Paint it pink (and green, and yellow)

Δυο φίλοι κάθονται σ' ένα μπαρ και συζητούν. Ο ένας πλησιάζει τα 30, ο άλλος γυροφέρνει τα σαράντα. Δεν είναι ανέκδοτο, ένα απλό κομμάτι για τους Hefner είναι. Απομαγνητοφωνούμε τη συνομιλία.

- Τους ακούς αυτούς; Hefner φίλε μου.
- Toυς ξέρω ηλίθιε. Μου καλύπτουν την έλλειψή μου σε Violent Femmes τα τελευταία 6 χρόνια.
- Δηλαδή πρέπει κάποιοι να αντικαθιστούν κάποιους άλλους για να πιάσουν μια θέση στο προσωπικό σου σύμπαν;
- Ναι βλάκα. Εφόσον όλα έχουν παιχτεί και ακουστεί, είναι αναπόφευκτο κάτι να εντάσσεται σε προϋπάρχον γούστο μας. Άκουσέ τους όμως : δεν είναι οι Femmes του τότε, είναι οι Femmes του τώρα.
- Και πώς εξηγείς ότι εγώ τους συμπαθώ πολύ ενώ δε συνέβαινε το ίδιο και με τη Γκανοπαρέα;
- Το δέχομαι, πάντα ήσουν της αντίδρασης. Μιλάς όμως εσύ που ένα άλλο δικό σου γούστο σε τράβηξε να δοκιμάσεις τους δίσκους τους. Τα κόμικς εξώφυλλα!
- Το ομολογώ. Είμαι τέτοιος κομικολάτρης, που με το είδα τέτοια χρωματιστά παλπογραφήματα, τσίμπησα. Σκέφτηκα πως μπορεί να μεταφέρουν στον ήχο τους αυτή την κόμικς αισθητική. Και δεν έπεσα έξω. Όλη η ατμόσφαιρά τους διακατέχεται από έναν καρτούν αισθησιασμό, μια βρώμικη διάθεση. Καθημερινότητα, χάρτινοι ήρωες - και δε μιλάω για τους κομικούς - στριμωγμένος ερωτισμός, μιζέρια, αδυναμίες. Γι αυτό και δεν μπορώ να δω τις ομοιότητες με τους Femmes, πέρα απ' τη φωνή. Εκείνοι ήταν αγρότες, ετούτοι είναι ουρμπάνοι.
- Εγώ πάλι ελκύστηκα από τον απλό τους ήχο. Εφόσον μας αρέσει το ροκ εντ ρολλ, δε μπορεί να μην μας αρέσει αυτή του η εκδοχή : η αμεσότερη, η ωμότερη, η στοιχειώδης. Θυμάσαι τον πρώτο τους δίσκο;
- Ναι, σου το δάνεισα για 2 μέρες και το κράτησες 2 μήνες. Ήταν το...

Breaking God's Heart (1998, Too Pure)
The Sweetness Lies Within / The Sad Witch / A Hymn for the Postal Service / Love Will Destroy us in the End / The Librarian / God is on my Side / Another Better Friend / Love inside the Stud Farm / Tactile / Eloping

Εξωφυλλωμένο μ' ένα φιλί σε ροζ κόκκινα κίτρινα γουωρχολικά φόντα. Εδώ είχα καταρχήν τον αντίποδα του παλαιωμένου "Love will tear us apart". Το δικό τους καθαρτήριο λεγόταν "Love will destroy us in the end" και δεν είχε ακριβώς εκείνον τον παραιτημένο μελοδραματισμό.

"More than the liquor, more than the art,
More than the Beach Boys records,
It's the drink that gives us heartache
It's the charity we won't take
We feel so empty and our late twenties should be better times
It's the love and the truth and the hope and the faith
That will destroy us in the end
It's the feeling of fucking the people we're loving
Tha spurs us onto endless sleepless nights
Love will destroy us in the end."

