The Early Years

Τρεις παραγωγοί-αστέρες του εναλλακτικού κυκλώματος -σε ηλικία μάλλον προχωρημένη για να γίνουν rock stars- και μία σαγηνευτικά αγριεμένη νεαρά -με ηλικία και εμφάνιση κάτι παραπάνω από κατάλληλη για να εξελιχθεί σε σούπερ-σταρ!- και οι Garbage σπάνε το μύθο των συγκροτημάτων, που αποτελούν όραμα ζωής και ρομαντικής δημιουργίας. Ο προερχόμενος από το Wysconsin, Butch Vig στη δεκαετία του '80 είδε τα διάφορα συγκροτήματά του -Spooner, Firetown- να αδυνατούν να γνωρίσουν επιτυχία, για αυτό και παράτησε τα ντραμς και στράφηκε στην κονσόλα. Από τα θρυλικά πλέον Smart studios παρήλασε όλο το Αμερικάνικο underground, ενώ μετά και το Nevermind των Nirvana οι δουλειές του Vig άνοιξαν για τα καλά και λίγο πολύ ότι Αμερικάνικο και early '90s ακούσαμε από τα χέρια του πέρασε. Με τον Erikson ήταν μαζί ήδη από τους Spooner, ενώ ο Marker ήτανε από τους μόνιμους συνεργάτες στο studio. Γνωρίζοντας πλέον και οι τρεις το 'μυστικό της επιτυχίας' στα 1993 φορμάρουν τους Garbage. Ένα βράδυ βλέπουν στο MTV μια χαριτωμένη ροκ κοπελίτσα, τη Shirley Manson, σε ένα βίντεο των Angelfish και αποφασίζουν να την προσλάβουν. Η Shirley είχε ξεκινήσει από τους Goodbye Mr Mackenzie, ως φωνή/πλήκτρα, η ιδέα των Garbage ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν για να πάρει μπροστά η καριέρα της. Και η ιδέα ήταν απλή και πανέξυπνη. Οι Garbage κινήθηκαν στα όρια του θορυβώδους κιθαριστικού εναλλακτικού ήχου, με πολλές τεχνολογικές βοήθειες, με λουσάτη, προχωρημένη και διαφορετική από ότι κυκλοφορούσε εκείνο τον καιρό παραγωγή, με μια γυναίκα μπροστά να κινείται ανάμεσα σε riot και αιθέρια φωνητικά.. και τέλος με τραγούδια εμπνευσμένα και πιασάρικα, ατόφιας ποπ δομής και χαλαρά trashy και βρώμικης-προκλητικής αισθητικής, οπότε η επιτυχία ήταν σαρωτική. Το "Queer" θεωρήθηκε τότε ως πρόκληση στον βαρετό κόσμο της indie pop, ο 'νέος ήχος' που πρότειναν οι Garbage ήταν τουλάχιστον συναρπαστικός σε σχέση με τις ρετρό κιθάρες της brit-pop, και το ντεμπούτο lp, με πολλά indie anthems μέσα του, καθιερώνει χωρίς πολύ κόπο και τους ίδιους και τις απόψεις τους. Για τρία χρόνια απολαμβάνουν την επιτυχία, γυρνάνε όλο τον κόσμο (χαλώντας κόσμο βεβαίως..) και έντεχνα ο Vig αφήνει την Shirley να αυτό-πλασσάρεται και να υπερ-προβάλλεται σε μουσικά περιοδικά και στα media γενικότερα. Η 'δεύτερη έκδοση' της ιδέας το 1998 δεν διαφέρει ουσιαστικά από την αρχική, κάτι νέα studio-κόλπα και μια αυξημένη electronica ροπή τα περιμέναμε, και το 'Version 2.0', χωρίς να είναι κακό, απλά δε μας ξαφνιάζει, είχαμε ακούσει και δέκα γκρουπ να παίζουν άλα Garbage στο μεσοδιάστημα.. και κάπου κουραστήκαμε. Την επόμενη χρονιά οι Garbage εντάσσουν εαυτούς στην τιμημένη λίστα "αυτών που τραγούδησαν για τον James Bond", και το "The world is enough" καταφέρνει να είναι 100% Garbage και.. Bond ταυτόχρονα. Λέτε να έχει και άλλο άσσο στο μανίκι ο Vig, ή να στέρεψε τελικά η πηγή;