Eternal Tapestry
Οι Eternal Tapestry είναι στη γύρα από το 2005. Το σχήμα ξεκίνησε στο Portland του Oregon, από το σμίξιμο και τα ατέλειωτα τζαμαρίσματα του Nick Bindeman (Jackie-O Motherfucker) και του Dewey Mahood (Plankton Wat). Ένα χρόνο μετά, ο Jed Bindeman (αδερφός του Nick και μέλος των Jackie-O) μετακόμισε στο Portland και έγινε ο δεύτερος ντράμερ και το τρίτο σταθερό μέλος μιας μπάντας που άλλαζε σύνθεση σχεδόν κάθε φορά που κυκλοφορούσε μια κασέτα ή ένα CD-R με το νέο της υλικό. Τα τελευταία δύο χρόνια η σύνθεσή τους μοιάζει να έχει σταθεροποιηθεί με την άφιξη των Ryan Carlile (σαξόφωνο και πλήκτρα) και Krag Likins (μπάσο).
Το "experimental psychedelic blues" ίσως είναι κοινότυπο, αλλά περιγράφει σωστά ό,τι παίζουν αυτοί οι τύποι. Χαοτικές διαδρομές που συνδέουν τα 60s και τα 70s με το σύγχρονο κιθαριστικό underground. Ένα underground το οποίο δεν έπαψε ποτέ να διακλαδώνεται και να ανθίζει στις παρυφές της τηλεόπληκτης και διαδικτυακής κατανάλωσης. Τα side projects των Tapestry δείχνουν πόσο ανήσυχοι και δημιουργικοί είναι οι ίδιοι. Ο Dewey Mahood κυκλοφορεί τα solo project του ως Plankton Wat, ενώ ξανοίγεται και στα χωράφια του dub με τους Edibles. Ο Nick Bindeman συμμετέχει στους Tunnels, ενώ εξακολουθεί να παίζει κιθάρα στους Jackie-O Motherfucker. Στους Jackie-O παίζει και ο Jed Bindeman, ο οποίος είναι μέλος και των Heavy Winged. Ο Jed πειραματίζεται και με το minimal techno στους Operative, ενώ ο Ryan Carlile παίζει μια βαριά και ασήκωτη ηλεκτρονική παραξενιά στους Cloaks.
Όλα τα μέλη της μπάντας αναφέρουν τους Popol Vuh ως βασική επιρροή τους. Στα δικά μου αυτιά ξύπνησαν και αναμνήσεις από τους Amon Duul II, τους Can και τους (μαϊντανούς της σύγχρονης δισκοκριτικής) Neu!... Παρά τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις και τις ανησυχίες τους, πάντως, οι Eternal Tapestry, αντιμετωπίζουν τη μουσική τους σαν ιεροτελεστία όπου αποτείουν φόρο τιμής σε όλα τα μεγαθήρια του παρελθόντος που τους έχουν εμπνεύσει και τα οποία δεν είναι μόνο... Γερμανοί! Άσε που τα μισά κομμάτια τους είναι πιο κοντά στη θορυβώδη ορμή των Hawkwind, παρά στο νεύρο των krauters...
Η πρώτη τους κυκλοφορία ήταν η κασέτα Vibrations New Dawn του 2007. Ένα ημίωρο ψυχεδελικό freak-out χωρισμένο σε δύο θυελλώδη κομμάτια, όπου οι κιθάρες στροβιλίζονται ανεξέλεγκτα. Το τριπάκι συνεχίστηκε την επόμενη χρονιά με το Mystic Induction, που περιείχε δύο μεγαλύτερης διάρκειας ληθαργικές και αργόσυρτες συνθέσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτή η κυκλοφορία είναι ό,τι πιο βαρετό έβγαλαν μέχρι τώρα οι Eternal Tapestry, αν και μάλλον αποτελεί το... soundtrack της απόλυτης "ντάγκλας"!
Το Palace of the Night Skies, του 2009, φανερώνει μια πιο ακατέργαστη και ωμή προσέγγιση της μπάντας στα μινιμαλιστικά blues. Με τις κιθάρες να ωρύονται σε επαναλαμβανόμενες ημιτελείς μουσικές φράσεις και να σε ανεβάζουν σε ένα πανύψηλο τείχος παραμορφωμένου θορύβου, από όπου η μόνη θέα είναι το ψυχρό άπειρο... Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το The Invisible Landscape, το οποίο είναι το απόλυτο διαμάντι της μέχρι τώρα καριέρας τους. Δεν άλλαξαν μουσική κατεύθυνση, αλλά αυτή τη φορά το ταξίδι τους μοιάζει να καθορίστηκε από μεθυσμένο χαρτογράφο... Χάνονται στα τοπία των πιο σπουδαίων κιθαριστικών αναμνήσεων και ανακατεύουν στο ψυχεδελικό καμβά τους stoner απολαύσεις με space-rock εμμονές. Το άλμπουμ είναι πιο σκληρό, πιο συμπαγές και πιο κατασταλαγμένο, δείχνοντας πως, όταν κάποιος επιστρέφει στις παραδοσιακές φόρμες μετά από αυτοσχεδιαστικές περιπλανήσεις, έχει σοβαρές πιθανότητες να μεγαλουργήσει. Το Invisible Landscape ακούγεται σαν ένα απίθανο τζαμάρισμα μεταξύ Oneida και Hawkwind. Αξεπέραστος δίσκος!
Το φετινό "Beyond the 4th Door" βρίσκει την μπάντα στα ίδια επίπεδα ποιότητας. Οι συνθέσεις, πιο ταξιδιάρικες και με λιγότερα ηλεκτρικά ξεσπάσματα, στρέφονται σε πιο εσωτερικούς ήχους. Αυτός ο δίσκος είναι μια πολυεπίπεδη ψυχεδελική περιπέτεια. Είναι η μελοποίηση μιας απροσδόκητης απώλειας χωροχρονικής συνείδησης. Ίσως να μην είναι η απόλυτη πρόταση της σύγχρονης τέχνης, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συνέχειας της Τέχνης στο βάθος των αιώνων. Ένας δίσκος που δεν μπορεί να συντροφέψει την καθημερινότητά μας, πολύ απλά γιατί την περιφρονεί. Δεν αναγνωρίζει το σύνδρομο διάσπασης προσοχής και την αισθητική του shuffle που κατατρέχει τη γενιά των mp3. Μια ηχογράφηση που μένει σκαλωμένη στα όρια της φαντασίας και του συλλογικού ασυνείδητου μιας γενιάς που δεν γνώρισε τους hippies, αλλά εδραίωσε τους νέο-hipsters...
_____
NEXT: Religious Knives
