Midlife Reunion Tour

(Intro)

Ξανακοιμήθηκα και ξύπνησα πίσω στα 90s και πάλι. Και δεν κοιμάσαι μια και καλή να ησυχάσουμε, θα πει ο μέσος οργισμένος αναγνώστης. O Αναγνώστου σε ποια δεκαετία να ξυπνάει και να κοιμάται άραγε;

Τέλος πάντων. Στην περίπτωση των Faith No More -ευτυχώς- δεν έχουμε κάποιο αυστηρά καθορισμένο ιδεολογικό πλαίσιο που να συνοδεύει τον ενθουσιασμό μας, όπως τάχα μου με τους Nine Inch Nails. Ο Mike Patton και η παρέα του είναι αυτοί που μας παίρνουν από το χέρι και μας οδηγούν από τους Slayer στους Smiths σε δεκαπέντε απλά βήματα. Η ιστορία τους ξεκινάει με σωρευτικές αλλαγές μελών, των οποίων η απαρίθμηση περισσότερο από περισσή είναι σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, εκτός και αν κάνουμε μία στάση στο όνομα Courtney Love, που κάνει ένα περασματάκι από τα φωνητικά της μπάντας κάπου στα 1982...

Δεν είναι κοινό μυστικό ότι το μεγάλο επίτευγμα των Faith No More ήταν το ότι υπήρξαν crossover, πριν καν καταστεί ανάγκη για την ύπαρξη του όρου. Κροσοβέρισαν, που λέτε, ολάκερο το εναλλακτικό ροκ, από την ακραία μεταλική του έκφραση μέχρι τις πιο ευαίσθητες, σχεδόν pop, χορδές του. Δεν παρέβλεψαν το hip-hop, αλλά αντίθετα σε αυτό στήριξαν τη διάθεση τους να ξεχωρίσουν σε σχέση με τους άπειρους ανταγωνιστές που είχε μία κοινή alternative rock/ metal μπάντα εκείνη την εποχή. Μαζί με το Attack Of The Killer B's των Anthrax και αργότερα το soundtrack της ταινίας Judgement Night, το δεύτερο άλμπουμ τους, Introduce Yourself, στέκει εμβληματικά στην ιστορία της σύζευξης metal και hip hop, που αποδείχθηκε μια από τις πιο επιτυχημένες εμπορικές πράξεις όλων των μουσικών εποχών.

Με την προσθήκη του Mike Patton οι Faith No More συμπλήρωσαν το μεγάλο τραγουδιστικό κενό που καθιστούσε αμφιβόλου εμπιστοσύνης τις ερμηνείες του προκατόχου του, John Mosley, και ήταν πλέον πανέτοιμοι να υποδεχτούν τα 90s. Πανέτοιμοι διότι ήταν από τα λίγα συγκροτήματα που είτε από τύχη, είτε από ικανότητα διέβλεψαν σοφά την προοπτική του εναλλακτικού ροκ ήχου να σαρώσει τις ορέξεις του mainstream κοινού. Το περίεργο, και μαζί αξιοθαύμαστο, είναι πως μετά από ένα σπουδαίο breakthrough άλμπουμ, όπως ήταν το The Real Thing, στράφηκαν σε δρόμους πιο δύσβατους από όσο άντεχε ο μέσος grunge ακροατής της εποχής, που ήταν αναμφίβολα το target group τους. Βρέθηκαν να σαμπλάρουν Σοστακόβιτς για ένα κοινό που ήθελε τις κιθάρες του στον ώμο και το αίμα από τα ντραμς στα χέρια.

