και οι ακροατές θα ενδιαφέρονται να τα ανακαλύψουν. Καμιά από τις δύο πλευρές δεν εξαναγκάζεται να συμμετέχει σ’ αυτή τη διαδικασία· κίνητρό τους είναι η μεγάλη ευχαρίστηση που αντλούν απ’ αυτό το αλισβερίσι.

»Αυτή η πολύ γόνιμη συνεργασία μας σταμάτησε ξαφνικά. Να υποθέσω ότι με τα χρόνια έχασες μέρος του κοινού σου; Το υποθέτω. Έμειναν όμως οι πιστοί, αυτοί που εκτίμησαν κάθε ηχογραφημένη και συναυλιακή στιγμή σου. Δες το σαν το δίχτυ του ψαρά που συγκρατεί τα μεγάλα ψάρια και αφήνει τη μαρίδα να ξεφύγει. Να υποθέσω ότι δεν σε ευχαριστεί πια η διαδικασία της σύνθεσης και της ηχογράφησης; Αρνούμαι να προβώ σε τέτοια υπόθεση.

»Επιθυμούμε διακαώς μια νέα αρχή. Δεν ξέρω με τι ασχολήθηκες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αποκλείω να είναι σημαντικότερα από την ηχογράφηση και κυκλοφορία μουσικής. Η φλόγα της δημιουργίας αναμφίβολα καίει μέσα σου και είναι ώρα να την αφήσεις να φουντώσει· αρκετά κουράστηκες να την περιορίζεις. Η δημιουργικότητα είναι ανίατη ασθένεια, δεν έχεις τελειώσει με τα τραγούδια, το ξέρεις καλά κι εσύ. Το διάλειμμα, αν και μακράς διάρκειας, ήταν φυσιολογικό και μετά την αγρανάπαυση των 15 ετών είμαι σίγουρος ότι θα μεγαλουργήσεις. Αφύσικη είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποχής. Βρήκες άλλον τρόπο να εκτονώνεις την εσωτερική σου τρικυμία; Φοβάσαι μήπως δεν είσαι αρκετά καλός και αμαυρώσεις την υστεροφημία σου; Μήπως σ’ έκανε νωθρό το ζεστό κλίμα του νότου και χρειάζεται να επιστρέψεις στο Πόρτλαντ; Δεν καλείς τους παλιούς συνεργάτες σου για ηχογράφηση μουσικής που θα μείνει για πάντα; Τραγούδια πάθους, οργής, χαράς, θλίψης, τραγούδια όλου του συναισθηματικού φάσματος. Φαντάσου ότι θα είσαι κάποιος σαν τον Στραβίνσκι όταν το ροκ συμπληρώσει τέσσερις αιώνες ιστορίας. Ξέρω πως αντιπαθείς τις περιοδείες και τις συνεντεύξεις – δεν χρειάζεται να κάνεις και να δώσεις καμία. Δεν είναι τυχαίο ότι εμείς χρησιμοποιούμε την έκφραση “παραχώρησε συνέντευξη” – καμιά παραχώρηση στο εξής! Μπορείς τώρα να πραγματοποιήσεις το παλιό σου όνειρο: Να γράφει ο δίσκος μόνο Wipers και τίποτα άλλο. Εντάξει, και τους τίτλους των τραγουδιών.

»Η ρουτίνα είναι ύπουλη ερωμένη, μας σφίγγει στην αγκαλιά της και μας στερεί περισσότερα απ’ όσα προσφέρει. Ώρα να στρίψεις το τιμόνι και να βγεις πάλι στη λεωφόρο των μεγάλων συγκινήσεων. Μήπως πολεμάς καμιά κατάθλιψη; Αν δεν εκφράζεσαι, πώς θα τη νικήσεις;

»Εύχομαι η ζωή να σου έδειξε το καλό της πρόσωπο τα τελευταία χρόνια και να μη νιώθεις πιεσμένος, στριμωγμένος, κυνηγημένος. Δεν το πιστεύω, αλλά ακόμα κι αν συνέβη θα είναι φανταστικά αν τραγουδήσεις για τις νέες, διαφορετικές καταστάσεις που βίωσες. Γνωρίζουμε πως άλλαξε δραστικά η μουσική σου μετά τον τρίτο δίσκο και ίσως ήρθε η ώρα για μια ακόμα μεγάλη στροφή που θα μας κάνει να μην πιστεύουμε στ’ αφτιά μας. Θέλουμε να γνωρίσουμε το νέο σου εαυτό, πεθαίνουμε ν’ ανακαλύψουμε τα χαρακτηριστικά του.

