Βιογραφικό

Οποιοσδήποτε χρειαστεί ν' ασχοληθεί αναλυτικά με το έργο και την ιστορία των Flux Of Pink Indians, θα πρέπει οπωσδήποτε πρώτα να ρίξει μία ματιά στο συγκρότημα πρόδρομο αυτών, τους Epileptics. Την μπάντα που μέσα από την ερασιτεχνική σπουδαιότητά της, έθεσε τις βάσεις για να μπορέσουν οι Flux Of Pink Indians να πάρουν τις βάσεις ούτως ώστε να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο χώρο του anarcho-punk της Βρετανίας στις αρχές των eighties.

Βρισκόμαστε στο 1978 όταν μια παρέα φίλων αποφάσισαν να εισχωρήσουν βαθιά μέσα στο punk συνεπαρμένοι και αυτοί από το μουσικό αυτό κίνημα που σάρωνε τότε τη Μεγάλη Βρετανία. Ξεκίνησαν ως Epileptic Fits με τους Colin Latter στα φωνητικά, Clive Griffiths στην κιθάρα και Richard Coveney στα ντραμς. Όταν λίγο καιρό αργότερα βρίσκουν τον μπασίστα που έψαχναν στο πρόσωπο του Derek Birkett, κόβουν το Fits από όνομά τους και σαν Epileptics κάνουν μερικές συναυλίες πριν η Ένωση Επιληπτικών της Βρετανίας τους στείλει τελεσίγραφο ν' αλλάξουν όνομα. Μετονομάζονται σε Epi-x και με τον Kevin Hunter νεοφερμένο στην κιθάρα ηχογραφούν στην Stortbeat το πρώτο τους single το 1970's το Νοέμβριο του 1979. Στο δισκάκι αυτό μετονομάζονται σε The Licks ύστερα από μία κακόγουστη μαρκετίστικη ιδέα της εταιρίας, και τραγουδούν τα 1970's (Were Made In Hong Kong), System Rejects, και Hitler's Still A Nazi/War Crimes. Καλή προσπάθεια για αρχή, με τυπικό punk rock να βγαίνει από τα ηχεία, μαζί όμως με μια αναιμική και ασθμαίνουσα παραγωγή.

Ένα χρόνο μετά το ίδιο σιγκλάκι, με διαφορετικό εξώφυλλο, διαφορετικό όνομα γκρουπ (Epileptics), διαφορετικό τίτλο (Nineteen Seventies) κυκλοφορεί από τη Spiderleg, ενώ η πονεμένη του ιστορία συνεχίζεται όταν και ξαναμανακυκλοφορεί με διαφορετικό και πάλι εξώφυλλο, νεοηχογραφημένο, και με τον Penny Rimbaud των Crass στα ντραμς, και τελειώνει για πάντα όταν ξαναβγαίνει και πάλι από τη Stortbeat και ξανά με άλλο εξώφυλλο.

Κάπως έτσι σβήνει η βραχύβια παρουσία των Epileptics στο μουσικό στερέωμα, καθώς με τον καιρό δημιουργούνται δύο φατρίες μέσα στο γκρουπ, αυτή των Colin και Derek που έκλειναν ιδεολογικά περισσότερο προς τη μεριά των Crass και αυτή των Kevin και Richard που αποζητούσαν μια πιο μεγάλη μουσική και στιχουργική ευελιξία. Οι Epileptics διαλύονται στο τέλος του 1979 και από τις στάχτες τους δημιουργούνται οι Flux Of Pink Indians, το γκρουπ που έμελε να γίνει είναι ένα από τα πιο σημαντικά του Anarcho-punk κινήματος, που με την εν' γένη παρουσία τους και ειδικότερα μέσα από τους δίσκους και τα τραγούδια τους, κατάφεραν να οδηγήσουν ένα αρκετά μεγάλο κοινό να στραφεί στη χορτοφαγία όχι μόνο ως τρόπο υγιεινής διατροφής, αλλά περισσότερο ως στάση ζωής.

Το πρώτο σχήμα των Flux Of Pink Indians περιλάμβανε πλην των Colin και Derek τους Andy Smith και Neil Puncher στην κιθάρα, ενώ στα ντραμς μπήκε ο Sid Ation των Rubella Ballet. Έτσι ακριβώς ήταν η σύνθεσή τους όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single New Smell στην Crass Records το καλοκαίρι του 1981. Αυτό περιέχει τα New Smell, Tube Disasters (παλαιότερο κομμάτι των Epileptics), Poem/Sick Butchers και Background Of Malfunction.

