I΄m not brave / I΄m not special / I΄m not any of those things

Η ποπ μουσική σε όλες της τις εκφάνσεις έχει πολλά χρόνια που ταλανίζει τα αυτιά των απανταχού ακροατών με ιδιαίτερη επιτυχία και απήχηση. Τι κάνει όμως κάμποσες μπάντες να ξεχωρίζουν, να σφηνώνονται στα κεφάλια μας και να μη λένε να ξεκολλήσουν με τίποτα από εκεί, όσα χρόνια κι αν περάσουν;

Φυσικά σε κάθε περίπτωση οι αιτίες διαφοροποιούνται κι έτσι άλλοι είναι οι λόγοι που έκαναν για παράδειγμα τους Beatles πιο διάσημους κι απ' τον Χριστό, τη Madonna διαχρονικό fashion icon ή σε λιγότερο κραυγαλέες περιπτώσεις, τους Monochrome Set cult μετα-πανκ δανδήδες ή τους Belle And Sebastian συνώνυμο της αφελούς αθωότητας.

Πώς κατάφεραν λοιπόν οι Field Mice μέσα σε τρία μόνο χρόνια καριέρας να γίνουν σημείο αναφοράς, να αποκτήσουν ορκισμένους οπαδούς που δεν έπαψαν ποτέ να ανανεώνονται, να γίνουν συνώνυμο μιας εποχής και ενός ήχου (βλ. twee/ indie/ anorak pop + o ήχος της Sarah Records);

Μέσα στην περιπλοκότητα που θα μπορούσε να οδηγήσει η εύρεση πιθανής απάντησης, τα πράγματα είναι σχετικά προφανή. Επειδή ήταν τόσο αφοπλιστικά απλοί και προσιτοί που έκαναν κάθε "ταλαιπωρημένη και αθώα νεανική ψυχή" να ταυτίζεται στο έπακρο με αυτούς. Κορίτσια και αγόρια στην εφηβεία τους -και λίγο πιο μετά-, ταυτίζονταν με την απογυμνωμένη ειλικρίνεια των στίχων του ιθύνοντα νου Robert Wratten, προβάλλοντας τις καθημερινές τους ανησυχίες στα λόγια του. Ραγισμένες καρδιές, λαμπροί έρωτες, βούλιαγμα στη μελαγχολία, αδιέξοδα, ονειροπαρμένες σκέψεις και φυσικά ολοκληρωτική άρνηση συμβιβασμού με την επερχόμενη και κυνική ενήλικη πραγματικότητα.

"Δεν είμαι γενναίος, δεν είμαι ιδιαίτερος, δεν είμαι τίποτα απ' όλα αυτά" τραγουδούσε ο Wratten στο Fabulous Friend, ταρακουνώντας όλους αυτούς που ναι μεν μπορεί να έβρισκαν ενδιαφέροντες και εντυπωσιακούς τους λαμπερούς rock stars, στην ψυχή τους όμως μιλούσε αυτή η ξεκάθαρη ευθύτητα. Κάθε φορά που ένιωθαν να "θάβονται έξι πόδια κάτω από τη γη" ή επιθυμούσαν να ανοίξει αυτή να τους καταπιεί, τα τραγούδια των Field Mice φάνταζαν σαν το ιδανικό καταφύγιο, σαν εκείνη τη γιγαντιαία φούσκα που μέσα της κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει.