Θυμάμαι και το φαλτσέτο του Hayman στο σκωπτικό "God is on my side" και τη διαπεραστική ειρωνία του "A Hymn for the Postal Service". Πάντοτε είχα μια έλξη στα κομμάτια που ενώ σου έριχναν τη μαυρίλα καταπρόσωπο, δεν είχαν να κάνουν με παραίτηση και τέτοια. Ανταπέδιδαν με ειρωνία, με φτύσιμο. Στο τέλος το γλυκόπικρο χιούμορ σε κάνει ν' αναρωτιέσαι μήπως αυτοί έχουν τελικά νικήσει. Πολλοί περιγράφουν τους Hefner ως την πιο straight rock εκδοχή των Βlur (π.χ. τις off the wall κιθάρες) και ενθυμούνται τα φωνητικά των Levellers. Με ξενίζουν αυτές οι συνδέσεις. Ούτε που τις είχα σκεφτεί. Όσο για το "The sweetless lies within" είναι μια φράση που μου κόλλησε στο μυαλό πολύ καιρό. Είναι και ωραιότατος τίτλος για μυθιστόρημα. Λέω μάλιστα να τον βάλω στο δικό μου συγγραφικό πόνημα.

- Κλέφτης όπως πάντα. Αλλά μια κι είσαι κι εσύ ιστοριοδίφης σαν κι εμένα, πως είχαν συγκροτηθεί αυτά τα παιδιά;
- Από το Κεντ κι αυτοί, γνωστή μήτρα καλών σχημάτων : ο Darren Hayman κι ο Anthony Harding συναντιούνται εν έτει 1992 και δεν τσακώνονται ποιος θα πάρει τι (φωνή - ντραμς). Στο Λονδίνο προστίθεται κι ο μπασσίστας John Morrison και το line up μένει το ίδιο όλα αυτά τα χρόνια. Το πρώτο τους σίγκλ ηχογραφείται το 96 και μόλις τη δεύτερη φορά που παίζουν οι 3 μαζί! Είναι το "Another better friend". Η Too Pure τον επόμενο χρόνο τους εντόπισε και τους στρίμωξε σ' ένα κομψό δεκάιντσο ("The Hefner Soul"), για να δει πώς θ' αντιδράσει το κοινό της. Αντιδρά καλά. Το δεύτερο σίγκλ "Pull yourself together" ήταν αποκαλυπτικό, το πρώτο lp το ανέμεναν πολλοί. Δε ρεστ ιζ χίστορυ. Μου δίνετε λίγους ξηρούς καρπούς;
- To δεύτερό τους ποιό ήταν;

The Fidelity Wars (1999, Too Pure, too)
The Hymn for the Cigarettes / May God Protect Your Home / The Hymn for the Acohol (new version) / I Took Her Love for Granted / Every Little Gesture / The Weight of the Stars / I Stole a Bride / We Were Meant to Be / Fat Kelly's Teeth / Don't Flake Out on Me / I Love Only You

Ένας ολοκήρωμένος break up δίσκος. Έτσι λέμε τους δίσκους που έννοιες όπως ο χωρισμός, ο πόνος και τα συναφή έρχονται και παρέρχονται στους στίχους, είναι παρόντα στ' αυλάκια του (σόρρυ, αλλά πρέπει να περάσουν μερικά χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχουν αυλάκια πια...). Δες την πιτσιρίκα στο εξώφυλλο, θα του το φυλάει καιρό. Ο Darren όχι ... η πίκρα του είναι από αυτές που δεν τις αφήνει μέσα του να τον δηλητηριάζει. Την σαρκάζει και μετά αυτοσαρκάζεται, την πετάει στον τοίχο και αν του ξανάρχεται στα μούτρα πάει στον καθρέφτη και κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν λέει I took her love for granted στο ομώνυμο, ένα από τα διεσδυτικότερα κομμάτια που έγραψε, ξέρουμε πως δεν κατηγορεί κανέναν. Επανέρχεται στη κατασπαραγμένη μυθολογία του ροκ εντ ρολλ κατασκευάζοντας δύο κατά κυριολεξία ύμνους ("Ηymn for the cigarettes", "Hymn for the alcohol"). Κάνει τραγούδια τις μικρές καθημερινές του κατραπακιές. Ένα αποτυχημένο one night stand στο "The weight of stars", μία μαυρόασπρη απιστία στο "Fat Kelly's teeth"... Νικοτίνες, αϋπνίες, εξομοληγήσεις άχρηστες και μάταιες, δαιδαλώδεις σκέψεις που καταλήγουν σε αποφθέγματα που δεν έχουν χρησιμότητα για κανέναν. Και όλα αυτά περιχυμένα απ' το πιό straight from the hard, αυθόρμητο ροκ εντ ρολλ.

