Farewell to Stan Lee
Αν η μουσική μιλάει στον έφηβο που κρύβουμε μέσα μας, τα κόμικς αγγίζουν το παιδί, αυτό που ανακαλύπτει τον κόσμο και πιστεύει ότι όλα είναι δυνατά. Μέχρι βέβαια να ‘ρθει η σοφία και η σύνεση των μεγάλων να μας καταστρέψει κάθε όνειρο. Εκεί λοιπόν χωράει η μυθοπλασία του Lee δίνοντας σε δυο πιτσιρίκια από την Ελλάδα τις πρώτες τους εικόνες από την Νέα Υόρκη και την πλασματική μεγαλοπρέπεια της Αμερικής. Εντάσσοντας στην ζωή μας στοιχεία όπως τα water towers πάνω στα κτίρια που δεν είχαν κανένα οπτικό αντίκρισμα στην Ελλάδα των 80s. Οι μεταφρασμένες ανατυπώσεις των υπερηρώων της Marvel στον Σπάϊντερ Μαν (ω ναι με διαλυτικά) της Kabanas Hellas, ήταν μοναδική διέξοδος σε έναν κόσμο μακριά από Πασόκ πολιτικά και τις ανησυχίες των μεγάλων.
Όταν ο αδελφός μου επέλεξε τον Captain America ως αγαπημένο του ήρωα, δεν τον απασχολούσαν οι προπαγανδιστικές προεκτάσεις του, αλλά ένιωσε σαν ήρωας με την homemade ασπίδα κολλημένη στο χέρι του (φτιαγμένη από την ελληνίδα μάνα προπάτορα του cosplay πριν γίνει hype). Ο Lee λοιπόν με συντρόφευσε μέχρι τα γυμνασιακά χρόνια ακόμη και μέσα από τις επαναπροβολές της σειράς του ‘The Incredible Hulk’ με τον Lou Ferrigno εν μέσω της άνοιξης των ιδιωτικών καναλιών στα 90s.
Θυμάμαι να δίνω το πενιχρό τότε χαρτζιλίκι μου για να αγοράζω ένα τεύχος κόμικς στην αστρονομική τιμή των 500 δραχμών γιατί ο ξένος τύπος είχε μια τρελή υπερχρέωση τότε. Σε μια χώρα που ακόμη και σήμερα πολλοί νομίζουν ότι τα κόμικς είναι για μικρά παιδιά και αποτελούνται από τις εξής δύο εκδόσεις, ήτοι, Αστερίξ/Οβελίξ και Λούκυ Λουκ, και φυσικά ότι το κάθε τι που προέρχεται από Αμερική είναι υπερφίαλο και πεζό, ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις συζητήσεις για τους αγαπημένους σου ήρωες σε μεταγενέστερη ηλικία, αν και έμελλε να ‘ναι το σινεμά αυτό που θα άλλαζε τα πράγματα.
Αντικρίζοντας για πρώτη φορά το ‘Forbidden Planet’ στο Λονδίνο στα τέλη των 90s μου έπεσε το σαγόνι αλλά έπεισα τον εαυτό μου ότι τα κόμικς είναι ακριβό χόμπι και επένδυσα στην μουσική μου συλλογή. Κάποια στιγμή αγόρασα ένα πακέτο κόμικς σε εξευτελιστική τιμή και έφαγα έναν μήνα να τα διαβάσω. Ε αυτό ήταν, τα 40 γίναν σιγά σιγά 400 και τα νούμερα πλέον δεν μας απασχολούν. Ξαναβρήκα τον κόσμο μου τους ανθρώπους μου και στα 30 μπορούσα να κάνω τις συζητήσεις που «απαγορεύονταν» στα 18. Τελικά το μικρό παιδί ήταν πάντα εκεί, δεν έφυγε ποτέ και ο Lee σε μια γωνία χαμογελούσε. Αναμφίβολα έδωσε τα μέγιστα για να προωθήσει τους ήρωες που συνδημιούργησε και οι οποίοι ζουν για πάντα μέσα μας.
Ευτύχησε να ζήσει και να δει την μεταφορά των ηρώων του στην μεγάλη οθόνη, όπως και εγώ ζω το ρίγος να βλέπω την κόρη μου και τον ανιψιό μου να ξεφυλλίζουν κόμικς από την προσχολική τους ηλικία. Και όποιος είδε το ‘Avengers: Infinity War’ και δεν σοκαρίστηκε στο τέλος μάλλον λέει ψέματα.
Ο Stan Lee ασφαλώς δεν γέννησε το είδος, εν τούτοις το εξέλιξε, το πήγε παραπέρα και το έκανε να ζει για πάντα. Και μαζί του και το παιδί/ήρωας μέσα μας. Αυτό που δεν το νοιάζει η Ελλάδα της κρίσης αλλά περιμένει πως και πως να δει την συνέχεια του ‘Infinity War’ και να μπορέσει για δύο ώρες να είναι και αυτό ένας ακόμη σουπερήρωας.
Ήθελα να τον πετύχω σε κάποιο Comicon κάποτε, αλλά όπως όλοι οι θνητοί ήρωες έτσι και αυτός θα ζει για πάντα στην καρδιά μας καθώς και σε άπειρα τυπωμένα φύλλα χαρτιού.
Thank you Stan, you will always be the Man!
