Ghosts Of The Young Men: 1st Athens Pop Underground Fest & Convention… και άλλες ιστορίες & δίσκοι

1. Πρόλογος (αχρείαστος ως συνήθως)

Θυμάμαι πάντοτε και με άσχετες συνήθως αφορμές (εδώ πάντως όχι) μία συνέντευξη των εγχώριων indie pop - punksters Kissamatic Lovebubbles κάπου τριάντα χρόνια πίσω. Θα πρέπει να ήταν στο The Thing αν τυχόν δεν ήταν στο (Στις Σκιές Του) Β-23, αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη θα ανέτρεχα στο σχετικό μου αρχείο που παραμένει εκεί.

Πρακτικά δεν έλεγαν τίποτε οι άνθρωποι και έκαναν σχεδόν άγρια πλάκα με τις απαντήσεις τους, αρνούμενοι έγκαιρα και ήδη από τότε (ως κάνουν και τώρα) να αναπαράγουν τα γνωστά κλισέ περί ‘ήχου/σκηνής/ομόνοιας/διχόνοιας’ κλπ (λες και λέει ποτέ κανείς τίποτε, στις συνεντεύξεις εδώ που τα λέμε…).

Επί της ουσίας βέβαια είχαν ομοίως έγκαιρα καταλήξει στο μόνο αληθές συμπέρασμα περί όλων αυτών. Δηλαδή στο ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε indie ήθος, ούτε pop έθος, ούτε πολύ περισσότερο πραγματική punk νοοτροπία να σαρώσει όλα τα παραπάνω, τουλάχιστον στο εύρος που είτε θέλουμε, είτε κατά καιρούς θεωρούμε ότι υπάρχει.

Κοινώς δε, είχαν «δει» από τότε ότι αυτό που πρωθύστερα και με τον μανδύα της νοσταλγίας και του όποιου μύθου ονομάστηκε ελληνική indie pop σκηνή, και δεν υπήρχε και ποτέ δεν επρόκειτο να υπάρξει ποτέ, και να τους αφήσουμε ήσυχους.

Όπερ και εγένετο, όπως μας δίδαξαν τα γεγονότα και όχι η ιστορία.

Θεαματικό αν μη τι άλλο το ότι παρότι όντως τους αφήσαμε ήσυχους, οι Kissamatic Lovebubbles υπάρχουν, με διάφορους τρόπους και παρά τις διάφορες παύσεις, εν έτει 2023, χωρίς μάλιστα να έχουν κυκλοφορήσει ποτέ έστω και ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, αλλά όντας παράλληλα το πιο ενεργό όνομα της (όποιας, όπως είπαμε) σκηνής.

Ο χρόνος λοιπόν τους δικαίωσε, έστω και αν δεν το ήθελαν ακόμη και οι ίδιοι. Δεν υπάρχει indie pop σκηνή στην Ελλάδα, ποτέ δεν υπήρξε, και ποτέ δεν θα υπάρξει. Ό,τι και όσα θυμάται ο καθένας (This Happy Feeling, Vinyl Microstore, Raining Pleasure, Abbie Gale, κάποιο σπιτικό πάρτι και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο) είναι μόνον εξαιρέσεις, που μας είπε και το τραγούδι.

Δεν μπορώ δε να σκεφτώ κανένα άλλο μουσικό υποείδος του rock, της electronica, του metal… ακόμη και της όποιας πειραματικής σκηνής, το οποίο να είναι διαχρονικά σε τέτοια ανυποληψία εντός συνόρων, όσο και αν υπάρχει μια αόριστα αφελής (για να μην πω βλακώδης) αίσθηση ότι δήθεν υπάρχει εγχώριο indie pop κοινό, επειδή όλοι έχουν αναμνήσεις από μία συναυλία των Pulp και από κάποιο πειραγμένο ποτό στο Pop.

