Flipper rules, ok?

Το συγκρότημα Negative Trend ίσως και να μεγαλουργούσε στην punk μουσική σκηνή του San Francisco, αν η αυτοκαταστροφική τρέλα του τραγουδιστή τους Rozz Rezabek δεν διέκοπτε απότομα την πορεία του. Το μοναδικό EP τους 'We Don’t Play, We Riot' με τα τραγούδια 'Mercenaries', 'Meathouse', 'Black And Red', και 'How Ya Feelin’?' του 1978 στη Subterranean Records, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Στην βραχύχρονη ύπαρξή τους πάντως πρόλαβαν και έπαιξαν σε συναυλίες που έμειναν στην ιστορία δίπλα στα τότε ιερά τέρατα του χώρου Dils, Avengers και Dead Kennedys, όπως και σε μία ως support των Clash.

Ο νέος τραγουδιστής τους Rickie Williams πρώην τραγουδιστής των Sleepers στη σύντομη καριέρα του στο γκρουπ άφησε το στίγμα του όχι μουσικά αλλά με το να τους μετονομάσει σε Flipper πριν φύγει για τους Toiling Midgets. Το ίδιο συνέβη και με τον κιθαρίστα τους Craig Gray. Τα εναπομείναντα μέλη Will Shatter (Russell Wilkinson - μπάσο) και Steve De Pace (ντραμς) προσέλαβαν στην κιθάρα τον βετεράνο του Βιετνάμ Ted Falconi και ολοκλήρωσαν το σχήμα με την προσθήκη του Bruce Lose (Calderwood) στο μπάσο και τα φωνητικά.

Πολύ γρήγορα και αυτοί υπογράφουν στη Subterranean όπου και παραμένουν ως το τέλος της πρώτης περιόδου τους, συμμετέχοντας μάλιστα και στην παρθενική έκδοσή της, τη συλλογή με τίτλο 'SF Underground' το Νοέμβριο του 1979 με το τραγούδι 'Earthworm'. Ποιος ποτέ μπορεί να πίστευε πως το hardcore θα μπορούσε ν’ ακούγεται έτσι όπως ακούγεται στο 'Earthworm'! Όταν ο Lose βαριά και βασανιστικά εξαπολύει τους στίχους του, οι μουσικοί συναγωνίζονται για το ποιος θα παίξει πιο αργά, δημιουργώντας όμως ένα θορυβώδες background ίδιο με αυτό που οι Sonic Youth θα ονειρεύονταν να φτάσουν (χωρίς βέβαια καμιά πιθανότητα να τα καταφέρουν).

Από εκείνες τις πρώτες μέρες ένα ψαράκι με κοφτερά δόντια γίνεται το σήμα κατατεθέν των Flipper που θα τους συντροφεύει σε κάθε ενέργειά τους, ενώ τα δύο σλόγκαν τους θα είναι το 'Flipper rules Ok?' και το ανατριχιαστικό 'Flipper suffered for their music - now it’s your turn'. Το 1980 μοιράζονται μαζί με τους Nervous Gender, τους Factrix και τους Uns τη συλλογή 'Live At Target' με τα τραγούδια 'Falling', 'Lowrider' και 'End The Game', φαινομενικά πιο δυνατοί και γρήγοροι, αλλά στην ουσία το ίδιο θορυβώδεις και παρακμιακοί.

Το πρώτο single των Flipper κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο του 1981 και περιέχει τα τραγούδια 'Love Canal' και 'Ha Ha Ha'. Το 'Love Canal' είναι ένα αργόσυρτο κομμάτι βασισμένο στο ίδιο επαναλαμβανόμενο τέμπο στο οποίο παρεμβάλεται μόνο η γεμάτη ένταση και απόγνωση φωνή του Bruce, ενώ το 'Ha Ha Ha' είναι ένα από τα κομμάτια που είχαν την τιμή να συμπεριληφθούν στην αξεπέραστα μοναδική συλλογή της Alternative Tentacles 'Let Them Eat Jelly Beans' - μια συλλογή που έκανε τους Flipper -και όχι μόνο- ευρύτερα γνωστούς στον κόσμο (μιας που μέχρι τότε η φήμη τους περιορίζονταν στην πολιτεία της Καλιφόρνια).