Από αυτήν, την πρώτη τους κιόλας κυκλοφορία, οι FOPI μας ανακοινώνουν ξεκάθαρα το δρόμο που θ' ακολουθήσουν. Ονομάζουν pig-side την πρώτη πλευρά, bacon-side τη δεύτερη, βάζουν στο εξώφυλλό του σκηνές από σφαγεία με νεκρά ζώα στα τσιγκέλια και τραγουδούν με στίχους καταγγελίας ενάντια στην κακομεταχείριση των ζώων από τον άνθρωπο, και την απάνθρωπη σφαγή τους μόνο και μόνο για να γίνουν τροφή για άλλους. Και απ' ότι φάνηκε η προπαγάνδα τους είχε κάποιο αποτέλεσμα, καθώς εξ' αιτίας του πολλοί punks στράφηκαν στη χορτοφαγία και ακόμη περισσότεροι υπήρξαν πιο ενεργοί σε θέματα υπεράσπισης ζώων.

Το New Smell έφτασε εύκολα στο νούμερο 2 του indie chart, αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να σπάσει την παράδοση της Crass Records για μία και μόνο κυκλοφορία για κάθε έναν καλλιτέχνη της. Έτσι οι Flux Of Pink Indians δημιουργούν την Spiderleg Records και ετοιμάζονται για τις επόμενες κινήσεις τους.

Κατ' αρχάς δουλεύοντας με τη δισκογραφική βγάζουν ένα live single που εκκρεμούσε από την εποχή των Epileptics το Last Bus To Debden από μία συναυλία τους τον Σεπτέμβριο του 1979 με τα Target On My Back, What You Got To Smile About, Tube Disaster και Two Years Too Late, με το τελευταίο να "κλέβεται" από τους Anti Pasti, να γίνεται μεγάλη επιτυχία και να οδηγείται στον όροφο με τα κλασικά του punk.

Ακολούθως η Spiderleg κυκλοφορεί κάποιους δίσκους των Subhumans, Amebix και System, ώσπου έρχεται η ώρα να βγει και ο πρώτος δίσκος των Flux Of Pink Indians. Ονομάστηκε Strive To Survive Causing Least Suffering Possible και κυκλοφόρησε στα τέλη του 1982. Εδώ δεν υπάρχει ο Andy Smith, ενώ ο Sid έχει ήδη επιστρέψει στους Rubella Ballet. Για κάποια στιγμή οι θέσεις τους είχαν καταληφθεί από τους Dave "Bambi" Ellsmere από Discharge και Simon Middlehurst από Insane, αλλά τελικά για τον δίσκο επιστέφει στην κιθάρα ο "Epileptic" Kevin Hunter, ενώ στα ντραμς μπήκε ο Martin Wilson.

Το Strive To Survive είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Ένας δίσκος ορόσημο όχι μόνο για το Anarcho-punk αλλά και για όλο το punk rock γενικότερα. Τα τραγούδια του μπορεί μουσικά να κινούνται στο ύφος των Crass, κρατούν όμως τη δική τους ταυτότητα και έχοντας διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της θεματολογίας δεν κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως κλώνοι αυτών. Ίδια η τεχνική στις κιθάρες, φουλ στο φαζ, απλές μα θορυβώδεις, πιο πολύ συνοδευτικές, που αφήνουν τα μιλιταριστικά ντραμς πρωταγωνιστές να λυσσομανούν αδυσώπητα, ενώ μέσα από τα φωνητικά βγαίνει με ορμή μια τεράστια αγωνία και μια απεριόριστη απόγνωση για το τι επιφυλάσσει το μέλλον. Στίχοι ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, ενάντια στο θρησκευτικό παροξυσμό, εξύμνηση της ελευθερίας, της ειρήνης, της αγάπης και πάνω απ' όλα της προστασίας των ζώων.

Το Strive To Survive έφτασε στο νούμερο ένα των ανεξαρτήτων της Βρετανίας παρ' ότι συνειδητά δεν προωθήθηκε, ούτε διαφημίστηκε εξ' αιτίας απόφασης του γκρουπ και περισσότερο του πιο σκληροπυρηνικού ιδεολόγου του Derek. Ακόμη και οι συναυλίες που έγιναν, έγιναν μόνο μέσα στο νησί, καθώς υπερίσχυσε η θεωρία πως αυτά που τραγουδούν αφορούν μόνο τους κατοίκους της Αγγλίας και κανέναν άλλον.

