Bring the real clubbing back!

Την εποχή που το 'Insomnia' ήταν το μεγαλύτερο club hit στον πλανήτη γη... λίγοι ήταν αυτοί που πίστευαν πως οι Faithless ήρθαν για να μείνουν και δεν επρόκειτο για ακόμη ένα από τα δεκάδες ονόματα που συναντούσαμε τότε σε συλλογές του τύπου «This is House... volume τάδε...» και ευτυχώς δεν μπήκαμε στον κόπο να τα συγκρατήσουμε. Με δυο απλές κινήσεις μπορούσες να το προβλέψεις όμως. Πρώτον, να ψάξεις το background των δύο κινητήριων μοχλών των Faithless, Maxi Jazz και Rollo, και στη συνέχεια να ασχοληθείς με ολόκληρο το ντεμπούτο άλμπουμ τους, Reverence (έλα όμως που η dance κοινότητα απεχθανόταν -και ακόμη το κάνει;- τους ολοκληρωμένους δίσκους).

This is Maxi Jazz...

Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80 στην πιάτσα, ο Maxi Jazz το 1984 ίδρυσε το 'Soul food cafe sound system' συγκεντρώνοντας γύρω του μια δραστήρια ομάδα από DJs, παραγωγούς, αλλά και μουσικούς, με πηγή έμπνευσης κυρίως το hip hop (που είχε αρχίσει να έρχεται από την Αμερική), τη μαύρη μουσική, και ασφαλώς τον χορευτικό ήχο σε όλες του τις διαστάσεις. Σύντομα δημιουργήθηκε η 'Soul Food Cafe Band' και το 1992 ο Maxi Jazz ιδρύει την Namu Records για να κυκλοφορεί τα EP και τα maxi της μπάντας, η οποία μάλιστα περιόδευσε μαζί με σημαντικά ονόματα του early 90s χορευτικού ήχου (Jamioroquai, Galliano, Soul II Soul). Συνεργάζεται και με τον Jah Wobble στο άλμπουμ Invaders Of The Heart ενώ λίγο μετά έρχονται οι Faithless.

This is Rollo...

Πτυχιούχος στη φιλοσοφία και «παιδί των δρόμων» (το βιογραφικό του στο site της μπάντας αναφέρει πως σε ηλικία δέκα ετών δημιούργησε τη δική του συμμορία, τους Krazy Kats) ο Rollo έγινε γνωστός κυρίως από τα remix του σε κομμάτια των Simply Red, Pet Shop Boys, Donna Summer, M People κ.α. Το 1992 με το project των Felix γνώρισε επιτυχία με το single 'Don't you want me'. Ήδη στα μέσα της δεκαετίας είναι ένας από τους πιο περιζήτητους παραγωγούς remixers στον κόσμο. Με τους Faithless για πρώτη φορά θέτει εαυτόν στην υπηρεσία μιας κανονικής μπάντας. Τη χρονιά που πέρασε μας παρουσίασε το project των Dusted. Στο ντεμπούτο τους 'When we were young' επανήλθε και πάλι στη θέση του ανήσυχου παραγωγού που ψάχνει, ψάχνεται και δημιουργεί ιδιόμορφα ηχητικά κολάζ (κλικ εδώ για κριτική). Είναι και ιδιοκτήτης της Cheeky Records από το 1991.

This is Faithless...

Ο Maxi Jazz είναι βουδιστής και μάλιστα αρκετά πιστός... φαίνεται όμως πως έχει την αίσθηση του χιούμορ για αυτό και επέλεξε το όνομα Faithless για τη μπάντα που σχημάτισε με τον Rollo, όταν ως γνήσιοι... ποντικοί των studio συναντήθηκαν σε κάποια από τις πολλές δραστηριότητες τους. Μαζί τους ο τραγουδιστής Jamie (Catto), που καμιά σχέση δεν είχε τότε (ούτε και τώρα μάλλον) με την μουσική των club. Ο ιδιαίτερα «παραδοσιακός» τρόπος με τον οποίο τραγουδάει -όπως και η ιδιόμορφη προφορά του Maxi Jazz στην αγγλική γλώσσα- έγιναν αμέσως σήμα κατατεθέν για τον ήχο των Faithless. Δεινός χρήστης της ινδικής κάνναβης αρκετές φορές έχει συλληφθεί σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Πλούσιο βιογραφικό και για τη house DJ Sister Bliss, κουβαλάει με τη σειρά της το δικό της «μεγάλο» club hit ('Life's a bitch'). Η αδερφή του Rollo, Dido, (που πλέον είναι το πιο διάσημο μέλος της μπάντας μετά την τεράστια επιτυχία του 'No Angel' LP) εμφανίζεται ήδη από το πρώτο άλμπουμ και σε δύο τραγούδια στο δεύτερο. Πλέον είναι πιο διάσημη και πλούσια από την αδερφή της...