Τον Οκτώβριο του 1981 βγαίνει το δεύτερο single των Flipper, 'Sex Bomb/Brainwash'. Ξεκίνημα με αστραπές, τρεις μονότονες νότες στο μπάσο, και ξαφνικά ένας Shatter ουρλιάζοντας να φτύνει ξανά και ξανά εφτά μόνον λέξεις "she’s a sex bomb my baby yeah". Ποτέ πριν δεν είχε ξανατολμήσει συγκρότημα να εκσφενδονίσει τέτοιο τραγούδι - τόσο θορυβώδες τόσο σκληρό και τόσο αλήτικο. Και αν το 'Sex Bomb' σε τρελαίνει, έρχεται το 'Brainwash' να σου διαλύσει το μυαλό. Ο Lose σ’ αυτό ψελλίζει σαν βραδύγλωσσος στον ανυποψίαστο ακροατή τους μοναδικούς στίχους του τραγουδιού "forget it you wouldn’t understand anyway" καμιά δεκαπενταριά φορές ξαναρχίζοντας και ξανατελειώνοντας το τραγούδι, ενώ από πίσω οι μουσικοί χωρίς να του δίνουν σημασία, κρατούν το φρενήρη ρυθμό σ’ ένα απίστευτα καθαρόαιμο punk. Ένα είναι το σίγουρο γι’ αυτό το single: ή το αγαπήσεις ή το σιχαθείς θα συμφωνήσεις πως είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Στις αρχές του 1982 κυκλοφορεί το πρώτο LP των Flipper με τίτλο 'Album - Generic Flipper' και οχτώ νέα τραγούδια, τα 'Ever', 'Life Is Cheap', 'Ched No Tears', 'I Saw You Shine', 'Way Of The World', 'Life', 'Nothing' και 'Living For The Depression', ενώ το δίσκο κλείνει μία - ακόμη μεγαλύτερη από αυτή του single - εκτέλεση του 'Sex Bomb'.

Όταν βγήκε αυτός ο δίσκος, η ντόπια μουσική σκηνή συγκλονίζονταν από το 'Damaged', το 'Plastic Surgery Disasters', το 'Wild In The Street' και φυσικά το 'War On 45'. Το punk ταξίδευε σε ιλιγγιώδες ρυθμούς και γρήγορες ταχύτητες. 'Live Fast Die Young' έλεγαν οι Circle Jerks χωρίς βέβαια και να το εννοούν. Οι Flipper όμως ήταν διαφορετική περίπτωση. Χωμένοι στα ναρκωτικά και το ποτό συνειδητά, θέτουν αναπάντητα ερωτήματα και ουσιαστικές διαπιστώσεις από την αρχή ως το τέλος του δίσκου. Ερωτήματα που στο 'Ever' δεν απευθύνονται στους ακροατές αλλά στους ίδιους τους εαυτούς τους, διαπιστώνουν συλλαβίζοντας μονότονα και βαριεστημένα 'Life Is Cheap', ενώ από την άλλη σε μία στιγμή αυτογνωσίας αναφέρουν συγκαταβατικά πως 'Life is the only thing we living for'. Γενικά ο δίσκος είναι βαρύς, αργός και θορυβώδης, μάλλον κουραστικός για τους αμύητους στη μουσική των Flipper, που ίσως μόνο στο 'Way Of The World' και το 'Living For The Depression' θα έδιναν κάποιους πόντους κατανόησης. Είναι όμως ο δίσκος που τελικά έδωσε το έναυσμα στους Nirvana και τους Mudhoney να ξεκινήσουν τη σταδιοδρομία τους με τα γνωστά σε όλους επακόλουθα.

Τον Δεκέμβριο του 1982 έχει ετοιμαστεί και πάλι στη Subterranean το νέο single των Flipper 'Get Away/The Old Lady Who Swallowed A Fly'. Το 'Get Away' είναι ένα νορμάλ για τα δεδομένα των Flipper τραγούδι με δομή και κανονικό ρυθμό, είναι όμως και αγωνιώδες με τον Shatter να νοιάζεται για τους φανταστικούς του φίλους που θέλουν να ξεφύγουν από τα βάσανά τους, αλλά στην πραγματικότητα υποφέρει γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να φύγει μακριά από τα προβλήματά του που τελικά τον καταδίκασαν. Στο flip side (που παίζει στις 33 στροφές) σιγά μην συνέχιζαν κανονικά! Ο Lose παίρνει ένα παραδοσιακό κομμάτι και το διαλύει και στιχουργικά και εκτελεστικά τραγουδώντας κάθε επόμενη στροφή εντονότερα κα εντονότερα.