»Σκέψου τους Wipers και σαν ποδοσφαιρική ομάδα. Δεν μπορεί να βγει ένα πρωί ο ιδιοκτήτης της και να δηλώσει ότι η ομάδα παύει να υφίσταται. Η ομάδα ανήκει στο λαό της, είναι η ζωή πολλών οπαδών της. Αγαπάω την “ομάδα” σου από τα δέκα μου, την υποστήριζα όταν άλλοι την κακολογούσαν, έχω προσηλυτίσει πολλούς στη λατρεία της, έψαχνα φίλους με τα χαρακτηριστικά και τις ποιότητες του αρχηγού της, ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα κάποια η οποία δήλωσε ότι έχει όλους τους δίσκους της, σκεφτόμουν με τους στίχους της, λυπόμουν όταν δεν έπαιζες ένα εξαιρετικά αγαπημένο τραγούδι στα live, χαιρόμουν με κάθε νέα κυκλοφορία δίσκου, πήγαινα και στα εκτός έδρας live και δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο πρόεδρος ανέστειλε τη λειτουργία της. Θέλω να επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους και ας μην κάνει πρωταθλητισμό, ας συνεχίσει να μας προσφέρει μικρομεσαίες χαρές.

»Δες το πάλι αλλιώς. Έχεις βάλει γκολ, αλλά πρέπει να παίξεις και άμυνα για να διαφυλάξεις το αποτέλεσμα. Πρέπει να υπερασπίζεσαι το όνομά σου. Όποιος κι αν κατέλαβε τον χώρο που άφησες ελεύθερο ήταν χειρότερος από σένα. Σε παρακαλούμε να τον εκτοπίσεις. Σκέψου πόσοι διάσημοι μουσικοί έχουν δηλώσει θαυμαστές σου, πόσοι βελτιώθηκαν προσπαθώντας να σου μοιάσουν, μη σου πω και πόσοι αδυνάτισαν για να μοιάσουν το πρότυπό τους. Σκέψου τους εφήβους του μέλλοντος, οι οποίοι θα μεγαλώνουν σ’ έναν πιο γαμημένο κόσμο, πόση ανάγκη θα έχουν από τραγούδια σαν τα δικά σου. Σκέψου τον Romeo, τον Alien Boy, τον Messenger, τον Blue Cowboy που χρειάζονται νέους φίλους. Greg, έλα να μας σώσεις από το shoegaze, τα διάφορα post, την κάντρι και τα μέταλλα που μας καταδυναστεύουν.

»Ήρθα να σε βρω εκπροσωπώντας έναν Έλληνα θαυμαστή σου ο οποίος βρέθηκε με πολλά χρήματα στα χέρια του, και το πρώτο, κυριολεκτικά το πρώτο, που σκέφτηκε ήταν να επιχορηγήσει την παραγωγή νέου δίσκου σου, χωρίς να έχει καμιά απαίτηση για επιστροφή του κεφαλαίου. Δεν υπάρχει ουδεμία δέσμευση και ψιλά γράμματα στη συμφωνία· μπορείς να τον κυκλοφορήσεις στη Zeno σου ή σε οποιαδήποτε εταιρεία του κόσμου επιλέξεις. Ούτε το περιεχόμενο του δίσκου τίθεται υπό διαπραγμάτευση· είμαστε βέβαιοι πως ό,τι κι αν παίξεις, θα είναι αντάξιο της ιστορίας και της αισθητικής σου. Θα είναι ένα ανεκτίμητο δώρο για όλους εμάς που αγαπάμε τα αληθινά και μισούμε την πόζα. Και σταματώ εδώ γιατί φοβάμαι πως σε κούρασα».

Αφού το διάβασε ο Δημοσθένης σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε. Μου φάνηκε συγκινημένος. Βιάστηκα να του πω: «Ελπίζω να μετέφερα αυτό που νοιώθουμε».

«Πολύ ωραίο, μόνο θέλω να προσθέσεις λίγα ακόμα πράγματα για μένα που να δείχνουν πιο έντονα το μέγεθος της αγάπης μου για τους Wipers. Παραδείγματος χάριν, ότι είναι το αγαπημένο μου γκρουπ όλων των εποχών, εκτός απ’ τα άλμπουμ έχω και όλα τα singles τους, live bootlegs, μπλουζάκια και τις συλλογές που επιμελήθηκε ο ίδιος. Επίσης να του μιλάς σε πρώτο πληθυντικό αφού συνυπογράφω όλα όσα έγραψες».

«Βρίσκεις να το παράκανα, να ξέφυγα πολύ, μήπως γινόμαστε παράλογοι λέγοντάς του ότι είναι υποχρεωμένος να βγάζει δίσκους μέχρι να πεθάνει;»

«Όχι, είναι μια χαρά. Να τον πείσουμε προσπαθούμε, δικαιολογείται κάποια υπερβολή».

«Να του πούμε ότι απ’ όσα έκανε δεν μας άρεσαν μόνο τα ψεύτικα τύμπανα στον δεύτερο προσωπικό δίσκο του;»

«Λεπτομέρεια είναι αυτό. Λες να μην κατάλαβε κι ο ίδιος ότι το πείραμα απέτυχε;»

«Μήπως είναι πολύ συναισθηματικό το γράψιμο, να γίνει πιο ρεαλιστικό;»

«Θ’ αφαιρέσεις το στοιχείο που είναι το μεγαλύτερο όπλο μας; Θα τον πυροβολήσεις με άσφαιρα πυρά;»

- - - - -

Τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο «Προτιμώ τα παλιά τους» (Mic books, 2015)