Φτάνοντας στο 2023, και παρακολουθώντας στενά την δραστηριότητα των KLB τόσο στις σελίδες τους στο Facebook, όσο και μέσα από το label Old Bad Habits, που σε συνεργασία κατά περίπτωση με συναφών αντιλήψεων label από έξω, οριοθετεί εκ νέου τόσο την ιστορία, όσο και το σήμερα της indie punk pop σκηνής, δεν μπορεί παρά να σταθεί κανείς στον τόσο καλώς, όσο και κακώς , εννοούμενο οπαδισμό που χαρακτηρίζει τα παιδιά (κάθε ηλικίας), καθώς προσπαθούν να περιχαρακώσουν την αισθητική και τις προθέσεις τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκαναν και πριν από τριάντα και βάλε χρόνια. Τα σέβη μου και ως προς αυτό.

Έρχομαι να συμφωνήσω. Η μουσική συμφιλίωση, η υιοθέτηση της γιαννοπετριδικής άποψης περί του ότι η μουσική είναι δήθεν μία και το όποιο crossover περισσότερο ως αποτέλεσμα έλλειψης γνώσεων και γούστου, παρά ως παρεπόμενο πολυσυλλεκτικότητας, είναι από τα στοιχεία εκείνα που έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης στο να αναρωτιόμαστε συχνά- πυκνά αν βγαίνει καλή μουσική σήμερα.

Όπου υπάρχει πραγματικά καλή, παθιασμένη και ειλικρινής μουσική, υπάρχουν όχι απλώς φανατικοί, άλλα έως και φανατισμένοι, οπαδοί της, οι οποίοι πρωτίστως υποχρεούνται να την προστατεύσουν, έστω και αθέμιτα, από ό,τι οι ίδιοι θεωρούν ως κακή μουσική, ενδεχόμενα και από κάποιους οι οποίοι φέρεται να είναι ‘οι απέναντι’, έστω και αν στην πραγματικότητα δεν είναι.

Χώρος και χρόνος για αντικειμενικές κρίσεις και αξιολογήσεις, ενδεχόμενα και για κάποιου τύπου συμφιλιώσεις, θα υπάρξει στο μέλλον. Και αν δεν υπάρξει, δεν έγινε και τίποτε.

2. Το φεστιβάλ

Όπως διάβαζα και πρόσφατα στα cover notes της επανέκδοσης ενός σπουδαίου (όσο και ηδονικά ανυπόφορου) πρώιμα industrial δίσκου (των The New Blockaders, στην Coherent States, μιας και το έφερε η κουβέντα), ειδικοί και μη ειδικοί περί της μουσικής ιστορίας, προκειμένου να κάνουν την όποια δουλειά τους, εφευρίσκουν κάθε τόσο ένα καινούργιο year zero στην ιστορία της μουσικής, εν τούτοις υπάρχουν πράγματι και ορισμένοι κατά βάση άγνωστοι δίσκοι, ονόματα, ακόμη και γεγονότα, τα οποία με ιδιόμορφο τρόπο μπορούν να χαρακτηριστούν ως ‘σημείο μηδέν’, παρότι ελάχιστοι τα θυμούνται και τα αναπαράγουν και κυρίως ελάχιστοι συγκριτικά τα έζησαν σε πραγματικό χρόνο.

Να είναι άραγε ένα τέτοιο σημείο, το εξαήμερο International Underground Pop Convention που είχε οργανωθεί στην Olympia της Washington τον Αύγουστο του 1991 από την K Records και τους Calvin Johnson και Candice Petersen, με ένα αδιανόητο για τα σημερινά δεδομένα line up που χωρούσε από τους Fugazi μέχρι τους Beat Happening, από τους Unwound στις (ή μήπως ‘στους’ λόγω του drummer;) Bikini Kill και ούτω καθεξής;

Πιθανόν και να είναι, μιας και ακόμη και ο ίδιος ο Kurt Cobain πολύ βαριά το πήρε που ήταν σε tour με τους Nirvana στην άλλη άκρη του κόσμου, από εκεί που πρακτικά άραζε καθημερινά, και δεν μπόρεσε να βρεθεί στο μέρος και στον χρόνο που η ανεξάρτητη μουσική έδειξε για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά ότι μπορεί να υπάρξει ως πραγματικά ανεξάρτητη.