Το 1982 έχει κλείσει με την παρουσία τους σε τρεις ακόμη συλλογές που έχουν περάσει στην ιστορία ως κλασικές: το 'Not So Quiet On The Western Front' με το κομμάτι 'Sacrifice', το 'Rat Music For Rat People' με το 'Life', και το 'Eastern Front' με το 'Ever', ενώ το ντόπιο μουσικό περιοδικό Take It σε ένα τεύχος του δωρίζει στους αναγνώστες του το εκκωφαντικά κακόηχο punk τραγούδι 'The Game’s Got A Prize'.

Όλο το 1983 αναλώνεται σε συναυλίες, περισσότερο ποτό, περισσότερα ναρκωτικά, συλλήψεις από την αστυνομία σε ταραχές συναυλιών, ενώ όταν ο Bruce ή ο Will δεν ήταν σε θέση ή βαριόνταν να παίξουν ζωντανά αντικαθιστούνταν από οποιονδήποτε βρίσκονταν κοντά τους. Ένας αντικαταστάτης τέτοιας περίπτωσης ήταν και ο γνωστός πια Moby που ενώ ανέμελος πήγε να παρακολουθήσει τα ινδάλματά του να παίζουν, βρέθηκε στη σκηνή σε ρόλο τραγουδιστή για δυο βραδιές μάλιστα, αφού ήξερε όλους τους στίχους των τραγουδιών.

Στις αρχές του 1984 κυκλοφορεί μία κασέτα με τίτλο 'Blow’n Chunks' ηχογραφημένη σε δύο συναυλίες το Νοέμβριο του 1983 στο θρυλικό κλαμπ της Νέας Υόρκης CBGB’S. Η κασέτα περιέχει εννέα τραγούδια με καλό για την εποχή ήχο, τα 'Way Of The World', 'The Lights The Sound The Rhythm The Noise', 'Shed No Tears', 'Love Canal', 'Ha Ha Ha', 'In Your Arms', 'Life Is Cheap', 'In Life My Friend' και 'Get Away', ενώ η επανέκδοσή της σε CD το 2001 προσφέρει τέσσερα ακόμη: 'Life', 'Sacrifice', 'If I Can’t Be Drunk' και 'Ice Cold Beer'. Είναι ένας κλασικός live δίσκος όπου το συγκρότημα παρουσιάζει παλιά αλλά και νεότερα κομμάτια χαρίζοντας στους τυχερούς ακροατές ότι δυνατότερο και πιο θορυβώδες είχαν ποτέ ακούσει, πολλά χρόνια πριν το grunge ξεφυτρώσει στο Seattle.

Παράλληλα με τις δραστηριότητες των Flipper ο Will Shatter μαζί με μέλη των Bad Posture δημιουργεί τους Any Three Initials ή Α3Ι, βγάζοντας ίσως ένα LP μαζί τους (το 'Ruins Of America'), ενώ ο Lose από την πλευρά του κυκλοφορεί ένα single μόνος του το ('What’s Your Name/Waking To Sleep').

Το 1984 κυκλοφορεί το δεύτερο LP των Flipper με τίτλο 'Gone Fishin’' με τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί δύο χρόνια πριν, αλλά που τώρα βρήκαν την ευκαιρία να εκδοθούν. Στο μπροστά εξώφυλλο υπάρχουν τα τρία κομμάτια που δημιουργούν το πούλμαν των Flipper το οποίο μπορεί να κοπεί (υπάρχουν οδηγίες επάνω στο δίσκο) και να ενωθεί στα τρία σημεία του, ενώ στο οπισθόφυλλο συμβαίνει το ίδιο με τις φωτογραφίες των μελών του γκρουπ και τα όργανά τους. Και αν αυτό σημαίνει πως δεν θα υπάρχει πλέον εξώφυλλο η Subterranean πρόβλεψε, και έτσι υπήρχε έξτρα εξώφυλλο το οποίο μπορούσε να αγοραστεί ξεχωριστά. Η παραγωγή είναι των Flipper σε συνεργασία με τον Garry Creiman.