Τα γεννητούρια της μπάντας έγιναν στο Λονδίνο το 1987 και αρχικά υπήρξαν ντουέτο. Ο προαναφερθέντας Robert Wratten και ο Michael Hiscock βάλανε μπρος τις μηχανές για να δουν το επτάιντσο Emma's House να κυκλοφορεί το Νοέμβρη του '88 από -πού αλλού;- την θρυλική Sarah Records με νούμερο Sarah 012. Ακολούθησαν μερικά singles ακόμη με ορόσημο το μεγαλοπρεπές Sensitive. Ό,τι και να πει κανείς για το συγκεκριμένο κομμάτι είναι λίγο. Ο κιθαριστικός του στρόβιλος σε συνδυασμό με το εκκωφαντικό των στίχων το έκαναν ένα από τα πιο ιδιαίτερα ποπ κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ με τη δυναμική του να παραμένει μέχρι και σήμερα πλήρως αναλλοίωτη. Όποιος αμφιβάλλει, αν βρεθεί ποτέ σε μπαρ τις μεγάλες ώρες ας κοιτάξει τις αντιδράσεις τριγύρω του όταν αυτό ξεπηδήσει απ' τα ηχεία. Μεγαλύτερη απόδειξη δεν θα βρει όσους τόνους ψηφιακών ή μη σελίδων κι αν διαβάσει. Το Sensitive επίσης τους έβαλε για τα καλά στα indie charts και βρήκε θέση στο Festive 50, την τελική ετήσια λίστα με τα καλύτερα του John Peel δηλαδή. Τέλος, για να σταματήσω το παραλήρημα, περιέχει ως b-side ένα από τα πιο συγκινητικά κομμάτια χωρισμού, το υπέροχο When Morning Comes To Town, το οποίο ποτέ δεν κορυφώνεται πιθανώς ασυνείδητα παραλληλισμένο με το ανολοκλήρωτο κάθε χωρισμού.

Τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Field Mice ήταν τρία, ένα για κάθε χρονιά από το 1989 έως το 1991. Όσο απλοί και άμεσοι ήταν οι στίχοι τους λοιπόν σε αυτά, τόσο δεν στάθηκαν σε συγκεκριμένες μουσικές φόρμες αλλά φρόντισαν να καταπιαστούν με διαφορετικές τεχνοτροπίες, να αναπαράγουν παλιότερους ήχους και να αφουγκραστούν το μέλλον. Το Snowball (1989) βουτηγμένο στο χαρακτηριστικό ρομάντζο της Sarah, παίζει με τις jangly κιθάρες των Byrds (This Love Is Not Wrong, Everything About You), την folk (End Of The Affair) και τον τρόπο που τα indie 80s αποκωδικοποίησαν τη μελαγχολία (Letting Go). Σε αυτό θα βρει κανείς και το πιο γνωστό Let's Kiss And Make Up, το οποίο φρόντισαν άμεσα να παραλάβουν και να απογειώσουν κάποιοι άλλοι γνώριμοι, οι Saint Etienne.

Στο Skywriting (1990) η πλώρη προς νέα μονοπάτια είναι ευδιάκριτη και στο ντουέτο προστίθενται ο Harvey Williams των Another Sunny Day και άλλα δύο μέλη, ο Mark Dobson και η Annemari Davies. Εκ των πραγμάτων οι εκτελεστικές δυνατότητες αυξάνονται, γεγονός που κυρίως φαίνεται στις ζωντανές εμφανίσεις . Στα του άλμπουμ τώρα, το νευρικό ξεδίπλωμα του It Isn't Forever κάνει πιο σκοτεινή την ατμόσφαιρα ενώ το Triangle φλερτάρει εντονότατα με την τότε ανερχόμενη acid-house δείχνοντας προς τα εμπρός. Το ίδιο συμβαίνει και στο Humblebbe απ' όπου ξεπηδά και το εναλλακτικό και χαρακτηριστικά φιλντμαϊσικό μοτίβο "Chocolate! Love! Sex!". Βλέπετε δεν είναι όλα τα αγόρια και τα κορίτσια τόσο σκληρά... Να μην ανακαλύψουν κι αυτά το τρίπτυχό τους; Τo Clearer βροντοφωνάζει γιατί σε λίγο στην Αθήνα θα ξεπηδούσαν μπάντες όπως οι Impossible Tymes, οι Next Times Passions και οι Pillow. Τέλος το Canada παραμένει ο απόλυτα χαρωπός ύμνος του "μπερδέψαμε τα μπούτια μας και άκρη φυσικά δεν βγάλαμε!", στα συναισθηματικά πάντα.

Το 1991 εμφανίστηκε το For Keeps, ουσιαστικά το μόνο κανονικό άλμπουμ των Field Mice μιας και τα δύο προηγούμενα τα λες και μίνι. Το εναρκτήριο Five Moments, το ορχηστρικό Tilting At The Windmills και το This Is Not Here αφήνονται στις τότε σε πλήρη δράση shoegaze αναζητήσεις δίνοντας μας μια εικόνα πως θα ήταν οι Slowdive αν δίπλα τους φύτρωναν παπαρούνες, το Coach Station Reunion ανοίγει διάπλατα τις 60s πλουμιστές κουρτίνες για να μπει άπλετο φως και το Willow με την Annemari στα φωνητικά διατυμπανίζει για μια ακόμη φορά γιατί οι Field Mice είναι ικανοί να σου τσαλαπατήσουν την καρδιά και να το ευχαριστηθείς κι από πάνω.