- Μήπως τους εκθειάζουμε;
- Όχι ρε. Φυσικά και δεν είναι τέλειοι, όπως άλλωστε κι όλα τα αγαπημένα μας σχήματα. Στα μείον τους είναι η επαναληπτικότητα του ήχου τους. Συχνά η φωνή και το εντελώς στοιχειώδες στα συστατικά του ροκ δημιουργούν ένα κάπως προβλέψιμο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν έχουν διάθεση να καταπολεμήσουν τη μονοτονία, ίσως είναι νωρίς για να τους απασχολήσει κάτι τέτοιο.
- Ή ίσως παίζουν το μόνο που ξέρουν να παίζουν. Στίχους προσέχεις; Οι Femmes εξωτερίκευαν τo angst τους, τις σεξουαλικές εμμονές (για να μην πω δυσλειτουργίες), τις ενοχές του Καθολικισμού. Εδώ πάμε παρακάτω. Μεγάλη διεύρυνση. Μου αρέσει που διατυπώνουν θέματα αμιγώς καθημερινά, που κάποτε μόνο το πανκ έθιγε (παράδειγμα : "This is London, not Antartica / why so don't the tubes run all night?"!). Αλλά και όχι μόνο. Ποιό άλλο σχήμα θα τιτλοφορούσε κομμάτι του "Goethe's letter to Vic Chestnutt";
- Εγώ όμως είχα κολλήσει στο

We Love the City (2000, Pure too)
We Love The City / Good Fruit / The Greedy Ugly People / Painting and Kissing / Hold Me Closer / Dont Go / The Greater London Radio / As Soon As Your Ready / She Cant Sleep No More / The Cure For Evil / The Day That Thatcher Dies / Head to your Toes

Καιρό είχαμε ν' ακούσουμε μετά μουσικής τέτοια μυτερή κριτική στη ζωή της πόλης. Συν το αιχμηρό θάψιμο στην κυρα Θάτσερ (διάβολε, άλλος θάχε ψοφήσει με τέτοια στιχουργική επίθεση απ' όλα τα παρακλάδια του ροκ). Έτσι μετά τους Μorrissey, Blur, Elvis Costello, Billy Bragg (ως κι οι Eskobar εχουν σχετικό κομμάτι στον τελευταίο τους δίσκο) το Λονδίνο τ' ακούει κι απ' τους Hefner και με αρκετή πρωτοτυπία στη σύλληψη μπορώ να πω. Εδώ εκτός από το αγαπημένο "Τhe Greedy ugly people", περιέχονται και τα "Painting and kissing" (καταπιεσμένος νεανικός ερωτισμός, για τον οποίο κατά τον Darren εύθυνεται η πόλη) και "Head to your toes". Σαν ο Brett Suede Anderson να κατεβαίνει μια οκτάβα φωνής κι ένα σκαλί κόλασης παρακάτω. Οι εικόνες τους ξανά είναι ζοφερές. Συνδέει τις βρωμιές της αγγλικής βουλής με τις κοινωνικές ανισότητες και διεκτραγωδεί τη μίζερη καθημερινότητα, όπου ούτε το σεξ μπορεί να απαλύνει. Περίεργο για ένα τόσο απτό ροκ σχήμα, καθότι τέτοια συνολική θεματολογία έχουμε από ... πότε άραγε;
- Μην πεις πάλι για τους Astronauts. Έχεις δίκιο πάντως. Περιμένω να τους ανακαλύψει ο Κenneth Loach να ντύσουν επιτέλους καλύτερα κάποια ταινία του. Εμένα πάντως η αδυναμία μου είναι το

Boxing Hefner (2000, Too Pure)
Christian Girls (new re-recording) / Lee Remick (new re-recording) / Pull Yourself Together / Blind Girl with Halo / Hello Kitten, Destroyed Cowboy Falls / The Hymn for the Coffee (new re-recording) / Mary Lee (new re-recording) / The Hymn for the Things We Didn't Do (new re-recording) / To Hide a Little Thought / The Science Fiction / Twisting Marys Arm