Σφύριγμα του διαιτητή και αρχίζει η πλευρά 'Comin’' με το echo-φαντικό 'The Lights The Sound The Rhythm The Noise' βασισμένο πάνω στο μπάσο του Shatter, συνεχίζουν οι τζαζ αυτοσχεδιασμοί αλά Minutemen στο 'First The Heart' με σαξόφωνο από τον Kirk Heydt, και την πρώτη πλευρά κλείνουν το δυναμικό 'In Life My Friends' και το τελείως ανοργάνωτο και χαοτικό 'Survivors Of The Plague'. Η δεύτερη πλευρά (η 'Goin’') ξεκινάει με το καταπληκτικό αντιμιλιταριστικό 'Sacrifice' αποκλειστική ευθύνη του Shatter, αλλά τραγουδισμένο από τον Lose, περνάει στο 'Talk’s Cheap' όπου ο Shatter συνομιλεί τηλεφωνικά με τον σίγουρα αρρωστημένο εαυτό του, ενώ το 'You Nought Me' ακολουθεί στο γνωστό αργό, μονότονο και θορυβώδες στυλ των Flipper των περασμένων ετών. Ο δίσκος κλείνει με το κάπως πιο ατμοσφαιρικό και περισσότερο αρτίστικο 'One By One'.

Το 'Gone Fishin’' ήταν τελικά και η τελευταία ουσιαστική δουλειά των Flipper μιας που κυκλοφόρησε με το γκρουπ σχεδόν διαλυμένο. Άλλωστε ακόμη και οι ζωντανές τους εμφανίσεις την επόμενη τριετία είναι μετρημένες.

Το 1986, οι Public Image Limited που το 1980 είχαν παίξει με τους Flipper στο San Francisco, κυκλοφορούν τον δίσκο τους με τίτλο 'Album'. Οι Flipper θεωρώντας πως τους κλέβουν τον τίτλο του Generic κυκλοφορούν με τη σειρά τους το διπλό live 'Public Flipper Limited' με δεκαπέντε τραγούδια παρμένα από συναυλίες τους που ηχογραφήθηκαν την πενταετία 1980-1985.

Το τρομερό και πάλι εξώφυλλο του δίσκου (ιδέα του Falconi), ανοίγει στα τέσσερα φανερώνοντας έναν τεράστιο χάρτη της Αμερικής που είναι έτοιμος για επιτραπέζιο παιχνίδι. Υπάρχει μια διαδρομή γύρω από τις μεγάλες πόλεις που σύμφωνα με τους κανόνες που περιέχονται στο δίσκο όποιος την κάνει πρώτος είναι και ο νικητής, ενώ δίνονται και σαράντα κάρτες με εντολές από τον Shatter, οδηγίες χρήσης, το γνωστό πούλμαν έτοιμο και πάλι να κοπεί και να συναρμολογηθεί για πιόνι, και το γνωστό μας ψάρι ως ζάρι για το πόσο μακριά θα προχωρήσει το πούλμαν.

Παίζοντας το παιχνίδι και ακούγοντας λοιπόν, ξεκινάμε βρίσκοντας στο δίσκο μόλις τρία τραγούδια από το 'Generic Flipper' που είναι το 'Sex Bomb' σε μια δεκάλεπτη χαοτική εκτέλεση, το '(I Saw You) Shine', και το 'Life' με κιθαρίστα στο τελευταίο στη θέση του Falconi τον Bruno Desmartass των Sluglords, κανένα(!) από το Gone Fishin’, μόλις δύο τραγούδια από τα singles, το 'Love Canal' και το 'Brainwash' (χωρίς επαναλήψεις), το flexi 'The Game’s Got A Prize', το υπνωτικό 'If I Can’t Be Drunk' που βρίσκονταν στο 'Blow’n Chunks', ενώ τα υπόλοιπα οχτώ δεν είχαν ποτέ πριν ακουστεί (τουλάχιστον από το κοινό που γνώριζε τους Flipper μόνο από τις δισκογραφικές τους δουλειές). Έτσι υπήρχε ένας ακόμη καλός λόγος για την αγορά αυτού του άλμπουμ. Τα "άγνωστα" λοιπόν τραγούδια είναι τα πανκοειδή 'New Rules No Rules', 'I’m Fighting' και 'Oh-Oh-Ay-Oh' από το 1980, τα θορυβώδη, αργά, αλλά και εκρηκτικά 'Hard Cold World', 'We Don’t Understand', και 'The Wheel' από το 1982 και τα 'Flipper Blues' και 'Southern California' (με τον Bruno και πάλι σε θέση μάχης αυτή τη φορά στη θέση του Lose στο μπάσο) από το 1985. Σχεδόν σε κάθε αρχή και τέλος κάποιου τραγουδιού υπάρχουν και τα χιουμοριστικά σχόλια και οι συζητήσεις των μελών του γκρουπ με το κοινό. Όλα αυτά μαζί κάνουν αυτό live πολύ σημαντικό τόσο μουσικά όσο και ιστορικά, καθώς οι Flipper αυτής της περιόδου δεν ταξίδεψαν ποτέ στη Ευρώπη, και το κοινό που τους αγαπούσε μόνο μέσω δίσκων θα μπορούσε να ξέρει πως είναι μία ζωντανή περιπέτεια μαζί τους.

