Το Ήθος μιας Μπάντας

Θέλεις ν' αφήσεις στην άκρη τα περασμένα, όμως εκείνα δε σ' αφήνουνε με τίποτα. Στερούνται άραγε τόσο πολύ σημασίας όσα συμβαίνουν σήμερα ώστε να ασχολούμαστε διαρκώς με το παρελθόν;

Θα μπορούσα να μιλήσω παραβολικά, μα προτιμώ εξαρχής να ξεκαθαρίσω ότι αναφέρομαι στα δύο λάιβ που έδωσε η Γενιά του Χάους στις 24 & 25 Απρίλη 2009 στο Gagarin. Για να 'μαι ειλικρινής, όταν πρωτοέμαθα ότι θα ξαναπαίξουν δε σκόπευα να κάνω κανένα σχόλιο. Η είδηση μου φάνηκε μάλλον αδιάφορη, αν κατά βάθος δε με πίκρανε κιόλας. Το έναυσμα όμως τελικά υπήρξε: μια λεπτομέρεια που πρόσεξα σε κάποια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις τους, και που με προβλημάτισε αρκετά. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους λοιπόν, ζήτημα επανασύνδεσης του γκρουπ δεν τίθεται. Προετοιμάστηκαν για να ξαναεμφανιστούν ως Γενιά του Χάους μόνον αυτές τις δύο βραδιές. Τα πράγματα συνεπώς είναι χειρότερα απ' ό,τι εκ πρώτης όψεως φαίνονται. Διότι, αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, ποιος ο λόγος να κουβαλήσεις το θνητό σαρκίο σου στη σκηνή έπειτα από 20 χρόνια, με κίνδυνο να γελοιοποιηθείς; Θέλω να πω, αφού βάλθηκες να διαστρεβλώσεις μια μέχρι πρότινος ανέγγιχτη εικόνα, δεν είναι καλύτερα να την τσαλαπατήσεις και να πάει στο διάολο;!

Μπορεί όσα γράφω να μοιάζουν υπερβολικά. Είναι δικαιολογημένα ωστόσο. Γιατί δεν πρόκειται για μία οποιαδήποτε επανασύνδεση. Δεν πρόκειται, πολύ απλά, για μία οποιαδήποτε μπάντα. Έχω πλέξει και αλλού το εγκώμιό τους και δε θέλω να επαναλαμβάνομαι, μιλάμε όμως για ένα σχήμα που γαλούχησε τουλάχιστον δύο γενιές ανθρώπων (τρεις, αν μπορούμε να υπολογίσουμε τους λίγο-πολύ συνομηλίκους του), οι οποίοι για τον Α΄ή Β΄ λόγο κάποια στιγμή στη ζωή τους ένιωσαν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που λειτουργεί αυτός ο κόσμος, με τον τρόπο που οι περισσότεροι απλώς επιβιώνουνε ή με το πώς μας μαθαίνουν να τα βλέπουμε όλ' αυτά.

Στη Γενιά του Χάους συχνά βρίσκαμε τη δικιά μας φωνή -μέσα από ένα στίχο, μέσα από ένα ριφφ, ένα μικροφωνισμό, μια κραυγή... Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο η χρονική απόσταση που μας χώριζε, πάντως η Γενιά με τη συνολική στάση που πλαισίωσε τα τραγούδια της αποτελούσε υπόδειγμα ύφους αφενός, ήθους αφετέρου. Καλοί οι Stress, καλοί κι οι Αδιέξοδο, κι οι Panx Romana ακόμη, κανείς τους όμως δεν έγραψε ύμνους σαν τα Κοινωνικά Υποπροϊόντα, τις Ψυχρές Τοξίνες και τα Παράσημα του Παραδείσου. Κι όταν βρέθηκε στο απόγειο της δημοτικότητάς της, αιχμή του δόρατος από μιαν άποψη για ορισμένες αντιεξουσιαστικές κινήσεις του '80 (έχουμε ακούσει εξάλλου για κάποια εκρηκτικά λάιβ εκείνου του καιρού), η Γενιά δεν εξαργύρωσε τίποτα. Διαλύθηκε έτσι απλά, τα μέλη της απ' όσο θυμάμαι δεν έπαιξαν πουθενά αλλού και για κανενός το χατήρι.

Γιατί λοιπόν μια μπάντα αυτού του μεγέθους να επιστρέψει στη σημερινή δόλια πραγματικότητα, επιχειρώντας να μπει σ' ένα παιχνίδι αλλότριο, με όρους που πιθανότατα δε γνωρίζει, δεν τη συμφέρουν και ούτε καν την αφορούν; Μιλάω για το παιχνίδι των επανασυνδέσεων προφανώς, προσωρινών ή μόνιμων. Αν είναι να ρεφάρουν, πάει καλά, χαλάλι τους. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα εισπράξουν τη λοιδορία και το σαρκασμό δίχως κανένα κέρδος, χρηματικό ή άλλο. Αυτό είναι στην ουσία το πρόβλημα, ένα από τα προβλήματα έστω, κι όχι το γεγονός ότι εμφανίστηκαν στο Gagarin ενώ θα έπρεπε να παίξουν στη Βίλλα Αμαλίας.

Φυσικά, στο τέλος-τέλος της γραφής, τίποτα δεν άλλαξε. Καμία άκριτη επιλογή σαν κι αυτή δεν μπορεί να μας στερήσει τη συγκίνηση που μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούν να προκαλούν (κι απ' ό,τι φαίνεται, για τώρα και για πάντα) οι πρώτες μόλις νότες απ' το Στίγμα, τη Γενιά του Χάους, τους Ηλίθια Αθώους ή το Χορό της Σιωπής. Κι εφόσον ζούμε ως γνωστόν όχι απλώς σε μιαν ελεύθερη χώρα αλλά και σ' έναν ελεύθερο κόσμο, κανείς δε μας υποχρεώνει να τους παρακολουθήσουμε απόψε ζωντανά. Να συναντήσουμε δηλαδή τα είδωλά μας -μια εμπειρία έτσι κι αλλιώς ριψοκίνδυνη- εκτός τόπου & εκτός χρόνου.

Δε γνωρίζω αυτή τη στιγμή που γράφω (μεσημέρι Σαββάτου 25 Απρίλη) πώς πήγε η χθεσινοβραδυνή τους συναυλία. Εύχομαι ολόψυχα πάντως και τα δύο λάιβ να εξελίχθηκαν αξιοπρεπώς.