Εν μέσω ρευμάτων και μουσικών τάσεων, που έδιναν και έπαιρναν, άλλαζαν και έφευγαν, οι Faith No More επέλεξαν τίμια να παραμείνουν μία hard rock μπάντα με αυξανόμενες συνέχεια ανησυχίες. Σε αυτή τη βάση όλες οι μετέπειτα επιλογές και δημιουργίες των μελών τους (Fantomas, Tomahawk, ακόμη και οι βραχύβιοι Lovage κ.λ.π.) συγκλίνουν στο κοινό σημείο της αναζήτησης του τρόπου να ξεφύγει ο "σκληρός ροκ ήχος" από τα ατελείωτα κλισέ που στο πέρασμα του χρόνου τον καθιστούσαν πάντοτε αναξιόπιστο στα μάτια ενός ακροατηρίου, που από ένα σημείο και μετά παύει να τον ακολουθεί λόγω της καταλάγιασης των κάποτε ερεθισμένων ορμονών του, αλλά αναζητά κάτι πιο ουσιαστικό, πλην όμως όχι απαραίτητα ξενέρωτο και ορμονοπαθητικό. (Α.Κ.)
_____

We Care A Lot - 1985

Όταν οι FNM άγγιξαν το δημιουργικό τους ζενίθ με το άλμπουμ Angel Dust, ακόμη και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές τους προσπαθούσαν να "ξεχάσουν" ότι πρόκειται για την ίδια μπάντα που λίγα χρόνια πριν ηχογράφησε και κυκλοφόρησε αυτό το δίσκο. Ή έστω σχεδόν η ίδια μπάντα, καθώς όπως είπαμε η προσθήκη του Mike Patton ήταν πέρα από καταλυτική.

Προς τι όμως η διάθεση για αφορισμό; Το We Care A Lot είναι ένα Licence To Ill χωρίς δισκογραφική φροντίδα και φιρμάτους παραγωγούς. Τα συστατικά είναι κοινά, ο τρόπος μαγειρέματος έφερε το διαφορετικό αποτέλεσμα. Τα μονότονα φωνητικά του Mosley μοιάζουν ανεπαρκή μπροστά στην ερμηνευτική υπερπαραγωγή του Patton, σήμερα όμως διακρίνεις σε αυτά μία πρωτόγνωρη για αμερικάνικη μπάντα της εποχής αναφορά στη νιουγουεϊβίστικη "απραξία" της εποχής. Το We Care A Lot παραμένει ένα αξεπέραστο rock anthem, στο οποίο πάντοτε θα επιστρέφει η μπάντα, και η εκρηκτική ρυθμολογία τους είναι ήδη από αυτό το άλμπουμ καλά στημένη και έτοιμη να μεγαλουργήσει.

Από την άλλη η παραγωγή και το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα φαντάζουν όντως σαν ένα αστείο του ηχολήπτη προς το συγκρότημα. Μια καθολική ακρόαση του δίσκου σήμερα φαντάζει σχεδόν αδύνατη, αλλά μια στάση σε συγκεκριμένες στιγμές του, όπως και το ευφορικά χορευτικό Arabian Nights, δίνει πάντα μια πληρέστερη εικόνα για το τι εστί πραγματικά το φαινόμενο Faith No More. 6/10 (Α.Κ.)
_____

Introduce Yourself - 1987

Για τελευταία φορά χωρίς τον Patton, αλλά με μεγαλύτερες ικανότητες πλέον και άρα προοπτικές. Το We Care A Lot επαναηχογραφείται και επί τούτου προκαλεί γνήσιο πανικό και όχι απλά μια απροσδιόριστη εφηβική οργή. Ως σύνολο κάνουν ένα βήμα παραπέρα στην προσγείωση της heavy metal αισθητικής στην κοινωνική πραγματικότητα και την απεξάρτηση της από μυθοπλασίες, ήρωες, θεούς και έλλειψη συναισθημάτων. Το Anne's Song είναι σχεδόν "ύποπτο" τραγούδι για να το λατρέψει ένας metalhead των late 80s. Ακόμη και σήμερα όμως ακούγεται ως ένα από τα καλύτερα της μπάντας.