Με μια ιδιόμορφα μαρξιστική άποψη γύρω από την οργάνωση του ροκ λοιπόν, το τελικό νόημα εκείνου του εξαημέρου ήταν να αναλάβουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες τα μέσα παραγωγής (και διάδοσης) της μουσικής τους, μακριά και μη αγαπημένοι από οποιαδήποτε corporate rock επικάλυψη, χωρίς ‘pseudo-business stuff’, όπως εύστοχα αναφέρει και ο δεύτερος από τους παραπάνω συνιδρυτές της Κ. Κάτι δηλαδή που ενδεχόμενα θα μπορούσε να κάνει τον Kurt Cobain ευτυχισμένο και να τον κρατήσει ζωντανό. Ποιος ξέρει; Η μουσική ιστορία, όπως και αυτή του ΠΑΟΚ, είναι γνωστό ότι γράφεται κυρίως με υποθέσεις και με διάφορα ‘εάν’.

Με πρότυπο λοιπόν όλα αυτά, και με τις ίδιες ακριβώς προθέσεις, έστω και υπό διαφορετικές χρονικές, ηλικιακές και γεωγραφικές περιστάσεις, αλλά και με άξονα και αφορμή δράσης τις δραστηριότητες τόσο των KLB, όσο και του Old Bad Habits label, διοργανώνεται το… πρώτο Athens Underground Pop Festival, στο πολύπαθο ερχόμενο εκλογικό Σαββατοκύριακο της Παρασκευής 19/5 και του Σαββάτου 20/5, και το οποίο εκτός των άλλων, και ένεκα μίας αλλαγής χώρου που προέκυψε μόλις τον τελευταίο μήνα πριν την διοργάνωση, μας υπόσχεται να δούμε (και να μην το πιστέψουμε) για πρώτη φορά το Half Note, χωρίς τραπέζια/καρέκλες, διαβαθμισμένες χρεώσεις και όλα τα λοιπά στα οποία μας έχει συνηθίσει, ακόμη και όταν έτυχε να δούμε εκεί ονόματα όπως ο Matt Elliott.

https://www.facebook.com/profile.php?id=100089243883585&locale=el_GR

https://www.facebook.com/events/571240041643504?locale=el_GR

Μιλώντας για οπαδισμό στη μουσική, και έχοντας κατά καιρούς περάσει και από τα δύο μετερίζια (καθώς και από μερικά άλλα… τζάμπα είναι άλλωστε, αν εξαιρέσει κανείς τα λεφτά που δίνουμε για τους δίσκους), δεν μπορώ παρά να αναφέρω το ότι λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, και στις ίδιες ημερομηνίες (συν βέβαια την καθιερωμένη προ-εόρτια ημέρα στο An Club, με τους εξαιρετικούς Sonja, που παρά το ηχητικό χάσμα, καθόλου άσχετοι δεν είναι με κάποια από τα όσα αναφέρονται παραπάνω) λαμβάνει χώρα στο Gagarin, το περιβόητο πλέον Up The Hammers Festival, δηλαδή η αντίστοιχη (και ήδη ιστορική, με παράδοση εικοσαετίας) προσπάθεια της εγχώριας metal σκηνής να περιχαρακώσει την δική της αισθητική, κάπου ανάμεσα στα όρια του cult και της εμμονής με το παρελθόν και την παράδοση, αλλά και εκεί με ένα σταθερό μείγμα παλαιών και νέων ονομάτων.

Είναι μάλλον αφελές και εκτός πραγματικότητας το να φαντασιώνεται κανείς ότι σε κάποια φάση θα βγουν στους δρόμους της Αθήνας οι παραδοσιακοί μεταλλάδες από τη μία και οι σκληροπυρηνικοί ιντυποπάδες από την άλλη, και θα αρχίσουν να κυνηγάνε ο ένας τον άλλον, αλλά όπως και να το πάρει κανείς θα ήταν μια όμορφη εικόνα. Αρκετοί άλλωστε θα βρισκόμασταν και από τις δύο πλευρές ανά ημίχρονο, όπως συμβαίνει άλλωστε στους περισσότερους αγώνες βετεράνων.