Το 1987 η Subterranean κυκλοφορεί σε δίσκο δέκα τραγουδιών και κασέτα δεκατριών τη συλλογή 'Sex Bomb Baby!' που περιλαμβάνει τα τρία singles του συγκροτήματος (σύνολο έξι κομμάτια), τα 'Sacrifice', 'Ever' και 'Earthworm' από τις συλλογές στις οποίες έλαβαν μέρος, και το 'The Game’s Got A Price' από το flexi. Τα τρία έξτρα τραγούδια της κασέτας είναι τα 'Falling', 'Lowrider' και 'End The Game' από την 'Live At Target' συλλογή. Το 1995 έγινε επανέκδοση της κασέτας σε CD από την Infinite Zero, με σημειώσεις μάλιστα στο βιβλιαράκι από τον Mark Arm των Mudhoney, φανατικό οπαδό του γκρουπ. Είναι ένα άλμπουμ πραγματικά πολύ χρήσιμο γιατί αυτά που περιέχει είναι δύσκολο ή σχεδόν ακατόρθωτο να εντοπιστούν πλέον, ενώ αν κάποιος θα ήθελε να μπει στο κλίμα και την ατμόσφαιρα των Flipper για αρχή θα είχε την ευκαιρία με αυτό το CD να πάρει μια σφαιρική άποψη. Μιλώντας για φανατικούς οπαδούς και για το πόσο οι Flipper έχουν επηρεάσει με τη μουσική τους δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη φωτογραφία του Kurt Cobain στο εξώφυλλο του 'In Utero', και το single των R.E.M. με τίτλο 'Sex Bomb' του 1994.

Τον Σεπτέμβριο του 1987 το συγκρότημα δίνει την τελευταία του συναυλία στη Νέα Υόρκη, και από 'κει και πέρα αρχίζει το γαϊτανάκι του θανάτου για τα μισά από τα μέλη που κάποτε έπαιξαν ή θα έπαιζαν στους Flipper. Στις 9 Δεκεμβρίου πεθαίνει ο χαρισματικός μπασίστας στιχουργός και τραγουδιστής των Flipper Will Shatter από υπερβολική δόση. Φανατικός χρήστης της ηρωίνης ο Will ήξερε πως θα έρχονταν το τέλος του πολύ γρήγορα. Τελικά ήλθε την εποχή που θα γίνονταν πατέρας και που άρχισε να βάζει σε τάξη τη ζωή του για πρώτη φορά. Σοκαρισμένο το γκρουπ από το γεγονός σταματάει τις δραστηριότητές του για μία τετραετία, ενώ θα έπρεπε ίσως να διαλυθούν οριστικά.

Στα τέλη του 1990 οι Flipper ξαναενώνονται με τον John Dougherty στο μπάσο και το Lose που έχει γίνει πλέον Loose αποκλειστικά στα φωνητικά. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφορούν το single 'Someday/Distant Illusion', τελευταία ηχογράφηση στη Subterranean. Ένα κατακόκκινο single χωρίς εξώφυλλο, χωρίς φωτογραφίες βαλμένο μέσα σε μία ζελατίνα. Το 'Someday' είναι ένα μεγαλειώδες τραγούδι με σπαρακτικούς στίχους φόρος τιμής του Loose στον κολλητό του φίλο Will, ενώ το 'Distant Illusion' στο γνωστό αργό τέμπο πληροφορεί το κοινό πως το συγκρότημα έχει πολλά ακόμη να δώσει.