Στην συμπαραγωγή προσέχουμε το όνομα του Matt Wallace. Θα τον βρείτε στους περισσότερους ροκ δίσκους, που ακούγονται σαν να θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο, χωρίς να διστάζουν να θυσιάσουν το οτιδήποτε σε αυτό το σκοπό. Από τους Spin Doctors μέχρι τους Maroon 5, ο Wallace είναι ο άνθρωπος που "αποστειρώνει" το ροκ για να του χαρίσει ραδιοφωνικό airplay χαμηλών απαιτήσεων, αλλά υψηλών προσδοκιών.

Στα πρώτα δευτερόλεπτα του Faster Disco ο μετέπειτα διαβασμένος ακροατής "ακούει" τους FNM του μέλλοντος. Κάπου στην πορεία το άλμπουμ "χάνεται", ηχητικά αποπροσανατολίζεται και στην αναζήτηση του MTV σχεδόν πολτοποιείται η τάση της μπάντας να παίζει σαν να μην πρόκειται να ξαναπαίξει ποτέ. Το Introduce Yourself κάπως έτσι καταδικάζεται να τα αναζητάει, αλλά ποτέ να μη φτάνει στα όρια...

Περιέργως μετά από πολλά χρόνια που είχα να ακούσω τα δύο άλμπουμ, το We Care A Lot μου "έκατσε" καλύτερα από ότι ο διάδοχος του. Ίσως γιατί αυτή η εκδοχή των FNM που παρουσιάζεται εδώ είναι αυτή που τελικά αποθεώθηκε στα μετέπειτα σπουδαία άλμπουμ του συγκροτήματος, οπότε η αμηχανία της αρχής ακούγεται σήμερα κάπως πιο ευπρόσδεκτη στην όποια αθωότητα της. 7/10 (Α.Κ.)
_____

The Real Thing - 1989

Από το πουθενά ξεπροβάλει η αδάμαστη εισαγωγή του "Epic", απ'το δεύτερο κομμάτι και μετά ραπάρει η φωνή του Patton. Τρελός χαβαλές στο "Surprise you are Dead" σε έναν συνολικά πιο ροκ στημένο και δεμένο δίσκο από τους άλλους. Έχουμε ακόμα και πέρασμα από 70s μελό μπαλάντας στο "Zombie Eaters". Τελικά η πρώτη επαφή του Patton σίγουρα δεν αγγίζει την τελειότητα του επόμενου άλμπουμ αλλά είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν μπορείς να πεις για κάποιο σχήμα ότι θέλει δουλειά κλπ. Τίποτα. Η χημεία ήταν άμεση, τα κομμάτια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και ο ήχος τους ξεκαθαρίζει. Γίνεται αυτός που μισούσαν τα μέταλλα και δεν τους πήγαιναν, και που άκουγαν οι οπαδοί των Inspiral Carpets και έφευγαν τρέχοντας. Μπορεί να αντλούν από τα 80s επιρροές (ραπ, funk, metal) αλλά ήταν και παραμένουν αιώνες μπροστά από την εποχή τους. Μέχρι και η διασκευή του War Pigs που ήταν εξτρά στο cd, λέει. 9/10 (X.A.)
_____

Live At Brixton Academy - 1991

Απορίας άξιον πώς μία μπάντα με σπουδαία φήμη στις ζωντανές της εμφανίσεις κυκλοφόρησε ένα από τα πιο άνευρα live άλμπουμ στην ιστορία του ροκ. Σήμερα γελάς με τα μουρμουρητά του Pump Up The Jam πάνω στο Epic, τότε όμως τα πράγματα ήταν σκληροπυρηνικά και εκνευριζόσουν. Σε επίπεδο ήχου ακούς τα μισά ακριβώς πράγματα από αυτά που θα έπρεπε να ακούς, ενώ αυτός που επέλεξε τις εκτελέσεις κατάφερε και μάζεψε τις πιο "άνευρες" στιγμές από μία περιοδεία, που τουλάχιστον από ότι διαβάζουμε, υπήρξε μεγαλειώδης. Υπάρχουν ακόμη δύο στούντιο κομμάτια, διεκπεραιωτικά στο μέχρι τότε εδραιωμένο στυλ της μπάντας, η γνωστή πανηγυρτζίδικη διασκευή στο War Pigs των Black Sabbath και ακούγοντας το Epic αναρωτιέσαι αν ηχογραφήθηκε στη διάρκεια της πραγματικής συναυλίας ή του soundcheck. Τους αξίζει πάντοτε ένα καλύτερο live άλμπουμ. Αν όντως πιάνουν "απόδοση" όπως ακούγεται, ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία. 5/10 (A.K.)
_____