Το φεστιβάλ όμως που μας ενδιαφέρει εδώ είναι το 1st Athens Pop Underground Festival, το οποίο εκτός των άλλων είναι και Convention. Αν ανατρέξει κανείς στο δίκτυο, θα βρει εύκολα τον Βασίλη (Χουντάλα) των Kissamatic Lovebubbles και του Old Bad Habits label να αναλύει και να υπερασπίζεται με σαφήνεια και σθένος, τους λόγους που οδήγησαν τον ίδιο (και τους Δημήτρη Βόγλη, Δημήτρη Πατσιώνη και Μανώλη Νικητιάνο) να οργανώσουν ένα φεστιβάλ σαν και αυτό.

Και οι οποίοι λόγοι μπορεί να ξεκινάνε από την δηλωμένη απέχθεια κάποιων εκ των συμμετεχόντων στα μεγάλα φεστιβάλ, το ροκ (και την pop, φαντάζομαι) των σταδίων κλπ, αλλά κατά το ορθό εντοπίζονται στο ότι έπρεπε όντως επιτέλους να διοργανωθεί εντός συνόρων συλλογικό event γύρω από τον indie pop/punk και οριακά rock ήχο και αισθητική.

Αν προσθέσει δε κανείς το ότι πρόκειται για βεβαιωμένα Do It Yourself διοργάνωση, της οποίας οι υπεύθυνοι ξεκαθαρίζουν ότι οι πάντες όχι μόνο θα συμμετάσχουν αφιλοκερδώς, αλλά και θα ταξιδέψουν (οι απ’ έξω) με δικά τους έξοδα, με τα έσοδα από τα εισιτήρια κλπ να καλύπτουν (ας το ελπίσουμε) τα βασικά έξοδα της διοργάνωσης και μόνον, τότε λίγα πράγματα επιπλέον μπορεί να περιμένει κανείς από τους παραπάνω υπεύθυνους και διοργανωτές της όλης φάσης, ακόμη και αν διαφωνεί με όσα πρεσβεύουν. Όχι απλώς τα περισσότερα, αλλά όλα φαίνεται να τα κάνουν σωστά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, κυρίως όσο αυτό αφορά στην προσέλευση.

Εκτός από τις δύο καθαρά συναυλιακές ημέρες τα βράδια της Παρασκευής 19/5 και του Σαββάτου 20/5 στο Half Note Jazz Club, θα υπάρξει και μία indie pop σύναξη (εξ ου και το Convention του τίτλου) στο Tiki Bar, το μεσημέρι του Σαββάτου, με ακουστικά σετ, και κυρίως συζητήσεις γύρω από το παρελθόν, το μέλλον, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης της σκηνής, που εδώ που τα λέμε όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά και έξω πλέον κινείται στα όρια ανάμεσα στο underground και το περιθώριο, όσο κοντά ή μακριά και αν τις έχει κάποιος στο μυαλό του τις δύο έννοιες.

Οι διοργανωτές δηλώνουν ότι θα μείνουν απόλυτα ευχαριστημένοι αν και οι δύο ημέρες είναι sold out όχι τόσο κυρίως επειδή αυτό θα σημαίνει ίσως ότι θα έχουν καλυφθεί τα έξοδα της DIY προσπάθειας, και συνεπώς θα έχουμε και συνέχεια, αλλά επειδή το μήνυμα θα έχει διαδοθεί. Θεμιτή αισιοδοξία, ειδάλλως δεν θα το οργάνωναν άλλωστε και θα έμεναν σπίτι τους οι άνθρωποι.

Με την επισήμανση ότι όλες οι λεπτομέρειες για ονόματα, εισιτήρια, ωράρια, events κλπ υπάρχουν στην παραπάνω καλά οργανωμένη σελίδα του event στο FB και μένοντας πάντοτε πιστοί στο ρητό ‘εν αρχή ην οι δίσκοι’, πάμε να δούμε πέντε και έναν δίσκους από τα συγκροτήματα που εμφανίζονται στο διήμερο, και για τους οποίους αξίζει (και με το παραπάνω) τον κόπο να σηκωθούμε με τη σειρά μας από το σπίτι μας την Παρασκευή και το Σάββατο, και να μην πάμε στο Up The Hammers αυτή τη φορά (είπαμε θα πάμε στο warm up gig της Πέμπτης), αλλά να προτιμήσουμε το πρώτο Athens Underground Pop Fest & Convention (διότι είναι γνωστό ότι ο μέσος Έλληνας μουσικόφιλος παλινδρομεί ανάμεσα στην indie pop και το αγνό παραδοσιακό heavy metal, χωρίς post-nu-black προσμείξεις, όπως εύστοχα και οπαδικά το διαφημίζουν και τα παιδιά του Up The Hammers από την πλευρά τους).