Το 1991 έρχεται ο δεύτερος θάνατος καθώς πεθαίνει ο Ricky Williams, πρώτος τραγουδιστής και νονός του γκρουπ από αναπνευστικά προβλήματα (που άλλοι παρουσίασαν ως επιπλοκές από τη χρόνια χρήση ηρωίνης). Εντωμεταξύ οι Flipper πετάνε για πρώτη φορά στην Ευρώπη για συναυλίες σε Γερμανία και Ολλανδία. Μία τέτοια συναυλία ηχογραφήθηκε στη Νυρεμβέργη για το bootleg 'Live In Nurnberg Fish Trials'. Το 1992 κυκλοφορεί το single 'Flipper Twist/So Fucked Up' μακριά από τους ήχους του παρελθόντος βασισμένο σ’ ένα σκληρό ατόφιο rock’n’roll.

Τον Ιανουάριο του 1993 βγαίνει στην Def American ο τρίτος και τελευταίος δίσκος των Flipper με τίτλο 'American Grafishy'. Δίσκος που περιλαμβάνει τα τραγούδια των τελευταίων singles συν έξι καινούρια: 'May The Truth Be Know', 'We’re Not Crazy', 'Exist Or Else Telephone (Dial 555-Tuna)', 'It Pays To Know', και 'Full Speed Ahead'. Αυτά τα τραγούδια ξεφεύγουν από το γνωστό στυλ των προηγούμενων άλμπουμ, έχουν καλύτερη παραγωγή, οι μουσικοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ο Bruce τα καταφέρνει θαυμάσια, όλα καλά και όλα ωραία. Όμως είναι δίσκος χωρίς τον Shatter - χωρίς ψυχή, χωρίς συναίσθημα, ακόμη χωρίς χιούμορ και πειραματισμούς. Το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο, χωρίς να σου μένει κάτι ιδιαίτερο και πρωτοποριακό. Ένας κλασικός δυνατός rock δίσκος που αρκετά συγκροτήματα θα ήθελαν να είχαν βγάλει αλλά για τους Flipper φαντάζει λίγος.

Το φθινόπωρο του 1994 οι Flipper διαλύονται οριστικά, με τον Loose που ενώ κατάφερε να ξεφύγει από την ηρωίνη και να γίνει πατέρας, δυστυχώς γι’ αυτόν μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα έμεινε σχεδόν ανάπηρος με σοβαρές ζημιές στη σπονδυλική στήλη και το άλλα ζωτικά όργανα. Έτσι πλέον δεν μπορούσε να κρατήσει το συγκρότημα και ειδικά να περιοδεύσει, ενώ οι υπόλοιποι που προσπάθησαν για λίγο μόνοι τους τελικά δεν τα κατάφεραν. Αυτό τον καιρό οι σχέσεις του Loose με τον De Pace δεν είναι και στο καλύτερο σημείο, με τον τελευταίο να γίνεται μάνατζερ σε διάφορα γκρουπ, ενώ τον Falconi να χάνεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα έχοντας και αυτός προβλήματα με την ηρωίνη.

Το κακό για τους Flipper τρίτωσε με τον θάνατο του John Dougherty τον Οκτώβριο του 1997 επίσης από υπερβολική δόση. Την ίδια χρονιά η εταιρία Overground κυκλοφορεί το CD 'Live At CBGB’S' παρμένο από μία συναυλία στο εν λόγω κλαμπ από τον Μάιο του 1983. Είναι το ίδιο καλό όσο και τα προηγούμενα live του συγκροτήματος με τη σημείωση πως όλα τα κομμάτια παίζουν στο CD σαν νούμερο ένα κομμάτι.

Μερικά χρόνια πριν η εταιρία Dog Patch Records κυκλοφόρησε μία βιντεοκασέτα τραβηγμένη από τα παλιά, που αν και τεχνικά δεν φτάνει στα σημερινά στάνταρτ, βλέποντάς την ο θεατής καταλαβαίνει το χιούμορ, την ενέργεια, το πάθος και τη δύναμη που εξέπεμπε το γκρουπ.

Οι Flipper επανέρχονται το 2000 στη συλλογή 'Smells Like Bleach' που είναι ένα tribute στους Nirvana με το τραγούδι 'Scentless Apprentice', ενώ ένα χρόνο αργότερα τραγουδάνε το 'Sad But True' στο 'Punk Tribute To Metallica'.