Angel Dust - 1992

Πάντοτε είχα την εντύπωση ότι αυτό το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει αρκετά μετά το 1992... κάπου στα μέσα της δεκαετίας. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί είναι όντως περίπτωση που ανταποκρίνεται στην γραφική μουσικογραφική έννοια "μπροστά από την εποχή του".

Η μέση αποκαμωμένη από τα ναρκωτικά και τις γκόμενες αμερικάνικη ροκ μπάντα, θα ξεφτιλιζόταν μετά από μία επιτυχία ανάλογη του Epic και του The Real Thing. Θα κυκλοφορούσε ένα αρπακολλατζίδικο αντίγραφο και θα εξαργύρωνε φράγκα σε περιοδείες αρπαχτές. Οι Faith No More προτίμησαν να κυκλοφορήσουν το απόλυτο αριστούργημα τους. Τυπικούρα και αυτό που λέω, αλλά περισσότερο αληθές δεν μπορεί να γίνει.
Μπορεί το άλμπουμ να ξεκινάει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το The Real Thing (Land Of Sunshine), αλλά δεν αργεί να το σπρώξει το πράγμα αρκετά μακριά. Μέχρι το Malpractice οι crossover πρακτικές των Faith No More έχουν ξεφύγει από το... τρίπολο metal/ funk / rock και οδεύουν προς space jazz και γενικόλογα progressive αναζητήσεις. Οι Faith No More είναι οι Amon Duul του απλού ροκά, μου έλεγε τότε ένας μεγαλύτερος και εμπειρότερος ακροατής και αν το καλοσκεφτείς δεν είχε άδικο. Μπορεί και να είναι οι Neu! του χεβιμεταλά.... ποιος ξέρει;

Περισσότερο διάσημο και από το περίεργο εξώφυλλο με τον κύκνο, έγινε το οπισθόφυλλο με τα σφαχτάρια. Πρώτου επιπέδου και αναμενόμενη η αντίθεση, αλλά σε εισάγει ικανοποιητικά στο παρόμοιας αισθητικής περιεχόμενο του άλμπουμ, σε όλη τη διάρκεια του οποίου ο κυνισμός με τα θετικά συναισθήματα εμφανίζονται και εξαφανίζονται πολλάκις ακόμη και μες στο ίδιο τραγούδι. Θέλει αρκετή προσοχή για να καταλάβεις ότι εκείνο το I swallow chorus στο Be Aggressive δεν είναι καμία κοινωνική παρλάτα τύπου Rage Against The Machine, αλλά μία πρώτης τάξεως ωδή στην κατάποση του αποτελέσματος του στοματικού έρωτα, ζήτημα διαρκούς κοινωνικής ανησυχίας για το μεγαλύτερο μέρος του αντρικού, αλλά και γυναικείου πληθυσμού. Στο Crackhitler μπορείς να ακούσεις τους αφηνιασμένους FNM του 1985 σε μία απόλυτα γνωστική version του 1992 , που δεν θα αφήσει ασυγκίνητους ακόμη και όσους αναζητούν την ηχητική τους διέξοδο σε πιο chaos orientated εναλλακτικά μονοπάτια.

Δεκαεφτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το Angel Dust ακούγεται ατόφιο, ολόκληρο και κάθε άλλο παρά κουρασμένο. Θεαματικό ακόμη και στο ζήτημα του sampling, καθώς υπερβαίνει τους Simon & Garfunkel για να φτάσει μέχρι τον Σοστακόβιτς. Ο Wallace στην παραγωγή και πάλι, αντιλήφθηκε έγκαιρα αυτή τη φορά ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη για "καπέλωμα" και "στρώσιμο" μιας μπάντας της οποίας τα μέλη, μπορεί να είναι ο κάθε ένας στον κόσμο του... αλλά άπαντες είναι αυτή ακριβώς τη στιγμή σε δαιμονική φόρμα.

Προσπαθώ να θυμηθώ που είχα το μυαλό μου και το άφησα εντελώς έξω από τη σχετική λίστα που προ ετών είχαμε κάνει για τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του 90. Η μόνη καλή δικαιολογία που μπορώ να βρω είναι αυτή: παρότι οι FNM στιγματίστηκαν ως μία απόλυτα 90s μπάντα, το Angel Dust μες στην ηχοστιχουργική του παράνοια και την εκρηκτική του εσωτερικότητα ξεφεύγει από τα χρονικά πλαίσια και δεδομένα της εποχής της κυκλοφορίας του και σουλατσάρει στο πάνθεον των μεγάλων ροκ δίσκων, που παίζουν πέρα από εποχές και ρεύματα, χωρίς με τίποτε και ποτέ να καταντάει αφόρητα κλασσικό και άρα αποφευκτέο.... Ωραία μου την έφερα τελικά! (Α.Κ.)

Μιλάμε για κλασική μουσική, κάτι που παίρνεις μαζί σου στο ερημονήσι. Όσο και να τον ακούς αυτό τον δίσκο κάτι ακόμα θα'χει να σου δώσει. Σίγουρα τα σκυλιά του στούντιο γυάλισαν τα πάντα με την γλώσσα τους αλλά όταν έχεις ένα ακατέργαστο διαμάντι όσο και να το γυαλίσεις απλά ανεβάζεις την αξία του. Θυμάμαι έναν τύπο στο πανεπιστήμιο μετά την συναυλία που μας έλεγε ότι δεν μπορούσε να την χάσει αφού με το "Easy" είχε ρίξει την μέλλουσα γυναίκα του. Αυτό αποδεικνύει ότι αυτόν τον δίσκο μπορείς να τον ακούς και σε επίσημο δείπνο με τα πεθερικά σου και τον butler να σερβίρει σούπα υπό τους ήχους του "RV" και την φωνή του Patton να σπάει κρυστάλλινα ποτήρια στο "Smaller and Smaller". 10/10 (Χ.Α.)
_____

King For A Day... Fool For A Lifetime - 1995

Για μερικούς αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο ροκ απ'οτι χρειάζεται. Πιο άμεσο. Σύμφωνα με τους μουσικοιστορικούς δεν πήγε το συγκρότημα παραπέρα και δεν πούλησε τόσο. 15 χρόνια μετά μπορούμε να πούμε ότι καθιέρωσε το στυλ τους ως σήμα κατατεθέν μην αφήνοντας περιθώρια στους νεότερους από το να τους κοπιάρουν. Με 14 κομμάτια έχει μέσα του κρυμμένα hits ("Get Out", "The Gentle Art of Making Enemies") και ήρεμες στιγμές χαλάρωσης ("Star A.D.","Caralho Voador", "Take this Bottle"), οι οποίες όμως δεν διαρκούν πολύ. Το Digging the Grave, διχοτομεί τον δίσκο απότομα. Βεβαία για τον κόσμο που τον έπαιρνε σε βινύλιο χρειαζόταν την συγκεκριμένη διάταξη για να συνεχίσει δυνατά με κομμάτια όπως το "What A Day" και να μας χαιρετήσει με το "Just A Man". (Χ.Α.)