Υπάρχει άλλωστε ένας όχι απλώς πολύ καλός, αλλά και εξαιρετικού κατεπείγοντος χαρακτήρα λόγος για τον οποίο θα πρέπει να έχουμε του χρόνου το 2nd Athens Pop Underground Fest & Convention, που δεν είναι άλλος από το ότι από το φετινό φεστιβάλ απουσιάζουν εγκληματικά οι Karen, δηλαδή ένα πραγματικό indie pop underground super group, που στα τέλη του 2022 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους, με στόφα και attitude μπάντας που είναι έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο… ενώ φήμες λένε ότι μία που το κυκλοφόρησαν, μία που διαλύθηκαν (!!!). Ας κινηθούν θεοί και δαίμονες το λοιπόν, για να βρεθούν έστω και για μία και μόνη φορά on stage.

Πριν περάσουμε στους κυρίως δίσκους, σημειώνουμε ότι υπάρχει και η κυκλοφορία ενός fanzine με τον εύστοχο τίτλο ‘Lower Than Underground Vol.1’, και το οποίο συνοδεύει μία CD συλλογή με 22 τραγούδια, που δημιουργήθηκε ακριβώς για να υποστηρίξει και να χρηματοδοτήσει το ίδιο το φεστιβάλ, πριν αυτό συμβεί και πέρα από την προπώληση των εισιτηρίων, το οποίο είναι ακόμη διαθέσιμο και συνιστάται παραπάνω από ανεπιφύλακτα.

3. Οι Δίσκοι

1. Arrest Charlie Tipper: Adventures In Wonderland

Old Bad Habits/Breaking Down Recordings 2022

Δεν είναι η τελευταία τους κυκλοφορία (αυτήν θα την βρείτε εδώ), αλλά είναι ένας πραγματικά εντυπωσιακά καλός (διπλός) δίσκος, από τους βετεράνους underground poppers της σκηνής του Bristol, που ακούγεται με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, σχεδόν σαν ένα best of των σαράντα ετών (αν μετράω καλά) ιστορίας, του ήχου και της αισθητικής που περισσότερο εκπροσωπούν ως δεινοί outsiders, παρά υπηρετούν.

Πολιτικοί και πολιτικές, σωστές μελωδίες, αφορισμοί και ανεξίτηλα συμπεράσματα, DIY παραγωγή μεν, αψεγάδιαστη και ωμή/ζεστή δε, σχεδόν τίποτε δεν πάει λάθος και στα δεκαεννιά (!!!) τραγούδια του δίσκου.

Σε μερικά από αυτά, όπως στο ομώνυμο, στο ‘F for Fascist’, ή και το ‘Hey! Bolsonaro’ για παράδειγμα, τα πράγματα πάνε κάτι περισσότερο από σωστά και αναρωτιέσαι από ποιους κλασικούς δίσκους έχουν ξεσηκώσει/αντιγράψει τέτοια τραγούδια, χωρίς ποτέ κανείς άλλος να τα έχει ακούσει. Το τελευταίο ας πούμε θα μπορούσε να έχει κυρίαρχη θέση, σε οποιαδήποτε από τις 2-3 πρώτες χρονιές κατά τις οποίες οι Pavement ήταν ένα ειλικρινώς εξωφρενικό συγκρότημα.

Οι Βρετανοί Arrest Charlie Tipper εμφανίζονται το βράδυ της Παρασκευής, με εκτιμώμενη ώρα έναρξης τις 23:20.