Κάπου μέσα στην ίδια χρονιά και μετά από μία περιοδεία προώθησης του For Keeps που τους ζόρισε αρκετά επήλθε το τέλος της σύντομης πορείας τους. Ο Wratten αποφάσισε ότι ήρθε ή ώρα να αποχωρίσει και νομοτελειακά οι Field Mice χωρίς τον πρωτεργάτη τους δεν ήταν εφικτό να συνεχίσουν να υπάρχουν. "All things have to end, they have to and they do" έλεγαν στο When Morning Comes To Town και πράγματι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων έτσι γίνεται.

Μαζί με την Annemari Davies και τον Mark Dobson σχημάτισε όμως λίγο μετά τους Yesterday Sky που γρήγορα μετεξελίχτηκαν σε Northern Picture Library. Τελικά, το 1995 κατέληξε στο σόλο πρότζεκτ των Trembling Blue Stars, έχοντας επιτέλους τη δυνατότητα να θρηνεί μόνος του... Χωρίς να αγγίζουν το μεγαλείο των Field Mice, τα παραπάνω σχήματα αξίζει να αναζητηθούν δίνοντας μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της μετεξέλιξης του Wratten.

Τα τρία άλμπουμ του γκρουπ επανεκδόθηκαν πριν μερικά χρόνια από την Les Tempes Modernes με προσθήκη σε καθένα από αυτά των ακριβοθώρητων singles. Όσοι βέβαια δεν τους έμαθαν στην ώρα τους βρήκαν γιατρειά από την υπέροχη και εξαντλημένη πλέον διπλή συλλογή της Shinkansen, Where 'd You Learn To Kiss That Way? του 1998. Το cd αυτό ήταν κάτι σαν ευαγγέλιο και η ακριβή τιμή του σε συνδυασμό με την δυσκολία του να το βρεις, σε έκανε να φουσκώνεις σα παγώνι όταν το αποκτούσες. Αυτά βέβαια σε εποχές που ό,τι αγόραζες εσύ κι οι φίλοι σου, αυτά ακούγατε. Όποιος ενδιαφερθεί πάντως σήμερα μάλλον δεν θα δυσκολευτεί το ίδιο. Εκτός κι αν επιθυμεί να αποκτήσει τα αυθεντικά εφταράκια και lps που αλλάζουν πια χέρια για σημαντικά ποσά.

Δεν ξέρω αν οι Field Mice ήταν η χρυσή τομή ανάμεσα στους Smiths και τους New Order όπως συχνά λέγεται ή αν πάτησαν πάνω στο στιχουργικό ξεγύμνωμα του Morrissey και να σας πω την αλήθεια, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σαφώς πολύ συχνά όλοι προβαίνουμε σε αντίστοιχους παραλληλισμούς και ανακατέματα, όταν όμως έρχεται η ώρα να μιλήσεις για κάτι που νιώθεις κατάδικό σου, κάπου δυσκολεύεσαι να το προσδιορίσεις τόσο ξεκάθαρα μέσω τρίτων (τέταρτων, πέμπτων...) και να εκφράσεις αυτά που αισθάνεσαι.

Οι Field Mice ήταν απλά οι Field Mice και μέσα στις αντιθέσεις τους, τις υπερβολές τους, την ανεμελιά τους, την αφέλεια τους αν θέλετε, κατάφεραν να κάνουν τους ακροατές τους να νιώθουν ότι ανακάλυψαν κάτι τόσο προσωπικό στα τραγούδια τους, όσο δεν πάει παραπέρα. Και όπως πολύ εύστοχα διάβασα κάπου, οι Field Mice ακούγονται απέραντα νοσταλγικοί, μα το θέμα είναι ότι ακούγονταν νοσταλγικοί από την πρώτη νότα που έπαιξαν! Διαολεμένο συναίσθημα η νοσταλγία...

If you need someone
to tell you
everything
is gonna be all right
I can do that

If You Need Someone (1989)
_____

[Πρώτη δημοσίευση: mov., Αύγουστος 2010]