This is their music...

Δύο singles μεγαλύτερης αξίας από μια απλή νύχτα σε ένα house club έκαναν τον ήχο των Faithless οικείο στους πάντες. Πρόκειται για τα 'Salva Mea' και 'Insomnia', τραγούδια γηπεδικών διαστάσεων για δύο τουλάχιστον χρόνια κατάφεραν να ξεσηκώσουν τις μάζες των club χωρίς πολύ κόπο. Άλλωστε ήταν με υποδειγματικό τρόπο φτιαγμένα για αυτό ακριβώς τον σκοπό. Το δεύτερο μάλιστα αποτέλεσε σήμα κατατεθέν και για τους εν Ελλάδι clubbers και σήμερα θεωρείται σχεδόν κλασσικό για τη σκηνή.
Χρειάστηκαν μόλις δέκα εφτά ημέρες για να ηχογραφηθεί το ντεμπούτο LP της μπάντας. Στο 'Reverence' οι Faithless κατάφεραν να συνδυάσουν τα πάντα. Τις φιλοσοφικές απόψεις του Rollo και τους πολιτικοκοινωνικούς του προβληματισμούς με τις ethnic ρίζες του τραγουδιστή και τις ηχητικές αναζητήσεις του Maxi Jazz. Σε όλα αυτά χώρεσε και η άποψη μιας από τις εμπορικότερες DJ της μεγάλης Βρετανίας και το τελικό αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο παρά ελιτίστικο και απομακρυσμένο από αυτό που θέλει και χρειάζεται το χορευτικό κοινό εκείνη την εποχή. Το Reverence έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα χορευτικά album της δεκαετίας. Σήμερα ακούγεται ίσως

ξεπερασμένος και σχεδόν γραφικός ο ηλεκτρονικός ήχος των Faithless του 1996, η pop διάσταση όμως -που από την αρχή χαρακτήρισε τη μουσική τους- επιτρέπει ακόμη την ακρόαση του δίσκου, σε αντίθεση με τις περισσότερες χορευτικές παραγωγές της εποχής.
Το 'Sunday Morning 8 P.M.' κυκλοφορεί το 1998 (και αν αποφασίσετε να το αποκτήσετε σήμερα προτιμήστε τη διπλή special έκδοση, που περιλαμβάνει και τα remixes που κατά καιρούς έγιναν στα κομμάτια, από Paul Van Dyke, Nightmares On Wax κ.α.), υποδειγματική κίνηση για το πως μπορείς να προχωρήσεις πολλά βήματα μπροστά. Το clubbing και η χορευτική μουσική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για τους Faithless και το καταθέτουν με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό το δίσκο. Ξεκινώντας από το σκοτεινό trip hop (που είχε πια καθιερωθεί από τα γνωστά ονόματα της σκηνής του Bristol) και κινούμενοι στις παρυφές του αναγεννημένου acid house, οι Faithless κάνουν την electronica να ακούγεται ζεστή και φιλική και επιθυμούν να της δώσουν τις διαστάσεις που κάποτε είχε το rock 'n' roll. Μια νέα σειρά από μεγάλα hit ('God is a DJ' με την επιβλητική επανάληψη της φράσης 'This is my church' να υπνωτίζει τα πλήθη..., 'Bring my family back'- η ... ανθρώπινη διάσταση των Faithless κ.α.). Κοντά σε όλα αυτά και η απαραίτητη ψευδo-πνευματιστική ατμόσφαιρα, αλλά και η αποθέωση των πραγμάτων που «απασχολούν» τα μέλη της μπάντας δίνουν το παρόν σε όλα τα τραγούδια.