Το περιμέναμε πως και πως να φτάσει στις προθήκες του Rollin Under. Περισσότερο και από το To Bring You My Love της P.J. Harvey. Μας έφτιαξαν τα δύο κόκκινα βινύλια, μας είχε φτιάξει αρκετά το Digging The Grave ως πρώτο single και όλο το υπόλοιπο περιεχόμενο ακόμη και σήμερα παραμένει τόσο ασύνδετο όσο μας ακούστηκε τότε. Η τελευταία φορά που οι Faith No More "έπαιξαν" με τους ακροατές τους. 8/10 (Α.Κ.)
_____

Album of the Year - 1997

Σ' αυτόν τον δίσκο είναι εμφανείς οι γερές ρωγμές μέσα στο γκρουπ. Μπορεί να προσφέρει φοβερά δυνατά κομμάτια όπως τα "Naked In Front of the Computer" και "Got That Feeling" αλλά η μαγεία δεν είναι πια η ίδια. Θυμίζει λίγο τον τελευταίο δίσκο των Soundgarden όπου όλα στουντιακά είναι οκ αλλά το σχήμα φαίνετε κάπως αποστασιοποιημένο μεταξύ του. Η ίδια συνταγή, αλλά επειδή την γεύση την ξέρεις, δεν σου κάνει και τόσο εντύπωση. Βέβαια τόσα χρόνια μετά ο δίσκος παραμένει τόσο κλασικός που ακόμη και το πιο εκτός ύφους "She Loves Me Not" σου κάνει θετική εντύπωση. "Collision", "Helpless", " Mouth to Mouth" και "Ashes to Ashes" μιλάνε από μόνα τους έστω και ειρωνικά για την διάλυση της όλης κατάστασης. Όπως και να'χει παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους. Έφυγαν με το κεφάλι ψηλά, ροκ gentlemen! (7,5/10) (Χ.Α.)
_____

Faith No More live at Brixton Academy, London, UK 29-11-1997 live review in retrospect

Για την ακρίβεια στην επίσκεψη τους στο Λονδίνο για την περιοδεία του Album of the Year. Μάλιστα λίγο έλειψε να μην τους δω γιατί τα εισιτήρια για όρθιους είχαν εξαντληθεί και η ιδέα του να δω συναυλία καθιστός με ξένιζε. Ας είναι καλά αυτός ο υπάλληλος στο Tower Records (το καλύτερο δισκάδικο που υπήρξε ποτέ) που μου εξήγησε ότι μπορείς απλά να πας πάνω, να κάτσεις, και κάποια στιγμή μετά το πρώτο μισάωρο να κατέβεις κάτω μιας και δεν τσέκαραν πλέον τα εισιτήρια. Σε μια εποχή λοιπόν που ήμουν κυρίως οπαδός του indie rock, βρέθηκα αντιμέτωπος με μια μπάντα η οποία δεν ήταν ποτέ της ούτε αρκετά metal αλλά ούτε καθαρό mainstream rock. Η ιδιαιτερότητα τους αυτή πάντα φόβιζε και έδιωχνε τους στενόμυαλους ενώ δεν προσέγγιζε εύκολα και αυτούς που άκουγαν πιο ψαγμένα πράγματα. Άσε που δεν τους έπαιζε και το ράδιο. Μιλάμε για εποχές που οι Porcupine Tree ήταν οι θεοί μας και ο Moby ουρανοκατέβατο δώρο (τελικά μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα στους indie οπαδούς τα τελευταία 12 χρόνια;). Αντικρίζοντας λοιπόν έναν τύπο απόλυτα κύριο της φωνής τους παρέα με έναν εκπληκτικό drummer 2 αριστούχους οργανοπαίκτες και ένα μαέστρο keyboardιστα έμεινα κυριολεκτικά κάγκελο. Το συγκεκριμένο live κύλισε νεράκι και δεν πήγα ποτέ κάτω, όχι γιατί δεν μπορούσα αλλά επειδή δεν ήθελα να χάσω τίποτα από αυτά που διαδραματιζόντουσαν επί σκηνής. Εντυπωσιακό σκηνικό πριν το Epic, ο Patton ρωτάει ποια γυναίκα θα ανέβει στην σκηνή και η σαραντάρα αγγλίδα δίπλα μου που συνοδευόταν από τον σύζυγο σηκώνει την μπλούζα και προτείνει ηρωικά τα στήθη της φωνάζοντας "Take me! Take me!". Αν αυτό έγινε στον εξώστη φανταστείτε τι γινόταν στην αρένα. Καθόλη την διάρκεια του live οι "κουστουμάτοι παρακαλώ" Faith No More δεν σταμάτησαν να βγάζουν απίστευτη ενέργεια. Ειδικά ο Patton χοροπηδούσε στην κυριολεξία. Ο άνθρωπος πέρα από χιούμορ έχει και το χάρισμα του frontman όλο το κοινό κρεμόταν από τα χείλη του ακόμη και όταν είχε σχεδόν καταπιεί το μικρόφωνο. Σε κάτι φάσεις όλο το γκρουπ έπαιρνε στάσεις σαν να βρίσκονταν σε στρατιωτικές επιδείξεις και να έπρεπε να κάτσουν παράλληλα. Σίγουρα οι δρόμοι μας με τον Patton ξανασυναντήθηκαν και στο μέλλον αλλά αυτό το πρώτο ραντεβού παραμένει πάντα το πιο γλυκό και τρυφερό με τις καλύτερες αναμνήσεις. (Χ.Α.)