Αμέσως μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ ο Kevin αποχωρεί, κάτι που μακροπρόθεσμα είχε αποτέλεσμα να χαλάσει όλη η χημεία που είχε δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Στη θέση του έρχονται ο Timothy Luke και η Lou η κοπέλα που αργότερα θα έμπαινε στους Dirt και το γκρουπ αλλάζει ρότα.

Το επόμενο άλμπουμ των Flux Of Pink Indians ήταν το The Fucking Cunts Treat Us Like Pricks και κυκλοφόρησε στα τέλη του 1984. Εδώ υπάρχει μία προσπάθεια ν' ακολουθηθεί η συνταγή των Crass που με το Yes Sir I Will άφησαν στην άκρη τις συμβατικές φόρμες του punk που ως τότε χρησιμοποιούσαν, για κάτι σχεδόν κακόηχο που με το νου τους θα έστρεφε την προσοχή του κόσμου στην πιο ενδελεχή παρακολούθηση των στίχων. Και αν οι Crass το ψιλοκατάφεραν, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τούτο τον δίσκο. Αυτός πιο πολύ θα μείνει στην ιστορία για το απίθανό του εξώφυλλο (σε επιμέλεια Andy Palmer από Crass), παρά για την καλή μουσική του.

Κακό άλμπουμ δε το λες, το λες παράξενα και πιθανά ηθελημένα κακό. Τα κομμάτια από μόνα τους έχουν αρκετά υψηλό στιχουργικό και μουσικό επίπεδο κινούμενα στα γνωστά Anarcho-punk λημέρια, αλλά η καρδάρα ρίχνεται με τα σχεδόν υπερβολικής διάρκειας experimental και ιδιαίτερα κακόηχα noise περάσματα, πέρα ως πέρα ακαταλαβίστικα και πρακτικά ανούσια. Ένας θεός ξέρει τι στο καλό στροβιλίστηκε μέσα στο μυαλό των Flux Of Pink Indians για να βγει αυτό το αποτέλεσμα που ουσιαστικά τους στοίχησε και σε επίπεδο πωλήσεων, αλλά πολύ περισσότερο σε επίπεδο συνοχής μεταξύ των μελών κάτι που θα οριστικοποιούνταν αμέσως μετά.

Παράλληλα με το άλμπουμ βγαίνει και το single Taking A Liberty με το ομώνυμο και τα Pass Me Another Issue και For The Love Of Beauty We Create A Beast που ακολουθεί κατά πόδας τη συμπεριφορά του άλμπουμ.

Τον Αύγουστο του 1986 οι Flux Of Pink Indians κρατούν μόνο το πρώτο συνθετικό του ονόματός τους και ως Flux πλέον κυκλοφορούν το Uncarved Block στην One Little Indian Records. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν καθώς η συναναστροφή τους με τον dub παραγωγό Adrian Sherwood τους οδηγεί σε funk, χορευτικά, ηλεκτρονικά και ακόμη πιο experimental μονοπάτια που ευτυχώς δεν διέπονται από τις μέχρι τότε κακοφωνίες, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το punk rock που μουσικά πρέσβευαν ως τότε.

Κάπου εκεί έρχεται και το τέλος των Flux καθώς ο Colin αποχωρεί ανακαλύπτοντας νέος ήχους και συμπεριφορές με το καινούργιο του project των Hotalacio, ενώ ο Derek ασχολείται περισσότερο με την One Little Indian βγάζοντας αρκετά επιτυχημένους δίσκους από γκρουπ όπως οι Shamen, οι Sugarcubes και οι Skunk Anansie.

Το 1997 βγαίνει το Not So Brave από την Overground με κάποια από τα πρώτα demos του γκρουπ, κάποια demo από το Strive To Survive και μερικά live, ενώ το 2002 βγαίνει το Live Statement από μία συναυλία του γκρουπ το Νοέμβριο του 1982.

Το 2007 οι Flux Of Pink Indians προσκαλούνται από τον τραγουδιστή των Crass τον Steve Ignorant να παραστούν στη συναυλία που θα έδινε για την παρουσίαση του Feeding Of 5000. Σε αυτή την ιστορική επανένωση απουσίαζε ο Derek, με τη θέση του να παίρνει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ian Glasper. Αυτή συναυλία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε μαζί με όλο το Strive To Survive, το New Smell και κάποια demos από το άλμπουμ σε τριπλό CD, αποτελώντας μια πρώτης τάξης ευκαιρία για κάποιον που θέλει να βρει μαζεμένα όλα τα καλούδια αυτού του συγκροτήματος.