Ο δεύτερος δίσκος ήρθε μετά από μια τεράστια περιοδεία και όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις μια μπάντα κουρασμένη, σχεδόν διαλυμένη και με τα μέλη της να έχουν «βαρεθεί» αλλήλους... μπήκε μουδιασμένα στο studio, ώσπου ξεπέρασε τον προβληματισμό που δημιουργεί ο δρόμος... και το πρωινό μιας Κυριακής (λέμε τώρα, ή μάλλον οι ίδιοι τα λένε) τα βρήκε και πάλι με τον εαυτό της.
Η μουσική των Faithless ασφαλώς και χαρακτηρίζεται από μια αφέλεια, φαίνεται όμως ότι αυτό το στοιχείο την έκανε από την αρχή να φαντάζει γοητευτική. Αφέλεια που δεν φτάνει στα επίπεδα των χορευτικών παραγωγών της μιας μέρας... -με μοναδικό στόχο να ακουστούν για κάποιες νύχτες σε έστω και ένα club-, από την άλλη όμως μας εμποδίζει να τους αντιμετωπίσουμε ως σοβαρούς τραγουδοποιούς (φαίνεται να επιδιώκουν κάτι τέτοια από την αρχή). Όπως άλλωστε και να τους τοποθετήσουμε δίπλα στους Underworld και τους Orbital... οι Faithless πάντα θα παίζουν μια κλάση πιο κάτω. Έχουν και αυτή τη συνήθεια του να ακολουθούν τα ρεύματα και τους ήχους και να αρνούνται κατηγορηματικά να προσφέρουν κάτι καινούργιο. Σου προσφέρουν την ευκαιρία να τους αγαπήσεις χωρίς να αγχώνεσαι για τον αν είναι σημαντικοί, για το πόσο μεγάλη είναι η προσφορά τους και όλα αυτά τα ερωτήματα (με τα οποία σε βασανίζουν οι «σπουδαίες» μπάντες).


Στη σειρά Back To Mine η συμμετοχή των Faithless ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες. Στα decks τους θα βρει κανείς το 'Another night in' των Tindersticks, το 'Fade into you' των Mazzy Star, το 'Childhood' των αιωνίως αδικημένων Sub Sub, αλλά και πιο στάνταρ επιλογές όπως το 'The child' του Alex Gopher. Το album επιβεβαιώνει τα πολυσυλλεκτικά ακούσματα των μελών της μπάντας και σε μια -ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσα -σειρά από remixing albums ακούγεται εμπνευσμένο και καταφέρνει να περάσει το μήνυμα για τα μουσικά σύνορα που πέφτουν (πράγμα που μάλλον δεν πέτυχαν οι Groove Armada στο δικό τους Back To Mine).
Τον Ιούνιο κυκλοφορεί η νέα τους δουλειά με τίτλο 'Outrospective...', με τις promo κόπιες να αλλάζουν ήδη χέρια ανάμεσα στους οπαδούς του γκρουπ.

This is Faithless LIVE...

Πριν από δύο χρόνια είχαν περάσει οι Faithless από τα μέρη μας και έχουμε ακόμη νωπές τις (θετικές) αναμνήσεις από εκείνο το live. Πάνω στη σκηνή οι Faithless είναι μια κανονική και πολυάριθμη μπάντα (για όσους προσβάλλονται όταν σκάνε το εφταχίλιαρο και τους περιμένει μόνο ένας DJ στη σκηνή). Τόσο ο drummer, όσο και ο κιθαρίστας δίνουν όγκο και ενέργεια στα τραγούδια του γκρουπ... ενώ όσο επιβλητική είναι η φωνή του, άλλο τόσο γεμίζει το χώρο και η φιγούρα του Maxi Jazz. Το να βλέπεις τους Faithless ζωντανά είναι σαν να πηγαίνεις σε συναυλία και να κάνεις clubbing ταυτόχρονα. Θυμάμαι ότι το 'Insomnia' το είχαν παίξει δύο φορές και το κοινό ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο στις δονήσεις του κομματιού και της μπάντας. Η κατάσταση πάντως θύμιζε αρκετά πρωτόγονες rave-o-καταστάσεις παλιότερων ετών και τα πολύχρωμα ξεβαμμένα t-shirt εμφανίστηκαν και πάλι μετά από χρόνια... Οι φανατικοί clubbers είχαν μείνει προς τα πίσω και ασχολήθηκαν με το να χορεύουν, ενώ οι συναυλιακοί τύποι χάζευαν τα κόλπα της μπάντας στις πρώτες σειρές. Όλοι το διασκέδασαν πάντως...