(Outro)

Συνήθως όταν ένα σχήμα διαλύεται τα μέλη του βγάζουν από κάνα σόλο άλμπουμ μετά την πενταετία που έχουν ξεμείνει από φράγκα. Για τον Patton δεν ισχύει το ίδιο, συνέχισε τους Mr. Bungle και έφτιαξε και άλλα τρία τουλάχιστον σχήματα, Fantomas, Tomahawk και Peeping Tom συμμετείχε σε άπειρες συνεργασίες μέχρι και με τον Rahzel και την Bjork και γενικά δεν πρέπει να έκανε διάλειμμα σχεδόν καθόλου. Σε αυτές τις προσπάθειες ανακαλύπτουμε καλά κομμάτια αλλά ποτέ το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο δυνατό και συμπαγές όπως στους FNM. Αυτό που διατηρείται σίγουρα πάντως είναι το χιούμορ του. (Χ.Α.)

H (μέχρι στιγμής αποκλειστικά συναυλιακή) επιστροφή τους εν έτει 2009 οφείλει και πρέπει να απευθύνεται πρωταρχικά στο νοσταλγικό κύτταρο του παλαιού fan, ο οποίος χωρίς διάθεση κρίσης και κριτικής, μπορεί να περάσει περισσότερο από καλά σε μία συναυλία τους. Αν οι NIN επένδυσαν κάποτε σε ένα ιδεολογικό ηχοαισθητικό περίβλημα, οι FNM ήταν πάντοτε πρωτοπόροι στο να μην εγκλωβίζουν τα ακροατήρια τους σε τέτοιου είδους διλήμματα. Επομένως μία -άνευ ετέρου ζητούμενου- επιστροφή στις συναυλιακές ρίζες τους δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενη, στο μέτρο που δεν θα συνοδεύεται από κανενός είδους ανησυχία να εκφραστούν στο πλαίσιο της σημερινής ηχητικής τροπής των πραγμάτων. Κυρίως επειδή όλοι οι επίδοξοι συνεχιστές της crossover τακτικής των FNM απέτυχαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη ρύθμιση των αναλογιών, που επιβάλλει η οποιαδήποτε μουσική πρόσμειξη, φαινομενικά αταίριαστων πραγμάτων. (Α.Κ.)

Οι Faith No More εμφανίζονται τη Δευτέρα 10 Αυγούστου στο Θέατρο Βράχων στην Αθήνα και απομένει να απαντηθεί αν ο "καλός" ή ο "στριφνός" ο fan ήταν τελικά αυτός που είχε τύχη βουνό στις ημερομηνίες οργάνωσης των διακοπών του...