2. Silver Biplanes: A Moment In The Sun

Where It’s At Is Where You Are 2023

«Ένας indie pop δίσκος είναι απόλυτα σωστός, όταν από το πρώτο τραγούδι, και δη από τα πρώτα δευτερόλεπτα αυτού, εμφανίζεται ένα πνευστό για να σε απογειώσει. Αν συμβαίνει αυτό όλα θα πάνε καλά στη συνέχεια»

Παλαιό μουσικόφιλο ρητό. Δικό μου κατά βάση, αλλά δεν έχει σημασία, δεν μπορώ να σκεφτώ έναν τέτοιο δίσκο που να αποτυγχάνει κάπου στην πορεία. Και το ‘A Moment In The Sun’, το ντεμπούτο δηλαδή των Silver Biplanes σίγουρα δεν είναι η εξαίρεση.

Λιγότερα τραγούδια εδώ, σαφώς πιο ομοιόμορφη αισθητική από αυτή των ATP που λέγαμε παραπάνω, και ίσως και λιγότερες απαιτήσεις από τους ακροατές, καθώς ο Tim Vass στα δικά του – ήντα και αυτός με την σειρά του, καθιστά σαφές ότι θέλει να παραδώσει απλά και καθαρά τραγούδια, τα οποία και βουτάει στην ψυχεδέλεια τόσο όσο χρειάζεται, για να μην αλλοιωθεί στο ελάχιστο η πρωτίστως τραγουδιστική τους υπόσταση.

Δεν είναι ότι έκανε και κάτι ολότελα διαφορετικό με τους Razorcuts, για παράδειγμα, στα πριν-τα-χρυσά χρόνια της Creation, έχω την αίσθηση όμως ότι εδώ είναι και η ατόφια και καθαρή φωνή της -συντρόφου και συνοδοιπόρου του- Vanessa Vass (εκεί στην Αγγλία έχουν μείνει στο παραδοσιακό Οικογενειακό Δίκαιο, από ότι διαπιστώνω) που τον καθοδηγεί σε κάτι τέτοιο.

Κάπου μετά τη μέση και πριν το τέλος του δίσκου (όπου συνήθως κρύβεται και το καλύτερο τραγούδι του κάθε δίσκου, όπως μας λέει ένα άλλο θρυλικό ρητό), το ‘Fairgrount Rocket Ride’, θα αγαλλιάσει τα αυτιά και τις ψυχές εκείνων, που προτιμούν να θυμούνται τον Tim Vass από τους Forever People και το σύντομο πέρασμα του από τον κατάλογο της Sarah Records (και ειδικά το ‘Sometimes’, που ήταν και το b-side αν θυμάμαι καλά).

Οι Silver Biplanes εμφανίζονται την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ με εκτιμώμενη ώρα έναρξης τις 21:20

3. Acid Barretts: Heart Lock/Down Again 7’’  (Bad Habit, 2022)

Για ευνόητους λόγους, φυσικού format και όχι μόνο, επιλέγεται αυτό το 7’’ στην Old Bad Habit και όχι κάποια άλλη κυκλοφορία τους, όπως για παράδειγμα το πιο θορυβώδες ‘Sustain’ LP του 2019.

Οι Acid Barretts εδραιώνουν εαυτούς, με ευκολία, στο κομμάτι εκείνο του ευρύτερου indie/pop/rock ήχου που όπως πολύ καλά ξέρουμε δεν είχε και δεν έχει όλα εκείνα τα προβλήματα που περιγράψαμε παραπάνω με το ελληνικό κοινό, μιας και ανέκαθεν το shoegaze και οι κάθε είδους ψυχεδελορόκ παραλλαγές του, έχαιραν εκτίμησης στα μέρη μας, όταν οι από έξω έτρωγαν βελανίδια, αλλά όχι ακόμη Souvlaki (το κρατούσα καιρό το αστείο, ήρθε επιτέλους η ώρα του).

Από τα δύο τραγούδια εδώ, ξεχωρίζει ασφαλώς το ‘Down Again’, μεγαλύτερο σε διάρκεια, με ήχο που χτίζεται σιγά σιγά σε κάθε επόμενο από τα σχεδόν έξι λεπτά και που όλως φυσιολογικά καταλήγει εκεί που κάθε τραγούδι του είδους πρέπει το δίχως άλλο να καταλήγει: σε ένα αδιέξοδο wall of sound, στο μη διαφαινόμενο τέλος του οποίου κάθε σχήμα της σκηνής που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να αφήνει τους ενισχυτές ανοιχτούς, τα όργανα πεταμένα στη σκηνή, τα πάντα στο κόκκινο και το κοινό εκνευρισμένο να (από)ζητάει κάποιο ανούσιο encore.