Όπου κατηγορήθηκαν διά έλλειψιν μετριοφροσύνης και νεανική θρασύτηταν. Τολμούν δηλαδή να βγάζουν δίσκο με B sides και διαφορετικές εκτελέσεις μετά από μονάχα 2 κανονικά άλμπουμς; έγραψαν οι φυλλάδες της εποχής. Σκέψου λοιπόν νάσαι λοιπόν μια παλιά αγαπημένη σταρ, η Lee Remick. Τη θυμάμαι ευάλωτη και εύθραυστη, ακόμα και σε ταινίες όπως το Omen. Και να σε κάνουν τραγούδι με τίτλο τ' όνομά σου οι Go Betweens. Και τώρα οι Hefner. Τι άλλο θες; Εδώ πάντως ο τύπος με σκοτώνει όταν τον ακούω στις αδύνατες στιγμές του να τρεκλίζει I am tempting I am tempting στο καλύτερο τρακ για μένα εδώ ("Mary Lee"), ή όταν ακούω τις εκτελέσεις δυο «ύμνων» ... καλύτερες από εκείνες των lp ("The Hymn for the coffee", "The Hymn for the things we do"). Kαι το "Twisting Mary's Arm" είναι ακριβώς η εκδοχή της country που θέλω ν'ακούω σήμερα. Τρικλίζουσα κι αδύναμη. Να μην πω για το "Christian girls"... Μια και τόφερε η κουβέντα ξέρεις πως στις πρώτες εκτελέσεις του συμμετείχε ο Stuart Murdoch των Belle and Sebastian; Άλλωστε ο παραγωγός του "Hefner Soul", όπου και πρωτομπήκε το κομμάτι, ήταν ο Tony Doogan, παραγωγός και των B&S. Στο παλιό σιγκλάκι "Pull yourself together" η ρυθμ σέξιον θυμίζει τους πρώτους Cure / Gang of four. Κι εδώ ανακάλυψα έναν από τους αγαπημένους μου στίχους : "My heart is big and swollen, my lips are torn and bruised from having fun".

- Το Boxing... είχε και λάϊβ μέσα;
- Όχι. Για τους φίλους τους όμως υπάρχει κι ένα περιορισμένων αντιτύπων ζωντανό άλμπουμ, διαθέσιμο μόνο από το Mail Order της Too Pure. Λέγεται "Kick, Snare, Hats, Ride", έχει φυσικά ζωγραφιστό εξώφυλλο και περιέχει 11 τραγούδια απ' όλα τα ελπί τους. Και μετά ήρθε το τελευταίο τους στούντιο ως τώρα. Το

Dead Media (2001, Too Pure)
Dead Media / Trouble Kid / Junk / When the Angels Play Their Drum Machines / Union Chapel Day / China Crisis / Alan Bean / Peppermint Taste / The Mangle / The King of Summer / The Nights Are Long / Treacle / Half a Life / Waking Up To You / Home

Ποιός είναι ο πρασινοντυμένος κερασφόρος που κοιτάζει τόσο συγκαταβατικά στο νέο comics cover του; Η μπάντα κάνει σα ν' ανακάλυψε χθες το αναλογικό συνθεσάιζερ. Σχετίζεται ο τίτλος "When the angels play their drum machine"; Η όλη σύλληψή του με παραπέμπει σε Pulp καταστάσεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μετά το ολοσχερές κράξιμο σε πόλεις και κυβερνήτες, ο τίτλος προδιαθέτει για νέο κόνσεπτ μηντιακό κράξιμο. Ειδικά όταν ακους τον Hamen να αφιερώνει "We killed the digital whores last Thursday"! Δεν είναι όμως έτσι, γιατί τόσο οι ιλαρές καθημερινότητες όσο και οι γνωστές μίνι δραματικές ιστορίες τους είναι κι εδώ παρούσες. Πάρτε για παράδειγμα το κομμάτι για τον Alan Beam, έναν από τους ξεχασμένους στο διάστημα αστροναύτες, που όταν γύρισε όπως γύρισε άρχισε να ζωγραφίζει ασταμάτητα αστροναύτες... ("I found a greater truth / on a higher attitude / won't waste another day of my life...").

Πολλοί απογοητεύτηκαν από αυτή την προκλητικά ανέμελη φτηνιάρικη συνθοδιάθεση, και χαρακτήρισαν το "Dead Media" ένα άνισο δίσκο. Κατά τη γνώμη μου όμως ακόμα κι αυτά τα αυξημένα sound effects και samples που περιντύνουν τη συνήθη killer pop δημιουργούν έναν περίεργα εθιστικό δίσκο. Πλάκα έχουν κι οι ταμπουρινιές κι η κουδουνιστή 50's κιθάρα στο "King of summer" ή το ντουέτο με την Amelia Fletcher στο "China Crisis" (του τα σέρνει κανονικά).

- Φεύγουμε ;
- Ναι. Αλλά έχεις παρατηρήσει πως όποτε μιλάμε για μουσική ο μπάρμαν στήνει αυτί;
- Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σημειώνει και σ' ένα μπλοκάκι. Λες να τα γράφει μετά και να τα παρουσιάζει για δικα του σε κανένα περιοδικό;
- Μπα.