Οι Αθηναίοι Acid Barretts είναι αυτοί που κλείνουν το φεστιβάλ, λογικά στις 00:25 το βράδυ του Σαββάτου

4. The Yellow Mellodies: Pleasant Dreams (Old Bad Habits/ Hurrsa Musica/ Snap Records/ Discos Imprescindibiles!, 2022)

Περίεργη κυκλοφορία… Ή ίσως όχι και τόσο. Άλλωστε γιατί επιμένουμε συνεχώς να προσθέτουμε είτε ως τελικό και επιθετικό προσδιορισμό την λέξη punk όταν αναφερόμαστε στην indie pop, ακόμη και αν η τελευταία ηχητικά δεν έχει να κάνει σε τίποτε με το punk και τις νόρμες του… (γιατί άραγε;).

Οι Ισπανοί Yellow Mellodies διασκευάζουν ολόκληρο το άλμπουμ ‘Pleasant Dreams’ των Ramones (το οποίο στην πρόσφατη Record Store Day, είχαμε την ευκαιρία να αγοράσουμε για 47η φορά, σε μία ακόμη rough mixed εκδοχή του), αντικαθιστώντας τις κιθάρες του KKK με φαρφίσες/μέλοτρον και άλλα τέτοια όργανα του (μη) διαβόλου.

Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα σε κανένα από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου δεν ακούγεται σαν Nouvelle Vague (ΟΚ, ίσως σε ένα και να ακούγονται κάπως έτσι, αλλά μικρό το κακό), να πούμε ότι τελικά οι Ισπανοί στο νήμα κερδίζουν το στοίχημα του να στήσουν ένα παραπάνω από ενδιαφέρον tribute album καθώς κάθε επόμενο τραγούδι αντιμετωπίζεται από διαφορετική ηχητική/αισθητική σκοπιά και το τελικό αποτέλεσμα, μοιάζει σαν ένα prequel tribute στους Ramones, από μπάντες των 60ς που προηγήθηκαν αυτών και που τους επηρέασαν.

Έξυπνο τρικ αν μη τι άλλο, στα όρια ενός καλά οργανωμένου εσωτερικά μουσικόφιλου αστείου, το οποίο όμως εκτελείται και ολοκληρώνεται με άκρως σοβαρό τρόπο.

Οι Ισπανοί Yellow Mellodies θα ανέβουν στην σκηνή του Half Note στις 23:20 το Σάββατο και παραμένει άγνωστο το αν θα παίξουν μόνο τραγούδια των Ramones.

5. Vaxtones: Never Ending Story (Old Bad Habits, 2023)

Δεν θα πούμε πολλά για αυτό τον δίσκο, όχι επειδή δεν υπάρχει λόγος και νόημα, αλλά επειδή θα πρέπει να υπάρξει απαραιτήτως αναλυτική κριτική και παρουσίαση του σε αυτό εδώ το site, για την οποία όμως αφενός θα πρέπει να τον έχουμε αποκτήσει πρώτα σε βινύλιο (ασφαλώς και είμαστε εμμονικοί), αφετέρου πρέπει να περάσει ο απαιτούμενος καιρός και να επέλθουν οι απαραίτητες ακροάσεις, ώστε να δούμε κάποια πράγματα και πέρα από τον αρχικό ενθουσιασμό.

Επί του παρόντος, περιορίζομαι να πω ότι αυτός ακριβώς ο αρχικός ενθουσιασμός είναι τουλάχιστον αντίστοιχος, με εκείνον που είχα προαισθανθεί όταν ο Περικλής Πιλαβάς, πολύ πριν από την Inner Ear, μας παρέδωσε, με δισταγμό για τις αντιδράσεις μας, το ντεμπούτο άλμπουμ των Abbie Gale, σε κάποιο Primavera Sound, σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω πλέον (….).

Επιστρέφοντας τότε στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη, και ακούγοντας το CD ήδη από το αυτοκίνητο προς το αεροδρόμιο, ήμουν σίγουρος ότι έχω να κάνω με έναν από τους καλύτερους δίσκους που θα έχω ακούσει ποτέ από την κάθε είδους ελληνική σκηνή. Και έτσι και έγινε.

Την ίδια ακριβώς αίσθηση, έχω από τις πολύ πρώτες, έστω και spotify, ακροάσεις του ‘Never Ending Story’ εδώ και δεκαπέντε ημέρες περίπου. Είναι αν μη τι άλλο ο δίσκος που σχεδόν χρωστούσε τόσο σε εμάς, όσο και στον ίδιο, εμφανιζόμενος εδώ ως ενορχηστρωτής, δηλαδή στον ρόλο που ανέκαθεν έχω την αίσθηση ότι έχει σε όλες τις μουσικές του δραστηριότητες, ο δικός μας ως άνθρωπος, καθώς left the north and travelled south και αυτός , Δημήτρης Βόγλης. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε στη συνέχεια.

Επί του παρόντος, το ‘Sha La La’ μιλάει από μόνο του, ας πούμε μόνο αυτό δηλαδή. Τι περισσότερο χρειάζεται άλλωστε να ειπωθεί για ένα τραγούδι με την χαρακτηριστική ‘επέλαση του ιππικού’ που από τον Gainsbourg μέχρι τους Monochrome Set, όποτε εμφανίζεται στον κόσμο της indie pop κάνει τα πράγματα ως πρέπει συναρπαστικά.

Οι Vaxtones θα κάνουν την πρώτη τους ever live εμφάνιση στη σκηνή του Half Note στις 22:30 το βράδυ του Σαββάτου, δηλαδή αμέσως πριν τους Ramones.

+ 1 Kissamatic Lovebubbles – DIY and Fuck Digital Platforms (The Story So Far) (Old Bad Habits, 2020)

Αναφέρουμε παραπάνω ότι οι Kissamatic Lovebubbles ποτέ δεν ηχογράφησαν και δεν κυκλοφόρησαν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Η εν λόγω digital, αλλά και bandcamp μόνο, κυκλοφορία στο δικό τους label ουδόλως αναιρεί ασφαλώς το παραπάνω δεδομένο, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώνει εκ νέου ότι το δεδομένο αυτό δεν τους καθιστά έστω και στο ελάχιστο λιγότερο σπουδαίο συγκρότημα από όσο πάντοτε έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι.

Τραγούδια όπως το ‘Football Fans’ (για να αφήσω στην άκρη τα γνωστά από τα 7’’ της This Happy Feeling και τις διάφορες συλλογές), έστω και σε μία τέτοια απόλυτα κακόηχη απόδοση τους από κάποιο απροσδιόριστο gig, αποδεικνύουν χωρίς πολλά πολλά ότι οι Kissamatic δεν υπήρξαν μια τυχόν χαμένη ευκαιρία για την ελληνική ανεξάρτητη ροκ σκηνή (εν ευρεία έννοια), αλλά ότι εκείνοι έκαναν αυτό που έπρεπε, με τον τρόπο που έπρεπε, όταν και όσο έπρεπε. Το πόσοι έμειναν αδιάφοροι απέναντι σε αυτό και το πόσοι παρασύρθηκαν, είναι άλλη ιστορία, και σίγουρα δεν είναι δική τους ευθύνη, έστω και δια παραλείψεως.

Να επισημάνουμε επίσης ότι κάπου μέσα στο 2019 είχε κυκλοφορήσει από το label και σε ένα πρώτης DIY τάξεως πορτοκαλί 7’’ με κάρτες/αυτοκόλλητα και λοιπά πράγματα που κάνουν τον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο ευτυχισμένο, με τα ‘Me’ και ‘Endless’ (το πιο γνωστό, αλλά το μόλις τρίτο καλύτερο τραγούδι των KLB), και το οποίο 7’’ διαπίστωσα μόλις χθες ότι έχω χάσει ή έστω δεν μπορώ να το βρω πουθενά. Θα το επανορθώσω άμεσα.

Οι Kissamatic Lovebubbles επέλεξαν να κλείσουν την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, ανεβαίνοντας στην σκηνή του Half Note λίγο μετά τις 00:20 το βράδυ της Παρασκευής 19/5.